Τις προάλλες έχω τελειώσει την προπόνηση στο πινγκ πονγκ και επιστρέφω σπίτι. Περιμένω λίγο για ταξί. Ταξί δεν περνάει και αποφασίζω να καλέσω Beat. Σε λίγα λεπτά φτάνει τα ταξάκι, μπουκάρω μέσα και λέω τη διεύθυνσή μου. Ο ταξιτζής, νεαρός, ευγενέστατος και με ένα πλεξιγκλάς να μας χωρίζει λόγω κορωνοϊού μού λέει: “Χίλια συγγνώμη αλλά μήπως θα σας πείραζε να σταματήσω στο επόμενο περίπτερο (σ.σ. το επόμενο περίπτερο ήταν καμιά εικοσαριά μέτρα μπροστά μας) να αγοράσω μια μάσκα;  Δυστυχώς είχα την εντύπωση πως υπήρχαν μερικές στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου, αλλά έκανα λάθος”. “Ναι, φυσικά” απαντάω. Πόσο τυχερός είναι ο κακομοίρης που έπεσε σε μένα και όχι σε κάποιο ταλιμπάν μενουμεσπίτη ο οποίος θα τον είχε ήδη βρίσει, θα είχε κατέβει από το ταξί και θα πληκτρολογούσε φλογερό βιωματικό στάτο στο I-Phone του για τον “απείθαρχο ταρίφα που παίζει με τις ζωές μας”, σκέφτομαι στο καπάκι.

Τέλος πάντων, σε μερικά δευτερόλεπτα φτάνουμε στο περίπτερο, ο ταξιτζής κατεβαίνει σφαίρα και λίγο αργότερα επιστρέφει άπραγος. “Δεν έχει”, με πληροφορεί απογοητευμένος. “Μα δεν έχω πρόβλημα”, του λέω για να τον καθησυχάσω. Kαι όντως η πιθανότητα για έναν πελάτη να κολλήσει κορωνοϊό από τον οδηγό που κάθεται μπροστά του μετά από ένα πλεξιγκλάς είναι μηδαμινή.

 “Εσείς μπορεί να μην έχετε και σας ευχαριστώ γι’ αυτό. Εμένα όμως, αν με πιάσουν, θα φάω 150 ευρώ πρόστιμο. Και με τις παρούσες συνθήκες πρόκειται για πολλά μεροκάματα”, μου απαντά πάντα ευγενικά αυτός. Σωστό το επιχείρημά του.

Anyway, λίγο πιο κάτω βρίσκουμε κι άλλο περίπτερο. “Ρωτήστε αν θέλετε κι εδώ. Δεν βιάζομαι”, του κάνω. Ξανά όμως το ίδιο σκηνικό. Μάσκες γιοκ. Στο τρίτο περίπτερο ο ταξιτζής δεν κατέβηκε από το αμάξι. Απλώς έβγαλε το κεφάλι του από το παράθυρο για να εισπράξει την αρνητική απάντηση του περιπτερά. Ένα- δύο περίπτερα ακόμα και μετά καταθέσαμε τα όπλα. 

 Με αγωνία και φόβο μην πέσουμε σε κανένα μπλόκο φτάσαμε τελικά στο σπίτι μου και ο συμπαθέστατος ταξιτζής πάρκαρε το ταξί του, με χαιρέτησε και βγήκε στην Πατησίων ψάχνοντας διανυκτερεύον φαρμακείο.

Σίγουρα θα βγουν εδώ κάποιοι εξυπνάκηδες και θα μας πουν “Ας μην την ξέχναγε τη μάσκα. Ας πρόσεχε”. Δηλαδή εσείς δεν έχετε ποτέ ξεχάσει τίποτα; Τα κλειδιά, το κινητό, την ομπρέλα σας... Για φανταστείτε κάθε φορά που σας συνέβαινε κάτι τέτοιο να έπρεπε να ακουμπήσετε 150 ευρώπουλα στο κράτος. Και, ας μην ξεχνάμε, πως εδώ πρόκειται για ένα θέμα δημόσιας υγείας εν καιρώ πανδημίας. Γιατί η μάσκα όντως εμποδίζει τη διασπορά του ιού.

Η κυβέρνηση έχει καλώς ή κακώς επιβάλει τη χρήση μάσκας σχεδόν παντού. Πιθανότατα καλώς. Οφείλει ωστόσο να εξασφαλίσει στους πολίτες τη δυνατότητα να προμηθεύονται τις μάσκες αυτές όπου και αν βρίσκονται και όποτε το επιθυμήσουν. Τα περίπτερα, τα ψιλικατζίδικα, τα σούπερ μάρκετ δεν πρέπει ποτέ να ξεμένουν. Και, καλό θα ήταν, να υπάρχουν παντού αυτόματοι πωλητές όπου ο καθένας θα μπορεί να προμηθευτεί τη μασκούλα του αν φύγει αφηρημένος από το σπίτι. Για ενιαία ανώτατη τιμή των μασκών αλλά και για δωρεάν διανομή τους σε ευπαθείς ομάδες (όπως γίνεται στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες) δε μιλάω καν. Η κυβέρνηση έχει βάλει στην άκρη