Τα ελληνοτουρκικά δεν είναι παρά μια ψηφίδα στο γενικότερο puzzle των σχέσεων της Τουρκίας με την Δύση. Πολλές φορές επικεντρωνόμαστε στον μικρόκοσμό μας – βραχονησίδες, γκρίζες ζώνες, 12 μίλια, υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ, αλλά αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Ακόμα κι αν λυθούν, όσο η Τουρκία διατηρεί τα μεγαλεπήβολα σχέδιά της για αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, προβλήματα θα υπάρχουν. Ο παλιότερα μεγάλος ασθενής, εξελίσσεται σε μεγάλο νταή. Είμαστε πολύ μικρή μπουκιά για να χορτάσει την όρεξή της. Όλα τα κράτη της δύσης το έχουν πάρει χαμπάρι, αλλά λίγα είναι αυτά που έχουν διάθεση να βγάλουν το κεφάλι τους από την άμμο και να ασχοληθούν.

Είναι η χιλιοειπωμένη απλοϊκή ερμηνεία της τουρκικής επιθετικότητας σε βάρος της Ελλάδας. Η Τουρκία βρίσκεται στα χέρια ενός φιλόδοξου ηγεμόνα που επιδιώκει με κάθε ευκαιρία να επιδεικνύει την εξουσία του. Είναι όμως μόνο ένα ψυχαναλυτικό ζήτημα; Θα ήταν η Τουρκία διαφορετική χωρίς τον Ερντογάν; Ας ξεκινήσουμε με το πώς ήταν η Τουρκία πριν τον Ερντογάν.

Ο δύστροπος γείτονας κάνει ότι μπορεί για να προκαλέσει, να αμφισβητήσει και εν τέλει να κυριαρχήσει στην Ανατολική Μεσόγειο επιβάλλοντας την δική του λογική.
Η Τουρκία αυτό το κάνει με στρατηγική και μεθοδικότητα. Στην πραγματικότητα είναι η μόνη χώρα στην περιοχή που έχει καταστρώσει και εφαρμόζει πολύ προσεκτικά ένα στρατηγικό πλάνο εξωτερικής πολιτικής με σαφείς στόχους και συγκεκριμένη αλληλουχία βημάτων.