Ενώ η ΕΕ ασκεί σκληρή κριτική στον πρόεδρο της Λευκορωσίας Αλεξάντερ Λουκασένκο, έχει μια απροθυμία της να καταγγείλει ανοιχτά τις πρόσφατες μηχανορραφίες του Ερντογάν στην ανατολική Μεσόγειο. Μιας άλλης «αιρετής δικτατορίας» -όπως την αποκαλεί η Βρετανική φιλελεύθερη εφημερίδα The Guardian - αυτής του Ερντογάν.

Είναι γεγονός πως ο Ερντογάν είναι πολύ μεθοδικός, πως λειτουργεί πάντα βάσει σχεδίου. Ενός σχεδίου που έχει στόχο την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Όχι με όρους πολεμικής κυριαρχίας αλλά με όρους σχηματισμού ενός οθωμανικού τόξου όπου τα κράτη που θα είναι μέσα θα ελέγχονται από την Τουρκία. Δεν λειτουργεί επειδή νιώθει πολιτική πίεση στο εσωτερικό της χώρας του. Αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε, γιατί είναι χρήσιμο να αξιολογήσουμε τις προθέσεις του, ώστε να οριοθετήσουμε και το πρόβλημα.

Σαράντα έξι χρόνια πέρασαν από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο στις 20 Ιουλίου 1974. Ήταν η προδιαγεγραμμένη κορύφωση μιας ιστορίας δεκαετιών, γεμάτης από πάθη, βιαιότητες, ίντριγκες, προδοσίες. Μιας ιστορίας τυφλότητας και εθνικού διχασμού. Το ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού (περίπου 150.000 άνθρωποι, κυρίως Eλληνοκύπριοι) κατέληξαν πρόσφυγες μετά από ιστορίες πογκρόμ, σφαγών και λεηλασιών. Και οι πληγές δεν έκλεισαν στην πραγματικότητα ποτέ.