Τα ελληνοτουρκικά δεν είναι παρά μια ψηφίδα στο γενικότερο puzzle των σχέσεων της Τουρκίας με την Δύση. Πολλές φορές επικεντρωνόμαστε στον μικρόκοσμό μας – βραχονησίδες, γκρίζες ζώνες, 12 μίλια, υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ, αλλά αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Ακόμα κι αν λυθούν, όσο η Τουρκία διατηρεί τα μεγαλεπήβολα σχέδιά της για αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, προβλήματα θα υπάρχουν. Ο παλιότερα μεγάλος ασθενής, εξελίσσεται σε μεγάλο νταή. Είμαστε πολύ μικρή μπουκιά για να χορτάσει την όρεξή της. Όλα τα κράτη της δύσης το έχουν πάρει χαμπάρι, αλλά λίγα είναι αυτά που έχουν διάθεση να βγάλουν το κεφάλι τους από την άμμο και να ασχοληθούν.
Στο πλαίσιο αυτό η επικείμενη παραίτηση του εξαρτημένου από την Τουρκία Λίβυου προέδρου Φαγέζ Αλ Σάρατζ, αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία . Επί της ουσίας αφήνει ξεκρέμαστες τις βλέψεις της Τουρκίας στην χώρα. Επίσης, καθιστά προβληματική την εγκυρότητα του Τουρκολιβυκού συμφώνου για την ΑΟΖ.
Υποψιάζομαι ότι για την παραίτηση αυτή υπάρχει έντονη Δυτική παρέμβαση. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ερντογάν για να κουβεντιάσει την διάδοχη κατάσταση δεν απευθύνεται στην Δύση, η οποία και πρωτοστάτησε στην ανάδειξη και διαμόρφωση της νέας Λιβύης, αλλά στην Ρωσία, θανάσιμη μέχρι στιγμής αντίπαλο του Σάρατζ και ανταγωνίστρια της Τουρκίας στην περιοχή. Αλλά τόσο Ρωσία όσο και Τουρκία φαίνεται ότι εκτιμούν πως κοινός αντίπαλος είναι η Δύση.
