Άρθρο της Ζωής Σελαβι Αρβανίτη
Πόσος πόνος όλων μας. Πόση θλίψη. Αγωνία για επιζώντες και ελπίδες που πέθαιναν η μία μετά την άλλη.
Μια μέρα που θα μείνει στην ιστορία για την πιο άνιση μάχη που έχει δοθεί ποτέ.
102 νεκροί. Παιδάκια ανάμεσά τους που μέχρι την τελευταία στιγμή έπαιζαν ανάμελα.
Βουβός πόνος δύο χρόνια μετά και οι ευθύνες ακόμα από τον έναν στον άλλον.
Πληγές ανοιχτές, άραγε τι κάνει η μάνα που έχασε τον σύζυγο και τα δύο της παιδιά; Ή οι γονείς που έχασαν τα δίδυμα αγγελούδια τους;
Ξαναέφτιαξαν τα σπίτια και τις ζωές τους ή ακόμα τριγυρίζουν ημίτρελοι, όπως θα τριγυρνούσα εγώ, ψάχνοντας;
Ακούμε όλοι τις τελευταίες μέρες για ένα κράτος διαλυμένο, έναν μηχανισμό που είχε καταρρεύσει, ότι εκείνη τη μέρα δεν υπήρχε σχέδιο συντονισμού ούτε οργάνωση και ότι τελικά ο καθένας έκανε ό,τι πίστευε και έκρινε.
Συμπεράσματα λέει από τη διετή έρευνα. Που όμως όλοι εμείς τα βλέπαμε και τα ξέρουμε από την πρώτη στιγμή.
Όσοι συνεχίζουν προσπαθούν να φτιάξουν τα σπίτια τους, να φτιάξουν τα σημάδια από τα εγκαύματα στο κορμί τους, να επουλώσουν τις εκδορές στις ψυχές τους.
Όλοι συμπαραστεκόμαστε και δύο χρόνια μετά το δάκρυ μας θα βγει αυθόρμητο κάθε φορά που θα θυμηθούμε τη γιαγιά μέσα στη θάλασσα, αγκαλιά με το εγγονάκι της και γύρω καπνός…
Δύο χρόνια μετά λοιπόν, αλλά ακόμα ο κρατικός μηχανισμός αδιόρθωτος. Είναι σήμερα η ευκαιρία να δούμε τι έχει κάνει το κράτος όχι μόνο στο Μάτι και στην ανοικοδόμησή του, αν και όπου αυτό επιτρέπεται, μα και σε όλες τις περιοχές όπου δεκαετίες τώρα με την ανοχή του κράτους ξεφύτρωσαν παραθεριστικές κατοικίες, εξοχικά, βίλες και παραλιακά μαγαζιά και ξενοδοχεία.
Λίγες μέρες πριν βρέθηκα στη Χαλκιδική. Σε έναν παράδεισο πανέμορφων παραλιών και καταγάλανων θαλασσών. Παραθεριστικές επαρχιακές πόλεις που ζουν από τον τουρισμό, εγχώριο και από το εξωτερικό. Που παρότι ημέρες κορονοϊού, ο κόσμος συρρέει έστω για λίγες μέρες χαλάρωσης.
Τι είδα εκεί; Ένα νέο Μάτι είδα. Δεκάδες αυτοκίνητα να φρακάρουν στους αυτοσχέδιους (αρχικά και πλέον μόνιμα) στενούς δρόμους διπλής κατεύθυνσης, ανάμεσα στα σπίτια και στα ενοικιαζόμενα δωμάτια. Αν μπεις σε λάθος δρομάκι θα βγεις μετά από πολλή ώρα και πολλή τύχη. Γύρω ξερόχορτα σε χωράφια και οικόπεδα που δεν μπόρεσαν να καθαριστούν, εστίες πυρκαγιάς αν έρθει η «κακιά η ώρα». Πουθενά πυροσβεστικοί κρουνοί ή δεξαμενές με νερό.
Τι ήρθε αμέσως στο μυαλό μου; Η εικόνα από τα δεκάδες καμένα αυτοκίνητα που πήραν οι κάτοικοι στο Μάτι για να φύγουν από τη φωτιά γύρω τους και τελικά έγιναν τα ίδια η παγίδα για τον θάνατό τους.
Τι να γίνει; Να γκρεμιστούν περιουσίες; Να χάσουν οι άνθρωποι τα σπίτια τους τα οποία σίγουρα με κόπο έχτισαν για να ξεφρακάρουν οι παραλίες και να έχει ο κόσμος που τις επισκέπτεται εξόδους διαφυγής σε ώρα ανάγκης;
Όχι.
Μπορεί απλώς ο κρατικός μηχανισμός να κάνει ελέγχους παντού, να βρει τρόπους να αντιμετωπίζεται πιθανός κίνδυνος αμέσως από τους ίδιους τους κατοίκους, να απαγορευθούν τα αυτοκίνητα μέσα στα στενά δρομάκια και να δημιουργηθούν παρκιν έξω από τις παραθεριστικές περιοχές. Να σταματήσουν να χτίζονται αυθαίρετα που αυθαιρετούν πάνω στις ζωές όλων μας.
Αυτές τις μέρες καίγεται παραθεριστική περιοχή στην Κόρινθο. Όλοι παρακολουθούμε μουδιασμένοι.
Ποτέ Μάτι ξανά. Γίνεται;
Το Social-Lib είναι εγκεκριμένος εκδότης στην υπηρεσία Google News. Ακολουθήστε μας για να έχετε άμεση ενημέρωση και πρόσβαση στην αρθρογραφία: 
