Pin It

Ο διχασμός και οι ιδεολογίες που τον συγκροτούν
Η πόλωση, που πολλά λέγονται για αυτήν όλες αυτές τις ημέρες, είναι μία κατάσταση αυθόρμητη στις Δημοκρατίες όταν αυτές βρίσκονται σε κομβικές ιστορικές στιγμές. Και αυτές οι εκλογές είναι κοσμοϊστορικές διότι το διακύβευμά τους είναι παγκόσμιο. Η πολύ ακραία πόλωση τώρα, που καλείται διχασμός, είναι απειλή για την σταθερότητα αλλά και την επιβίωση μίας Δημοκρατίας. Η αμερικανική κοινωνία δείχνει όντως διχασμένη: από την μία η επαρχία, οι μέσες πολιτείες, οι αγρότες και καουμπόηδες του Texas με την αμορφωσιά και βαρβαρότητα τους να υποστηρίζουν τον λαϊκιστή αυταρχικό Trump, με τον οποίο και ταυτίζονται πλήρως, και από την άλλη οι παράκτιες αστικές περιοχές με την πολυπολιτισμικότητα και τον έμπρακτο φιλελευθερισμό τους να υποστηρίζουν τον δημοκράτη, δικαιωματιστή και μετριοπαθή Biden. Από την μία, όπως εκφράζεται ιδεολογικά, ο εθνοκεντρικός συντηρητισμός, που προάγει τον νέο-απομονωτισμό (στην διεθνή πολιτική σκηνή), τον νέο-προστατευτισμό (στην οικονομία), την εσωστρέφεια (άγνοια και περιφρόνηση για ό,τι συμβαίνει στον κόσμο), το έθνος-κράτος (επιστροφή στο 1920 και στους παγκόσμιους πολέμους), που αρνείται τα διεθνή Fora, τους διεθνείς οργανισμούς και τις διεθνείς συμβάσεις, ό,τι κοντολογίς καλείται New Conservatism. Από την άλλη, ο φιλελεύθερος κοσμοπολιτισμός, η εξωστρέφεια, η πολυμερής διακυβέρνηση, η σύναψη διεθνών συμβάσεων και η προώθηση των παγκόσμιων οργανισμών συνεργασίας για την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ως σύνολο ο πλανήτης, η ανθρωπότητα.

 

Ως προς το εσωτερικό, ο Trump τάσσεται κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατά της δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε αυτούς που την έχουν ανάγκη (Obamacare) και προάγει την φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου και του πλούτου, ενώ ο Biden τα ακριβώς αντίθετα: θα φορολογήσει τον πλούτο, θα προασπίσει τα ανθρώπινα δικαιώματα και θα ενισχύσει το Obamacare. Παρόλα αυτά οι τραμπικοί θεωρούν τον Biden "συστηματικό", ενώ τον Trump "αντί-συστημικό" και, ταυτοχρόνως τα identity politics και τους Biden-Kamala ως Δούρειο Ίππο του "σοσιαλισμού" και του "κομμουνισμού" που θέλουν να αλώσουν τον πολιτισμό τους. Καμία συνοχή, κανένα νόημα, καμία λογική. Αυτό που τους χωρίζει είναι, στην πραγματικότητα, η παγκοσμιοποίηση με τις κοινωνικό-οικονομικές της συνέπειες. Παγκοσμιοποίηση είναι η αυτονόμηση όλων εκείνων των παραμέτρων που διεκδικούσαν μέχρι πρότινος να έχουν σύνορα και όρια, όπως το εμπόριο, η κουλτούρα, η κοινωνική δομή, η τεχνολογία, το πολιτικό σύστημα, η γνώση κ.τ.λ. – είναι, κοντολογίς, η ενοποίηση της ανθρωπότητας. Η παγκοσμιοποιητική διαδικασία συμβαίνει απότομα και συνθλίβει όσες κοινωνικές ομάδες και γεωγραφικές ζώνες δυσκολεύονται να την ακολουθήσουν ενώ ταυτοχρόνως ρευστοποιεί όλες τις παραδοσιακές ταυτότητες και βεβαιότητες. Αυτός ο «διχασμός» που προκαλεί η παγκοσμιοποίηση είναι πολιτικό-κοινωνικό-ιστορικό φαινόμενο που αφορά όλο τον πλανήτη αλλά που, προφανώς, εκφράζεται ρητά και τίθεται ιδεολογικά πρωτίστως στην δύση, διότι ούτως ή άλλως εκεί τίθονται όλα. Η ιδεολογία των τραμπικών, από κοινωνική σκοπιά τώρα, συνοψίζεται στον όρο «ψεκασμένοι», δηλαδή άνθρωποι που προάγουν τον ανορθολογισμό, την αντί-επιστημονικότητα και τον ετσιθελισμό.

Τα τέσσερα θεμέλια του Διαφωτισμού είναι ο ορθός λόγος (ορθολογισμός), οι επιστήμες, η Δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στην πραγματικότητα οι ψεκασμένοι τα πολεμάνε αβυσσαλέα και τα τέσσερα αυτά.

Τους λέμε απλώς «ψεκασμένους» και όχι φασίστες απλούστατα διότι παραείναι γραφικοί για να τους αντιμετωπίσουμε ως τέτοιους. Δεν πρέπει να τους υποτιμάμε όμως: οι ψεκασμένοι οπαδοί του Trump που βγαίνουν με τα αυτόματα όπλα στους δρόμους και κάνουν πογκρόμ σε δικαιωματιστές και μέλη του Black Lives Matter, είναι στην πραγματικότητα φασίστες. Οι «ψεκασμένοι» αποτελούν απλώς την μεταμοντέρνα εκδοχή του φασίστα και πρέπει να τους διακρίνουμε από τους παραδοσιακούς ακροδεξιούς. Οι οπαδοί του πολιτικού φαινομένου που έχει ήδη καθιερωθεί ως «τραμπισμός» λοιπόν και που υπάρχουν και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, πολεμάνε τον ορθολογισμό, δηλαδή την λογική: τον μοναδικό ενοποιητικό όρο των ανθρώπων. Δίχως την λογική είμαστε ζώα που όλα μας χωρίζουν και όλα τα αντιμετωπίζουμε με την βία. Η βία δεν έχει Λόγο - δεν μπορεί να μιλήσει, όπως στον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου - και δεν αποτελεί πολιτική κατάσταση, αλλά ζωώδη. Πολεμάνε, επίσης, και την επιστήμη, θεωρούν π.χ. πως οι γιατροί έχουν κρυφή ατζέντα, μας «ελέγχουν», συνεργάζονται με τον Bill Gates και τις «ελίτ» για να μας φοράνε τσιπάκια μέσω των μαϊμού εμβολίων. Τα εμβόλια είναι, ασφαλώς, κι αυτά ένα ψέμα. Δεν πιστεύουν ότι ο άνθρωπος πήγε στην Σελήνη – πρόκειται για μία ακόμα συνομωσία. Κλιματική αλλαγή δεν αναγνωρίζουν ότι συμβαίνει, ούτε ότι υπάρχει κορονοϊός, παρά τα όσα βιώνουμε και όσα λένε οι επιστήμονες. Είναι όλα «ψέματα» της «ελίτ», του «συστήματος» και του «κατεστημένου» της παγκοσμιοποίησης. Οι τραμπικοί τάσσονται, επίσης, κατά της έκτρωσης. Όπως έγινε προσφάτως στην Πολωνία, θέλουν να απαγορεύσουν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματος της γυναίκας. Αυτοπροσδιορίζονται ως pro-life, δηλαδή υποστηρικτές και προστάτες της ζωής, εν αντιθέσει με όλους εμάς τους υπόλοιπους που υποστηρίζουμε τις εκτρώσεις, δηλαδή τις δολοφονίες ανθρώπων-εμβρύων. Η επιστήμη βέβαια έχει καταλήξει και σε αυτό, το έμβρυο δεν έχει ζωή και δεν φέρει συνείδηση τους πρώτους μήνες, η δε ζωή της μητέρας έχει πάντα προτεραιότητα, ακόμα και αν είχε ζωή. Αλλά δεν "πιστεύουν" στις επιστήμες. Η απαγόρευση των εκτρώσεων θα μας γυρίσει σε πολύ σκοτεινές εποχές, με τις γυναίκες να αναγκάζονται να πηγαίνουν σε παράνομους γιατρούς και να απευθύνονται σε ένα παράνομο παραϊατρικό σύστημα που θα αναπτυχθεί για αυτόν ακριβώς τον λόγο, και που θα τις κακομεταχειρίζεται και θα τις σακατεύει. Τάσσονται, επίσης, κατά της μάσκας, την οποία θεωρούν ένα ακόμα μέτρο «φίμωσης» της ελευθερίας τους που μας επιβάλλει η παγκόσμια ελίτ. Είναι και κινηματικοί, κάνουν διαδηλώσεις και επεισόδια προτάσσοντας και διεκδικώντας όλα τα παραπάνω διά της βίας.
Οι Θεωρίες Συνομωσίας
Οι Θεωρίες Συνωμοσίας αναπτύσσονται ως αντίδραση πρωτίστως στην παγκοσμιοποίηση και συγκροτούν πάντα μία αντί-παγκοσμιοποιητική ιδεολογία. Είναι ο τρόπος κατανόησης του - συνήθως, αλλά όχι μόνον - αμόρφωτου και απλοϊκού κόσμου μπροστά στην χιονοστιβάδα συνεπειών της ενοποίησης της ανθρωπότητας. Η αδυναμία κατανόησης της χαοτικής παγκόσμιας ιστορίας, τώρα που έχει ενοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό, και η τεχνολογική πρόσβαση σε όλες τις πληροφορίες και γωνιές του κόσμου, προκαλούν αυτόν ακριβώς τον υπερκερασμό και δυσφορία των ατόμων και των επιμέρους κοινωνικών ομάδων που νιώθουν – και έχουν δίκιο ως έναν βαθμό – ότι δεν ελέγχουν πια την ζωή τους. Οι θεωρίες συνομωσίας εμφανίζονται και σε πιο sophisticated εκδοχές, όπως στα βιβλία της Shoshana Zuboff και το ντοκιμαντέρ του Netflix 'The Social Dilemma', που απευθύνονται σε πιο μορφωμένους, αλλά που, επί της ουσίας, δεν είναι τίποτε άλλο από πιο εκλεπτυσμένες θεωρίες συνωμοσίας. Υπάρχει "σχέδιο" για την παγκοσμιοποίηση, "κάποιος" βρίσκεται από πίσω και ελέγχει 7 δις ανθρώπους ως μαριονέτες. Πέραν του τυπικού δήθεν "κριτικού" εξυπνακισμού που έχουμε χορτάσει με το κιλό τις τελευταίες δεκαετίες και της ψυχολογίας του κομπλεξικού που αυτό επιβεβαιώνεται με το να "ξεσκεπάζει" το "κρυφό σχέδιο εν εξελίξει" και με το να το "αποκαλύπτει" στους υπόλοιπους δήθεν "χαζούς" που δεν το βλέπουν ωσάν προφήτης, απλά αρνείται την χαοτική δομή του κόσμου, δηλαδή την ίδια την πραγματικότητα. Μέσω ενός "έξυπνου σχεδιασμού" όλοι αυτοί αναζητούν αρμονία, τάξη, και σκοπό (τελεολογία) σε όλα τα δεινά που τους συμβαίνουν, βρίσκουν κοντολογίς "νόημα". Όλα αυτά ήταν εύκολη υπόθεση στο χωριό και στον όποιον μικρόκοσμο, τώρα όμως που βλέπουμε την συνολική εικόνα του κόσμου, και την βιώνουμε άμεσα, γονατίζουμε μπροστά της και ψάχνουμε για ένα "ανώτερο νόημα". Αλλά, και ίσως αυτό να είναι ακόμα πιο σημαντικό από ψυχολογικά σκοπιά, με αυτόν τον τρόπο βρίσκουν "ευθύνη": υπάρχει σκοπός πίσω από όσα συμβαίνουν, σχέδιο και επομένως κάποιοι ευθύνονται για τα δεινά μας, αυτοί που το επινόησαν και το εφαρμόζουν.

Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι υπάρχουν εκατομμύρια κέντρα εξουσίας στον κόσμο με διαφορετικές ατζέντες οι οποίες συγκρούονται όλες μεταξύ τους και το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης είναι de facto απρόβλεπτο.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η ιστορία ελέγχεται από κάποιους μέσα σε ένα δωμάτιο, όπως παρουσίαζε πονηρά το ‘The Social Dilemma’ τους AI αλγόριθμους, ότι οι άνθρωποι χειραγωγούνται όλοι καθώς και ό,τι ζούμε δεν είναι παρά η υλοποίηση κάποιου "κρυφού σχεδίου" (αλλά για αυτούς φανερού, προφανώς) που πραγματώνεται κατά γράμμα μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Οι θεωρίες συνομωσίες είναι στην πραγματικότητα μία μεταμοντέρνα εκδοχή του ιστορικισμού. Οι συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, πολυπολιτισμικότητα, ψηφιακός κόσμος, απότομες οικονομικές ανακατατάξεις και μεγάλες οικονομικές ανισότητες, όντως συνθλίβουν τον απλό κόσμο ο οποίος ούτε τα κατανοεί ούτε του αρέσουν και ο οποίος ανατρέχει σε παλαιότερα ιδεολογικά σχήματα, όπως στην θρησκεία (σε new age και μεταμοντέρνες εκδοχές κυρίως, αλλά όχι μόνον, συναντάμε και αυθεντικό μεσαίωνα και σκοταδισμό, π.χ. οι ευαγγελιστές οπαδοί του Trump), στην επιστροφή στην φύση ή στην επιστροφή σε προνεωτερικά πολιτικά προτάγματα.
Τα δύο μεγάλα προβλήματα της Αμερικής
Η Αμερική έχει δύο μεγάλα προβλήματα που οφείλονται στις ιδιαίτερες ιστορικές συνθήκες που γεννήθηκε η Δημοκρατία της. Το ένα, ασφαλώς, είναι το κολέγιο των εκλεκτόρων. Αυτή η διαμεσολάβηση στην Αρχή της Πλειοψηφίας είναι προβληματική, ξεπερασμένη και επικίνδυνη. Πρέπει να καταργηθεί μέσω μίας σειράς μεταρρυθμίσεων εκδημοκρατισμού. Το άλλο, είναι η οπλοκατοχή, το «δημοκρατικό δικαίωμα» που ήταν υποχρεωτικό στην αθηναϊκή άμεση Δημοκρατία για τον πολίτη-οπλίτη απ' όπου το εμπνεύστηκαν οι Πατέρες: αυτός που πολεμάει (ή έχει πολεμήσει) για την πατρίδα του έχει μόνον το δικαίωμα ψήφου, αυτός που έχει και το δικαίωμα να φέρει όπλα και εξάρτηση δηλαδή. Οι δούλοι, οι γυναίκες και τα παιδιά απαγορευόταν να πολεμήσουν και να φέρουν όπλα, όπως και να ψηφίσουν. Αυτό στην αθηναϊκή άμεση Δημοκρατία ήταν απαράβατη συνθήκη: δεν έχεις λόγο στα κοινά της πόλης σου αν δεν είσαι διατεθειμένος να πολεμήσεις για αυτήν. Στην Αμερική πέραν από «ελευθερία» εκφράζει και την ασφάλεια ότι δεν θα ξαναγίνουν υποτελείς, εξασφαλίζει την «προστασία» των ατόμων, όχι μόνον από εξωγενείς παράγοντες, αλλά και από το ίδιο το κράτος. Η «ελευθερία» οπλοκατοχής, δηλαδή το «δικαίωμα», διότι ως τέτοιο στέκεται δίπλα στο δικαίωμα της ελευθερίας του Λόγου κτλ στον Bill of Rights, δεν έχει καμία σχέση πια ούτε με την ελευθερία ούτε με την προστασία, το αντίθετο, τα αναιρεί και τα δύο.

Tο μόνο που προκαλεί είναι η βίαιη καταστολή και οι άπειρες δολοφονίες από την αστυνομία που ακριβώς επειδή γνωρίζει ότι κάθε πολίτης φέρει το νόμιμο δικαίωμα να οπλοφορεί είναι υποχρεωμένη να βαράει στο ψαχνό πριν καν μιλήσει, πριν καν αρθρώσει λόγο.

Το «δικαίωμα» αυτό είναι ξεπερασμένο και επικίνδυνο, πρέπει να καταργηθεί επίσης. Πώς τώρα θα καταργηθούν αυτά τα δύο, εκλέκτορες και οπλοκατοχή, όταν είναι κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα, ισχύουν από τις απαρχές της Αμερικανικής Δημοκρατίας και συγκροτούν την ίδια της την ταυτότητα, είναι αίνιγμα για δυνατούς λύτες. Το πώς γίνεται πια να αφαιρεθούν τα κυριολεκτικά δισεκατομμύρια όπλα από 150.000.000 πολίτες που ήδη έχουν συλλογή στον τοίχο τους, φαντάζει όχι μόνον αδύνατο, αλλά και τραγικό.


google news iconΤο Social-Lib είναι εγκεκριμένος εκδότης στην υπηρεσία Google News. Ακολουθήστε μας για να έχετε άμεση ενημέρωση και πρόσβαση στην αρθρογραφία: Social-Lib.gr - Google News .

Έγραψαν Πρόσφατα

Κοινωνικός Φιλελευθερισμός

Το Social.lib είναι ένας δικτυακός τόπος συζήτησης και ανάδειξης των καθημερινών οικονομικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και πολιτικών ζητημάτων υπό το πρίσμα του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού.