Η άκρη του νήματος

Πάμε λοιπόν, μαζί θα το ξετυλίξουμε το κουβάρι. Γιατί μαζί το βιώνουμε, μαζί το συζητάμε, μαζί το νοιώθουμε απειλητικό, γύρω από τον λαιμό μας:

100 νεκροί την μέρα αλλά δεν μας κάνει εντύπωση πια. Ας πρόσεχαν, ας έκαναν το εμβόλιο ας… ζούσαν σε άλλο κράτος καλύτερο, εξάλλου οι πιο πολλοί είναι ή μεγάλοι ή ήδη άρρωστοι. Κι αν ακουστεί και κανένας νέος ανάμεσά τους να ‘τα τα κροκοδείλια δάκρυα. Φυσικά μας διαφεύγει μια μικρή λεπτομέρεια. Αυτοί οι 100 είναι κομμάτι από μας, μπορεί βέβαια να είναι το «ψεκασμένο» κομμάτι αλλά εμείς τι άλλο κάναμε εκτός από το να τους κράζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Μήπως ζητήσαμε την βοήθεια ειδικού, μήπως πιάσαμε τον παπά που τους επηρεάζει απ τον γιακά; Όχι βέβαια… τι λόγος μας πέφτει… Ιδού ο ένοχος λοιπόν: τα χάλια του ΕΣΥ οι παλινωδίες του κράτους και η νοοτροπία μας δηλαδή η έλλειψη παιδείας.

Βιασμοί, δεν ξέρω πόσοι, έχασα το μέτρημα, αποκαλύπτονται καθημερινά αλλά εμάς δεν μας αφορούν γιατί και το θύμα δεν πήρε τις ανάλογες προφυλάξεις, δεν πρόσεχε τις παρέες της, γυρνούσε μες την νύχτα με κοντή φούστα και μεγάλο στήθος. Αλλά κι αυτούς τους παλικαράδες εμείς τους μεγαλώσαμε, εμείς τους αναθρέψαμε, εμείς τους ξεχάσαμε ώρες ατέλειωτες μπροστά στην τηλεόραση γιατί είχαμε δουλειές, εμείς τους υπερασπιστήκαμε όταν έδωσαν το πρώτο δείγμα απ τα μικράτα τους στριμώχνοντας την συμμαθήτρια στην τουαλέτα του σχολείου. Αλλά κι εμείς τι φταίμε; Φταίει η αμορφωσιά μας, η οικονομική αδυναμία μας να απευθυνθούμε σε κάποιον ειδικό, ο κοινωνικός λειτουργός που δεν υπάρχει στα σχολεία, ο δάσκαλος που δεν έχει επιμορφωθεί για να χειριστεί τέτοιες καταστάσεις. Φταίει πάντα κάποιος άλλος αλλά κυρίως φταίει που δεν διαβάσαμε Καζαντζάκη μήπως και καταλάβουμε τι σημαίνει ΕΥΘΥΝΗ.

Φόνοι στην ημερήσια διάταξη αλλά για να φτάσεις στο φόνο πρέπει να έχεις άρρωστο μυαλό αλλά κανείς από τους γύρω σου δεν το διέκρινε. Γιατί δεν το διέκρινε; Μα η απάντηση είναι ήδη γνωστή. Δεν υπάρχει η νοοτροπία του «νοιάζομαι» και δεν υπάρχει γιατί δεν εκπαιδευτήκαμε γι αυτό.

Οπαδική βία; Αυτό κι αν είναι το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Το ήξερες, το περίμενες όταν τους άκουγες να βρίζονται, όταν τους έβλεπες να δέρνονται, να καίνε κάδους και να ξεσπούν σε αυτοκίνητα και να μην βρίσκεται ένας νοήμων να βάλει φρένο αλλά αντίθετα να τους επιβραβεύει, να τους στέλνει ταξίδια για να τραγουδούν ύμνους γεμάτους μίσος ή να τους προσλαμβάνει για προστασία στο μαγαζί του. Δηλαδή να τους δίνει και μισθό για να ασκούν βία.

Ο φόρος αίματος στην άσφαλτο; Επίσης αναμενόμενος όταν η πλειοψηφία των οδηγών χρειάστηκε να λαδώσει για να πάρει δίπλωμα οδήγησης. Εδώ και αν δεν είμαστε απολύτως υπεύθυνοι όλοι μας γιατί το «λάδωμα» είναι χορός για δύο.

Και το κερασάκι στην τούρτα, το κολαστήριο ηλικιωμένων. Τα παιδιά τους να πληρώνουν για να βασανίζονται και να μην βλέπουν ή να κάνουν πως δεν βλέπουν.

Πόση φρίκη να αντέξει κανείς. Αλλά νομίζω είναι ώρα πια να παραδεχτούμε και να κατασταλάξουμε:

Η παιδεία έχει κόστος αλλά όχι τόσο όσο η έλλειψή της. Άρα η παιδεία είναι προτεραιότητα.
Το κράτος δεν είναι κράτος αν διορίζει περισσότερους από όσους μπορεί να πληρώνει, αν δεν τιμωρεί τους ασυνείδητους και δεν επιβραβεύει τους ικανούς. Έτσι θα βρει λεφτά για την Υγεία.
Η εκκλησία να εξυγιάνει τα του οίκου της και να σταματήσει να φυτρώνει εκεί που δεν την σπέρνουν. Η ανάπτυξη δεν είναι ανάπτυξη αν δεν συμβαδίζει με πολιτισμό.

Και εμείς; Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; Να συμμετέχουμε. Αυτό μόνο. Να αναλάβουμε την ευθύνη στο σπίτι, στην δουλειά, στην κοινωνία. Να πούμε αλήθειες και ας γίνουμε δυσάρεστοι. Να κάνουμε έργα που μοιάζουν πιο μεγάλα από το μπόι μας αλλά θα γίνουν αν τα ξεκινήσουμε. Γιατί η άκρη του νήματος είμαστε μόνο εμείς όταν είμαστε ενεργοί και ενωμένοι.

Συγγραφή Άρθρου

ΕΥΒΟΥΛΗ ΔΗΜΟΓΛΟΥ