Διαβάζουμε ότι:

  • στα 13,6 δισ. ευρώ εκτινάχθηκε το εμπορικό έλλειμμα στο δεκάμηνο του 2022.
  • Οι εισαγωγές αυξήθηκαν χωρίς καύσιμα κατά 20,5% σε τρέχουσες τιμές, ενώ
  • Οι εξαγωγές αγαθών χωρίς καύσιμα αυξήθηκαν κατά 16,6% σε τρέχουσες τιμές.

Τι σας θυμίζει αυτό; Την απίστευτη κατάρρευση της οικονομίας την δεκαετία του 2000.

Το εμπορικό έλλειμμα είναι μία από τις βασικές αιτίες “φτώχειας” στην Ελλάδα, γιατί είναι το καθαρό ποσόν των χρημάτων που φεύγουν κάθε χρόνο εκτός χώρας για τις εισαγωγές, αν αφαιρεθεί από αυτό το ποσόν που έρχεται στη χώρα από τις εξαγωγές και τον τουρισμό. Κάθε χρόνο λοιπόν εμείς χάνουμε χρήμα. Σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης αυτό δεν είναι πρόβλημα διότι η ΕΕ ουσιαστικά ευνοείται από αυτό το έλλειμμα. Μας παίρνουν το χρήμα. Εμείς έχουμε έλλειμμα, οι άλλες χώρες πλεόνασμα, εμείς εισάγουμε από αυτές περισσότερα από όσα τους εξάγουμε, οπότε είναι αδιάφοροι για το πρόβλημα μας, αν όχι και ευχαριστημένοι.
Και όπως για τους ξένους αυτό το έλλειμμα είναι αδιάφορο, για τους Έλληνες πολιτικούς και οικονομολόγους θα έπρεπε να είναι πρώτη προτεραιότητα. Ίσως δεν είναι γιατί θεωρούν ότι δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα, αφού οι Έλληνες επιχειρηματίες δεν θέλουν να παράγουν τέτοια προϊόντα που θα αντικαταστήσουν τις εισαγωγές. Βολεύονται να πουλάνε στην εγχώρια αγορά προϊόντα και υπηρεσίες, όπως η εστίαση, τους καφέδες, τα μπαρ κλπ.
Όχι, ότι δεν εξαρτάται από τις πολιτικές ηγεσίες, αλλά αυτές ασχολούνται μόνο με τα food pass και κάτι άλλα, που φέρνουν αμέσως ψήφους. Δεν έχουν μακροπρόθεσμες πολιτικές για να παράγουμε πιο οργανωμένα και να εξάγουμε περισσότερα σε πολλούς τομείς, όπως πχ στα τρόφιμα και γεωργικά προϊόντα, μέταλλα, μηχανήματα κλπ.
Η τόνωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής παραγωγής, η οργάνωση του μάρκετινγκ και των εξαγωγών θα ήταν μέρος αυτών των πολιτικών και υποχρέωση των κυβερνήσεων.
Όσον αφορά στις ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα, οι οποίες δημιουργούν εδώ θέσεις εργασίας και αφήνουν εισόδημα, δυστυχώς τα κέρδη μεταφέρονται κατευθείαν στο εξωτερικό.
Συμπέρασμα: Το έλλειμμα των τρεχουσών συναλλαγών (που δείχνει ότι κάθε χρόνο ένα μεγάλο ποσοστό του ΑΕΠ φεύγει από εδώ και το χρήμα μέσα στη χώρα περιορίζεται), όπως και ο δείκτης ξένων άμεσων επενδύσεων που είναι πολύ χαμηλές σε σχέση με το ΑΕΠ μας σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, είναι δείκτες που πρέπει η κυβέρνηση να λάβει σοβαρά υπόψη της και να προσπαθήσει να διαμορφώσει κάποιες πολιτικές τόνωσης της ελληνικής παραγωγής.
Πολιτικές φορολογικές, πολιτικές που να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ακριβής ενέργειας που μειώνει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής παραγωγής, πολιτικές που θα βοηθούν τόσο την παραγωγή, όσο και τις εξαγωγές. Και παράλληλα να φροντίσει για όσες μεταρρυθμίσεις έχουν μείνει πίσω και πρέπει οπωσδήποτε να επιταχυνθούν για να βελτιωθεί το επιχειρηματικό περιβάλλον και για να έρθουν σοβαρές άμεσες ξένες επενδύσεις, με πρώτες και πιο αναγκαίες τις μεταρρυθμίσεις στη δικαιοσύνη.

Η κατάσταση της δικαιοσύνης, σε συνδυασμό με τους νόμους που σχετίζονται με την πολεοδομία, το περιβάλλον, την αρχαιολογία αλλά και η αδιανόητη γραφειοκρατία, είναι τα μεγαλύτερα εμπόδια για τις ξένες επενδύσεις και φυσικά και για τους Έλληνες επιχειρηματίες.

Με λίγα λόγια, όσον αφορά τις μεγάλες παραγωγικές επενδύσεις που θα απογείωναν την ελληνική οικονομία, όλοι σκέφτονται “πού να μπλέκεις με το ελληνικό δημόσιο, άστο καλύτερα” και ανοίγουν καφέ, μπαρ και …νυχάδικα.


(Πηγή : Reporter.gr)

Διαφθορά: Η καταπάτηση της ηθικής, των γραπτών ή άγραφων νόμων, κατά τρόπο συστηματικό, και ιδίως η δωροδοκία (κρατικών) λειτουργών ή υπαλλήλων.

Η διαφθορά χρησιμοποιείται συχνά ως όρος ομπρέλα που καλύπτει αρκετές πράξεις κατάχρησης της εξουσίας με σκοπό το ιδιωτικό όφελος. Αυτό μπορεί να κυμαίνεται από δωροδοκία για την απόκτηση μιας δημόσιας θέσης, υπεξαίρεση δημοσίων πόρων ή ευνοιοκρατία στην ανάθεση δημοσίων συμβάσεων.

Η ερώτηση όμως είναι: Επιδεινώνεται η διαφθορά στην Ευρώπη ή είναι λανθασμένες οι αντιλήψεις μας;

Εκ πρώτης όψεως, η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη έχει κάνει προόδους σε γενικές γραμμές στο να εξουδετερώνει τους μολυσμένους από τη διαφθορά πολιτικούς, όπως (ενδεικτικά):

  • Τον Οκτώβριο του 2021, ο Σεμπάστιαν Κουρτς αναγκάστηκε να παραιτηθεί από καγκελάριος στην Αυστρία για την φημολογούμενη χρήση κυβερνητικών πόρων για την ευνοϊκή κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης.
  • Περίπου την ίδια περίοδο, οι Τσέχοι ψηφοφόροι φρόντισαν να μην εκλεγεί πάλι ο Αντρέι Μπάμπις ως πρωθυπουργός, εν μέρει λόγω των μακροχρόνιων ισχυρισμών ότι ο τεράστιος όμιλός του είχε λάβει παράνομα επιδοτήσεις από την ΕΕ .
  • Ο Γιάνεζ Γιάνσα — ο οποίος καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση για διαφθορά το 2013 — έχασε την πρωθυπουργία της Σλοβενίας τον Ιούνιο του 2021.
  • Το 2020, οι Σλοβάκοι προχώρησαν σε διαμαρτυρίες μετά τη δολοφονία το 2018 ενός νεαρού ερευνητή δημοσιογράφου, που έγραψε για τις διασυνδέσεις μεταξύ των μεγιστάνων της χώρας και του άλλοτε κυρίαρχου κόμματος SMER-SD.

Ωστόσο, μια φετινή δημοσκόπηση του Ευρωβαρόμετρου (Μάρτιος/Απρίλιος 2022) διαπίστωσε ότι το 68% των ανθρώπων στην ΕΕ εκτιμούν ότι η διαφθορά εξακολουθεί να είναι διαδεδομένη στη χώρα τους. Μόνο το ένα τρίτο πίστευε ότι οι κυβερνήσεις τους έκαναν κάτι για αυτό. Στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Ουγγαρία, την Κροατία και την Πορτογαλία, περισσότερο από το 90% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι ήταν ευρέως διαδεδομένη η διαφθορά. Οι αντιλήψεις αυτές ήταν κάτω από το όριο του 50% στην Εσθονία, το Λουξεμβούργο, τη Σουηδία, τη Φινλανδία και τη Δανία.

Αν και αυτά τα ποσοστά ήταν οριακά μειωμένα από μια παρόμοια μελέτη το 2019 - όταν το 71% των Ευρωπαίων εκτιμούσε ότι η διαφθορά ήταν ευρέως διαδεδομένη - εξακολουθεί να ισχύει ότι οι περισσότεροι Ευρωπαίοι θεωρούν ότι οι χώρες τους είναι διεφθαρμένες.

Η κυρίαρχη διαίρεση ανατολής-δύσης της Ευρώπης για τη διαφθορά

Αλλά ακόμη και όταν υπάρχουν πραγματικά δεδομένα για τη διαφθορά, είναι συχνά δύσκολο να εξακριβωθεί εάν τα πράγματα βελτιώνονται ή επιδεινώνονται.

Για παράδειγμα, αν 1.000 δημόσιοι υπάλληλοι συλλαμβάνονται για δωροδοκία, σημαίνει ότι η διαφθορά γίνεται όλο και πιο διάχυτη ή ότι βελτιώνονται οι προσπάθειες σύλληψης της δωροδοκίας; Επίσης, άν ένας πολιτικός δεχτεί μια δωροδοκία, μπορεί και να μην αναφερθεί ότι είχε επίσης δεχτεί δωροδοκίες και στο παρελθόν.

Από την έρευνα του Ευρωβαρόμετρου βλέπουμε ότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ της δυτικής και της ανατολικής ηπείρου.

Σύμφωνα με την έρευνα, οι άνθρωποι στις χώρες που ήταν μέλη της ΕΕ πριν από το 2004 — και κυρίως στο δυτικό μισό της ηπείρου— έχουν περισσότερες πιθανότητες από τους κατοίκους των νεότερων μελών της ΕΕ (ανατολικό τμήμα) να πουν ότι η διαφθορά είναι ευρέως διαδεδομένη στα πολιτικά κόμματα και στις επιχειρήσεις.

Συγκριτικά, τα νεότερα μέλη της ΕΕ αντιλαμβάνονται τη διαφθορά ως πιο διάχυτη στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, την αστυνομία και το δικαστικό σώμα. Δηλαδή, οι άνθρωποι στην Ανατολική Ευρώπη βλέπουν τη διαφθορά ως πρόβλημα τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα και είναι ιδιαίτερα καχύποπτοι με όσους βρίσκονται σε υψηλόβαθμα πολιτικά αξιώματα.

Αντίθετα, στη Δυτική Ευρώπη η εμπιστοσύνη στον δημόσιο τομέα είναι πολύ μεγαλύτερη και το κύριο μέλημα τους είναι η σχέση μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και η δύναμη και η επιρροή των μεγάλων εταιρειών στη διαδικασία χάραξης πολιτικής.

Ένας πιθανός λόγος για τον οποίο ορισμένοι Ευρωπαίοι μπορεί να πιστεύουν ότι η διαφθορά επιδεινώνεται, είναι επειδή οι δημοσιογράφοι και οι ρυθμιστικές αρχές έχουν γίνει πολύ αποτελεσματικότεροι στο να αποκαλύπτουν και να αναφέρουν στοιχεία διαφθοράς, δήλωσε η Λιζ Ντέιβιντ-Μπάρετ, επικεφαλής του Παγκόσμιου Προγράμματος για τη Μέτρηση της Διαφθοράς στη Διεθνή Ακαδημία κατά της Διαφθοράς στη Βιέννη.

Ας μην ξεχνάμε πως τα τελευταία χρόνια σημειώθηκε μια σειρά από διαρροές, από τα Pandora Papers μέχρι τα πιο πρόσφατα αρχεία σχετικά με τη δραστηριότητα ορισμένων λόμπι.

Τέλος, σύμφωνα με την Πρόβλεψη Διαφθοράς, η οποία μετρά τις βαθμολογίες μεταξύ 2008 και 2020, μόνο η Βοσνία-Ερζεγοβίνη κρίθηκε ότι έχει «πτωτική» τάση για τον κίνδυνο διαφθοράς.

Η Βουλγαρία, η Βόρεια Μακεδονία, η Μολδαβία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Εσθονία, η Ισπανία και η Σλοβακία κατατάχθηκαν όλες ως βελτιωμένες.

Η τάση για την υπόλοιπη Ευρώπη (φυσικά και στην Ελλάδα) χαρακτηρίστηκε στάσιμη.

 (Πηγή : EuroNews του Αυγούστου 2022)

Η ψηφιακή, νομαδική ζωή αφορά στην ανεξάρτητη-από-γραφεία εργασία, στη δουλειά δηλαδή που μπορεί να γίνει από απόσταση και από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.

Σε ένα μεταπανδημικό τοπίο αγοράς, τα ποσοστά των εργαζομένων που ήδη δουλεύουν ή έχουν τη δυνατότητα να το πράξουν από απόσταση, εκτοξεύτηκαν το 2021 σε ύψη που φτάνουν τα 35 εκατομμύρια παγκοσμίως ενώ οι προβλέψεις θέλουν την εξ αποστάσεως εργασία να αυξάνεται ραγδαία, απαντώντας στις σύγχρονες ανάγκες των πολιτών του κόσμου για ευελιξία, ανεξαρτησία, προσωποποιημένη διαμόρφωση του ωραρίου και των συνθηκών εργασίας και προσωπική ανάπτυξη. Η δουλειά για ένα μεγάλο αριθμό εργαζομένων έχει πάψει να είναι απλά παραγωγή, έχει γίνει τρόπος ζωής.

Ο ψηφιακός νομαδισμός δεν εντάσσεται πλέον στο πλαίσιο μιας «τάσης» αλλά είναι το νέο μοντέλο εργασίας που ήρθε για να μείνει, ενθαρρύνοντας περαιτέρω αλλαγές στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε και σχεδιάζουμε τις ανθρωποκοινότητες μας.

Τα τελευταία χρόνια, γίνεται μια προσπάθεια καλών προθέσεων προκειμένου η Ελλάδα να μπορέσει να αποτελέσει έναν ελκυστικό προορισμό για τους ψηφιακούς νομάδες. Είναι σημαντικό να τονίσουμε δύο πράγματα σε σχέση με την προσπάθεια:

  • Η προσέλκυση ψηφιακών νομάδων, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι το έργο ενός μόνο ανθρώπου ή μιας συγκεκριμένης ομάδας επαγγελματιών: τα στοιχεία που είναι αναγκαία για την ανάπτυξη του οικοσυστήματος, η κάλυψη των αναγκών του σε όλα τα επίπεδα – από τα πιο τεχνικά μέχρι αυτά που σχετίζονται με τις ψυχοκοινωνικές υπηρεσίες φροντίδας (μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις σε αυτό το μοντέλο εργασίας αφορά στη μοναξιά και την έλλειψη διαπροσωπικών σχέσεων, που δεν ευνοούνται από την ολιγόμηνη παραμονή σε ένα τόπο) – είναι ένα στρατηγικό στοίχημα διαμόρφωσης κουλτούρας, που μας εμπεριέχει στους στόχους που χρειάζεται να εκπληρώσουμε.
  • Ο ψηφιακός νομαδισμός δεν μπορεί να είναι μια διαφήμιση «ανοίξαμε και σας περιμένουμε» κάποιας Περιφέρειας, Δήμου ή φορέα. Δεν είναι διακοπές, αν και έχει σχέση με το τουριστικό προϊόν. Δεν είναι ψυχαγωγία, αν και απαιτεί την καλλιέργεια ευκαιριών συναναστροφής με ανθρώπους που ζουν παρόμοιες πραγματικότητες, το στήσιμο συνεργατικών χώρων με 24ωρη ελεύθερη πρόσβαση και ένα πλούσιο, ετήσιο πρόγραμμα δραστηριοτήτων που δεν θα άφηνε τα νησιά της χώρας να ερημώνουν το χειμώνα. Είναι κρίμα το ότι σε όλες τις λίστες με τους 100 πιο δημοφιλείς προορισμούς για τους ψηφιακούς νομάδες, η Αθήνα χωράει μετά βίας ενώ κανένα από τα πανέμορφα ελληνικά νησιά μας δεν συμπληρώνει τα προαπαιτούμενα (μία από τις διεθνείς κοινότητες των ψηφιακών νομάδων κατατάσσει την Αθήνα στην 72η θέση για να δουλέψει κανείς από απόσταση ενώ η Θεσ/κη μπαίνει στη λίστα των 150, σκοράροντας καταϊδρωμένη στον αριθμό 148). Χρειάζονται επίσης χαμηλό κόστος διαβίωσης, ένα θελκτικό, σταθερό φορολογικό καθεστώς, υψηλή ποιότητα υποδομών και γρήγορες ταχύτητες ίντερνετ. Πρόκειται για ένα πλήρες πακέτο ζωής, από αυτό που χαρίζουν μόνο οι πολιτικές μεταρρυθμίσεις.

Παρά την καλοκαιρία, τις ευκαιρίες διασκέδασης και το «γκρήκ μουζάκα» που αποτελούν τρία τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, σοβαρή, συστημική προετοιμασία δεν γίνεται στη χώρα ούτε για τους ντόπιους, οι οποίοι μπορεί να μη συναντήσουν wifi σε δημόσιο χώρο πουθενά επί χιλιόμετρα, να μένουν σε περιοχές χωρίς εύκολη πρόσβαση από ασθενοφόρο, να εγκαταλείπονται απομονωμένοι στην επαρχία εκείνες τις εποχές του χρόνου που δεν υπάρχουν επισκέπτες ή να βασανίζονται από στερεότυπα για τους αλλιώτικους «ξένους». Που να προτείνουμε δηλαδή σε κάποιον να ξεσπιτωθεί για να κλείνει επαγγελματικές συμφωνίες πολλών χιλιάδων ευρώ από τα γραφικά σοκάκια των χωριών μας (αν και μια ελπίδα έμπνευσης από τους μοναχικούς, ολιγαρκείς συγγραφείς του κόσμου, την έχουμε). Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι το ότι ξεκινάμε την αξιολόγηση του μοντέλου του ψηφιακού νομαδισμού, με λάθος τρόπο. Το βλέπουμε από την πλευρά του ευ ζην και όχι της πολύ σοβαρής ανάγκης για προσέλκυση ταλέντων που θα βοηθήσουν τη χώρα να μεγαλώσει, να αναπτυχθεί και να ευημερήσει.

Οι ψηφιακοί νομάδες είναι το brain gain που χρειαζόμαστε, αλλιώς. Δεν είναι απαραίτητα τα επαναπατρισμένα ελληνόπουλα που είχαν φύγει για να δουλέψουν στο εξωτερικό αλλά μια παγκόσμια κοινότητα ανθρώπων, ανεξαρτήτως καταγωγής, που επιλέγει χώρες διαμονής που διαθέτουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα: χώρες που έχουν για παράδειγμα πανεπιστήμια που προσφέρουν ευκαιρίες έρευνας και εργασίας ή έχουν νεοφυείς επιχειρήσεις που ενδιαφέρονται να προσλάβουν δημιουργικά μυαλά. Χώρες που διαθέτουν κυβερνήσεις που ενδιαφέρονται ενεργά και όχι στο πλαίσιο ευχολογίου για την καινοτομία, την τεχνολογία και την αποκέντρωση. Ταυτόχρονα, ο ψηφιακός νομαδισμός μάς βάζει στη διαδικασία να σκεφτούμε βαθύτερα τα θέματα που αφορούν στη σημασία της πατρίδας, της έννοιας του πολίτη, της δέσμευσης σε ένα τόπο, της αφοσίωσης σε ένα σκοπό και των ανθρωπίνων σχέσεων και συγγενειών με σημαντικούς άλλους.

Η έγκαιρη αναγνώριση των αναγκών που έχουν οι ψηφιακοί νομάδες οδηγεί στο μετασχηματισμό των κοινωνιών μας και της πολιτικής πραγματικότητας με τρόπο που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί στο παρελθόν. Γι’ αυτό και χρόνια τώρα, το νέο αυτό μοντέλο εργασίας, μας πιάνει απροετοίμαστους. Ως πότε;

(Πρώτη δημοσίευση marketnews.gr)

nyfoydis(Γράφει ο Νίκος Νυφούδης)

Ξυπνάς νωρίς. Η μέρα είναι δύσκολη, πρέπει να διασχίσεις ολόκληρη την πόλη. Τουλάχιστον έχεις αυτοκίνητο γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να επιλέξεις μεταξύ του αφόρητου και επικίνδυνου συνωστισμού των αστικών λεωφορείων και της απατηλής λάμψης του πολλάκις εγκαινιασμένου Μετρό.

Ξεκινάς από τη Μητροπόλεως. Διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα σε όλο το μήκος της. Ακόμα και στη διάβαση με τη Καρόλου Ντηλ, το φορτηγό που ξεφορτώνει εμποδίζει τόσο τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα να περάσουν απέναντι, όσο και τα υπόλοιπα αυτοκίνητα να στρίψουν αριστερά. Καταφέρνεις κάποια στιγμή να στρίψεις, όμως πέφτεις πάνω στο φορτηγάκι με τον πάγο που ξεφορτώνει τριάντα σακούλες. Ήδη η ουρά έχει φτάσει τα πέντε αυτοκίνητα.

Δεν κορνάρει ο πρώτος που είναι πίσω από το φορτηγό -περισσότερος θόρυβος άλλωστε τι θα προσφέρει;- αλλά ο τελευταίος στην ουρά. Ένα μηχανάκι σταματά να περιμένει και αποφασίζει να ανέβει στο πεζοδρόμιο, λίγα μέτρα είναι άλλωστε! Σκέφτεσαι ότι από τύχη επιβιώνουμε σε τούτη την πόλη.

Κάποια στιγμή φτάνεις στην Εγνατία. Πρέπει να κάνεις ένα ασφαλιστήριο ζωής κάπου προς Βενιζέλου. Ξέχασες ότι δεν στρίβει δεξιά λόγω των έργων του Μετρό που έχουν τσακίσει αυτό το κομμάτι της πόλης. Καταστήματα άδεια, βρώμα παντού, χώματα, φορτηγά. Και έτσι συνεχίζεις και συνεχίζεις ώσπου φτάνεις σχεδόν στον Σταθμό. Θα πάρεις να ακυρώσεις το ραντεβού και να το κάνεις άλλη μέρα. Με την ελπίδα ότι εκείνη η τύχη που σκεφτόσουνα προηγουμένως θα είναι με το μέρος σου.

Συνεχίζεις τουλάχιστον για τον επόμενο προορισμό σου. Το ΚΤΕΛ Αθηνών από όπου πρέπει να παραλάβεις ένα δέμα. Ευτυχώς έρχεται από την Αθήνα, γιατί αυτό είναι το μόνο ΚΤΕΛ που έχει μείνει πλάγια στο σταθμό του ΟΣΕ ώστε να εξυπηρετεί τους επιβάτες που μετεπιβιβάζονται. Στη στροφή για την πίσω είσοδο του Σταθμού βλέπεις τους πύργους σκουπιδιών μέσα και έξω από τους κάδους. Ένα ξεχαρβαλωμένο στρώμα έχει γίνει σπίτι για τις γάτες τις γειτονιάς. Πιο εκεί, ένας σαραντάρης χτυπά τη δόση του λίγα μέτρα από την εκκλησία των Αγίων Πάντων. Λίγα μέτρα από τα σκαλιά με την ουρά των ανθρώπων που περιμένουν τη βοήθεια της Εκκλησίας. Τουλάχιστον εσύ είσαι μέσα στο αυτοκίνητό σου.

Παίρνεις το δέμα και βγαίνεις στην Αγίου Δημητρίου. Τι ωραία η ασφαλτόστρωση, καιρός ήταν. Τι κρίμα βέβαια που μόνο ένα ρεύμα του δρόμου λειτουργεί. Σου παίρνει σαράντα πέντε λεπτά να φτάσεις στο Τελλόγλειο Ίδρυμα. Από εκεί ευτυχώς ευκολότερα μέχρι το γήπεδο της Τούμπας. Εκεί βέβαια, με τη λαϊκή αγορά σε πλήρη εξέλιξη και τα τριπλοπαρκαρισμένα παντού, χάνεις την πίστη σου ότι θα φτάσεις κάποτε στον προορισμό σου. Ανακουφίζεσαι στη σκέψη ότι είσαι ακόμα αλώβητος. Ένας οδηγός κορνάρει γιατί αυτός που τον έκλεισε δεν άφησε χαρτάκι με τηλέφωνο. Ένας ταλαιπωρημένος σκύλος περιμένει να περάσει στη διάβαση. Ο διπλανός πεζός του δεν περιμένει. Τρέχει βιαστικά με αποτέλεσμα το μηχανάκι που είναι μπροστά σου να φρενάρει απότομα. Από καθαρή τύχη δεν χτύπησε τον πεζό και εσύ από την ίδια τύχη δε χτύπησες το μηχανάκι.

Σχεδόν ανακουφίζεσαι λίγο πιο κάτω όταν συναντάς λίγο πιο πάνω στη Λαμπράκη την απόλυτη ακινησία. Ακίνητος σημαίνει ασφαλής ή έτσι τουλάχιστον νομίζεις. Ένα λεωφορείο του ΟΑΣΘ με τα αλάρμ ανοιχτά ξεφορτώνει τους ανθρώπους που ήταν παστωμένοι μέσα του γιατί χάλασε. Οι επιβάτες αρχίζουν να διασχίζουν τον δρόμο από όπου τους καπνίσει. Τι αξία έχουν άλλωστε εκείνες οι λευκές ρίγες στην άσφαλτο που κάποτε τις λέγαμε διαβάσεις;

Δεν υπάρχει πλέον περίπτωση να προλάβεις το ραντεβού με τον τεχνίτη για τα υλικά μπάνιου στο κατάστημα της Λαμπράκη. Του τηλεφωνείς για να του δώσεις ραντεβού στο άλλο κατάστημα στη Νέα Εγνατία. Πώς όμως αλήθεια να βρεις θέση να παρκάρεις στη Νέα Εγνατία και στα γύρω στενά; Ναι, όλα τα πασαλάκια στη Νέα Εγνατία είναι σπασμένα, όμως είναι δυνατόν να κλείσεις τη διέλευση του ποδηλατόδρομου αφήνοντας απλώς τα αλάρμ ανοιχτά, όπως τόσοι άλλοι; Μήπως καλύτερα να αφήσεις το αυτοκίνητό σου και να ξεκινήσεις από την αρχή την περιπέτεια με το ποδήλατό σου; Όχι, ας μην παίζεις με την τύχη σου κάνοντας ποδήλατο στους πάλαι ποτέ ποδηλατοδρόμους.

Ας γυρίσεις καλύτερα σπίτι σου. Ο ήχος της πόρτας που κλείνει είναι βάλσαμο. Κάνεις καφέ και βάζεις μουσική. Μόνος, έξω από την πόλη σου. Πού πήγε αλήθεια η πόλη που θέλαμε στα νιάτα μας; Τι κάναμε λάθος; Πώς απέτυχε η γενιά μας να κάνει πράξη όλα όσα οραματίστηκε και ήλπισε ότι θα κάνει καλύτερα από τους προηγούμενους; Υπάρχει ακόμα χρόνος; Δεν είσαι σίγουρος. «Να προσπαθήσουμε τουλάχιστον», σκέφτεσαι. Ναι να προσπαθήσουμε, όλοι μαζί. Όπως το 2010.

Πρώτη δημοσίευση: https://parallaximag.gr/featured/os-pote-tha-zoume-tychaia

Με το βλέμμα στην σύνοδο της Ομάδας G20 που πραγματοποιείται για το κλίμα αυτό το σαββατοκύριακο στην Ρώμη, ας αναλογιστούμε λίγο το καθήκον μας προς τα παιδιά που θα γεννηθούν από σήμερα και μετά. Ήδη έχει διαρρεύσει προσχέδιο των δεσμεύσεων που πρόκειται να λάβουν οι ηγέτες των 20 ισχυρότερων κρατών, ότι δηλαδή θα αντιμετωπίσουν την υπαρξιακή πρόκληση της κλιματικής αλλαγής, αναλαμβάνοντας άμεσα δράση προκειμένου ο στόχος του 1,5 βαθμού Κελσίου να παραμείνει εφικτός.

Εξάλλου, τα σημαντικά ζητήματα διαγενεακής αλληλεγγύης και δικαιοσύνης που εγείρονται από την εξελισσόμενη κλιματική κρίση ανέδειξε μελέτη που δημοσιεύτηκε τον προηγούμενο μήνα στο ακαδημαϊκό περιοδικό Science. Τα ζητήματα αυτά δικαίως τροφοδοτούν κύματα διαμαρτυριών τα τελευταία χρόνια, των οποίων ηγούνται νεαρά άτομα. Σύμφωνα με τη μελέτη, υπό τη συνεχιζόμενη υπερθέρμανση του πλανήτη, τα ακραία φαινόμενα όπως τα κύματα καύσωνα, θα συνεχίσουν να αυξάνονται σε συχνότητα, ένταση, διάρκεια και χωρική έκταση τις επόμενες δεκαετίες. Ως εκ τούτου, οι νεότερες γενιές αναμένεται να αντιμετωπίσουν περισσότερα τέτοια γεγονότα κατά τη διάρκεια της ζωής τους σε σύγκριση με τις παλαιότερες γενιές. συγκεκριμένη γενιά κατά τη διάρκεια της ζωής της σε σύγκριση με μια άλλη. Τα ευρήματα της εργασίας υπογραμμίζουν την σοβαρή απειλή για την ασφάλεια των νέων γενεών και καταδεικνύουν τις δραστικές μειώσεις των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου που απαιτούνται, ώστε να διασφαλιστεί το μέλλον τους.

Στη μελέτη δίνονται επιτέλους αριθμοί στην θλιβερή αλήθεια που προκαλεί απογοήτευση και οργή σε εκατομμύρια νέους σε όλο τον κόσμο. Έτσι, οι άνθρωποι που γεννήθηκαν το 1960, σύμφωνα με τη μελέτη, θα βιώσουν κατά μέσο όρο τέσσερις καύσωνες κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Για όσους γεννήθηκαν το 2020 και σε περίπτωση που τα κράτη τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους για απαλλαγή από τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, όπως ορίζεται στη Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, ο αριθμός αυτός αναμένεται να φτάσει κατά μέσο όρο τα 30, δηλαδή να πολλαπλασιαστεί κατά 7,5 φορές από τον αριθμό των καυσώνων που αντιμετώπισε τη γενιά των παππούδων τους.

Με τον περιορισμό της υπερθέρμανσης του πλανήτη στον 1,5°C αντί για το προβλεπόμενο «κάτω από τους 2°C» της Συμφωνίας του Παρισιού, ο αριθμός των καυσώνων που θα βιώσει κατά μέσο όρο η νέα γενιά θα φτάσει τους 18, αναφέρει η μελέτη.

Ωστόσο οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής δεν εξαπλώνονται εξίσου σε όλες τις περιοχές του πλανήτη. Στη μελέτη εκτιμάται ότι η αύξηση των κλιματικών καταστροφών με τις οποίες θα έρθει αντιμέτωπη η νέα γενιά στον παγκόσμιο Νότο, όπως η Υποσαχάρια Αφρική, είναι δυσανάλογα μεγαλύτερη.

Όσο για άλλους τύπους καταστροφών, η μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι όσοι γεννήθηκαν πέρυσι θα δουν 3,6 φορές περισσότερες ξηρασίες, τρεις φορές περισσότερες αποτυχίες καλλιεργειών, 2,8 φορές περισσότερες πλημμύρες ποταμών και διπλάσιο αριθμό πυρκαγιών. Σύμφωνα με μια συντηρητική εκτίμηση, ο μέσος όρος καταστροφών που σχετίζονται με το κλίμα σε μια ζωή θα τριπλασιαστεί κατά μέσο όρο για όσους γεννήθηκαν το 2020 σε σύγκριση με εκείνους που γεννήθηκαν το 1960.

Μιας και διαφαίνεται λοιπόν ότι ο 1,5°C θα είναι η αποδεκτή θερμοκρασιακή άνοδος που θα συμφωνηθεί τις επόμενες ημέρες, αυτό που ενδιαφέρει τώρα είναι να μάθουμε ποιο θα είναι το έτος-στόχος των δεσμεύσεων για μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου των πιο ρυπογόνων οικονομιών του πλανήτη. Το 2030 που επιθυμούν η ΕΕ και οι ΗΠΑ ή το 2060 που επιδιώκει η Κίνα;

google news iconΤο Social-Lib είναι εγκεκριμένος εκδότης στην υπηρεσία Google News. Ακολουθήστε μας για να έχετε άμεση ενημέρωση και πρόσβαση στην αρθρογραφία: Social-Lib.gr - Google News .

Έγραψαν Πρόσφατα

Κοινωνικός Φιλελευθερισμός

Το Social.lib είναι ένας δικτυακός τόπος συζήτησης και ανάδειξης των καθημερινών οικονομικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και πολιτικών ζητημάτων υπό το πρίσμα του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού.