Γιώργος Μπάρμπας, τ. επίκουρος καθηγητής ειδικής εκπαίδευσης στο Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης του Α.Π.Θ.

Η αρνητική αντίδραση των πανεπιστημίων στην επιλογή της κυβέρνησης για συγκρότηση ειδικού τμήματος της αστυνομίας υπό τον δικό της έλεγχο για την τήρηση του νόμου στα πανεπιστήμια ήταν αναμενόμενη. Είναι η ίδια με την αντίδραση στην κατάργηση του κατ’ ευφημισμόν “ασύλου”. Επαναφέρουμε το “άσυλο” από την πίσω πόρτα και την κατάργηση του ισχύοντος νόμου. Δεν ξέρω αν και πόσο οι επίσημοι φορείς (πρυτάνεις, πανεπιστημιακά τμήματα, συνδικαλιστικοί φορείς των πανεπιστημιακών) εκφράζουν την άποψη της πλειονότητας των πανεπιστημιακών.Υπάρχει κι αυτή η φοβερή σιωπηλή πλειοψηφία, που δεν μιλά, δεν αντιδρά. Ουσιαστικά, ακόμα κι αν δεν συμφωνεί με τους εκπροσώπους μας, είναι συνένοχη με τη σιωπή της στο να μην αλλάξει τίποτε.

Γιατί αυτό κομίζει η επίσημη αντίδραση των πανεπιστημίων. Να μην αλλάξει τίποτε. Να συνεχίσουμε εμείς να διαχειριζόμαστε -δηλαδή να παζαρεύουμε- την ανομία, τον φανατισμό, την πρωτοφανή άσκηση βίας, την καταπάτηση της ελευθερίας του λόγου. Να διεκδικούμε να μην ισχύουν οι νόμοι του κράτους στον δικό μας χώρο, ενώ ισχύουν για όλους τους άλλους. Γιατί, νόμος που δεν διασφαλίζεται η εφαρμογή του, είναι στην πράξη άκυρος.

Παραθέτω στη συνέχεια ένα απόσπασμα από εισήγησή μου σε δημόσια συζήτηση για την κρίση στα πανεπιστήμια που έγινε πριν δύο χρόνια (Νοέμβριος 2018), όταν είχε μπει, για άλλη μια φορά στο τραπέζι το θέμα του “ασύλου” (*). Ο πρώτος πληθυντικός της εισήγησης αφορά τα μέλη ΔΕΠ των πανεπιστημίων (τους πανεπιστημιακούς).

Τί έχουμε κάνει εμείς σαν πανεπιστημιακοί;

“[…]Χαρακτηριστικό όσο και επίκαιρο παράδειγμα, το πρόβλημα της διακίνησης ναρκωτικών και των επιθέσεων κατά της ζωής ή περιουσίας μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους. Η ανάδειξη για άλλη μια φορά του ζητήματος του ασύλου. Κανείς δεν διαφωνεί ότι το θεσμικό πλαίσιο έχει ασάφειες που δημιουργούν εμπόδια. Επίσης κανείς δεν φαίνεται να διαφωνεί ότι το άσυλο δεν μπορεί να καλύπτει παράνομες πράξεις και μάλιστα σαν αυτές που ανέφερα. Αλλά είναι επίσης σαφές ότι εμείς δεν είχαμε ποτέ καθαρό λόγο προς την κοινωνία και την πολιτική εξουσία. Να πούμε δηλαδή με τον πιο καθαρό και επίσημο τρόπο ότι το άσυλο δεν καλύπτει εγκληματικές πράξεις, πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου και ιδιαίτερα όσες στρέφονται κατά της ζωής και περιουσίας των πολιτών. Να δηλώσουμε καθαρά ότι ο νόμος θέλουμε να ισχύει και να λειτουργεί μέσα στο πανεπιστήμιο όπως και σε οποιονδήποτε άλλο κοινωνικό χώρο. Και πως αυτό σημαίνει ότι τα εντεταλμένα όργανα για την τήρηση του νόμου (αστυνομία και δικαστική εξουσία) θέλουμε και ζητάμε να λειτουργούν μέσα στο πανεπιστήμιο όπως επιβάλλεται να λειτουργούν σε κάθε γωνιά της ελληνικής επικράτειας, άμεσα, δίχως να περιμένουν την πρόσκληση του πρύτανη. Γιατί μπορεί η όποια καθυστέρηση, η όποια γραφειοκρατία να έχει ολέθριες συνέπειες στη ζωή πολιτών. Και την άδεια αυτή τους τη δίνουμε από τώρα, από τα πριν. Γιατί νόμος, κανόνας θεσπισμένος, δίχως συνέπειες από τη μη τήρησή του δεν είναι κανόνας. Κανόνας δίχως συνέπειες είναι μια άχρηστη και επικίνδυνη ρητορεία. Αυτά θα έπρεπε να τα είχαμε πει. Να είχαμε βγει όλοι, συντεταγμένα και να τα δηλώσουμε. Να είναι αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων των τμημάτων πάνω στις οποίες θα πατούσε η σύγκλητος και θα έβγαζε μιαν ανάλογη απόφαση και πάνω σ’ αυτήν θα λειτουργούσε η πρυτανική αρχή. Κι αυτό μέχρι να τροποποιηθεί ο νόμος και να ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες. Μια τέτοια στάση συνολική, από όλα τα πανεπιστήμια, από την πλειονότητα των τμημάτων και των σχολών, από την πλειονότητα δηλαδή των πανεπιστημιακών, θα ήταν δυνατόν να αγνοηθεί από την πολιτική ηγεσία, από τους δικαστικούς λειτουργούς, από την αστυνομία, από τις τοπικές κοινωνίες; Και είμαι σίγουρος ότι αν το θέλαμε και το είχαμε κάνει, ο νόμος θα είχε ήδη αλλάξει.
Δεν το έχουμε κάνει. Χρόνια τώρα. Παρά μόνο κάθε φορά που ζούμε ένα τέτοιο συμβάν δείχνουμε με το δάκτυλο την ασάφεια του νόμου και την αδράνεια της πολιτικής ηγεσίας. Και βεβαίως έχει αυτή τις πολύ σοβαρές ευθύνες της. Αλλά την ίδια στιγμή εμείς κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο που υψώνουμε. Και δηλώνουμε ότι δεν έχουμε ευθύνη. Πλάνη. Έχουμε και πολλή μεγάλη. Αλλά αποφεύγουμε να την αναγνωρίσουμε. Γιατί δεν θέλουμε ή δεν αντέχουμε να πάρουμε την ευθύνη. Γιατί φοβόμαστε να συγκρουστούμε με κατεστημένες νοοτροπίες, φοβόμαστε ότι θα μας κατηγορήσουν ότι είμαστε αντιδραστικοί, δεξιοί, ότι απαρνιόμαστε κατακτήσεις του δημοκρατικού κινήματος και μάλιστα μιας τόσο δημοφιλούς κατάκτησης όπως το άσυλο.

Είναι το ζήτημα η ελευθερία του λόγου;
Υπάρχει πρόβλημα με την ελευθερία του λόγου σήμερα στα πανεπιστήμια; Βεβαίως και υπάρχει. Αλλά όχι αυτό που καλείται να προστατέψει το “άσυλο”. Δεν κινδυνεύουμε από χαφιέδες ή ασφαλίτες που εργάζονται για λογαριασμό της κεντρικής εξουσίας. Αυτό ήταν μια πραγματικότητα που τερματίστηκε πριν μισό αιώνα. Είναι αστείο και να το αναφέρει κανείς σήμερα. Σήμερα ο κίνδυνος είναι εντός των τειχών. Η εναντίωση ενός χαμηλόβαθμου συναδέλφου απέναντι σε έναν υψηλόβαθμο μπορεί να του κοστίσει στην εξέλιξή του. Όλοι μας ζούμε καταστάσεις περιστολής ή περιορισμού της ελευθερίας του λόγου μέσα σε γενικές συνελεύσεις προς χάριν συντεχνιακών συμφερόντων. Το γνωστό «τα εν οίκω, μη εν δήμω». Πόσο καλλιεργούμε την ελευθερία της έκφρασης στους φοιτητές μέσα από τα μαθήματά μας; Πόσο αντέχουμε και ανεχόμαστε την άλλη – αντίθετη άποψη από αυτούς και την κριτική τους απέναντί μας; Γιατί λοιπόν μας παραξενεύει όταν φοιτητές – μέλη συνήθως κομματικών παρατάξεων με τον αέρα του ισχυρού (λόγω κομματικής πλάτης)- φέρονται σε άλλους και σε μας με πράξεις ή λόγια βίας; Είναι γνωστό ότι στον ελληνικό ακαδημαϊκό χώρο σπάνια συναντούμε την θετική αποδοχή των διαφωνιών ακόμα και σε επιστημονικά ζητήματα. Αποστρεφόμαστε δηλαδή ό,τι πιο φυσικό και φυσιολογικό, ό,τι πιο δημιουργικό και ελεύθερο.

Λειτουργούμε εμείς φιλελεύθερα;
Από αυτούς τους κινδύνους περιορισμού της ελευθερίας του λόγου, κανένας νόμος για το άσυλο δεν μας προστατεύει. Η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης κινδυνεύει από μια εγωκεντρική συμπεριφορά, από την αίσθηση ότι δεν ελεγχόμαστε, μιας και είμαστε αυτοδιοίκητοι, από την αίσθηση μιας ισχύος που μας δίνει η θέση μας, από τον μη σεβασμό του άλλου, του συναδέλφου, του φοιτητή, του εργαζόμενου. Διδάσκουμε με την πράξη μας την αυθαιρεσία της εξουσίας ή στον αντίποδα της, την θρασυδειλία. Ποιος ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά με αυτά τα προβλήματα; Τυπικά υπάρχουν διαδικασίες που διασφαλίζουν όποιον θίγεται. Αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι σπάνια κάποιος καταφεύγει σ’ αυτές από τον φόβο των μελλοντικών αντεκδικήσεων. Άλλωστε τις περισσότερες φορές ο συναδελφικός περίγυρος προσπαθεί να συγκαλύψει αυτές τις συμπεριφορές και σε περίπτωση καταγγελίας να υποστηρίξει τον «θιγόμενο» θύτη.”

Και ναι, να το πούμε με δύο λόγια: στα πανεπιστήμια, περισσότερο από πολλούς άλλους κοινωνικούς χώρους, επικρατεί από μέλη ΔΕΠ και οργανωμένες πολιτικές ομάδες –στο όνομα του αυτοδιοίκητου- η αυθαιρεσία και η κατάχρηση της εξουσίας του όποιου ισχυρού, ο αυταρχισμός και η ιδεολογική τρομοκρατία της «αριστερής» άποψης, η καταπάτηση κανόνων για την προστασία του σεβασμού και της αξιοπρέπειας των προσώπων. Αυτό προστατεύει η αντίδραση μας. Μια σάπια νοοτροπία που έχει δηλητηριάσει όλο το σώμα του πανεπιστημιακού θεσμού. Και δεν βλέπω σωτηρία. Τουλάχιστον για αρκετές δεκαετίες ακόμα.

Συνοψίζοντας

Θα ήθελα να κρατήσω κλείνοντας ορισμένα κρίσιμα σημεία, τα οποία μπορούν να αποτελέσουν βάση και αφετηρία συζήτησης για την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου.

• Η σημερινή κατάσταση στα πανεπιστήμια έχει, όπως ανέφερα, πολλούς υπαίτιους. Το σίγουρο είναι ότι θα ήταν τελείως διαφορετική αν οι διοικούντες το πανεπιστήμιο είχαν άλλη στάση. Γιατί αυτοί λόγω του αυτοδιοίκητου ορίζουν κυρίως την πανεπιστημιακή ζωή. Και μαζί μ’ αυτούς μια μεγάλη μερίδα πανεπιστημιακών που σιωπά. Αυτοί είναι κατά τη γνώμη μου οι ηθικοί αυτουργοί. Κατεστημένη κουλτούρα, καθώς και συντεχνιακές μαζί με κομματικές επιδιώξεις οδήγησαν σε μια συνδιαλλαγή των διοικούντων με τη βία και την παρανομία, ακόμα και σε συνδιαχείριση μαζί της. Το αυτοδιοίκητο διαστράφηκε σε ασυδοσία και ανομία.
• Ο πανεπιστημιακός χώρος, ως προς την τήρηση των νόμων, τον σεβασμό της αξίας της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, τον σεβασμό της ελευθερίας του λόγου και της προσωπικής έκφρασης, δεν μπορεί και δεν πρέπει να διαφέρει από οποιονδήποτε άλλο κοινωνικό χώρο μέσα στην ελληνική επικράτεια. Όπως δεν θεωρείται «αστυνομοκρατία» η παρουσία της αστυνομίας στους δρόμους στις πλατείες και σε άλλα δημόσια κτίρια, το ίδιο δεν είναι αστυνομοκρατία η διαφύλαξη από αυτή την αρμόδια αρχή της νομιμότητας στους πανεπιστημιακούς χώρους.
• Η ανάσυρση «σκελετών» από τις εποχές του κράτους των χαφιέδων και ασφαλιτών, 50 περίπου χρόνια από τότε που αυτό έπαψε να συμβαίνει, είναι φαιδρή, ανόητη και προσχηματική δικαιολογία για την άρνηση των αναγκαίων μέτρων από το σημερινό κράτος.
• Κανένα κράτος, όσο δημοκρατικό κι αν είναι, δεν πρόκειται ποτέ να διασφαλίσει από μόνο του την ελευθερία προσωπικής έκφρασης του κάθε πολίτη, τον σεβασμό της ζωής και της αξιοπρέπειας των πολιτών του, αν δεν υπάρχει η παρουσία των ενεργών πολιτών που θα εξισορροπούν την αναμενόμενη τάση για κατάχρηση της εξουσίας από την πλευρά των κυβερνώντων.

*Εισήγηση στην εκδήλωση “Το Πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης περνά κρίση. Ποιο Πανεπιστήμιο θέλουμε;” 19/11/2018, διοργάνωση Σύλλογος Αποφοίτων Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Πρώτη δημοσίευση στο metarithmisi.gr στις 22/12/2020. Στο παρόν κείμενο έγιναν ορισμένες αναγκαίες λόγω των εξελίξεων προσθήκες (η σύνοψη στο τέλος του κειμένου).

Δελτίο Τύπου της πολιτικής κίνησης "εΜείς"

Μία ακόμα ρηχή και στείρα αντιπαράθεση του πολιτικού προσωπικού παρακολουθούμε αυτές τις μέρες.
Αφορμή αυτή τη φορά η φύλαξη των Πανεπιστημίων.

Χωρίς έκπληξη, είναι η αλήθεια, παρακολουθούμε τα πολιτικά κόμματα να αφιερώνουν χρόνο και ενέργεια σε μία ακόμη «εγώ απευθύνομαι στο ακροατήριό μου» αντιπαράθεση, αντί να αναζητήσουν κοινές απαντήσεις στα ερωτήματα:

«Η εκπαίδευση αλλάζει ζωές» (Αντόνιο Γκουτιέρες, Γ. Γ. του ΟΗΕ)

Με το άρθρο 26 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που εγκρίθηκε επίσημα από τα Ηνωμένα Έθνη στις 10 Δεκεμβρίου του 1948 και είναι το μοναδικό οικουμενικό έγγραφο που υπάρχει σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, κατοχυρώνεται το δικαίωμα στην εκπαίδευση με την απαίτηση της δωρεάν και υποχρεωτικής στοιχειώδους εκπαίδευσης.

Όπως κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και η παρούσα αλλάζει το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ. Η κύρια τροποποίηση στο νέο σύστημα είναι η ενεργοποίηση ήδη από τη φετινή χρονιά, της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής (Ε.Β.Ε.), με ένα μόνο μηχανογραφικό.Ενώ από το 2022 ο υποψήφιος θα μπορεί να συμπληρώνει και δύο μηχανογραφικά.

Και αυτό γίνεται για να μην δούμε επιτυχόντες που απλώς συμπλήρωναν το όνομά τους στο τετράδιο του διαγωνισμού. Όμως η βάση, πλέον, δεν θα έχει ένα απόλυτο αριθμό (π.χ. 8) αλλά θα καθορίζεται από το κάθε τμήμα ανάμεσα σε κάποια όρια. Το σχέδιο του νόμου προβλέπει ότι η βάση εισαγωγής θα προκύπτει από ένα ποσοστό (80%-120%) του Μέσου Όρου των μέσων επιδόσεων των υποψηφίων κάθε επιστημονικού πεδίου στα μαθήματα που εξετάστηκαν.

Δηλαδή για να υπολογιστεί η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής πρέπει να υπολογιστεί πρώτα ο Μέσος Όρος των επιδόσεων των υποψηφίων στα 4 μαθήματα κάθε Επιστημονικού Πεδίου. Αυτό γίνεται υπολογίζοντας τον Μέσο Όρο κάθε μαθήματος και μετά υπολογίζοντας τον Μέσο Όρο των 4 μαθημάτων κάθε Πεδίου. Προσοχή! Παραμένουν οι  συντελεστές βαρύτητας κάθε μαθήματος, αλλά θα μετράνε μόνο στον υπολογισμό των μορίων του υποψηφίου.

Αφού υπολογιστεί αυτός ο Μέσος Όρος, ακολούθως το υπουργείο θα ορίζει ένα εύρος απόκλισης από αυτόν κάθε χρόνο μέχρι τις 30 Ιουνίου και θα ισχύει από το επόμενο έτος. Για παράδειγμα το εύρος μπορεί να είναι από 0,8 έως 1,2.

Μία άλλη αλλαγή είναι ότι το κάθε τμήμα μπορεί να ορίσει τον δικό του συντελεστή μέσα στο προκαθορισμένο από το Υπουργείο Παιδείας όριο. Δηλαδή αν το εύρος του Υπουργείου Παιδείας είναι από 0,8 έως 1,2, τότε κάθε τμήμα μπορεί να επιλέξει οποιονδήποτε συντελεστή μέσα σ΄ αυτό το εύρος. Ο συντελεστής αυτός μπορεί να αλλάζει κάθε χρόνο με αιτιολογημένη απόφαση του τμήματος μέχρι 31 Αυγούστου και να ισχύει από το επόμενο έτος. Μπορεί, επίσης, ένα τμήμα να επιλέξει συντελεστή 1.2 και ένα άλλο επαρχιακό τμήμα το 0,8 κοκ.
Αυτό το σύστημα μάλιστα μπορεί να περιορίσει και τον αριθμό των μαθητών που εισάγονται στα ΑΕΙ.

Δείτε παραδείγματα της ελάχιστης βάσης εισαγωγής στα τέσσερα πεδία. Όπως είπαμε, κάθε τμήμα μπορεί να ορίσει τη δική του ελάχιστη βάση μέσα σε αυτά τα πλαίσια: 

Μία άλλη σημαντική αλλαγή είναι ότι κάθε τμήμα ΑΕΙ θα μπορεί να ορίσει δικούς του συντελεστές βαρύτητας στα 4 εξεταζόμενα μαθήματα του Επιστημονικού Πεδίου του. Μόνος περιορισμός είναι να μην είναι μικρότερος του 20%. Αυτό σημαίνει ότι το 80% των μορίων θα εξάγεται από τα 4 μαθήματα ισότιμα. Το υπόλοιπο 20% θα καθορίζουν τα Πανεπιστήμια. Μέχρι τώρα αυτό το 20% καθοριζόταν μόνο από δύο μαθήματα (1,3 και 0.7 αντίστοιχα) σε κάθε πεδίο. Τώρα θα μπορεί το 20% να μοιράζεται, με όποιο ποσοστό θέλει το κάθε τμήμα. Για παράδειγμα μπορεί το 1ο μάθημα να έχει 40% (πχ. μαθηματικά), το 2ο μάθημα (πχ. Φυσική) 30%, το 3ο 20% και το 4ο μάθημα (πχ. Έκθεση) μόνο το 10% του 20% . Αυτό σημαίνει ότι ο υποψήφιος σε κάθε τμήμα μπορεί να έχει διαφορετικά μόρια. Φυσικά παραμένουν τα 4 μαθήματα, όπως τα ορίζει του Υπουργείο Παιδείας.

Από πότε θα ξεκινήσει αυτό το σύστημα;

Από το καλοκαίρι του 2021 θα ισχύσει η Ε.Β.Ε. για πρώτη φορά, όπως την ορίζει το κάθε πανεπιστημιακό τμήμα, ως ποσοστό (πχ από 0.8 έως 1.2) του Μέσου Όρου των ετήσιων επιδόσεων όλων των υποψηφίων στο σύνολο των τεσσάρων μαθημάτων του επιστημονικού πεδίου στο οποίο αντιστοιχεί.

Ειδικά και μόνο για φέτος για τη συμπλήρωση του Μηχανογραφικού από τα Γενικά Λύκεια δεν αλλάζει τίποτα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Θα είναι ένα μόνο Μηχανογραφικό για τα ΑΕΙ και οι υποψήφιοι θα συμπληρώσουν τα τμήματα που επιθυμούν να εισαχθούν.

Όμως από το 2022 για τις Πανελλαδικές θα υπάρχουν δύο Μηχανογραφικά.

Οι υποψήφιοι ημερήσιων Γ.Ε.Λ. που συμμετέχουν στις πανελλαδικές εξετάσεις, μετά την ολοκλήρωση των εξετάσεων και τη γνωστοποίηση των βαθμών της τελικής τους επίδοσης στα πανελλαδικά εξεταζόμενα μαθήματα, τα ειδικά μαθήματα και τις πρακτικές δοκιμασίες, καθώς και τη γνωστοποίηση των αποτελεσμάτων των ικανοτήτων συμπληρώνουν το 1ο μηχανογραφικό δελτίο (μηχανογραφικό δελτίο 1ης φάσης). Σε αυτό επιλέγουν καθορισμένο αριθμό τμημάτων, σχολών ή εισαγωγικών κατευθύνσεων από το επιστημονικό πεδίο, στο οποίο έχουν πρόσβαση (όχι όσα θέλουν αλλά λίγα όπως θα τα ορίσει το Υπουργείο).

Προσοχή! για το 2021 οι βάσεις και τα ονόματα των επιτυχόντων, επειδή δεν θα υπάρχει 2ο Μηχανογραφικό, θα ανακοινωθούν μετά τις 25 Αυγούστου, όπως κάθε χρόνο

Το 1ο μηχανογραφικό δηλαδή θα συμπληρωθεί από το σύνολο των υποψηφίων κανονικά τη χρονική περίοδο που ορίστηκε και πέρσι. Οι υποψήφιοι σε αυτήν τη φάση θα έχουν δικαίωμα να συμπληρώσουν μέχρι 10-15 τμήματα ή ένα ποσοστό όλων των τμημάτων. Ο ακριβής αριθμός δεν έχει ορισθεί ακόμη. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να μην περάσουν όλοι στις σχολές που δήλωσαν και να μένουν κενές θέσεις σε τμήματα μη περιζήτητα.

Τα αποτελέσματα του 1ου Μηχανογραφικού για το 2022 και μετά θα εκδοθούν πριν από την 15η Αυγούστου. Παράλληλα θα ανακοινωθούν οι κενές θέσεις που φυσικά θα έχουν προκύψει για να μπουν στο 2ο Μηχανογραφικό.

Μόλις ανακοινωθούν τα αποτελέσματα του 1ου Μηχανογραφικού, θα δοθεί μία προθεσμία δέκα ημερών προκειμένου οι υποψήφιοι που δεν πέρασαν στις σχολές του 1ου, να συμπληρώσουν το 2ο Μηχανογραφικό.

Δηλαδή μετά την ανακοίνωση των επιτυχόντων με βάση το 1ο Μηχανογραφικό, οι υποψήφιοι που δεν θα έχουν εισαχθεί σε καμία από τις δηλωθείσες επιλογές τους, μπορούν να συμπληρώσουν εκ νέου μηχανογραφικό δελτίο υποψηφίου (μηχανογραφικό δελτίο δεύτερης φάσης), επιλέγοντας τώρα χωρίς περιορισμό επιλογών, όσες σχολές, τμήματα ή εισαγωγικές κατευθύνσεις επιθυμούν από το επιστημονικό πεδίο στο οποίο έχουν πρόσβαση με βάση την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και τη βαθμολογική τους επίδοση. Στη διαδικασία αυτή οι υποψήφιοι διεκδικούν τις θέσεις των οικείων σχολών, τμημάτων ή εισαγωγικών κατευθύνσεων οι οποίες δεν συμπληρώθηκαν κατά τη διαδικασία του 1ου Μηχανογραφικού (κατά κανόνα τα επαρχιακά μη περιζήτητα τμήματα που έμειναν κενά).

Έτσι, το 2ο Μηχανογραφικό θα έχει μόνο τα τμήματα στα οποία έχουν μείνει κενές θέσεις από τα αποτελέσματα του 1ου Μηχανογραφικού. Για παράδειγμα, εάν δεν μείνουν κενές θέσεις στη Νομική ή Ιατρική Αθήνας, από τα πρώτα αποτελέσματα του 1ου Μηχανογραφικού, τότε είναι φανερό πως αυτά τα τμήματα δεν θα συμπεριληφθούν στο 2ο΄ Μηχανογραφικό.

Μερικές εξηγήσεις:

* Ο υποψήφιος στο 2ο Μηχανογραφικό μπορεί να δηλώσει όσα τμήματα θέλει. Οι δε βάσεις εισαγωγής δεν αλλάζουν. Θα είναι οι ίδιες με το 1ο Μηχανογραφικό που θα ανακοινωθεί πριν από τις 15 Αυγούστου.

* Τα αποτελέσματα του 2ου Μηχανογραφικού θα εκδοθούν την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου.

* Ένα τμήμα θα μπορεί να αλλάζει τον συντελεστή για τη διαμόρφωση της βάσης με την προϋπόθεση ότι θα συνοδεύεται από τεκμηριωμένη αιτιολογική έκθεση.

* Οι επιτυχόντες είτε με το 1ο είτε με το 2ο Μηχανογραφικό θα μπορούν να κάνουν αίτηση μετεγγραφής σε αντίστοιχο τμήμα.
Ας σημειωθεί ότι οι συντελεστές βαρύτητας ανά μάθημα δεν θα αλλάξουν, αλλά παραμένουν ως έχουν.

* Το σίγουρο είναι ότι οι βάσεις θα γίνουν γνωστές πριν οι υποψήφιοι συμπληρώσουν το Μηχανογραφικό με τις Σχολές προτίμησης τους. Οι δε βάσεις θα διαμορφωθούν και θα ανακοινωθούν μετά την ανακοίνωση των βαθμολογικών επιδόσεων των υποψηφίων των Πανελλαδικών εξετάσεων.

Δ. Μιχαηλίδης, μέλος της συντακτικής ομάδας της πολιτικής κίνησης Εμείς