Ο κάθε μαθητής στην Ελλάδα θα είχε το δικό του tablet με ψηφιοποιημένα όλα τα βιβλία μέσα σε αυτό (εφαρμογές, εικόνες διδακτικά παιχνίδια) και με απεριόριστη χρήση internet για δύο μήνες. Τα απεριόριστα δεδομένα θα απελευθέρωναν εκπαιδευτικούς και μαθητές από τη μονοκαθεδρία της Webex και θα τους επέτρεπαν να κάνουν χρήση των διαφορετικών πλατφoρμών που παρέχει το διαδίκτυο π.χ. zoom, skype, gotomeeting κ.α. Παράλληλα, θα περιορίζονταν αισθητά τα προβλήματα σύνδεσης και ήχου, γιατί με τη χρήση δεδομένων και όχι του οικιακού router θα περιοριζόταν η υπερφόρτωση του συστήματος.

Από την αρχή της πανδημίας το υπουργείο Παιδείας, χρησιμοποιώντας όλα τα επικοινωνιακά μέσα, προσπαθεί να πείσει τους πολίτες πως αντιμετωπίζει με επιτυχία τα εκπαιδευτικά προβλήματα που δημιουργεί η υγειονομική κρίση. Στο κείμενο που ακολουθεί, με τη ματιά του εκπαιδευτικού της τάξης, θα προσπαθήσω να τραβήξω την επικοινωνιακή κουρτίνα και να ασχοληθώ με ένα βασικό ερώτημα: Όντως το υπουργείο και η υπουργός Παιδείας, δεδομένων των συνθηκών, έχουν κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσαν;
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Από την άνοιξη του 2020 γνωρίζαμε σχεδόν με βεβαιότητα πως τη νέα χρονιά τα σχολεία θα κλείσουν εξαιτίας της πανδημίας.

Η απουσία έρευνας και διαβούλευσης με τους εκπαιδευτικούς και ουσιαστικά η διαχειριστική και πρόχειρη εισαγωγή μιας θετικής, κατά τα άλλα, αλλαγής, ξεσήκωσε, όπως αναμενόταν, αντιδράσεις από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις και τις ηγεσίες των εκπαιδευτικών οργανώσεων. Το μεγάλο θύμα είναι ο εκπαιδευτικός κόσμος, που δεν μπόρεσε να ενημερωθεί για την ουσία της αλλαγής και να δει τα οφέλη της, που ωστόσο τα βλέπουν και τα διαπιστώνουν οι πανεπιστημιακοί καθηγητές από το 2012 μέχρι σήμερα.

Σήμερα κορυφώνεται η διαμάχη σχετικά με την απόφαση του υπουργείου Παιδείας να προχωρήσει στη διενέργεια αποκλειστικά και μόνο ηλεκτρονικών εκλογών για τα υπηρεσιακά συμβούλια των εκπαιδευτικών με την αντικατάσταση της διά ζώσης ψηφοφορίας.

Για μία ακόμα φορά η ελληνική κοινωνία έγινε μάρτυρας των αποκρουστικών, φασιστικών πρακτικών που εκδηλώνονται από εξτρεμιστικά στοιχεία μέσα στους χώρους του Πανεπιστημίου. Οι πρακτικές αυτές λαμβάνουν χώρα δεκαετίες, αλλά πρέπει επιτέλους να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά. Είμαστε στο 2020.