Pin It

Ο κάθε μαθητής στην Ελλάδα θα είχε το δικό του tablet με ψηφιοποιημένα όλα τα βιβλία μέσα σε αυτό (εφαρμογές, εικόνες διδακτικά παιχνίδια) και με απεριόριστη χρήση internet για δύο μήνες. Τα απεριόριστα δεδομένα θα απελευθέρωναν εκπαιδευτικούς και μαθητές από τη μονοκαθεδρία της Webex και θα τους επέτρεπαν να κάνουν χρήση των διαφορετικών πλατφoρμών που παρέχει το διαδίκτυο π.χ. zoom, skype, gotomeeting κ.α. Παράλληλα, θα περιορίζονταν αισθητά τα προβλήματα σύνδεσης και ήχου, γιατί με τη χρήση δεδομένων και όχι του οικιακού router θα περιοριζόταν η υπερφόρτωση του συστήματος.

Από την αρχή της πανδημίας το υπουργείο Παιδείας, χρησιμοποιώντας όλα τα επικοινωνιακά μέσα, προσπαθεί να πείσει τους πολίτες πως αντιμετωπίζει με επιτυχία τα εκπαιδευτικά προβλήματα που δημιουργεί η υγειονομική κρίση. Στο κείμενο που ακολουθεί, με τη ματιά του εκπαιδευτικού της τάξης, θα προσπαθήσω να τραβήξω την επικοινωνιακή κουρτίνα και να ασχοληθώ με ένα βασικό ερώτημα: Όντως το υπουργείο και η υπουργός Παιδείας, δεδομένων των συνθηκών, έχουν κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσαν;
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Από την άνοιξη του 2020 γνωρίζαμε σχεδόν με βεβαιότητα πως τη νέα χρονιά τα σχολεία θα κλείσουν εξαιτίας της πανδημίας.

Το Υπουργείο Παιδείας καλούνταν να οργανώσει τις πολιτικές του, ώστε να αντιμετωπίσει δύο μεγάλα ζητήματα:


  1. Ανοιχτά σχολεία με τήρηση όλων των υγειονομικών πρωτοκόλλων για την ασφάλεια μαθητών, καθηγητών και γονέων. Αυτό σήμαινε διαχείριση προσωπικού, προμήθεια απαιτούμενου υγειονομικού υλικού, εξασφάλιση μαθητικών μετακινήσεων και επάρκεια αιθουσών για την αποφυγή συνωστισμού.

  2. Κλειστά σχολεία και παροχή σύγχρονης εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Αυτό σήμαινε πως περίπου ενάμισι εκατομμύριο μαθητές και περίπου εκατό πενήντα χιλιάδες εκπαιδευτικοί μέσω του διαδικτύου θα συνέχιζαν τη μαθησιακή διαδικασία από το σπίτι τους.

Το Σεπτέμβριο άνοιξαν τα σχολεία. Η μόνη διαφορά με τον Σεπτέμβριο του 2019 ήταν η χρήση μάσκας. Η όλη προετοιμασία του υπουργείου ήταν η εγκύκλιος που μας έλεγε πως όλοι πρέπει να φοράμε μάσκα και να κρατάμε αποστάσεις. Τα δρομολόγια των σχολικών ίδια, τα κενά σε εκπαιδευτικούς ίδια, η πληρότητα σε αίθουσες ίδια. Μάλιστα σε πολλά σχολεία ακόμη υπάρχουν κενά και οι αναπληρωτές δεν φάνηκαν ακόμη. Αυτή ήταν η προετοιμασία!!!

Ας μιλήσουμε τώρα για την οργάνωση της τηλεκπαίδευσης. Είναι γεγονός πως παρά τα προβλήματα η ανταπόκριση εκπαιδευτικών, μαθητών, γονέων  και υπουργείου στα νέα δεδομένα της πανδημίας μάς επιτρέπει να πούμε πως η μαθησιακή διαδικασία λειτουργεί στοιχειωδώς. Και αυτό είναι επιτυχία.

Γιατί στοιχειωδώς.


  • Δεν έχει εξασφαλιστεί η καθολικότητα στη μάθηση, δηλαδή, υπάρχουν μαθητές που δεν μπορούν να συμμετέχουν στα μαθήματα (απουσία μέσου π.χ. tablet, Η/Υ και σύνδεσης). Αποτέλεσμα αυτού είναι να διευρύνονται οι εκπαιδευτικές ανισότητες και να μην υπάρχουν ίσες ευκαιρίες στη μάθηση π.χ. μαθητές που ανήκουν σε χαμηλές κοινωνικοοικονομικές ομάδες, ρομά κ.α.

  • Δεν έχει εξασφαλιστεί η λειτουργικότητα, δηλαδή, η σύνδεση τις περισσότερες φορές δεν είναι καλή και δεν μπορεί να υποστηρίξει πλήρως τις μαθησιακές ανάγκες. Υπάρχουν προβλήματα στον ήχο, στην παρουσίαση βίντεο και γενικά στην επικοινωνία. Απουσιάζει η αλληλεπίδραση εκπαιδευτικού μαθητών και μαθητών μεταξύ τους.

  • Δεν έχει παραχθεί ψηφιακό παιδαγωγικό υλικό, δηλαδή τα βιβλία είναι σχεδιασμένα για τη διά ζώσης εκπαίδευση με αποτέλεσμα να μην αξιοποιείται η διαδραστικότητα μαθησιακού υλικού - μαθητή που δίνουν τα ψηφιακά εργαλεία. Αυτό δημιουργεί ένα παιδαγωγικό έλλειμμα.

Θα μου πείτε, ναι ωραία συμφωνούμε. Ε και!! Έχουμε συνηθίσει στην ανέξοδη κριτική. Λύσεις υπάρχουν; Ναι υπάρχουν!

Οι λύσεις δημιουργούνται όταν αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα δομικά και όχι ευκαιριακά. Τι εννοώ; Το υπουργείο αντιμετώπισε την τηλεκπαίδευση με τη λογική του μπαλώματος. Αντίθετα, χρειαζόταν οργάνωση και προγραμματισμός ώστε η κρίση αυτή να λειτουργήσει ως καταλύτης για τη μετάβαση στο ψηφιακό σχολείο.

Εάν θέλαμε να ορίσουμε το ψηφιακό σχολείο, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο σκοπός του είναι να αξιοποιεί και να θέτει στην υπηρεσία των παιδαγωγικών πρακτικών όλα τα τεχνολογικά εργαλεία που υπάρχουν. Με την έννοια αυτή, η τηλεκπαίδευση είναι απλώς μία πτυχή του ψηφιακού σχολείου, την οποία χρησιμοποιούμε μόνο σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης.

Για να δούμε πώς θα μπορούσαμε υπό το πρίσμα αυτό να αξιοποιήσουμε την πανδημία ώστε να κάνουμε τα πρώτα βήματα δημιουργίας του ψηφιακού σχολείου και ταυτόχρονα να περιορίσουμε τα προβλήματα που αναφέρω παραπάνω. Κοινώς, τι θα μπορούσε να κάνει το υπουργείο από την άνοιξη για να λύσει τα θέματα της καθολικότητας, της λειτουργικότητας και του ψηφιακού υλικού για την τηλεκπαίδευση.

  1. Καθολικότητα: Δημόσιος ανοιχτός διαγωνισμός για αγορά ηλεκτρονικών συσκευών tablet και διανομή στο σύνολο των μαθητών. Σε αυτά θα αποθηκευτούν τα ήδη ψηφιοποιημένα βιβλία κάθε σχολικής τάξης. Το εμπορικό κόστος της συσκευής είναι περίπου 80 ευρώ. Για το σύνολο του ενάμισι εκατομμυρίου μαθητών το κόστος είναι: 120.000.000 ευρώ. Με τον τρόπο αυτό όλοι οι μαθητές θα είχαν συσκευή τηλεκπαίδευσης και ταυτόχρονα τα επόμενα χρόνια η συσκευή αυτή θα χρησίμευε και ως ψηφιακό βιβλίο που σταδιακά θα αντικαθιστούσε το κανονικό.
  2. Λειτουργικότητα: Δημόσιος ανοιχτός διαγωνισμός για την αγορά δεδομένων κινητής τηλεφωνίας, διάρκειας δύο μηνών για την κάθε συσκευή, με ρήτρα επέκτασης, ενεργοποίησης χρήσης και κατανάλωσης μόνο όταν είναι κλειστά τα σχολεία εξαιτίας της πανδημίας. Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρω πως εταιρεία κινητής τηλεφωνίας παρείχε το καλοκαίρι σε ιδιώτες απεριόριστα δεδομένα για ένα μήνα με κόστος 10 ευρώ. Άρα, κόστος για δύο μήνες και για ενάμισι εκατομμύριο συσκευές, 30.000.000 ευρώ. 
  3. Ψηφιακό υλικό: Δημιουργία ψηφιακού υλικού υπό το συντονισμό του ΙΕΠ και τη συμμετοχή των επιστημονικών ενώσεων των εκπαιδευτικών. Το ψηφιακό υλικό π.χ. εφαρμογές, διδακτικά παιχνίδια (κουίζ), βίντεο, εικόνες κ.α. θα κάνουν πιο ελκυστική την ψηφιοποιημένη ύλη του βιβλίου καθώς και τη διαδικασία της μάθησης. 

Αποτέλεσμα, ο κάθε μαθητής στην Ελλάδα θα είχε το δικό του tablet με ψηφιοποιημένα όλα τα βιβλία μέσα σε αυτό (εφαρμογές, εικόνες διδακτικά παιχνίδια) και με απεριόριστη χρήση internet για δύο μήνες. Τα απεριόριστα δεδομένα θα απελευθέρωναν εκπαιδευτικούς και μαθητές από τη μονοκαθεδρία της Webex και θα τους επέτρεπαν να κάνουν χρήση των διαφορετικών πλατφορμών που παρέχει το διαδίκτυο π.χ. zoom, skype, gotomeeting κ.α. Παράλληλα, θα περιορίζονταν αισθητά τα προβλήματα σύνδεσης και ήχου γιατί με τη χρήση δεδομένων και όχι του οικιακού router θα περιοριζόταν η υπερφόρτωση του συστήματος.

Σαφέστατα και μια ολοκληρωμένη πρόταση μετάβασης στο ψηφιακό σχολείο δεν μπορεί να περιγραφεί στα στενά όρια ενός άρθρου και με την πεπερασμένη δυνατότητα σκέψης ενός ατόμου. Παρ' όλα αυτά δείχνει τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει το υπουργείο ώστε η κρίση αυτή της πανδημίας να λειτουργήσει ως καταλύτης αποφάσεων που θα ενσωμάτωναν τις τεχνολογικές εξελίξεις στη μαθησιακή διαδικασία και θα περιόριζαν στο ελάχιστο τα προβλήματα που ζούμε σήμερα με την τηλεκπαίδευση.

Ίσως κάποιοι διαβάζοντας το άρθρο να πείτε: ναι εντάξει καλά ακούγονται όλα αυτά, αλλά δεν γίνονται στην Ελλάδα. Διαφωνώ!!! Κάθε φορά που θα λέμε «δεν γίνονται», πολύ απλά ΔΕΝ θα γίνονται. Ας δοκιμάσουμε έστω και μία φορά να απαιτήσουμε από την πολιτική ηγεσία να γίνουν αυτές οι αλλαγές. Αν δεν ενεργοποιηθούμε εμείς οι πολίτες, δεν θα αλλάξει τίποτα. Το ψηφιακό σχολείο είναι το μέλλον των παιδιών μας. Ένα μέλλον που εξαιτίας των ραγδαίων εξελίξεων είναι εδώ. Το ζούμε σήμερα!!!


google news iconΤο Social-Lib είναι εγκεκριμένος εκδότης στην υπηρεσία Google News. Ακολουθήστε μας για να έχετε άμεση ενημέρωση και πρόσβαση στην αρθρογραφία: Social-Lib.gr - Google News .

Έγραψαν Πρόσφατα

Κοινωνικός Φιλελευθερισμός

Το Social.lib είναι ένας δικτυακός τόπος συζήτησης και ανάδειξης των καθημερινών οικονομικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και πολιτικών ζητημάτων υπό το πρίσμα του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού.