Άκουσα αυτήν τη φράση με την ίδια έκπληξη με την οποία την άκουσε και το πρόσωπο που μου τη μετέφερε. 

Ασφαλώς δεν αναφέρεται στο πολύ επίκαιρο #me too,που ζούμε αυτόν τον καιρό. Πρόκειται για έναν άτυπο θεσμό ο οποίος υπηρέτησε και φοβάμαι ότι υπηρετεί ακόμη το κομματικό κράτος και τους κομματικούς οπαδούς που ένα κυβερνητικό κόμμα έχει ...χρέος να αποκαθιστά. 

Εξηγώ. Οι δημόσιοι υπάλληλοι διορίζονται σε θέσεις που προκηρύσσονται με προκηρύξεις του αρμόδιου υπουργείου. Παραδείγματος χάρη το Υπουργείο Παιδείας χρειάζεται 250 βιολόγους και 420 φιλολόγους. Δημοσιεύει λοιπόν μία προκήρυξη στην οποία καλεί όλους τους ενδιαφερόμενους να υποβάλουν τα δικαιολογητικά τους. 

Αυτή είναι η νόμιμη και διαφανής διαδικασία. Παράλληλα όμως με αυτήν λειτουργεί και η νομιμοφανής αλλά παράνομη τακτοποίηση κομματικών μπράβων και φίλων και συγγενών κτλ. Πως γίνεται λοιπόν η τακτοποίηση των κομματικών στρατών; Φτιάχνεται μία προκήρυξη στην οποία περιλαμβάνονται ακριβώς οι θέσεις που ταιριάζουν στα προσόντα των κομματικών μας φίλων. Παραδείγματος χάρη ζητείται βοηθός φαρμακείου με διετή προϋπηρεσία, σπουδές σε ιδιωτικό ΙΕΚ και …πράσινα μάτια. Όταν ολοκληρωθεί η τακτοποίηση όλων των κομματικών φίλων του τάδε διμήνου, δημοσιεύεται η προκήρυξη και πρώτοι πρώτοι καταθέτουν τα έγγραφά τους οι άνθρωποι για τους οποίους δημιουργήθηκαν οι φωτογραφικές αυτές διατάξεις. Αν πάρει χαμπάρι και κανείς άλλος τη σχετική προκήρυξη, θα του λείπουν βασικά προσόντα όπως τα πράσινα μάτια και επομένως θα αποκλειστεί από τις σχετικές θέσεις.

Αυτή λοιπόν είναι η …παρθένα η οποία έχει «βιάσει» την αξιοκρατία, την ισονομία και τα εργασιακά δικαιώματα ανθρώπων με πολλά προσόντα αλλά χωρίς κομματική στέγη. Πόσο θα ανεχόμαστε μια τέτοια αθλιότητα;

(προσοχή, ακολουθεί άρθρο γνώμης)

Η άνετη εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε το πολιτικό γεγονός που σχεδόν μονοπώλησε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης τον τελευταίο μήνα. Είχε τύχει πριν δυο – τρία χρόνια να τον γνωρίσω λίγο κι εγώ από κοντά, και η γενική μου εντύπωση ήταν μάλλον θετική. Εάν μη τι άλλο, οι θέσεις του δεν με ξένισαν, ούτε χτύπησαν ευαίσθητες χορδές των πολιτικών ανακλαστικών μου. Και φαίνεται ότι δεν ήμουν ο μόνος που είχε αυτή την άποψη. Δημοσκοπήσεις στο ενδιαφερόμενο κοινό πριν τις εσωτερικές εκλογές έδειχναν ότι ήταν το πρόσωπο που συγκέντρωνε τις λιγότερες αντιπάθειες από όλους τους επίδοξους προέδρους, επομένως κι αυτό που εγγυόταν με τον καλύτερο τρόπο την συνοχή του κόμματος και την αποφυγή έντονων αντιδράσεων από την εκλογή του. Αν θέλετε, πείτε το και επιλογή αυτοσυντήρησης.
Στις εκλογές δεν πήγα να ψηφίσω. Θεωρώ λάθος πρακτική το να ανακατευτώ εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος στα εσωτερικά ενός κόμματος στο οποίο δεν ανήκω, αλλά και ούτε με ενδιαφέρει να προσχωρήσω. Κι ούτε θα μπω και στον πειρασμό να εκφράσω δημόσια τις απόψεις μου για την προσωπικότητα, την καταλληλότητα και τις θέσεις των υποψηφίων. Όσα λέω εδώ αφορούν αποκλειστικά το ποια στάση πιστεύω ότι  πρέπει να περιμένουμε όλοι από έναν αρχηγό κοινοβουλευτικού κόμματος.
Κατ’ αρχάς, φαίνεται ότι το εκλογικό σώμα αντιδρά θετικά στην εκλογή, καθώς όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια γρήγορη άνοδο της πρόθεσης ψήφου. Η εκτίμησή μου για τους λόγους που την προκαλούν, είναι ότι παρουσιάστηκε επιτέλους μια συναισθηματική και πολιτική διέξοδος σε ψηφοφόρους που, ενώ ένοιωθαν εγκλωβισμένοι στο υπάρχον δικομματικό σκηνικό, δεν θεωρούσαν ότι και το ΚΙΝΑΛ με την παλιά του δομή και ηγεσία εμφάνιζε κάποια προοπτική είτε ανανέωσης, είτε ανάδειξής του σε κόμμα εξουσίας. Θεωρώ την εκτίμησή μου αυτή γρήγορη, αλλά όχι πρόχειρη. Ο νέος αρχηγός δεν έχει δώσει ακόμα αρκετά δείγματα γραφής, ώστε να δικαιολογείται μια πιο συνειδητή συναισθηματικά και πιο ουσιαστική πολιτικά σύμπλευση μαζί του.
Πολύ μελάνι έχει χυθεί κατά την προεκλογική περίοδο για τις επιλεκτικές συγγένειες των υποψηφίων με άλλα κόμματα, και συνεπακόλουθα την πιθανή συνεργασία μαζί τους. Αυτό φαίνεται πράγματι σαν θέμα ουσίας, γιατί υπάρχει περίπτωση να καθορίζει την κυβέρνηση του τόπου, ειδικά μετά από εκλογές με απλή αναλογική. Και είναι λογικό το ενδιαφέρον, καθώς η Ελλάδα δεν έχει ούτε την παράδοση, αλλά ούτε και τις κρατικές δομές μιας ώριμης χώρας, ώστε να μπορεί να αντέχει στον αυτόματο πιλότο ανεξάρτητα από το ποιος κρατάει – ή δεν κρατάει – το κυβερνητικό τιμόνι. Να έχει δομές αξιόπιστες, θεσμούς που να τους εμπιστευόμαστε και να λειτουργούν. Αντίθετα, προσδοκούμε κάθε φορά κάποιον να μας σώσει από τα δεινά μας.

Το πραγματικό πρόβλημα επομένως εξακολουθεί να είναι, πολλά χρόνια αφού εντοπίστηκε, το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν είναι ακόμα κανονικό κράτος.

Ναι, ξέρω, τα ασφαλιστικά ταμεία ενοποιήθηκαν επιτέλους θεσμικά (με λάθος τρόπο, αλλά έστω κι έτσι) από τον ΣΥΡΙΖΑ, ναι, οι ηλεκτρονικές υπηρεσίες του Δημοσίου πολλαπλασιάστηκαν (χωρίς να αλλάξουν επί της ουσίας οι διαδικασίες, αλλά έστω κι έτσι) από την κυβέρνηση της ΝΔ γενικότερα και τον Πιερρακάκη ειδικότερα. Έχει όμως εκλείψει ο κομματισμός και η ρουσφετολογία στην Δημόσια Διοίκηση ; Υπάρχει πραγματική αξιοκρατία; Έχει μπει σε σταθερές βάσεις η παραγωγή και η οικονομία, ή μήπως είναι ελπιδοφόρα τα μηνύματα που παίρνουμε από τον χώρο της παιδείας; Ζούμε σε πραγματικό κράτος δικαίου όταν βαλτώνουν τόσο καιρό οι δικαστικές αποφάσεις;

Αν είχε να προσάψει κάτι κανείς στον νέο αρχηγό του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ (δεν γνωρίζω ποιο όνομα θα επικρατήσει τελικά), είναι ότι πάντα απέφευγε τις συγκρούσεις στρογγυλεύοντας τις γωνίες και μη θέλοντας να εκφράσει θέσεις καινοτόμες και αποφασιστικές, ή, κατά το κοινώς λεγόμενο, να "σπάσει αυγά".

Φαντάζομαι ότι αυτό τον βοήθησε πραγματικά μέχρι σήμερα στο να φτάσει εκεί που έφτασε, αλλά από δω και πέρα δεν αρκούν οι επικλήσεις της σοσιαλδημοκρατικής ιδεολογίας και των κεντροαριστερών αρχών. Ένα κόμμα που σέβεται τον εαυτό του, που θέλει να προσφέρει στην χώρα, κόμμα αρχών δηλαδή, δεν μπορεί να αρκεστεί σε πρόσκαιρους εντυπωσιασμούς και ισορροπίες, αλλά θα πρέπει να προβάλλει συγκεκριμένες θέσεις για θέματα κρίσιμα στην οικονομία, στην κοινωνική πολιτική και στο ασφαλιστικό, στην παιδεία, στην δικαιοσύνη, στα εθνικά ζητήματα, στην Δημόσια Διοίκηση. Θέσεις ελπιδοφόρες, αλλά και ρεαλιστικές. Τα ψέματα τελείωσαν, τα δανεικά όπου να ‘ναι τελειώνουν κι αυτά.
Θεωρώ ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι άμοιρο ευθυνών ούτε για την οικονομική-κοινωνική κρίση της περασμένης δεκαετίας, ούτε για την σημερινή κατάσταση. Θα μπορέσει να ξεπεράσει τον κακό εαυτό του ; Θα ήθελα να δω τον νέο αρχηγό να το προσπαθεί τουλάχιστον – θα ‘ναι κι αυτό ένα θετικό βήμα στην πολιτική μας ζωή.

(Ο Νίκος Κουτρέτσης είναι μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της κίνησης Κοινωνικού Φιλελευθερισμού "εΜείς")

 

nyfoudis(Γράφει ο Νίκος Νυφούδης)

Καινούργια μέρα! Ξυπνάς με την έντονη διάθεση να δεις τον λουσμένο στο φως Θερμαϊκό από τα παράθυρα του τραμ. Το αυτοκίνητο το έχεις πουλήσει από τότε που το τραμ τελείωσε και μπορείς να το πάρεις από την Αριστοτέλους μέχρι το Μέγαρο Μουσικής. Από εκεί, με τον προαστιακό φτάνεις μέχρι τo αεροδρόμιο, όπου βρίσκεται η νέα σου δουλειά. Ο δρόμος για τη δουλειά έχει γίνει ευχαρίστηση. Ξεκινάς λίγα λεπτά νωρίτερα για να τον απολαύσεις. Μέσα από το τραμ, εκείνη η εικόνα της ξύλινης προέκτασης της παραλίας προς τη θάλασσα που έχει δώσει χώρο σε πεζούς και ποδηλάτες είναι σαν τουριστική καρτ ποστάλ. Την αγαπάς την πόλη αυτή ξανά. Θυμάσαι ότι κάποτε ήταν ανυπόφορη. Δεν είναι πια.

Το απόγευμα, με την επιστροφή σου από τη δουλειά, αποφασίζεις να περπατήσεις την πόλη σου. Σχεδόν σου το ζητάει η ίδια η πόλη. Έχει αλλάξει τόσο πολύ την τελευταία δεκαετία. Η Τσιμισκή έχει γίνει δρόμος ήπιας κυκλοφορίας και πλέον δεν βλέπεις ούτε ένα διπλοπαρκαρισμένο αυτοκίνητο. Θυμάσαι τις διαμαρτυρίες των εμπόρων πως θα τους καταστρέψει η μετατροπή της σε ήπιας κυκλοφορίας. Θυμάσαι το χάος με τις φορτοεκφορτώσεις στη Τσιμισκή με Καρόλου Ντηλ, εκεί όπου τα φορτηγά εμπόδιζαν μονίμως τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα να περάσουν απέναντι, είναι πια παρελθόν. Ένα ενιαίο δίκτυο «έξυπνων ραμπών» σου δίνει την αίσθηση της ελευθερίας τους. Αναρωτιέσαι αν αυξήθηκαν οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα και βλέπεις τόσους πολλούς. Μάλλον τώρα μπορούν να κυκλοφορήσουν χωρίς να φοβούνται! Οι άνθρωποί της πλέον έχουν άλλη κουλτούρα. Σέβονται. Γιατί τους σέβεται και η ίδια η πόλη τους.

Από την Καρόλου Ντηλ στρίβεις στην Ερμού και συναντάς ένα φορτηγάκι με πάγο που ξεφορτώνει 30 σακούλες στην ειδική εσοχή του πεζοδρομίου όπου έχει δικαίωμα να παραμένει για 15 λεπτά. Πιο δίπλα βλέπεις ένα μηχανάκι που παρκάρει στην ειδική θέση στάθμευσης δύο ωρών. Θυμάσαι πόσα πολλά κορναρίσματα άκουγες κάποτε στη διαδρομή σου από την Καρόλου Ντηλ και την Ερμού. Τώρα πια ακούς μόνο τους ήρεμους ανθρώπινους ήχους μιας ζωντανής πόλης. Μιας πόλης που έχει το δικό της πάρκο στην καρδιά της. Η ήπια ανάπλασή της Πλατείας Αριστοτέλους, με τη μεταμόρφωσή της σε ένα ενιαίο πάρκο μέχρι την Φιλίππου, σου φέρνει στο νου τα φοιτητικά σου χρόνια στην Αγγλία. Μπορεί τα φυτά και τα δέντρα να είναι αλλιώτικα, να είναι αυτά που ευδοκιμούν στην Ελλάδα, όμως οι δροσερές σκιές και η πινακίδα «παρακαλώ, μην πατάτε στο πράσινο» είναι τόσο μα τόσο εγγλέζικα. Επιτέλους, λίγη Αγγλία στη Θεσσαλονίκη!

Φτάνεις στην Εγνατία και σκέφτεσαι πόσο άσχημη ήταν η εικόνα της για τόσο μα τόσα πολλά χρόνια. Πια δε βλέπεις ούτε καν μποτιλιάρισμα γιατί το τεράστιο υπόγειο πάρκινγκ κάτω από το Καραβάν Σαράϊ τα χωράει όλα! Το ιστορικό κτίριο έχει μετατραπεί σε ένα κέντρο πολιτισμού από τον Δήμο, όμως από κάτω η χρήση του υπογείου έχει εξασφαλίσει μια εικόνα ηρεμίας σε ένα σημείο που κάποτε προκαλούσε πονοκέφαλο μόνο ως εικόνα και ήχος. Τώρα πια ακούς μόνο τους ήχους από τα γεμάτα καταστήματα της περιοχής και από τα παιδιά που παίζουν στις δύο παιδικές χαρές, στο χορτάρι και στα παγκάκια του μεγάλου πάρκου που ξεκινά από την Πλατεία Δικαστηρίων και φτάνει μέσω της Κλεισούρας στο παλιό Δημαρχείο. Αστική ζωή στα καλύτερά της!

Από το μετρό βγαίνουν χιλιάδες κόσμου χαζεύοντας τα ευρήματα που επανατοποθετήθηκαν. Σκέφτεσαι ότι δυστυχώς δεν κατάφεραν να αποτυπώσουν όλα εκείνα προϋπήρχαν και το βλέμμα σου σκιάζεται. «Είναι μία από τις αποτυχίες της γενιάς μας», σκέφτεσαι κατηφορίζοντας τις κυλιόμενες σκάλες του. Θα πεταχτείς μέχρι το σταθμό να πάρεις ένα δέμα από τα ΚΤΕΛ που εξυπηρετούν και πάλι σε ειδικούς χώρους δίπλα στον Σταθμό. Βγαίνοντας στον χώρο του Σταθμού σκέφτεσαι πόσο πολύ άλλαξε αυτή η περιοχή. Θυμάσαι τους κάδους ξεχειλισμένους και τώρα βλέπεις μόνο υπόγειους κάδους. Θυμάσαι το ξεχαρβαλωμένο στρώμα που είχε γίνει σπίτι για τις γάτες της γειτονιάς και τώρα το έχει συλλέξει από νωρίς το πρωί το ειδικό τμήμα του Δήμου. Στη στροφή στην Αγίων Πάντων, βλέπεις και πάλι ανθρώπους που περιμένουν τη βοήθεια της Εκκλησίας. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Όμως ανάμεσα στους εθελοντές, διακρίνεις εκείνον τον πρώην τοξικοεξαρτημένο που κάποτε είχες δει ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο μπροστά από την εκκλησία.

Παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής συλλογιζόμενος ότι αύριο που έχεις ρεπό θα επισκεφτείς την αγαπημένη σου λαϊκή στην Κανάρη. Εκεί, στην παλιά σου γειτονιά. Έχει φυσικά και άλλες λαϊκές, όλες μικρές και συμμαζεμένες μετά τη σχετική απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου που θέλησε να δώσει έναν πραγματικά τοπικό χαρακτήρα σε αυτές, αλλά αυτή στην Κανάρη είναι η παιδική σου ανάμνηση. Θέλεις να ακούσεις τον όμορφο θόρυβο των πωλητών. Χωρίς αυτοκίνητα να έχουν κλείσει τα γύρω σταυροδρόμια. Χωρίς κόρνες και βρισιές. Θα φτάσεις εκεί με το ηλεκτρικό και αθόρυβο λεωφορείο που σχεδόν τρομάζει τους πεζούς που περπατούν προς τη λαϊκή γιατί δεν ακούγεται καν. Θα περάσεις όμορφα αύριο το πρωί.

Επιστρέφεις σπίτι. Βάζεις λίγη μουσική και ακούς μια φωνή από την κουζίνα: «Μπαμπά, να κάνω καφέ;» Είναι πια είκοσι και κάτι. Μας πήρε λίγο χρόνο, αλλά τα καταφέραμε! Φτιάξαμε την πόλη που επιθυμούσαμε στα νιάτα μας. Οραματιστήκαμε εμβληματικά έργα και αποδείχθηκε πως ήταν εφικτά. Δεν ονειροβατούσαμε. Το λίγο που μας έδωσαν το κάναμε πολύ. Μα πάνω από όλα, φτιάξαμε τη δική μας παρακαταθήκη. Για εκείνον ή για εκείνην.

Πρώτη δημοσίευση: https://parallaximag.gr/parallax-view/thessaloniki-ton-paidion-mas

nyfoydis (Γράφει ο Νίκος Νυφούδης, π. βουλευτής του Ποταμιού) 

Είναι πλέον εμπειρικά τεκμηριωμένο ότι οι κάλπες στην Ελλάδα είναι πια ντεμοντέ. Από την έντονη πολιτικοποίηση των μεταπολιτευτικών χρόνων και τη μαζική κομματικοποίηση της δεκαετίας του 1980 και του 1990, η ελληνική κοινωνία πέρασε στην αποπολιτικοποίηση της αμέριμνης δεκαετίας του 2000 όταν όλα έμοιαζαν παραδεισένια και εγγυημένα και αμέσως μετά στην οργισμένη απόρριψη των κομμάτων που είχαν εγγυηθεί τον αιώνιο παράδεισο. Και έφτασε σήμερα, μια δεκαετία μετά την αγανάκτηση των πλατειών, να εκτιμά την αποχή από τα κοινά περισσότερο από τη συμμετοχή της. Η ιδιότητα του κομματικού στελέχους είναι πλέον ελκυστική μόνο στους γηραιότερους που ονειρεύονται την επιστροφή στην «κανονικότητα» των πελατειακών δικτύων και στους ολίγους στρατευμένους των κομμάτων που ψάχνουν επαγγελματική αποκατάσταση εντός των κομματικών γραφείων. Για τους υπόλοιπους, η ιδιότητα γεννά καχυποψία. Ακόμα και το άνοιγμα μιας συζήτησης για την πολιτική στον φιλικό σου περίγυρο αντιμετωπίζεται επιφυλακτικά, σχεδόν ως ένδειξη της επικείμενης απόκτησης της ιδιότητας του κομματικού στελέχους.

Πώς φτάσαμε αλήθεια ως εδώ και πώς μπορούμε να αποκαταστήσουμε την τιμή της πολιτικής συμμετοχής; Οι ερωτήσεις μοιάζουν βαριές, αλλά δεν είναι. Η παραμικρή ενασχόληση με την πολιτική έγινε συνώνυμη της ιδιοτέλειας, όταν αποκαλύφθηκαν οι μικρές ή μεγάλες πολυτέλειες που αποκτούσαν αιφνιδίως οι ζωές των ανθρώπων μετά από την ένταξή τους στις γραμμές ενός κόμματος. Η διεκδίκηση δημόσιων αξιωμάτων έγινε συνώνυμη της οικογενειοκρατίας, όταν αποκαλύφθηκαν τα συμβόλαια μεταβίβασης βουλευτικών εδρών από τον πατέρα στον γιο και στην κόρη. Οι απλές τοποθετήσεις σε ένα πολιτικό ζήτημα έγιναν συνώνυμες του φανατισμού, όταν τα κόμματα γέμισαν τον κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με «μαύρους λογαριασμούς» που βρίζουν χυδαία τον αντίπαλο, αλλά και τον οποιονδήποτε αντιτίθεται στη γραμμή του αφεντικού τους, κάτω από τις αναρτήσεις τους. Δε χωρά καμία απορία λοιπόν στο γιατί η πολιτική στην Ελλάδα είναι σήμερα απωθητική.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η αποχή από οποιαδήποτε πολιτική δράση, ακόμα και από τη συμμετοχή σε μια συζήτηση, ακούγεται ως ο μόνος δρόμος να διασφαλίσεις την εικόνα του αμόλυντου, του ανιδιοτελούς ή του αντικειμενικού πολίτη. Δεν είναι όμως μεγάλο κρίμα να παραδίδουμε αμαχητί τη δημόσια ζωή, τις προτεραιότητες και τους κανόνες της κοινής μας συμβίωσης στους ιδιοτελείς και στους στρατευμένους; Είναι. Πώς όμως να ρίξουμε τα καλά οχυρωμένα φρούρια της κομματικής εξουσίας; Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι αυτό που θα λέγαμε η «κερκόπορτα» του απαξιωμένου πολιτικού συστήματος της χώρας μας. Είναι ο δρόμος με τον οποίο θα μπορούσαμε να αποκαταστήσουμε τη χαμένη τιμή της πολιτικής συμμετοχής. Άνθρωποι και κινήσεις δομημένες «από τα κάτω» μπορούν να αλλάξουν την καθημερινότητα στις γειτονιές και στους δήμους και μαζί να αλλάξουν τη δικαιολογημένη εικόνα μας για την πολιτική, χωρίς μάλιστα να χρειαστεί να εμπλακούν στα κομματικά γρανάζια. Ας δώσουμε μια ευκαιρία στην πολιτική συμμετοχή μας.

Πρώτη δημοσίευση: https://myportal.gr/i-chameni-timi-tis-politikis-symmetochis

Η Φώφη Γεννηματά πέθανε πριν λίγες ώρες στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός όπου νοσηλευόταν από τις 12 Οκτωβρίου μετά την υποτροπή της βασικής της νόσου.
Η Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ υπήρξε αγωνίστρια, από τις λίγες γυναίκες που άλλαξαν τα στερεότυπα στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας, ως αρχηγός κόμματος.
Με χαμόγελο, αξιοπρέπεια και μαχητικότητα έδωσε πολλούς προσωπικούς και συλλογικούς αγώνες.
Η απουσία της θα είναι αισθητή. Συλλυπητήρια στην οικογένεια, την ομάδα της και τους κοντινούς της ανθρώπους.

 

Για την Κίνηση Κοινωνικού Φιλελευθερισμού "εΜείς" 
Ο Συντονιστής της Εκτελεστικής Γραμματείας
Δημήτρης Σακατζής

 

 

google news iconΤο Social-Lib είναι εγκεκριμένος εκδότης στην υπηρεσία Google News. Ακολουθήστε μας για να έχετε άμεση ενημέρωση και πρόσβαση στην αρθρογραφία: Social-Lib.gr - Google News .

Έγραψαν Πρόσφατα

Κοινωνικός Φιλελευθερισμός

Το Social.lib είναι ένας δικτυακός τόπος συζήτησης και ανάδειξης των καθημερινών οικονομικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και πολιτικών ζητημάτων υπό το πρίσμα του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού.