holocaust … Όταν τελειώσαμε, ο καθένας έμεινε στη γωνιά του, χωρίς να τολμάμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον. Δεν έχουμε καθρέφτη για να δούμε το πρόσωπό μας, αλλά ο καθρέφτης βρίσκεται απέναντί μας, η όψη μας αντανακλάται σε εκατό μελανιασμένα πρόσωπα, σε εκατό ρυπαρές και αξιοθρήνητες μαριονέτες. Μεταμορφωθήκαμε ήδη σε φαντάσματα, ίδια μ' εκείνα που είδαμε χθες.
Τότε, για πρώτη φορά, συνειδητοποιήσαμε ότι η γλώσσα μας δεν έχει τις λέξεις για να εκφράσει αυτή την ύβρι, την εκμηδένιση του ανθρώπου …. είδαμε την πραγματικότητα: είμαστε στον πάτο. Πιο κάτω δεν γίνεται να πάμε…
Αυτό το απόσπασμα από το βιβλίο «Αν αυτό είναι άνθρωπος» του Primo Levi, Ιταλοεβραίου χημικού, συγγραφέα και ποιητή, επιζήσαντα του Ολοκαυτώματος, δείχνει την εκμηδένιση της ανθρώπινης ύπαρξης που ένιωσε αυτός και εκατομμύρια άλλοι κρατούμενοι, θύματα του Ολοκαυτώματος στα ειδεχθή στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης των Ναζί .
Σε ανάμνηση του Ολοκαυτώματος, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε το 2005 να ανακηρύξει την 27η Ιανουαρίου Διεθνή Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος από τη Ναζιστική Γερμανία και τους συνεργάτες της κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτού του υποκινούμενου από το κράτος συστηματικού διωγμού, της μεγαλύτερης γενοκτονίας στην παγκόσμια ιστορία διαφόρων εθνικών, θρησκευτικών, κοινωνικών και πολιτικών ομάδων. Η ημερομηνία επιλέχθηκε επειδή στις 27 Ιανουαρίου 1945 τα προελαύνοντα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν τους 7.000 εναπομείναντες κρατούμενους του μεγαλύτερου στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Άουσβιτς – Μπίρκεναου στην Πολωνία. Την Hμέρα αυτή ενωνόμαστε για να θυμηθούμε ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα της εποχής μας.

Τα Θύματα του Ολοκαυτώματος.

Από την εμφάνιση ουσιαστικά των Ναζί και την κατάληψη της εξουσίας στη Γερμανία από τον Χίτλερ το 1933, άρχισε ο διωγμός και η εξόντωση ομάδων που κρίθηκαν «φυλετικά κατώτερες» ή «ανεπιθύμητες», όπως Εβραίοι (τα κύρια θύματα του Ολοκαυτώματος με περίπου 6 εκατομμύρια νεκρών), Σέρβοι (500.000), Πολωνοί (2 εκατ.), Ρώσοι, Κομμουνιστές (120.000), ομοφυλόφιλοι (20.000), Ρομ και Σίντι (Αθίγγανοι, 260.000), ψυχικά ασθενείς και άτομα με ειδικές ανάγκες (230.000), διανοητές και πολιτικοί ακτιβιστές, Μάρτυρες του Ιεχωβά (4.000), μέλη άλλων θρησκευτικών ομάδων, μέλη του Καθολικού και Προτεσταντικού κλήρου, συνδικαλιστές, ασιάτες και Αφρογερμανοί, κοινοί εγκληματίες, άνθρωποι που είχαν χαρακτηριστεί «εχθροί του κράτους» και πολλοί που δεν ανήκαν στην Άρεια φυλή. Αυτοί οι άνθρωποι χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε μαζικές εκτελέσεις, σύμφωνα με τα εκτεταμένα αρχεία που κράτησαν οι ίδιοι οι Ναζί (κείμενα και φωτογραφίες), τις μαρτυρίες (επιζώντων, δραστών και αυτοπτών μαρτύρων) και τα στατιστικά στοιχεία των χωρών υπό ναζιστική κατοχή. Τελικά, η πιο αξιόπιστη εκτίμηση ανεβάζει το συνολικό αριθμό θυμάτων του Ολοκαυτώματος στα 9 έως 11 εκατομμύρια θύματα.

Τα γκέτο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι θάλαμοι αερίων.

220px DachauMemorialJMΤο ξεκίνημα του σχεδίου εξόντωσης απαιτούσε αρχικά την αναλυτική καταγραφή των Εβραϊκών Κοινοτήτων της Ευρώπης (προσωπικοτήτων, ιδρυμάτων, επιχειρήσεων, περιουσιών). Οι ομάδες του «Κομάντο Ρόζενμπεργκ», θεωρητικού του ναζισμού, εισβάλλοντας σε εβραϊκά σπίτια, Συναγωγές, βιβλιοθήκες, τράπεζες, καταστήματα, προέβησαν σε συστηματικές λεηλασίες και αρπαγές. Οι Εβραίοι του Ράιχ και των κατακτημένων χωρών υποχρεώθηκαν να φέρουν στο πέτο τους, ως διακριτικό, το Αστέρι του Δαυίδ, απαγορεύτηκε η μετακίνηση από τον τόπο διαμονής τους και στοιβάζονταν σε συγκεκριμένες περιφραγμένες και φρουρούμενες περιοχές (τα γκέτο), που λειτουργούσαν ως διακομιστικοί σταθμοί. Από το 1933 μέχρι το 1939 η Γερμανία δημιούργησε 6 μεγάλα στρατόπεδα συγκέντρωσης με κύριο στόχο την καταναγκαστική εργασία και εν τέλει τον θάνατο. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος αυτά αυξήθηκαν ραγδαία και εξελίσσονταν κατά κατηγορίες: στα στρατόπεδα πολιτικών κρατουμένων και στα καταναγκαστικής εργασίας.
Καθημερινά έφταναν στα στρατόπεδα χιλιάδες άνθρωποι με την ψευδή πεποίθηση πως θα εργαστούν και η παραμονή τους θα ήταν προσωρινή περιμένοντας ότι θα συναντήσουν τις οικογένειές τους. Η μεταφορά των μελλοθανάτων πραγματοποιούνταν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Οι άνθρωποι ήταν στοιβαγμένοι σε βαγόνια τρένων που χρησίμευαν στη μεταφορά ζώων, χωρίς παράθυρα, φαγητό και νερό. Η άφιξη στα στρατόπεδα γινόταν αποκλειστικά σε βραδινές ώρες και το σχέδιο εξόντωσης ήταν πολύ καλά οργανωμένο.
Αμέσως μετά την αποβίβασή τους υποβάλλονταν σε μια διαδικασία διαλογής. Γερμανοί γιατροί των SS προέβαιναν σε μια γρήγορη εξέταση. Όσοι ήταν δυνατοί και φαινομενικά υγιείς οδηγούνταν μέσα στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας όπου σφραγίζονταν ανεξίτηλα μ΄ έναν αριθμό στο βραχίονα που θα αποτελούσε πλέον το όνομά τους. Με ξυρισμένα κεφάλια, με την μπλε-γκρι ριγωτή στολή, με το κίτρινο αστέρι του Δαυίδ στο πέτο, στοιβάζονταν σε πέτρινες παράγκες, με ξύλινους πάγκους-κρεβάτια. Από εκείνη τη στιγμή ξεκινούσαν μια νέα «ζωή», μακριά από τα μάτια του υπόλοιπου κόσμου, ουσιαστικά μια πορεία προς το θάνατο.
Οι άρρωστοι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι ηλικιωμένοι, οι γυναίκες και τα παιδιά έφταναν στους θαλάμους αερίων σε τρεις ώρες από την άφιξή τους. Αρχικά, οι φρουροί τους διέτασσαν να παραδώσουν όλα τα τιμαλφή και τα ρούχα τους που καταγράφονταν και για τα οποία εκδίδονταν αποδείξεις προκειμένου τα θύματα να πιστέψουν ότι κάποια στιγμή θα τους επιστρέφονταν κι έτσι να καλλιεργείται μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Στη συνέχεια, τους μετέφεραν σε μεγάλους θαλάμους, δίχως παράθυρα, που παρουσιάζονταν στους αιχμαλώτους ως «χώροι για ντουζ» προκειμένου να αποτρέψουν τις ψείρες. Εκεί, στους θαλάμους αερίων, οι φρουροί διοχέτευαν με σωλήνες μονοξείδιο του άνθρακα ή έριχναν σφαιρίδια από «Zyklon B» (δηλητηριώδες εντομοκτόνο) μέσα από τα φρεάτια εξαερισμού, προκαλώντας ασφυξία.
Ακολουθούσε η μεταφορά των σορών σε κοντινό δωμάτιο από τους φρουρούς και άλλους κρατουμένους, όπου αφαιρούσαν τα μαλλιά, τα χρυσά δόντια και τα χρυσά σφραγίσματα. Αποτέφρωναν τα πτώματα σε κλιβάνους στα κρεματόρια ή τα έθαβαν σε ομαδικούς τάφους. Αρκετοί φρουροί έβγαζαν κέρδος κλέβοντας μέρος του χρυσού, ενώ το υπόλοιπο το έλιωναν και το κατέθεταν σε έναν λογαριασμό των SS. Πολυάριθμες ιδιωτικές επιχειρήσεις χρησιμοποιούσαν τα μαλλιά των αιχμαλώτων για την παραγωγή προϊόντων, όπως σχοινιά για πλοία και στρώματα.

Το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων Εβραίων.

Ανάμεσα στα εκατομμύρια θυμάτων, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες Εβραίοι υπήρξαν θύματα μίας μεθοδικά οργανωμένης θηριωδίας. Στη χώρα μας από το 1492 μέχρι πριν ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος ζούσαν πολλοί Εβραίοι από αυτούς που εκδιώχθηκαν από την Ισπανία με εντολή του βασιλιά Φερδινάνδου και της Ισαβέλλας. Οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη, αλλά αρκετοί έμειναν και σε άλλες πόλεις του ελλαδικού χώρου.
Μετά την επίθεση της Γερμανίας στη χώρα μας, το 1941, οι Ναζί προσπάθησαν να τους εξολοθρεύσουν. Συνολικά, το 86% των Ελλήνων Εβραίων, κυρίως στις περιοχές υπό γερμανική και βουλγαρική κατοχή, δολοφονήθηκαν.
Στη Θεσσαλονίκη συνέλαβαν 46.091 μέλη της εβραϊκής κοινότητας το Μάρτιο του 1943 και τους έστειλαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μόνο 1950 κατάφεραν να επιστρέψουν πίσω μετά τον πόλεμο. Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος κατέβαλε προσπάθειες να διασωθούν οι εκχριστιανισθέντες Εβραίοι της Θεσσαλονίκης και όσοι διέθεταν πλαστές βεβαιώσεις βάπτισης, ενώ σημαντική, ήταν η συνεισφορά του Γενικού Προξένου της Ιταλίας Guelfo Zamboni, ο οποίος εφοδίασε με πλαστά πιστοποιητικά ιθαγένειας περίπου 300 Εβραίους της Θεσσαλονίκης, που κατέφυγαν στην ιταλική ζώνη κατοχής στην Αθήνα.
Στις αρχές του 1944, ο διωγμός επεκτάθηκε και στα άλλα αστικά κέντρα της υπόλοιπης Ελλάδας, στην Αθήνα, την Κέρκυρα, τα Γιάννενα κλπ. Δύο χιλιάδες περίπου Κερκυραίοι Εβραίοι, δοκίμασαν κάθε ταπείνωση, κάθε προσβολή, κάθε εξευτελισμό και μεταφέρθηκαν στο Άουσβιτς. Μόνο διακόσιοι περίπου διέφυγαν, βρήκαν καταφύγιο και κρύφτηκαν από τους χριστιανούς γείτονές τους. «Τυχεροί» στάθηκαν οι 275 Εβραίοι της Ζακύνθου αφού επέζησαν, όταν οι γερμανοί διέταξαν γραπτώς τον δήμαρχο να τους παραδώσει κατάλογο με τα ονόματα των Εβραίων, και ο μητροπολίτης Χρυσόστομος επέστρεψε τη διαταγή με δύο ονόματα: το δικό του και του δημάρχου, ο δε πληθυσμός του νησιού προσέφερε καταφύγιο σε κάθε μέλος της εβραϊκής κοινότητας.
Τέλος, τουλάχιστον 400 Έλληνες από τη μεταγωγή της Κέρκυρας και της Αθήνας διατάχθηκαν να ενσωματωθούν στο Ζοντερκομάντο (ειδική μονάδα εργασίας που αποτελούνταν συνήθως από Εβραίους, οι οποίοι υπό την απειλή της εκτέλεσης, βοηθούσαν στην απόρριψη των θυμάτων των θαλάμων αερίων). Τότε, κάτι πραγματικά ασυνήθιστο συνέβη. Με σπάνια αξιοπρέπεια και θάρρος, οι Έλληνες αρνήθηκαν λάβουν μέρος στη θηριωδία και να σκοτώσουν Ούγγρους Εβραίους! Δήλωσαν ότι προτιμούσαν να πεθάνουν πρώτα οι ίδιοι. Δυστυχώς, αυτό και έγινε.
Ακόμα, αξιομνημόνευτη υπήρξε η επίσημη επιστολή διαμαρτυρίας που υπεγράφη στην Αθήνα στις 23 Μαρτίου 1943 από τον αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό και 27 ηγετικά μέλη πολιτιστικών, ακαδημαϊκών και επαγγελματικών οργανώσεων. Το κείμενο, μοναδικό στο είδος του σε ολόκληρη την υπό κατοχή Ευρώπη ως προς τον χαρακτήρα, το περιεχόμενο και τον σκοπό, ήταν γραμμένο σε ιδιαίτερα αιχμηρή γλώσσα και τόνιζε τους αδιάρρηκτους δεσμούς μεταξύ Χριστιανών και Εβραίων, αποκαλώντας τους από κοινού «Έλληνες» χωρίς διάκριση.

Το χρέος μας.

Το απάνθρωπο γεγονός του Ολοκαυτώματος αποτελεί μελανό στίγμα του πολιτισμού μας. Ο ναζισμός, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία δεν μπορούν να έχουν καμία θέση, ούτε τώρα, ούτε ποτέ ξανά, σε μια σύγχρονη Δημοκρατία. Είναι χρέος μας να γνωρίσει η ελληνική νεολαία, μαθητές και μαθήτριες, τι συνέβη στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, να μάθει για την τύχη των Εβραίων και των άλλων θυμάτων του Ολοκαυτώματος, να συζητήσει τη σημασία των ηθικών ζητημάτων που προκύπτουν από το γεγονός και τη σύνδεσή του με αντίστοιχα σύγχρονα προβλήματα. Είναι χρέος μας απέναντι στα θύματα του ολοκαυτώματος και των οικογενειών τους να παλέψουμε σθεναρά και να εμποδίσουμε κάθε μελλοντική ανεπαίσχυντη πράξη που έχει ως επίκεντρο τον αφανισμό μιας φυλής. Είναι χρέος μας να δείξουμε ότι η βία και ο πόλεμος δεν συνιστούν λύσεις, αλλά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε στο μέλλον, ενωμένοι και απαλλαγμένοι από τον ρατσισμό.

Δεν ξεχνάμε.

 

 

Θυμάμαι σε πολλές συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις την φραση «ΠΑ.ΣΟ.Κ. και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις». Προφανώς με το «δημοκρατικές» εννοούσαν αντιδεξιές ή κάτι παρόμοιο. Στους μη δεξιούς αυτό φαινόταν πολύ λογικό. Τους δεξιούς τούς άφηνε αδιάφορους, τουλάχιστον τις πρώτες δεκαετίες. Αργότερα έθεταν το ζήτημα ακόμη και μέσα στη Βουλή δείχνοντας το αντιδημοκρατικό τού πράγματος..          
Ο όρος συντηρητικός δεν είχε παρόμοια ταλαιπωρία ή κατάχρηση, παρ’ όλο που είναι κι αυτός αμφίσημος και πολύ αυθαίρετος. Γι’ αυτήν την αμφισημία θα γράψω στη συνέχεια.
Ο προσδιορισμός του συντηρητικού σαν δεξιού και του μη συντηρητικού σαν προοδευτικού ή αριστερού κυριάρχησε για δεκαετίες στον δημόσιο λόγο. Στην καθημερινή και προφορική αντιπαράθεση οι χρησιμοποιούμενοι όροι ήταν δεξιός και αντιδεξιός, ενώ στην πιο λόγια και γραπτή έκφραση προτιμούνταν οι όροι συντηρητικός και προοδευτικός. 
Τι είναι όμως συντηρητικός; 
Πιστευα πως συντηρητικός ήταν ο δεξιός και προοδευτικός ήταν ο αριστερός. Γνώρισα όμως πολλούς δεξιούς οι οποίοι ήταν στέρεα δεμένοι στις αξίες τους και στις αρχές τους χωρίς να ταυτίζονται στενά ή και καθόλου με κάποιο δεξιό κόμμα. Μάλιστα κάποιος από αυτούς εκφραζόταν με πολύ άσχημο τρόπο για το κόμμα το οποίο ψήφιζε λόγω οικογενειακής παράδοσης και πολύ τακτικά είχε φιλικές παρέες και συζητήσεις με στελέχη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Ένας άνθρωπος χωρίς «κολλήματα» και ταυτίσεις κομματικές. Συντηρητικοί λοιπόν είναι οι άνθρωποι που έχουν μια στενή σχέση κατά κανόνα και με την εκκλησία και στην έννοια του έθνους και της παράδοσης υποκλίνονται χωρίς καμία συζήτηση. Αυτή είναι η μία κατηγορία συντηρητικού άνθρωπου που έχω γνωρίσει.      
Υπάρχει όμως και η δεύτερη. Πρόκειται για εκείνους οι οποίοι ταυτίζονται με απόλυτο και τυφλό τρόπο με μια ιδεολογία ή με μια κομματική ταυτότητα και δείχνουν απόλυτη διάθεση να υπερασπιστούν ακόμη και τη μεγαλύτερη αθλιότητα την οποία θα διαπράξει η πολιτική οργάνωση ή το κόμμα που υπηρετούν. Πρόκειται για ανθρώπους που ταυτίζονται όχι με μια ιδεολογία αλλά με μια κομματική στέγη για λόγους προφανείς. Είτε προσωπική εξυπηρέτηση είτε βόλεμα συγγενικών προσώπων είτε η επιρροή της παρέας την οποία φοβούνται να αποχωριστούν. 
Αν έπρεπε να διαλέξω την παρέα μου ανάμεσα στην πρώτη και την δεύτερη κατηγορία συντηρητικών ανθρώπων, είναι πασιφανές ότι θα σιχαινόμουν τη δεύτερη και θα προτιμούσα την πρώτη.
Ας δώσω όμως και τη δική μου άποψη για την έννοια του συντηρητικού και του προοδευτικού.
Συντηρητικός είναι αυτός ο οποίος ικανοποιείται ως ιδιοσυγκρασία και ως προσωπικότητα από το καθεστώς και την εποχή στην οποία ζει και δεν επιθυμεί μεγάλες ανατροπές σε αυτό το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο στο οποίο εκφράζεται. Από την άλλη μεριά, προοδευτικός είναι οποιοσδήποτε διαφοροποιείται στα περισσότερα και τα θεμελιωδέστερα στοιχεία του καθεστώτος στο οποίο ζει – δεν εννοώ το πολιτικό σύστημα, γιατί σε αυτό το δημοκρατικό κοινοβουλευτικό μοντέλο δεν αμφισβητείται από σχεδόν κανένα – και επιθυμεί με ειρηνικούς και θεσμικούς τρόπους να διορθώσει, να βελτιώσει το υπάρχον καθεστώς στα αδύναμά του σημεία. Αυτός παραδείγματος χάρη ο οποίος αντιτίθεται στο πελατειακό σύστημα, στον κομματισμό και στην αναξιοκρατία είναι προφανώς ένας προοδευτικός άνθρωπος. Πόσα από τα υπάρχοντα κόμματα αντιτίθενται, αλήθεια, στο πελατειακό σύστημα και στην αναξιοκρατία; Όλα τα υπάρχοντα κόμματα, είτε κυβερνούν είτε κυβέρνησαν, χρησιμοποίησαν τον κομματισμό, το πελατειακό σύστημα και την αναξιοκρατία διορίζοντας με φωτογραφικές διατάξεις τούς «ημέτερους» προκειμένου να τους βολέψουν για τις «υπηρεσίες» που προσέφεραν στο κόμμα. Επομένως δεν μπορούν τα υπάρχοντα κόμματα να θεωρηθούν προοδευτικά, εφόσον έχουν αποδείξει με τη θητεία τους και την άμεση ή έμμεση εμπλοκή τους στην εξουσία ότι αντιτίθενται στην πρόοδο του πολιτικού συστήματος και στην προκοπή του τόπου. 
Προοδευτικό κόμμα είναι εκείνο που με τις θέσεις του επιδιώκει να βελτιώσει τον τόπο, να εκσυγχρονίσει τη δημόσια διοίκηση, να εκμηδενίσει την ταλαιπωρία του πολίτη από τους δημόσιους φορείς και να βελτιώσει την ποιότητα ζωής και του τελευταίου κατοίκου στο πιο μικρό χωριό της χώρας. Προοδευτικό κόμμα είναι εκείνο που μετά τις εκλογές διατηρεί τις ίδιες απόψεις που είχε και πριν τις εκλογές και κυρίως αδιαφορεί για το πολιτικό κόστος που θα επιφέρει η επιμονή του στην προκοπή και τον εκσυγχρονισμό του τόπου. 
Όποτε σημειώνω σε εκπροσώπους κομμάτων αυτήν την αντίφαση ανάμεσα στις προεκλογικές εξαγγελίες και τις κυβερνητικές ενέργειες και αποφάσεις, παίρνω την απάντηση ότι πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Ανταπαντώ σε αυτήν την άποψη, που συνιστά κυνική ομολογία, ότι οι πολιτικοί φορείς πρέπει να υπηρετούν τη χώρα και όχι το κομματικό ακροατήριο, γιατί σε αντίθετη περίπτωση συνιστούν πολιτικούς απατεώνες και βαθιά συντηρητικές δυνάμεις.

Ένα τέτοιο κόμμα δεν υπάρχει σήμερα στην πολιτική ζωή του τόπου. Είναι όμως πολύ μεγάλη η ανάγκη να δημιουργηθεί.     

 Άκουσα αυτήν τη φράση με την ίδια έκπληξη με την οποία την άκουσε και το πρόσωπο που μου τη μετέφερε. 

Ασφαλώς δεν αναφέρεται στο πολύ επίκαιρο #me too,που ζούμε αυτόν τον καιρό. Πρόκειται για έναν άτυπο θεσμό ο οποίος υπηρέτησε και φοβάμαι ότι υπηρετεί ακόμη το κομματικό κράτος και τους κομματικούς οπαδούς που ένα κυβερνητικό κόμμα έχει ...χρέος να αποκαθιστά. 

Εξηγώ. Οι δημόσιοι υπάλληλοι διορίζονται σε θέσεις που προκηρύσσονται με προκηρύξεις του αρμόδιου υπουργείου. Παραδείγματος χάρη το Υπουργείο Παιδείας χρειάζεται 250 βιολόγους και 420 φιλολόγους. Δημοσιεύει λοιπόν μία προκήρυξη στην οποία καλεί όλους τους ενδιαφερόμενους να υποβάλουν τα δικαιολογητικά τους. 

Αυτή είναι η νόμιμη και διαφανής διαδικασία. Παράλληλα όμως με αυτήν λειτουργεί και η νομιμοφανής αλλά παράνομη τακτοποίηση κομματικών μπράβων και φίλων και συγγενών κτλ. Πως γίνεται λοιπόν η τακτοποίηση των κομματικών στρατών; Φτιάχνεται μία προκήρυξη στην οποία περιλαμβάνονται ακριβώς οι θέσεις που ταιριάζουν στα προσόντα των κομματικών μας φίλων. Παραδείγματος χάρη ζητείται βοηθός φαρμακείου με διετή προϋπηρεσία, σπουδές σε ιδιωτικό ΙΕΚ και …πράσινα μάτια. Όταν ολοκληρωθεί η τακτοποίηση όλων των κομματικών φίλων του τάδε διμήνου, δημοσιεύεται η προκήρυξη και πρώτοι πρώτοι καταθέτουν τα έγγραφά τους οι άνθρωποι για τους οποίους δημιουργήθηκαν οι φωτογραφικές αυτές διατάξεις. Αν πάρει χαμπάρι και κανείς άλλος τη σχετική προκήρυξη, θα του λείπουν βασικά προσόντα όπως τα πράσινα μάτια και επομένως θα αποκλειστεί από τις σχετικές θέσεις.

Αυτή λοιπόν είναι η …παρθένα η οποία έχει «βιάσει» την αξιοκρατία, την ισονομία και τα εργασιακά δικαιώματα ανθρώπων με πολλά προσόντα αλλά χωρίς κομματική στέγη. Πόσο θα ανεχόμαστε μια τέτοια αθλιότητα;

(προσοχή, ακολουθεί άρθρο γνώμης)

Η άνετη εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε το πολιτικό γεγονός που σχεδόν μονοπώλησε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης τον τελευταίο μήνα. Είχε τύχει πριν δυο – τρία χρόνια να τον γνωρίσω λίγο κι εγώ από κοντά, και η γενική μου εντύπωση ήταν μάλλον θετική. Εάν μη τι άλλο, οι θέσεις του δεν με ξένισαν, ούτε χτύπησαν ευαίσθητες χορδές των πολιτικών ανακλαστικών μου. Και φαίνεται ότι δεν ήμουν ο μόνος που είχε αυτή την άποψη. Δημοσκοπήσεις στο ενδιαφερόμενο κοινό πριν τις εσωτερικές εκλογές έδειχναν ότι ήταν το πρόσωπο που συγκέντρωνε τις λιγότερες αντιπάθειες από όλους τους επίδοξους προέδρους, επομένως κι αυτό που εγγυόταν με τον καλύτερο τρόπο την συνοχή του κόμματος και την αποφυγή έντονων αντιδράσεων από την εκλογή του. Αν θέλετε, πείτε το και επιλογή αυτοσυντήρησης.
Στις εκλογές δεν πήγα να ψηφίσω. Θεωρώ λάθος πρακτική το να ανακατευτώ εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος στα εσωτερικά ενός κόμματος στο οποίο δεν ανήκω, αλλά και ούτε με ενδιαφέρει να προσχωρήσω. Κι ούτε θα μπω και στον πειρασμό να εκφράσω δημόσια τις απόψεις μου για την προσωπικότητα, την καταλληλότητα και τις θέσεις των υποψηφίων. Όσα λέω εδώ αφορούν αποκλειστικά το ποια στάση πιστεύω ότι  πρέπει να περιμένουμε όλοι από έναν αρχηγό κοινοβουλευτικού κόμματος.
Κατ’ αρχάς, φαίνεται ότι το εκλογικό σώμα αντιδρά θετικά στην εκλογή, καθώς όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια γρήγορη άνοδο της πρόθεσης ψήφου. Η εκτίμησή μου για τους λόγους που την προκαλούν, είναι ότι παρουσιάστηκε επιτέλους μια συναισθηματική και πολιτική διέξοδος σε ψηφοφόρους που, ενώ ένοιωθαν εγκλωβισμένοι στο υπάρχον δικομματικό σκηνικό, δεν θεωρούσαν ότι και το ΚΙΝΑΛ με την παλιά του δομή και ηγεσία εμφάνιζε κάποια προοπτική είτε ανανέωσης, είτε ανάδειξής του σε κόμμα εξουσίας. Θεωρώ την εκτίμησή μου αυτή γρήγορη, αλλά όχι πρόχειρη. Ο νέος αρχηγός δεν έχει δώσει ακόμα αρκετά δείγματα γραφής, ώστε να δικαιολογείται μια πιο συνειδητή συναισθηματικά και πιο ουσιαστική πολιτικά σύμπλευση μαζί του.
Πολύ μελάνι έχει χυθεί κατά την προεκλογική περίοδο για τις επιλεκτικές συγγένειες των υποψηφίων με άλλα κόμματα, και συνεπακόλουθα την πιθανή συνεργασία μαζί τους. Αυτό φαίνεται πράγματι σαν θέμα ουσίας, γιατί υπάρχει περίπτωση να καθορίζει την κυβέρνηση του τόπου, ειδικά μετά από εκλογές με απλή αναλογική. Και είναι λογικό το ενδιαφέρον, καθώς η Ελλάδα δεν έχει ούτε την παράδοση, αλλά ούτε και τις κρατικές δομές μιας ώριμης χώρας, ώστε να μπορεί να αντέχει στον αυτόματο πιλότο ανεξάρτητα από το ποιος κρατάει – ή δεν κρατάει – το κυβερνητικό τιμόνι. Να έχει δομές αξιόπιστες, θεσμούς που να τους εμπιστευόμαστε και να λειτουργούν. Αντίθετα, προσδοκούμε κάθε φορά κάποιον να μας σώσει από τα δεινά μας.

Το πραγματικό πρόβλημα επομένως εξακολουθεί να είναι, πολλά χρόνια αφού εντοπίστηκε, το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν είναι ακόμα κανονικό κράτος.

Ναι, ξέρω, τα ασφαλιστικά ταμεία ενοποιήθηκαν επιτέλους θεσμικά (με λάθος τρόπο, αλλά έστω κι έτσι) από τον ΣΥΡΙΖΑ, ναι, οι ηλεκτρονικές υπηρεσίες του Δημοσίου πολλαπλασιάστηκαν (χωρίς να αλλάξουν επί της ουσίας οι διαδικασίες, αλλά έστω κι έτσι) από την κυβέρνηση της ΝΔ γενικότερα και τον Πιερρακάκη ειδικότερα. Έχει όμως εκλείψει ο κομματισμός και η ρουσφετολογία στην Δημόσια Διοίκηση ; Υπάρχει πραγματική αξιοκρατία; Έχει μπει σε σταθερές βάσεις η παραγωγή και η οικονομία, ή μήπως είναι ελπιδοφόρα τα μηνύματα που παίρνουμε από τον χώρο της παιδείας; Ζούμε σε πραγματικό κράτος δικαίου όταν βαλτώνουν τόσο καιρό οι δικαστικές αποφάσεις;

Αν είχε να προσάψει κάτι κανείς στον νέο αρχηγό του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ (δεν γνωρίζω ποιο όνομα θα επικρατήσει τελικά), είναι ότι πάντα απέφευγε τις συγκρούσεις στρογγυλεύοντας τις γωνίες και μη θέλοντας να εκφράσει θέσεις καινοτόμες και αποφασιστικές, ή, κατά το κοινώς λεγόμενο, να "σπάσει αυγά".

Φαντάζομαι ότι αυτό τον βοήθησε πραγματικά μέχρι σήμερα στο να φτάσει εκεί που έφτασε, αλλά από δω και πέρα δεν αρκούν οι επικλήσεις της σοσιαλδημοκρατικής ιδεολογίας και των κεντροαριστερών αρχών. Ένα κόμμα που σέβεται τον εαυτό του, που θέλει να προσφέρει στην χώρα, κόμμα αρχών δηλαδή, δεν μπορεί να αρκεστεί σε πρόσκαιρους εντυπωσιασμούς και ισορροπίες, αλλά θα πρέπει να προβάλλει συγκεκριμένες θέσεις για θέματα κρίσιμα στην οικονομία, στην κοινωνική πολιτική και στο ασφαλιστικό, στην παιδεία, στην δικαιοσύνη, στα εθνικά ζητήματα, στην Δημόσια Διοίκηση. Θέσεις ελπιδοφόρες, αλλά και ρεαλιστικές. Τα ψέματα τελείωσαν, τα δανεικά όπου να ‘ναι τελειώνουν κι αυτά.
Θεωρώ ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι άμοιρο ευθυνών ούτε για την οικονομική-κοινωνική κρίση της περασμένης δεκαετίας, ούτε για την σημερινή κατάσταση. Θα μπορέσει να ξεπεράσει τον κακό εαυτό του ; Θα ήθελα να δω τον νέο αρχηγό να το προσπαθεί τουλάχιστον – θα ‘ναι κι αυτό ένα θετικό βήμα στην πολιτική μας ζωή.

(Ο Νίκος Κουτρέτσης είναι μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της κίνησης Κοινωνικού Φιλελευθερισμού "εΜείς")

 

nyfoudis(Γράφει ο Νίκος Νυφούδης)

Καινούργια μέρα! Ξυπνάς με την έντονη διάθεση να δεις τον λουσμένο στο φως Θερμαϊκό από τα παράθυρα του τραμ. Το αυτοκίνητο το έχεις πουλήσει από τότε που το τραμ τελείωσε και μπορείς να το πάρεις από την Αριστοτέλους μέχρι το Μέγαρο Μουσικής. Από εκεί, με τον προαστιακό φτάνεις μέχρι τo αεροδρόμιο, όπου βρίσκεται η νέα σου δουλειά. Ο δρόμος για τη δουλειά έχει γίνει ευχαρίστηση. Ξεκινάς λίγα λεπτά νωρίτερα για να τον απολαύσεις. Μέσα από το τραμ, εκείνη η εικόνα της ξύλινης προέκτασης της παραλίας προς τη θάλασσα που έχει δώσει χώρο σε πεζούς και ποδηλάτες είναι σαν τουριστική καρτ ποστάλ. Την αγαπάς την πόλη αυτή ξανά. Θυμάσαι ότι κάποτε ήταν ανυπόφορη. Δεν είναι πια.

Το απόγευμα, με την επιστροφή σου από τη δουλειά, αποφασίζεις να περπατήσεις την πόλη σου. Σχεδόν σου το ζητάει η ίδια η πόλη. Έχει αλλάξει τόσο πολύ την τελευταία δεκαετία. Η Τσιμισκή έχει γίνει δρόμος ήπιας κυκλοφορίας και πλέον δεν βλέπεις ούτε ένα διπλοπαρκαρισμένο αυτοκίνητο. Θυμάσαι τις διαμαρτυρίες των εμπόρων πως θα τους καταστρέψει η μετατροπή της σε ήπιας κυκλοφορίας. Θυμάσαι το χάος με τις φορτοεκφορτώσεις στη Τσιμισκή με Καρόλου Ντηλ, εκεί όπου τα φορτηγά εμπόδιζαν μονίμως τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα να περάσουν απέναντι, είναι πια παρελθόν. Ένα ενιαίο δίκτυο «έξυπνων ραμπών» σου δίνει την αίσθηση της ελευθερίας τους. Αναρωτιέσαι αν αυξήθηκαν οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα και βλέπεις τόσους πολλούς. Μάλλον τώρα μπορούν να κυκλοφορήσουν χωρίς να φοβούνται! Οι άνθρωποί της πλέον έχουν άλλη κουλτούρα. Σέβονται. Γιατί τους σέβεται και η ίδια η πόλη τους.

Από την Καρόλου Ντηλ στρίβεις στην Ερμού και συναντάς ένα φορτηγάκι με πάγο που ξεφορτώνει 30 σακούλες στην ειδική εσοχή του πεζοδρομίου όπου έχει δικαίωμα να παραμένει για 15 λεπτά. Πιο δίπλα βλέπεις ένα μηχανάκι που παρκάρει στην ειδική θέση στάθμευσης δύο ωρών. Θυμάσαι πόσα πολλά κορναρίσματα άκουγες κάποτε στη διαδρομή σου από την Καρόλου Ντηλ και την Ερμού. Τώρα πια ακούς μόνο τους ήρεμους ανθρώπινους ήχους μιας ζωντανής πόλης. Μιας πόλης που έχει το δικό της πάρκο στην καρδιά της. Η ήπια ανάπλασή της Πλατείας Αριστοτέλους, με τη μεταμόρφωσή της σε ένα ενιαίο πάρκο μέχρι την Φιλίππου, σου φέρνει στο νου τα φοιτητικά σου χρόνια στην Αγγλία. Μπορεί τα φυτά και τα δέντρα να είναι αλλιώτικα, να είναι αυτά που ευδοκιμούν στην Ελλάδα, όμως οι δροσερές σκιές και η πινακίδα «παρακαλώ, μην πατάτε στο πράσινο» είναι τόσο μα τόσο εγγλέζικα. Επιτέλους, λίγη Αγγλία στη Θεσσαλονίκη!

Φτάνεις στην Εγνατία και σκέφτεσαι πόσο άσχημη ήταν η εικόνα της για τόσο μα τόσα πολλά χρόνια. Πια δε βλέπεις ούτε καν μποτιλιάρισμα γιατί το τεράστιο υπόγειο πάρκινγκ κάτω από το Καραβάν Σαράϊ τα χωράει όλα! Το ιστορικό κτίριο έχει μετατραπεί σε ένα κέντρο πολιτισμού από τον Δήμο, όμως από κάτω η χρήση του υπογείου έχει εξασφαλίσει μια εικόνα ηρεμίας σε ένα σημείο που κάποτε προκαλούσε πονοκέφαλο μόνο ως εικόνα και ήχος. Τώρα πια ακούς μόνο τους ήχους από τα γεμάτα καταστήματα της περιοχής και από τα παιδιά που παίζουν στις δύο παιδικές χαρές, στο χορτάρι και στα παγκάκια του μεγάλου πάρκου που ξεκινά από την Πλατεία Δικαστηρίων και φτάνει μέσω της Κλεισούρας στο παλιό Δημαρχείο. Αστική ζωή στα καλύτερά της!

Από το μετρό βγαίνουν χιλιάδες κόσμου χαζεύοντας τα ευρήματα που επανατοποθετήθηκαν. Σκέφτεσαι ότι δυστυχώς δεν κατάφεραν να αποτυπώσουν όλα εκείνα προϋπήρχαν και το βλέμμα σου σκιάζεται. «Είναι μία από τις αποτυχίες της γενιάς μας», σκέφτεσαι κατηφορίζοντας τις κυλιόμενες σκάλες του. Θα πεταχτείς μέχρι το σταθμό να πάρεις ένα δέμα από τα ΚΤΕΛ που εξυπηρετούν και πάλι σε ειδικούς χώρους δίπλα στον Σταθμό. Βγαίνοντας στον χώρο του Σταθμού σκέφτεσαι πόσο πολύ άλλαξε αυτή η περιοχή. Θυμάσαι τους κάδους ξεχειλισμένους και τώρα βλέπεις μόνο υπόγειους κάδους. Θυμάσαι το ξεχαρβαλωμένο στρώμα που είχε γίνει σπίτι για τις γάτες της γειτονιάς και τώρα το έχει συλλέξει από νωρίς το πρωί το ειδικό τμήμα του Δήμου. Στη στροφή στην Αγίων Πάντων, βλέπεις και πάλι ανθρώπους που περιμένουν τη βοήθεια της Εκκλησίας. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Όμως ανάμεσα στους εθελοντές, διακρίνεις εκείνον τον πρώην τοξικοεξαρτημένο που κάποτε είχες δει ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο μπροστά από την εκκλησία.

Παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής συλλογιζόμενος ότι αύριο που έχεις ρεπό θα επισκεφτείς την αγαπημένη σου λαϊκή στην Κανάρη. Εκεί, στην παλιά σου γειτονιά. Έχει φυσικά και άλλες λαϊκές, όλες μικρές και συμμαζεμένες μετά τη σχετική απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου που θέλησε να δώσει έναν πραγματικά τοπικό χαρακτήρα σε αυτές, αλλά αυτή στην Κανάρη είναι η παιδική σου ανάμνηση. Θέλεις να ακούσεις τον όμορφο θόρυβο των πωλητών. Χωρίς αυτοκίνητα να έχουν κλείσει τα γύρω σταυροδρόμια. Χωρίς κόρνες και βρισιές. Θα φτάσεις εκεί με το ηλεκτρικό και αθόρυβο λεωφορείο που σχεδόν τρομάζει τους πεζούς που περπατούν προς τη λαϊκή γιατί δεν ακούγεται καν. Θα περάσεις όμορφα αύριο το πρωί.

Επιστρέφεις σπίτι. Βάζεις λίγη μουσική και ακούς μια φωνή από την κουζίνα: «Μπαμπά, να κάνω καφέ;» Είναι πια είκοσι και κάτι. Μας πήρε λίγο χρόνο, αλλά τα καταφέραμε! Φτιάξαμε την πόλη που επιθυμούσαμε στα νιάτα μας. Οραματιστήκαμε εμβληματικά έργα και αποδείχθηκε πως ήταν εφικτά. Δεν ονειροβατούσαμε. Το λίγο που μας έδωσαν το κάναμε πολύ. Μα πάνω από όλα, φτιάξαμε τη δική μας παρακαταθήκη. Για εκείνον ή για εκείνην.

Πρώτη δημοσίευση: https://parallaximag.gr/parallax-view/thessaloniki-ton-paidion-mas

google news iconΤο Social-Lib είναι εγκεκριμένος εκδότης στην υπηρεσία Google News. Ακολουθήστε μας για να έχετε άμεση ενημέρωση και πρόσβαση στην αρθρογραφία: Social-Lib.gr - Google News .

Έγραψαν Πρόσφατα

Κοινωνικός Φιλελευθερισμός

Το Social.lib είναι ένας δικτυακός τόπος συζήτησης και ανάδειξης των καθημερινών οικονομικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και πολιτικών ζητημάτων υπό το πρίσμα του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού.