Πολιτικό Σύστημα του 21ου αιώνα - Social-Lib

Μπροστά στον καινούριο χρόνο

Ήταν μια δύσκολη χρονιά αυτή που πέρασε, με απανωτές προκλήσεις για καθένα μας ατομικά αλλά και για τη χώρα. Σήμερα όλοι μας, πολιτικός κόσμος και πολίτες, ας κάνουμε τον απαραίτητο απολογισμό της κι ας οπλιστούμε με θάρρος και υπομονή, για να αντεπεξέλθουμε στις προκλήσεις της χρονιάς που ξεκινάει.

Ας έχουμε αισιοδοξία, αλλά ας είμαστε και κατάλληλα προετοιμασμένοι για την περίπτωση που τα πράγματα δεν έρθουν κατ’ ευχήν.

Ευχόμαστε σε όλους υγεία, δύναμη, ευτυχία.

Απευθυνόμενοι ιδιαίτερα στους ενεργούς πολίτες, υπέρμαχους της κοινής λογικής,
σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι το κοινό συμφέρον δεν περνάει μέσα από την ιδιοποίηση της εξουσίας κι ότι όλες οι λύσεις δεν μπορούν να προέλθουν από κόμματα που μας οδήγησαν μέχρι εδώ,
σ’ όσους έχουν μετρήσει τις συνέπειες του λαϊκισμού και των πελατειακών συναλλαγών και επιθυμούν τον τερματισμό της εμπορευματοποίησης των σχέσεων της εξουσίας με τον πολίτη,
σ’ αυτούς που δεν τους εκφράζουν και δεν τους αφορούν οι ανούσιες και ψευδεπίγραφες πολιτικές ταμπέλες, όπως αριστεροί και δεξιοί, που απεχθάνονται τον ρηχό πολιτικό λόγο, που αντιπαρέρχονται τη σκηνοθετημένη πόλωση και αντιπαλότητα,

τους ευχόμαστε να βρουν τη θέληση ώστε τη νέα χρονιά να δυναμώσουν την ιδέα μιας κοινωνίας δεκτικής στις αλλαγές, δίκαιης, μαχητικής και αλληλέγγυας. Μιας κοινωνίας δικαιοσύνης, ισονομίας και αξιοκρατίας. Μιας κοινωνίας πιο ανοιχτής και δημοκρατικής, χωρίς διακρίσεις, ξενοφοβία και ρατσισμό.

Για να βρούμε όλοι μαζί τη δύναμη και τον τρόπο να προωθήσουμε την κοινωνία της αξιοπρέπειας, της γνώσης και της δημιουργίας, που με αυτοπεποίθηση θα προσφέρει μέσα στη μεγάλη οικογένεια των εθνών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αξίζει να προσπαθήσουμε.

Πολιτική Κίνηση Κοινωνικού Φιλελευθερισμού «εΜείς»
Αθήνα, 31 Δεκεμβρίου 2020

Ενα νέο κόμμα

Η οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση που περάσαμε, αλλά δεν ξεπεράσαμε ακόμα, δεν μπόρεσε να αποτελέσει την ευκαιρία για μια πραγματική ανανέωση του πολιτικού σκηνικού, που συνεχίζει να κυριαρχείται από την ευνοιοκρατία, και τον μικροκομματισμό.

... Το στοίχημα ενός κόμματος που θα έχει σημαία του τη νοοτροπία συναίνεσης και ισοτιμίας μπορεί να κερδηθεί μόνο από ένα νέο κόμμα που θα χτιστεί από εκείνες τις μικρές ομάδες ανθρώπων που συζητούν, κατανοούν και πασχίζουν να βρούνε λύσεις στην υπηρεσία τους, στη γειτονιά τους, στον συνεταιρισμό τους. Ένα κόμμα χωρίς αστέρες και μεγάλες μεταγραφές από άλλα κόμματα. Ένα τέτοιο κόμμα λείπει από το ελληνικό κομματικό σύστημα. Και σήμερα και εχθές.

Άρθρο του Νίκου Νυφούδη, πρώην βουλευτή του Ποταμιού.

Αλήθεια, λυπάμαι...

Στις συζητήσεις που καθημερινά διεξάγονται στον δημόσιο διάλογο (ηλεκτρονικό και έντυπο) γινόμαστε μάρτυρες κατάθεσης απόψεων που διεκδικούν την Αλήθεια. Την Αλήθεια του γεγονότος ή την Αλήθεια μιας θεωρίας πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής κ.α. Ας επιχειρήσουμε αυτήν τη διάκριση.

Read more: Αλήθεια, λυπάμαι...

H Διαφθορά ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει

Η μη κυβερνητική οργάνωση «Διεθνής Διαφάνεια» είναι ένα παγκόσμιο κίνημα που μοιράζεται ένα κοινό όραμα: έναν κόσμο στον οποίο οι κυβερνήσεις, η πολιτική, ο επιχειρηματικός κόσμος, οι κοινωνίες και η καθημερινή ζωή των ανθρώπων θα είναι απαλλαγμένα από τη διαφθορά. H οργάνωση αυτή έπεισε την 9η Δεκεμβρίου του 2003 τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ να υιοθετήσει τη Συνθήκη κατά της Διαφθοράς. Από τότε και κάθε χρόνο αυτή η ημέρα γιορτάζεται ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς.

Στη χώρα μας συγκροτήθηκε το 1996 το σωματείο Διεθνής Διαφάνεια - Ελλάς (ΔΔ-Ε) ως παράρτημα της διεθνούς οργάνωσης με στόχο την καταπολέμηση της διαφθοράς με συστηματική εφαρμογή νέων θεσμών με διαφανείς μεθόδους, την ευαισθητοποίηση των πολιτών απέναντι στους κινδύνους διαφθοράς, την κοινωνική δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη σ΄ ένα διαρκή αγώνα προκειμένου να πεισθούν οι κυβερνήσεις να λαμβάνουν και να εφαρμόζουν κατάλληλα μέτρα.

Ποια είναι η απάντηση στα προβλήματα της Ευρώπης;

Με το τέλος του 20ού αιώνα συνέβησαν κοσμοϊστορικά γεγονότα τα οποία σχεδόν κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει και τούτο παρά την παγκόσμια διάστασή τους. Η κατάρρευση μέσα σε ελάχιστα χρόνια της κραταιάς ΕΣΣΔ και η διάλυση όλου του ανατολικού μπλοκ δεν υπήρχαν ούτε στα πιο τολμηρά σενάρια των δυτικών κέντρων στρατηγικής. Το ίδιο αναπάντεχη ήταν και η περιβαλλοντική κρίση που έφερε το πυρηνικό δυστύχημα του Τσερνόμπιλ. Μια καταστροφή που επηρέασε την υγεία όλου σχεδόν του βόρειου ημισφαιρίου του πλανήτη. Ένα τρίτο κοσμοϊστορικό γεγονός που άλλαξε εντελώς τις γεωστρατηγικές ισορροπίες ήταν η επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Οι δυτικοί, ζώντας την ευτυχία της εξαφάνισης της κομμουνιστικής ιδεολογίας και βαυκαλιζόμενοι από προβλέψεις για το «τέλος της ιστορίας» και για το τέλος της πολιτικής, δέχτηκαν ένα ισχυρό σοκ από την εμφάνιση αυτού που αποκλήθηκε ασύμμετρη απειλή.

Λιγότερο απροσδόκητη υπήρξε η «κλιματική αλλαγή», αλλά τόσο η Κίνα όσο και οι ΗΠΑ ήδη από τη δεκαετία του 90 αρνούνταν να λάβουν προληπτικά μέτρα λόγω του υψηλού οικονομικού κόστους. Η σημερινή άρνηση του απερχόμενου Αμερικανού προέδρου να δεχτεί τον κίνδυνο της κλιματικής αλλαγής μπορεί να σχετίζεται με τον προβληματικό του χαρακτήρα, αλλά δεν είναι και εντελώς άσχετη με την πολιτική γραμμή που υιοθετείται ακόμη και σήμερα από την αμερικανική οικονομική ηγεσία.

Τα δύο τελευταία προβλήματα που εμφανίστηκαν στις απαρχές της τρέχουσας χιλιετίας είναι η κρίση του διεθνούς πιστωτικού συστήματος και η κρίση του Ευρώ. Η ευθυμία και η υπέρμετρη αισιοδοξία του City και της Φρανκφούρτης δεν επέτρεπαν να προβλέψουν το τσουνάμι που γέννησαν οι υπερβολικές εκτιμήσεις και προβλέψεις της δυτικής οικονομικής ολιγαρχίας. Το πρόβλημα στη Δύση επιδεινώθηκε από τον θάνατο των ισχυρών πολιτικών προσωπικοτήτων και από τη μετάθεση σχεδόν όλης της ισχύος στα χέρια της οικονομικής ολιγαρχίας, η οποία στη μέση της παντοδυναμίας της αδιαφόρησε ή/και προκάλεσε την οικονομική κρίση που ζούμε ακόμη.

Αυτά λοιπόν τα κοσμοϊστορικά γεγονότα, που επηρέασαν τη ζωή όλου του πλανήτη, αλλά δεν μπόρεσε κανείς σχεδόν να τα προβλέψει και ασφαλώς να τα αποτρέψει, μας επιτρέπουν πλέον να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που αποκαλούμε παγκοσμιοποίηση είναι ένα φαινόμενο που αφορά και τον τελευταίο κάτοικο της πιο απομακρυσμένης επαρχίας της Αιθιοπίας.

Τι δέον γενέσθαι ενόψει αυτής της αντίξοης οικουμενικής συγκυρίας;

Αν μείνουμε στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρειάζεται να συνειδητοποιηθεί από όλους, πολιτικές ηγεσίες, οικονομικά συμφέροντα και λαϊκές πλειοψηφίες, ότι η κρίση που ταλανίζει τις δυτικές κοινωνίες και οικονομίες έχει δύο λύσεις, δυο διεξόδους.

α) οι τεχνοκράτες της Φρανκφούρτης και του λονδρέζικου City θα επιβάλουν τις τεχνοκρατικές, μονεταριστικές λύσεις τους ή

β) η κρίση θα λυθεί σε επίπεδο πολιτικό, με αποφάσεις των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων, αποφάσεις που θα προστατεύουν τον παραγωγικό ιστό της ευρωπαϊκής οικονομίας, θα διασφαλίζουν την αξιοπρεπή διαβίωση των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων αναδιανέμοντας μέρος του κοινωνικού πλούτου από τους έχοντες προς τους πενόμενους και θα επιβάλλουν τον εκσυγχρονισμό κρατικών και οικονομικών δομών πατάσσοντας τη γραφειοκρατία και τα συντεχνιακά συμφέροντα.

Τελικά, το ερώτημα είναι αν επιδιώκουμε περισσότερη Ευρώπη ή περισσότερους Όρμπαν, Τσίπρες, Τζόνσον και Ιγκλέσιας. Αν επιθυμούμε περισσότερη ενωμένη Ευρώπη ή περισσότερη Ελλάδα, Πολωνία, Ουγγαρία.

Είναι ένα βαθιά πολιτικό ερώτημα, η απάντηση στο οποίο θα καθορίσει το μέλλον της γηραιάς Ηπείρου.