Η μη κυβερνητική οργάνωση «Διεθνής Διαφάνεια» είναι ένα παγκόσμιο κίνημα που μοιράζεται ένα κοινό όραμα: έναν κόσμο στον οποίο οι κυβερνήσεις, η πολιτική, ο επιχειρηματικός κόσμος, οι κοινωνίες και η καθημερινή ζωή των ανθρώπων θα είναι απαλλαγμένα από τη διαφθορά. H οργάνωση αυτή έπεισε την 9η Δεκεμβρίου του 2003 τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ να υιοθετήσει τη Συνθήκη κατά της Διαφθοράς. Από τότε και κάθε χρόνο αυτή η  ημέρα γιορτάζεται ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς.

Στη χώρα μας συγκροτήθηκε το 1996 το σωματείο Διεθνής Διαφάνεια - Ελλάς (ΔΔ-Ε)  ως παράρτημα της διεθνούς οργάνωσης με στόχο την καταπολέμηση της διαφθοράς με συστηματική εφαρμογή νέων θεσμών με διαφανείς μεθόδους, την ευαισθητοποίηση των πολιτών απέναντι στους κινδύνους διαφθοράς, την κοινωνική δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη σ΄ ένα διαρκή αγώνα προκειμένου να πεισθούν οι κυβερνήσεις να λαμβάνουν και να εφαρμόζουν κατάλληλα μέτρα. 

Με το τέλος του 20ού αιώνα συνέβησαν κοσμοϊστορικά γεγονότα τα οποία σχεδόν κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει και τούτο παρά την παγκόσμια διάστασή τους. Η κατάρρευση μέσα σε ελάχιστα χρόνια της κραταιάς ΕΣΣΔ και η διάλυση όλου του ανατολικού μπλοκ δεν υπήρχαν ούτε στα πιο τολμηρά σενάρια των δυτικών κέντρων στρατηγικής. Το ίδιο αναπάντεχη ήταν και η περιβαλλοντική κρίση που έφερε το πυρηνικό δυστύχημα του Τσερνόμπιλ. Μια καταστροφή που επηρέασε την υγεία όλου σχεδόν του βόρειου ημισφαιρίου του πλανήτη. Ένα τρίτο κοσμοϊστορικό γεγονός που άλλαξε εντελώς τις γεωστρατηγικές ισορροπίες ήταν η επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Οι δυτικοί, ζώντας την ευτυχία της εξαφάνισης της κομμουνιστικής ιδεολογίας και βαυκαλιζόμενοι από προβλέψεις για το «τέλος της ιστορίας» και για το τέλος της πολιτικής, δέχτηκαν ένα ισχυρό σοκ από την εμφάνιση αυτού που αποκλήθηκε ασύμμετρη απειλή. 

Λιγότερο απροσδόκητη υπήρξε η «κλιματική αλλαγή», αλλά τόσο η Κίνα όσο και οι ΗΠΑ ήδη από τη δεκαετία του 90 αρνούνταν να λάβουν προληπτικά μέτρα λόγω του υψηλού οικονομικού κόστους. Η σημερινή άρνηση του απερχόμενου Αμερικανού προέδρου να δεχτεί τον κίνδυνο της κλιματικής αλλαγής μπορεί να σχετίζεται με τον προβληματικό του χαρακτήρα, αλλά δεν είναι και εντελώς άσχετη με την πολιτική γραμμή που υιοθετείται ακόμη και σήμερα από την αμερικανική οικονομική ηγεσία. 

Τα δύο τελευταία προβλήματα που εμφανίστηκαν στις απαρχές της τρέχουσας χιλιετίας είναι η κρίση του διεθνούς πιστωτικού συστήματος και η κρίση του Ευρώ. Η ευθυμία και η υπέρμετρη αισιοδοξία του City και της Φρανκφούρτης δεν επέτρεπαν να προβλέψουν το τσουνάμι που γέννησαν οι υπερβολικές εκτιμήσεις και προβλέψεις της δυτικής οικονομικής ολιγαρχίας. Το πρόβλημα στη Δύση επιδεινώθηκε από τον θάνατο των ισχυρών πολιτικών προσωπικοτήτων και από τη μετάθεση σχεδόν όλης της ισχύος στα χέρια της οικονομικής ολιγαρχίας, η οποία στη μέση της παντοδυναμίας της αδιαφόρησε ή/και προκάλεσε την οικονομική κρίση που ζούμε ακόμη.

Αυτά λοιπόν τα κοσμοϊστορικά γεγονότα, που επηρέασαν τη ζωή όλου του πλανήτη, αλλά δεν μπόρεσε κανείς σχεδόν να τα προβλέψει και ασφαλώς να τα αποτρέψει, μας επιτρέπουν πλέον να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που αποκαλούμε παγκοσμιοποίηση είναι ένα φαινόμενο που αφορά και τον τελευταίο κάτοικο της πιο απομακρυσμένης επαρχίας της Αιθιοπίας. 

Αν μείνουμε στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρειάζεται να συνειδητοποιηθεί από όλους, πολιτικές ηγεσίες, οικονομικά συμφέροντα και λαϊκές πλειοψηφίες, ότι η κρίση που ταλανίζει τις δυτικές κοινωνίες και οικονομίες έχει δύο λύσεις, δυο διεξόδους. 

α) οι τεχνοκράτες της Φρανκφούρτης και του λονδρέζικου City θα επιβάλουν τις τεχνοκρατικές, μονεταριστικές λύσεις τους ή 

β) η κρίση θα λυθεί σε επίπεδο πολιτικό, με αποφάσεις των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων, αποφάσεις που θα προστατεύουν τον παραγωγικό ιστό της ευρωπαϊκής οικονομίας, θα διασφαλίζουν την αξιοπρεπή διαβίωση των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων αναδιανέμοντας μέρος του κοινωνικού πλούτου από τους έχοντες προς τους πενόμενους και θα επιβάλλουν τον εκσυγχρονισμό κρατικών και οικονομικών δομών πατάσσοντας τη γραφειοκρατία και τα συντεχνιακά συμφέροντα.

Τελικά, το ερώτημα είναι αν επιδιώκουμε περισσότερη Ευρώπη ή περισσότερους Όρμπαν, Τσίπρες, Τζόνσον και Ιγκλέσιας. Αν επιθυμούμε περισσότερη ενωμένη Ευρώπη ή περισσότερη Ελλάδα, Πολωνία, Ουγγαρία. 

Είναι ένα βαθιά πολιτικό ερώτημα, η απάντηση στο οποίο θα καθορίσει το μέλλον της γηραιάς Ηπείρου.

 

Κανείς μας δεν μπορεί να ξεχάσει τη λαίλαπα ΣΥΡΙΖΑ που έπληξε τη χώρα μας. Ένα κόμμα, κάποτε προοδευτικό, το οποίο μεταλλάχτηκε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας (με αφετηρία το "καπέλωμα" των Αγανακτισμένων) και εξελίχθηκε σε ένα αποκρουστικό εθνολαϊκό υβρίδιο, "καταπίνοντας" τους ακροδεξιούς Ανεξάρτητους Έλληνες.

Ένα κόμμα (και εν συνεχεία μια κυβέρνηση) που αποθέωσε, αν όχι υποδαύλισε, την τυφλή βία, εξαπάτησε τον ελληνικό λαό, εκμεταλλευόμενο την απότομη φτωχοποίησή του, διέλυσε την ελληνική οικονομία με την "περήφανη διαπραγμάτευση" και τα capital control, επιχείρησε να ελέγξει τη Δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ, προχώρησε στη δολοφονία χαρακτήρα οποιουδήποτε τόλμησε να διαφωνήσει μαζί του και φυσικά στάθηκε εντελώς ανίκανο να αποτρέψει την τραγωδία στο Μάτι.