Μέρα που είναι σήμερα, η πατρίδα δικαιωματικά πρωταγωνίστρια. Κάτι μύθοι που κουβαλάμε από παιδιά και μας κάνουν να αισθανόμαστε Έλληνες, αλλά να λειτουργούμε ακόμη σαν ραγιάδες. Μια ιστορία που την διδασκόμαστε κατά πώς βολεύει…
Η ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τι είναι πατριωτισμός σήμερα είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Σήμερα που αποδείχθηκε στην πράξη και κάτω από τον εφιαλτικό κρότο βομβών πως κανένα έθνος δεν μπορεί μόνο του.
Η ονειρεμένη πατρίδα δεν έχει σύνορα. Είναι εκεί που χτυπάει κάθε ελεύθερη καρδιά. Είναι εκεί που οι έχοντες ελληνική παιδεία δουλεύουν και δημιουργούν. Εκεί που μεταναστεύσαμε παλαιότερα και εκεί που είναι τα παιδιά μας τώρα. Εδώ, εκεί και παντού.

Έχουμε και σήμερα ανάγκη να επαναστατήσουμε, είναι αργά αλλά όχι πολύ αργά. Ας εντοπίσουμε τον εχθρό, που δεν είναι άλλος από τον κακό μας εαυτό. Τον ημιμαθή και αδιάφορο. Τον βολεψάκια και εγωιστή. Τον φοβισμένο και κομπλεξικό. Τον παραιτημένο από όνειρα και όραμα.

Είναι ο εχθρός που δημιούργησε αυτό το κράτος-τέρας που ταλαιπωρεί με αφάνταστη γραφειοκρατία, που αρνείται να ανοίξει μονοπάτια για πεφωτισμένη παιδεία, που επιτρέπει σε συνδικαλιστές να στήνουν καριέρες σε βάρος της ανάπτυξης και της ευημερίας που καταφέρνει να ντύσει τον καλοκρυμμένο και ενίοτε κακοκρυμμένο ρατσισμό με τον μανδύα του πατριωτισμού.
Γίνεται να είσαι πατριώτης και να μην καταλαβαίνεις πως το έγκλημα που διαπράττουμε στο περιβάλλον θα καταστρέψει την πατρίδα;
Γίνεται να είσαι πατριώτης και να μην αντιδράς που ένα παιδί θα υψώσει σήμερα τη σημαία σου και αύριο θα απελαθεί;
Γίνεται να είσαι πατριώτης και να μη δουλεύεις για μια ομόσπονδη, ανθρώπινη, δυνατή και δίκαιη Ευρώπη;
Πατριωτικό σήμερα δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από τον αέναο αγώνα για κράτος δίκαιο, ευέλικτο, ψηφιοποιημένο και φιλικό. Παιδεία, δικαιοσύνη, υγεία για όλους χωρίς διακρίσεις ανάλογα με την καταγωγή, το χρώμα επιδερμίδας, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή τον προσδιορισμό φύλου.
Πατριωτικό σήμερα είναι ό,τι χτίζει σχέσεις καλής γειτονίας βασισμένες στο διεθνές δίκαιο.
Πατριωτικό σήμερα είναι ό,τι απομακρύνει τις παρωπίδες που μας κάνουν να βλέπουμε τα μικροσυμφέροντά μας κι όχι το γενικό καλό.

νεο κομμαΧρειάζεται ο τόπος ένα νέο κόμμα; Η εύκολη απάντηση είναι ναι, γιατί ο χώρος του κέντρου μένει ουσιαστικά ακάλυπτος. Στην Νέα Δημοκρατία είναι υποχρεωμένος να συνυπάρχει με τα δεξιά βαρίδια και στον ΣΥΡΙΖΑ ίσως πρέπει να χαϊδολογεί… ρουβίκωνες. Και στα υπόλοιπα μια από τα ίδια. Ένα κεντρώο κόμμα που θα έχει ξεπεράσει την εμμονή στις διχαστικές ετικέτες του παρελθόντος, θα βάζει πάνω απ όλα το καλό του τόπου και των πολιτών, δεν θα λαϊκίζει και όλα αυτά που θεωρητικά ακούγονται υπέροχα. Δηλαδή άλλο ένα κόμμα, καλύτερο από τα υπάρχοντα.

Και γιατί τότε να κάνουμε ένα άλλο και να μην καλυτερεύσουμε τα υπάρχοντα; Κυρίως γιατί δεν μπορείς να βελτιώσεις κάτι που δεν έχει διάθεση να βελτιωθεί.

Και επειδή παρόλο που φαίνονται δημοκρατικά δομημένα, στην ουσία είναι προσωποπαγή. Φτιάχτηκαν από την έμπνευση μιας ηγετικής μορφής και τα υπέροχα καταστατικά τους είναι ελατά και όλκιμα. Προσαρμόζονται κατά πώς βολεύει τον εκάστοτε αρχηγό τους που σέβεται το καταστατικό όσο και τα παλαιότερα των υποδημάτων του. Αλλά «ο παλιός ο γάιδαρος καινούρια περπατησιά δεν ξέρει» και εμείς περιμένουμε καινούρια συνταγή από τα ίδια και τα ίδια υλικά. Ή μάλλον δεν περιμένουμε, απλώς δεν ασχολούμαστε. Γι' αυτό και η αποχή στις εκλογές σε τόσο υψηλά ποσοστά. Τους μάθαμε, τους ξέρουμε, δεν τους εμπιστευόμαστε. Άρα ο τόπος δεν έχει ανάγκη από ένα ακόμη κόμμα, έστω και καλύτερο αλλά από ένα αλλιώτικο κόμμα. Διαφορετικό εν τη γενέσει του. Βασισμένο όχι στο όραμα του ενός αλλά των πολλών. Που πρώτα βρέθηκαν αυτοί οι πολλοί, κατέγραψαν τις αρχές τους και τα "θέλω" τους, βρήκαν τις διαδικασίες και τις ασφαλιστικές δικλίδες για να μην καταλήξουμε σε μια από τα ίδια. Που δεν θα έχει μεγάλους χορηγούς – χρηματοδότες για να μην χρειαστεί ποτέ να εξοφλήσει τα γραμμάτια. Ένα κόμμα που θα εστιάσει σε απλά λειτουργικά και αναγκαία:

  • Σε ένα έξυπνο, ευέλικτο και ψηφιοποιημένο κράτος που θα υπηρετεί τον πολίτη και δεν θα τον χρησιμοποιεί σαν «λεφτομηχανή» Που θα δώσει προτεραιότητα στην παιδεία γιατί το κόστος της είναι πολύ μικρότερο από το κόστος που προκαλεί η έλλειψή της.
  • Στην καινοτόμο οικονομία που θα λειτουργεί σαν κινητήρια δύναμη για την πρόοδο της κοινωνίας και την ευημερία των έμβιων όντων τουλάχιστον
  • Στο να ανακόψει την πορεία της κλιματικής αλλαγής
  • Στον απόλυτο σεβασμό των δικαιωμάτων όπως έχουν καταγραφεί στον χάρτη των Ηνωμένων Εθνών κι όπως πρέπει να προσαρμοστούν στην εποχή μας με γνώμονα την απόλυτη ισονομία, που δεν αποκλείει κανέναν λόγω ράτσας, χρώματος, θρησκευτικών πεποιθήσεων, εισοδήματος, σεξουαλικών επιλογών, φύλου ή προσανατολισμού φύλου.
  • Στην ενδυνάμωση και την ενεργό συμμετοχή του πολίτη, που δεν μπορεί να εξαντλείται με τη συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία.
  • Στην έμφαση στον ρόλο της Ευρώπης που για να παίξει ηγετικό ρόλο και να αντιμετωπίσει παγκόσμιες προκλήσεις πρέπει να είναι δυνατή, ομόσπονδη και να τολμήσει μεταρρυθμίσεις.
    Φτάσαμε στο «δεν πάει άλλο». Φτάσαμε στην απόλυτη ανάγκη για ένα κόμμα αλλιώς με τον πολίτη ιδρυτή και συμμετέχοντα.

 

we logoΔελτίο Τύπου της Πολιτικής Κίνησης Κοινωνικού Φιλελευθερισμού "εΜείς"

Το καλοκαίρι του 2007 84 άνθρωποι χάνουν την ζωή τους σε μια σειρά από δασικές και όχι μόνον πυρκαγιές. Καίγονται 1.500 σπίτια, χιλιάδες στρέμματα και ζώα.

Στη Σπάρτη, στις 2 Φεβρουαρίου 2022, πρωτοκλασάτα και δευτεροκλασάτα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης (*), αναθυμούμενοι την εποχή, καμαρώνουν για τη "νίκη" τους στις εκλογές, για το πώς εξαγόρασαν τους ψηφοφόρους. Γελούν και επαίρονται για το κατόρθωμά τους να γυρίσουν το κλίμα όταν έτυχε η στραβή στην δικιά τους βάρδια.
«Έτσι πήραμε τις εκλογές το 2007. Είχα κατέβει κάτω με τσάντες και αποζημιώναμε...» ... «Όποιον μας έλεγε καλημέρα…»… «Υπολειπόμεθα ό,τι και να κάνουμε μετά από αυτήν την εποποιία».
Είναι αυτός ο πολιτικός κόσμος που μας αξίζει; Ίσως ναι, αφού τον εκλέγουμε. Ίσως και όχι!! Και αν όχι, πώς μας καταφέρνει να τον εκλέξουμε; Εξαγοράζει την ανάγκη, χρησιμοποιώντας το κράτος σαν λάφυρο, μοιράζοντας τα χρήματα της χώρας αδιάκριτα «σε όποιον λέει καλημέρα», ώστε να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Διορίζοντας από την πίσω πόρτα τα «δικά μας τα παιδιά», ώστε να πάρει τις ψήφους της οικογένειας. Γράφοντας καθημερινά μικρές και μεγάλες «εποποιίες» ασυδοσίας και εκμαυλισμού.

Γελούν και καγχάζουν... ξεχνούν πόσο γρήγορα μετά από αυτά ήρθαν η κρίση και τα μνημόνια… τις απέλπιδες προσπάθειές τους να σταθούν στα πόδια τους σ’ αυτή την καταιγίδα, μπροστά στην επέλαση του άλλου λαϊκισμού.
Απλά και κυνικά… γελούν και χλευάζουν τους Έλληνες πολίτες.

Την ώρα που μας πιέζουν τα προβλήματα της πανδημίας, της ενέργειας, της υποβάθμισης της ζωής μας και της ακρίβειας. Την ώρα που τα φαινόμενα βίας εκδηλώνονται ολοένα πιο σκληρά, και τα έντονα φαινόμενα της κλιματικής αλλαγής μας δείχνουν σε κάθε ευκαιρία την ανεπάρκεια των υποδομών, των αρμοδίων και των σχεδίων τους, οι πολιτικές και αυτοδιοικητικές αρχές αναπολούν τα "τούβλα" που σκόρπισαν για μικροκομματικούς σκοπούς από τα κρατικά ταμεία με την ετικέτα των αποζημιώσεων. Ασύλληπτο να το βλέπουμε και να το ακούμε, έστω κι αν το ξέραμε ή το υποπτευόμασταν.
Όχι δεν μας αξίζουν τέτοιοι πολιτικοί και πολιτικές.

Δεν αρκούν οι παραιτήσεις και διαγραφές που υποχρεώθηκαν, ως συνήθως, τα εξιλαστήρια θύματα. Αν δεν συντριβούν αυτές οι νοοτροπίες και πρακτικές, η χώρα δεν έχει μέλλον. Στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε με ποια πολιτική και ποιους πολιτικούς θα προχωρήσουμε μπροστά.

(*) ο κ. Πέτρος Δούκας, στις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007 στην Ηλεία ήταν Υφυπουργός Οικονομίας και Οικονομικών. Αμέσως μετά, αναβαθμίστηκε σε Υφυπουργό Εξωτερικών. Σήμερα είναι Δήμαρχος Σπάρτης. Ο κος Σπήλιος Λιβανός είναι (μάλλον ήταν έως και χθες) Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης.

Η Εκτελεστική Γραμματεία της Κίνησης Κοινωνικού Φιλελευθερισμού "εΜείς"

8 Φεβρουαρίου 2022

holocaust … Όταν τελειώσαμε, ο καθένας έμεινε στη γωνιά του, χωρίς να τολμάμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον. Δεν έχουμε καθρέφτη για να δούμε το πρόσωπό μας, αλλά ο καθρέφτης βρίσκεται απέναντί μας, η όψη μας αντανακλάται σε εκατό μελανιασμένα πρόσωπα, σε εκατό ρυπαρές και αξιοθρήνητες μαριονέτες. Μεταμορφωθήκαμε ήδη σε φαντάσματα, ίδια μ' εκείνα που είδαμε χθες.
Τότε, για πρώτη φορά, συνειδητοποιήσαμε ότι η γλώσσα μας δεν έχει τις λέξεις για να εκφράσει αυτή την ύβρι, την εκμηδένιση του ανθρώπου …. είδαμε την πραγματικότητα: είμαστε στον πάτο. Πιο κάτω δεν γίνεται να πάμε…
Αυτό το απόσπασμα από το βιβλίο «Αν αυτό είναι άνθρωπος» του Primo Levi, Ιταλοεβραίου χημικού, συγγραφέα και ποιητή, επιζήσαντα του Ολοκαυτώματος, δείχνει την εκμηδένιση της ανθρώπινης ύπαρξης που ένιωσε αυτός και εκατομμύρια άλλοι κρατούμενοι, θύματα του Ολοκαυτώματος στα ειδεχθή στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης των Ναζί .
Σε ανάμνηση του Ολοκαυτώματος, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε το 2005 να ανακηρύξει την 27η Ιανουαρίου Διεθνή Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος από τη Ναζιστική Γερμανία και τους συνεργάτες της κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτού του υποκινούμενου από το κράτος συστηματικού διωγμού, της μεγαλύτερης γενοκτονίας στην παγκόσμια ιστορία διαφόρων εθνικών, θρησκευτικών, κοινωνικών και πολιτικών ομάδων. Η ημερομηνία επιλέχθηκε επειδή στις 27 Ιανουαρίου 1945 τα προελαύνοντα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν τους 7.000 εναπομείναντες κρατούμενους του μεγαλύτερου στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Άουσβιτς – Μπίρκεναου στην Πολωνία. Την Hμέρα αυτή ενωνόμαστε για να θυμηθούμε ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα της εποχής μας.

Τα Θύματα του Ολοκαυτώματος.

Από την εμφάνιση ουσιαστικά των Ναζί και την κατάληψη της εξουσίας στη Γερμανία από τον Χίτλερ το 1933, άρχισε ο διωγμός και η εξόντωση ομάδων που κρίθηκαν «φυλετικά κατώτερες» ή «ανεπιθύμητες», όπως Εβραίοι (τα κύρια θύματα του Ολοκαυτώματος με περίπου 6 εκατομμύρια νεκρών), Σέρβοι (500.000), Πολωνοί (2 εκατ.), Ρώσοι, Κομμουνιστές (120.000), ομοφυλόφιλοι (20.000), Ρομ και Σίντι (Αθίγγανοι, 260.000), ψυχικά ασθενείς και άτομα με ειδικές ανάγκες (230.000), διανοητές και πολιτικοί ακτιβιστές, Μάρτυρες του Ιεχωβά (4.000), μέλη άλλων θρησκευτικών ομάδων, μέλη του Καθολικού και Προτεσταντικού κλήρου, συνδικαλιστές, ασιάτες και Αφρογερμανοί, κοινοί εγκληματίες, άνθρωποι που είχαν χαρακτηριστεί «εχθροί του κράτους» και πολλοί που δεν ανήκαν στην Άρεια φυλή. Αυτοί οι άνθρωποι χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε μαζικές εκτελέσεις, σύμφωνα με τα εκτεταμένα αρχεία που κράτησαν οι ίδιοι οι Ναζί (κείμενα και φωτογραφίες), τις μαρτυρίες (επιζώντων, δραστών και αυτοπτών μαρτύρων) και τα στατιστικά στοιχεία των χωρών υπό ναζιστική κατοχή. Τελικά, η πιο αξιόπιστη εκτίμηση ανεβάζει το συνολικό αριθμό θυμάτων του Ολοκαυτώματος στα 9 έως 11 εκατομμύρια θύματα.

Τα γκέτο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι θάλαμοι αερίων.

220px DachauMemorialJMΤο ξεκίνημα του σχεδίου εξόντωσης απαιτούσε αρχικά την αναλυτική καταγραφή των Εβραϊκών Κοινοτήτων της Ευρώπης (προσωπικοτήτων, ιδρυμάτων, επιχειρήσεων, περιουσιών). Οι ομάδες του «Κομάντο Ρόζενμπεργκ», θεωρητικού του ναζισμού, εισβάλλοντας σε εβραϊκά σπίτια, Συναγωγές, βιβλιοθήκες, τράπεζες, καταστήματα, προέβησαν σε συστηματικές λεηλασίες και αρπαγές. Οι Εβραίοι του Ράιχ και των κατακτημένων χωρών υποχρεώθηκαν να φέρουν στο πέτο τους, ως διακριτικό, το Αστέρι του Δαυίδ, απαγορεύτηκε η μετακίνηση από τον τόπο διαμονής τους και στοιβάζονταν σε συγκεκριμένες περιφραγμένες και φρουρούμενες περιοχές (τα γκέτο), που λειτουργούσαν ως διακομιστικοί σταθμοί. Από το 1933 μέχρι το 1939 η Γερμανία δημιούργησε 6 μεγάλα στρατόπεδα συγκέντρωσης με κύριο στόχο την καταναγκαστική εργασία και εν τέλει τον θάνατο. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος αυτά αυξήθηκαν ραγδαία και εξελίσσονταν κατά κατηγορίες: στα στρατόπεδα πολιτικών κρατουμένων και στα καταναγκαστικής εργασίας.
Καθημερινά έφταναν στα στρατόπεδα χιλιάδες άνθρωποι με την ψευδή πεποίθηση πως θα εργαστούν και η παραμονή τους θα ήταν προσωρινή περιμένοντας ότι θα συναντήσουν τις οικογένειές τους. Η μεταφορά των μελλοθανάτων πραγματοποιούνταν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Οι άνθρωποι ήταν στοιβαγμένοι σε βαγόνια τρένων που χρησίμευαν στη μεταφορά ζώων, χωρίς παράθυρα, φαγητό και νερό. Η άφιξη στα στρατόπεδα γινόταν αποκλειστικά σε βραδινές ώρες και το σχέδιο εξόντωσης ήταν πολύ καλά οργανωμένο.
Αμέσως μετά την αποβίβασή τους υποβάλλονταν σε μια διαδικασία διαλογής. Γερμανοί γιατροί των SS προέβαιναν σε μια γρήγορη εξέταση. Όσοι ήταν δυνατοί και φαινομενικά υγιείς οδηγούνταν μέσα στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας όπου σφραγίζονταν ανεξίτηλα μ΄ έναν αριθμό στο βραχίονα που θα αποτελούσε πλέον το όνομά τους. Με ξυρισμένα κεφάλια, με την μπλε-γκρι ριγωτή στολή, με το κίτρινο αστέρι του Δαυίδ στο πέτο, στοιβάζονταν σε πέτρινες παράγκες, με ξύλινους πάγκους-κρεβάτια. Από εκείνη τη στιγμή ξεκινούσαν μια νέα «ζωή», μακριά από τα μάτια του υπόλοιπου κόσμου, ουσιαστικά μια πορεία προς το θάνατο.
Οι άρρωστοι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι ηλικιωμένοι, οι γυναίκες και τα παιδιά έφταναν στους θαλάμους αερίων σε τρεις ώρες από την άφιξή τους. Αρχικά, οι φρουροί τους διέτασσαν να παραδώσουν όλα τα τιμαλφή και τα ρούχα τους που καταγράφονταν και για τα οποία εκδίδονταν αποδείξεις προκειμένου τα θύματα να πιστέψουν ότι κάποια στιγμή θα τους επιστρέφονταν κι έτσι να καλλιεργείται μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Στη συνέχεια, τους μετέφεραν σε μεγάλους θαλάμους, δίχως παράθυρα, που παρουσιάζονταν στους αιχμαλώτους ως «χώροι για ντουζ» προκειμένου να αποτρέψουν τις ψείρες. Εκεί, στους θαλάμους αερίων, οι φρουροί διοχέτευαν με σωλήνες μονοξείδιο του άνθρακα ή έριχναν σφαιρίδια από «Zyklon B» (δηλητηριώδες εντομοκτόνο) μέσα από τα φρεάτια εξαερισμού, προκαλώντας ασφυξία.
Ακολουθούσε η μεταφορά των σορών σε κοντινό δωμάτιο από τους φρουρούς και άλλους κρατουμένους, όπου αφαιρούσαν τα μαλλιά, τα χρυσά δόντια και τα χρυσά σφραγίσματα. Αποτέφρωναν τα πτώματα σε κλιβάνους στα κρεματόρια ή τα έθαβαν σε ομαδικούς τάφους. Αρκετοί φρουροί έβγαζαν κέρδος κλέβοντας μέρος του χρυσού, ενώ το υπόλοιπο το έλιωναν και το κατέθεταν σε έναν λογαριασμό των SS. Πολυάριθμες ιδιωτικές επιχειρήσεις χρησιμοποιούσαν τα μαλλιά των αιχμαλώτων για την παραγωγή προϊόντων, όπως σχοινιά για πλοία και στρώματα.

Το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων Εβραίων.

Ανάμεσα στα εκατομμύρια θυμάτων, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες Εβραίοι υπήρξαν θύματα μίας μεθοδικά οργανωμένης θηριωδίας. Στη χώρα μας από το 1492 μέχρι πριν ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος ζούσαν πολλοί Εβραίοι από αυτούς που εκδιώχθηκαν από την Ισπανία με εντολή του βασιλιά Φερδινάνδου και της Ισαβέλλας. Οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη, αλλά αρκετοί έμειναν και σε άλλες πόλεις του ελλαδικού χώρου.
Μετά την επίθεση της Γερμανίας στη χώρα μας, το 1941, οι Ναζί προσπάθησαν να τους εξολοθρεύσουν. Συνολικά, το 86% των Ελλήνων Εβραίων, κυρίως στις περιοχές υπό γερμανική και βουλγαρική κατοχή, δολοφονήθηκαν.
Στη Θεσσαλονίκη συνέλαβαν 46.091 μέλη της εβραϊκής κοινότητας το Μάρτιο του 1943 και τους έστειλαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μόνο 1950 κατάφεραν να επιστρέψουν πίσω μετά τον πόλεμο. Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος κατέβαλε προσπάθειες να διασωθούν οι εκχριστιανισθέντες Εβραίοι της Θεσσαλονίκης και όσοι διέθεταν πλαστές βεβαιώσεις βάπτισης, ενώ σημαντική, ήταν η συνεισφορά του Γενικού Προξένου της Ιταλίας Guelfo Zamboni, ο οποίος εφοδίασε με πλαστά πιστοποιητικά ιθαγένειας περίπου 300 Εβραίους της Θεσσαλονίκης, που κατέφυγαν στην ιταλική ζώνη κατοχής στην Αθήνα.
Στις αρχές του 1944, ο διωγμός επεκτάθηκε και στα άλλα αστικά κέντρα της υπόλοιπης Ελλάδας, στην Αθήνα, την Κέρκυρα, τα Γιάννενα κλπ. Δύο χιλιάδες περίπου Κερκυραίοι Εβραίοι, δοκίμασαν κάθε ταπείνωση, κάθε προσβολή, κάθε εξευτελισμό και μεταφέρθηκαν στο Άουσβιτς. Μόνο διακόσιοι περίπου διέφυγαν, βρήκαν καταφύγιο και κρύφτηκαν από τους χριστιανούς γείτονές τους. «Τυχεροί» στάθηκαν οι 275 Εβραίοι της Ζακύνθου αφού επέζησαν, όταν οι γερμανοί διέταξαν γραπτώς τον δήμαρχο να τους παραδώσει κατάλογο με τα ονόματα των Εβραίων, και ο μητροπολίτης Χρυσόστομος επέστρεψε τη διαταγή με δύο ονόματα: το δικό του και του δημάρχου, ο δε πληθυσμός του νησιού προσέφερε καταφύγιο σε κάθε μέλος της εβραϊκής κοινότητας.
Τέλος, τουλάχιστον 400 Έλληνες από τη μεταγωγή της Κέρκυρας και της Αθήνας διατάχθηκαν να ενσωματωθούν στο Ζοντερκομάντο (ειδική μονάδα εργασίας που αποτελούνταν συνήθως από Εβραίους, οι οποίοι υπό την απειλή της εκτέλεσης, βοηθούσαν στην απόρριψη των θυμάτων των θαλάμων αερίων). Τότε, κάτι πραγματικά ασυνήθιστο συνέβη. Με σπάνια αξιοπρέπεια και θάρρος, οι Έλληνες αρνήθηκαν λάβουν μέρος στη θηριωδία και να σκοτώσουν Ούγγρους Εβραίους! Δήλωσαν ότι προτιμούσαν να πεθάνουν πρώτα οι ίδιοι. Δυστυχώς, αυτό και έγινε.
Ακόμα, αξιομνημόνευτη υπήρξε η επίσημη επιστολή διαμαρτυρίας που υπεγράφη στην Αθήνα στις 23 Μαρτίου 1943 από τον αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό και 27 ηγετικά μέλη πολιτιστικών, ακαδημαϊκών και επαγγελματικών οργανώσεων. Το κείμενο, μοναδικό στο είδος του σε ολόκληρη την υπό κατοχή Ευρώπη ως προς τον χαρακτήρα, το περιεχόμενο και τον σκοπό, ήταν γραμμένο σε ιδιαίτερα αιχμηρή γλώσσα και τόνιζε τους αδιάρρηκτους δεσμούς μεταξύ Χριστιανών και Εβραίων, αποκαλώντας τους από κοινού «Έλληνες» χωρίς διάκριση.

Το χρέος μας.

Το απάνθρωπο γεγονός του Ολοκαυτώματος αποτελεί μελανό στίγμα του πολιτισμού μας. Ο ναζισμός, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία δεν μπορούν να έχουν καμία θέση, ούτε τώρα, ούτε ποτέ ξανά, σε μια σύγχρονη Δημοκρατία. Είναι χρέος μας να γνωρίσει η ελληνική νεολαία, μαθητές και μαθήτριες, τι συνέβη στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, να μάθει για την τύχη των Εβραίων και των άλλων θυμάτων του Ολοκαυτώματος, να συζητήσει τη σημασία των ηθικών ζητημάτων που προκύπτουν από το γεγονός και τη σύνδεσή του με αντίστοιχα σύγχρονα προβλήματα. Είναι χρέος μας απέναντι στα θύματα του ολοκαυτώματος και των οικογενειών τους να παλέψουμε σθεναρά και να εμποδίσουμε κάθε μελλοντική ανεπαίσχυντη πράξη που έχει ως επίκεντρο τον αφανισμό μιας φυλής. Είναι χρέος μας να δείξουμε ότι η βία και ο πόλεμος δεν συνιστούν λύσεις, αλλά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε στο μέλλον, ενωμένοι και απαλλαγμένοι από τον ρατσισμό.

Δεν ξεχνάμε.

 

 

Θυμάμαι σε πολλές συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις την φραση «ΠΑ.ΣΟ.Κ. και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις». Προφανώς με το «δημοκρατικές» εννοούσαν αντιδεξιές ή κάτι παρόμοιο. Στους μη δεξιούς αυτό φαινόταν πολύ λογικό. Τους δεξιούς τούς άφηνε αδιάφορους, τουλάχιστον τις πρώτες δεκαετίες. Αργότερα έθεταν το ζήτημα ακόμη και μέσα στη Βουλή δείχνοντας το αντιδημοκρατικό τού πράγματος..          
Ο όρος συντηρητικός δεν είχε παρόμοια ταλαιπωρία ή κατάχρηση, παρ’ όλο που είναι κι αυτός αμφίσημος και πολύ αυθαίρετος. Γι’ αυτήν την αμφισημία θα γράψω στη συνέχεια.
Ο προσδιορισμός του συντηρητικού σαν δεξιού και του μη συντηρητικού σαν προοδευτικού ή αριστερού κυριάρχησε για δεκαετίες στον δημόσιο λόγο. Στην καθημερινή και προφορική αντιπαράθεση οι χρησιμοποιούμενοι όροι ήταν δεξιός και αντιδεξιός, ενώ στην πιο λόγια και γραπτή έκφραση προτιμούνταν οι όροι συντηρητικός και προοδευτικός. 
Τι είναι όμως συντηρητικός; 
Πιστευα πως συντηρητικός ήταν ο δεξιός και προοδευτικός ήταν ο αριστερός. Γνώρισα όμως πολλούς δεξιούς οι οποίοι ήταν στέρεα δεμένοι στις αξίες τους και στις αρχές τους χωρίς να ταυτίζονται στενά ή και καθόλου με κάποιο δεξιό κόμμα. Μάλιστα κάποιος από αυτούς εκφραζόταν με πολύ άσχημο τρόπο για το κόμμα το οποίο ψήφιζε λόγω οικογενειακής παράδοσης και πολύ τακτικά είχε φιλικές παρέες και συζητήσεις με στελέχη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Ένας άνθρωπος χωρίς «κολλήματα» και ταυτίσεις κομματικές. Συντηρητικοί λοιπόν είναι οι άνθρωποι που έχουν μια στενή σχέση κατά κανόνα και με την εκκλησία και στην έννοια του έθνους και της παράδοσης υποκλίνονται χωρίς καμία συζήτηση. Αυτή είναι η μία κατηγορία συντηρητικού άνθρωπου που έχω γνωρίσει.      
Υπάρχει όμως και η δεύτερη. Πρόκειται για εκείνους οι οποίοι ταυτίζονται με απόλυτο και τυφλό τρόπο με μια ιδεολογία ή με μια κομματική ταυτότητα και δείχνουν απόλυτη διάθεση να υπερασπιστούν ακόμη και τη μεγαλύτερη αθλιότητα την οποία θα διαπράξει η πολιτική οργάνωση ή το κόμμα που υπηρετούν. Πρόκειται για ανθρώπους που ταυτίζονται όχι με μια ιδεολογία αλλά με μια κομματική στέγη για λόγους προφανείς. Είτε προσωπική εξυπηρέτηση είτε βόλεμα συγγενικών προσώπων είτε η επιρροή της παρέας την οποία φοβούνται να αποχωριστούν. 
Αν έπρεπε να διαλέξω την παρέα μου ανάμεσα στην πρώτη και την δεύτερη κατηγορία συντηρητικών ανθρώπων, είναι πασιφανές ότι θα σιχαινόμουν τη δεύτερη και θα προτιμούσα την πρώτη.
Ας δώσω όμως και τη δική μου άποψη για την έννοια του συντηρητικού και του προοδευτικού.
Συντηρητικός είναι αυτός ο οποίος ικανοποιείται ως ιδιοσυγκρασία και ως προσωπικότητα από το καθεστώς και την εποχή στην οποία ζει και δεν επιθυμεί μεγάλες ανατροπές σε αυτό το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο στο οποίο εκφράζεται. Από την άλλη μεριά, προοδευτικός είναι οποιοσδήποτε διαφοροποιείται στα περισσότερα και τα θεμελιωδέστερα στοιχεία του καθεστώτος στο οποίο ζει – δεν εννοώ το πολιτικό σύστημα, γιατί σε αυτό το δημοκρατικό κοινοβουλευτικό μοντέλο δεν αμφισβητείται από σχεδόν κανένα – και επιθυμεί με ειρηνικούς και θεσμικούς τρόπους να διορθώσει, να βελτιώσει το υπάρχον καθεστώς στα αδύναμά του σημεία. Αυτός παραδείγματος χάρη ο οποίος αντιτίθεται στο πελατειακό σύστημα, στον κομματισμό και στην αναξιοκρατία είναι προφανώς ένας προοδευτικός άνθρωπος. Πόσα από τα υπάρχοντα κόμματα αντιτίθενται, αλήθεια, στο πελατειακό σύστημα και στην αναξιοκρατία; Όλα τα υπάρχοντα κόμματα, είτε κυβερνούν είτε κυβέρνησαν, χρησιμοποίησαν τον κομματισμό, το πελατειακό σύστημα και την αναξιοκρατία διορίζοντας με φωτογραφικές διατάξεις τούς «ημέτερους» προκειμένου να τους βολέψουν για τις «υπηρεσίες» που προσέφεραν στο κόμμα. Επομένως δεν μπορούν τα υπάρχοντα κόμματα να θεωρηθούν προοδευτικά, εφόσον έχουν αποδείξει με τη θητεία τους και την άμεση ή έμμεση εμπλοκή τους στην εξουσία ότι αντιτίθενται στην πρόοδο του πολιτικού συστήματος και στην προκοπή του τόπου. 
Προοδευτικό κόμμα είναι εκείνο που με τις θέσεις του επιδιώκει να βελτιώσει τον τόπο, να εκσυγχρονίσει τη δημόσια διοίκηση, να εκμηδενίσει την ταλαιπωρία του πολίτη από τους δημόσιους φορείς και να βελτιώσει την ποιότητα ζωής και του τελευταίου κατοίκου στο πιο μικρό χωριό της χώρας. Προοδευτικό κόμμα είναι εκείνο που μετά τις εκλογές διατηρεί τις ίδιες απόψεις που είχε και πριν τις εκλογές και κυρίως αδιαφορεί για το πολιτικό κόστος που θα επιφέρει η επιμονή του στην προκοπή και τον εκσυγχρονισμό του τόπου. 
Όποτε σημειώνω σε εκπροσώπους κομμάτων αυτήν την αντίφαση ανάμεσα στις προεκλογικές εξαγγελίες και τις κυβερνητικές ενέργειες και αποφάσεις, παίρνω την απάντηση ότι πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Ανταπαντώ σε αυτήν την άποψη, που συνιστά κυνική ομολογία, ότι οι πολιτικοί φορείς πρέπει να υπηρετούν τη χώρα και όχι το κομματικό ακροατήριο, γιατί σε αντίθετη περίπτωση συνιστούν πολιτικούς απατεώνες και βαθιά συντηρητικές δυνάμεις.

Ένα τέτοιο κόμμα δεν υπάρχει σήμερα στην πολιτική ζωή του τόπου. Είναι όμως πολύ μεγάλη η ανάγκη να δημιουργηθεί.     

google news iconΤο Social-Lib είναι εγκεκριμένος εκδότης στην υπηρεσία Google News. Ακολουθήστε μας για να έχετε άμεση ενημέρωση και πρόσβαση στην αρθρογραφία: Social-Lib.gr - Google News .

Έγραψαν Πρόσφατα

Κοινωνικός Φιλελευθερισμός

Το Social.lib είναι ένας δικτυακός τόπος συζήτησης και ανάδειξης των καθημερινών οικονομικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και πολιτικών ζητημάτων υπό το πρίσμα του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού.