Τα κόμματα που κυριαρχούν στην Ελληνική πολιτική σκηνή, όταν δημιουργήθηκαν τουλάχιστον, είχαν ένα πολιτικό στίγμα, ένα πρόσημο. Ήξερες πως Νέα Δημοκρατία σημαίνει δεξιά, ΠΑΣΟΚ σημαίνει σοσιαλισμός και ΚΚΕ σημαίνει κομμουνισμός. Το δήλωναν στις ιδρυτικές τους διακηρύξεις, στα καταστατικά τους, στους οπαδούς τους, στις σημαίες τους.
Στην πορεία βέβαια και με γνώμονα το κομματικό συμφέρον, τα στίγματα ενίοτε θόλωναν, αλλά σε γενικές γραμμές, η ετικέτα που διάλεγαν δημιουργούσε αγκυλώσεις που δεν επέτρεπαν να δοθούν στα προβλήματα οι προφανείς λύσεις, αλλά αυτές που θα ικανοποιούσαν τους οπαδούς του… στίγματος. Ο κόσμος γύρω τους άλλαζε, αλλά το στίγμα, στίγμα. Κι ας τους… στιγμάτιζε. Και έτσι δημιουργήθηκαν οι στρατιές των «δικών μας παιδιών» οι στρατιές των πρασινοφρουρών, έτσι τράνεψε η κομματοκρατία και η πελατοκρατία, έτσι φτάσαμε στον γιγάντιο αλλά εντελώς αναποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό. Έτσι δεν μπορέσαμε ποτέ να ξεπεράσουμε τις όποιες διαφορές μας και να χαράξουμε Εθνική Στρατηγική. Η χώρα σε αδιέξοδο και οι πολίτες επίσης. Επιλέγουμε το ένα στίγμα για φύγει το άλλο στίγμα.

Αλλά γίνεται να υπάρξει πολιτικό κόμμα «απολιτίκ»; Προφανώς όχι, με τον τρόπο που συνηθίσαμε να βλέπουμε την πολιτική. Προφανώς ναι, αν δώσουμε στον όρο πολιτική άλλη ευρύτητα. Αυτήν που της δίνει η καθημερινότητά μας.

Όλα πολιτική στάση και επιλογή είναι. Από τον τρόπο που λέμε ή δεν λέμε καλημέρα. Από το πόσο αδιάφορα προσπερνάμε τον ασυνείδητο που παρκάρει μπροστά στην ράμπα διέλευσης αναπήρων μέχρι τις καταλήψεις στα σχολεία που τα αφήνουν ρημαδιό, μέχρι την ανήκεστη βλάβη στο περιβάλλον και μέχρι την απάνθρωπη μεταχείριση των ζώων. Ευτυχώς ή δυστυχώς όλα είναι πολιτική αλλά εμείς την εμπιστευτήκαμε σε χέρια άτολμων πολιτικών. Με αντιλήψεις παλαιάς κοπής και αντιδράσεις καρμπόν, που ελέγχονται πλήρως από το πολιτικό κόστος ακόμη κι όταν οι προθέσεις είναι καλές. Όμως με την δαμόκλειο σπάθη του πολιτικού κόστους δεν θα γίνουν ποτέ μεταρρυθμίσεις, δεν θα γλυτώσουμε ποτέ από την γραφειοκρατία. Στην καλύτερη περίπτωση θα την ψηφιοποιήσουμε και θα είμαστε ευτυχείς που αντί να τρέχουμε σε διαδρόμους υπηρεσιών, θα τρέχουμε από εφαρμογή σε εφαρμογή.

Αν έχουν ένα καλό οι προκλήσεις και τα προβλήματα, είναι πως οδηγούν στην ωριμότητα. Ίσως ωρίμασε πια η κοινωνία, ίσως ωρίμασαν οι συνθήκες για να δημιουργηθεί ένα κόμμα τολμηρό που δεν θα αναλώνεται τόσο στο να βρει και να προβάλει το στίγμα του αλλά να βρει και να προτείνει λύσεις. Τα προβλήματα δεν έχουν χρώμα, οι πολίτες το ξέρουμε καλά και το βιώνουμε καθημερινά οπότε γιατί θα πρέπει οι λύσεις να έχουν χρώμα. Ειλικρινά ποσώς μας ενδιαφέρει αν αυτός που θα αντιμετωπίσει την κλιματική απειλή λέγεται οικολόγος πράσινος, σοσιαλιστής ή φιλελεύθερος. Ποσώς μας ενδιαφέρει επίσης αν θα πάρει τα καλύτερα ανά περίπτωση από την θεωρία του σοσιαλισμού ή του φιλελευθερισμού. Μας αρκεί να λύνονται προβλήματα εντός της Δημοκρατικής νομιμότητας και να προχωράμε μπροστά. Δεν γίνεται καινούριο κόμμα με παλιά υλικά. Ούτε έχουμε άλλο χρόνο για να αναζητάμε στίγματα, ηγέτες και ηγετίσκους, αρχηγούς και αρχηγίσκους. Έχουμε ανάγκη από ένα νέο αφήγημα που θα μας κάνει να πιστέψουμε ξανά στην πολιτική. Έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα αρχών καταγεγραμμένων και υπογεγραμμένων που δεν μπορεί να είναι άλλες από τις αρχές και τις αξίες του δυτικού πολιτισμού χωρίς το σκληρό του πρόσωπο και κάτω από την ομπρέλα της Ενωμένης Ομόσπονδης και δυνατής Ευρώπης. Με επίκεντρο τον άνθρωπο σαν αναπόσπαστο μέρος του περιβάλλοντος, θα υπηρετήσει την ευημερία των πολιτών, τον πολιτισμό και την δικαιοσύνη για όλους με απόλυτο σεβασμό στην όποια διαφορετικότητα.

Μπορεί να γίνει ένα τέτοιο κίνημα; Ξεκάθαρα ναι αν υπάρχουν ενεργοί πολίτες αποφασισμένοι να το δημιουργήσουν.

(Το άρθρο είναι αφιερωμένο στους πρώην εθελοντές του Ποταμιού, σε όλους όσους έσπευσαν να το ψηφίσουν και να του δώσουν υψηλό ποσοστό σαν κάτι καινούριο χωρίς πολιτικό στίγμα και έσπευσαν να το εγκαταλείψουν άτακτα γιατί… δεν είχε πολιτικό στίγμα.)

Μέρα που είναι σήμερα, η πατρίδα δικαιωματικά πρωταγωνίστρια. Κάτι μύθοι που κουβαλάμε από παιδιά και μας κάνουν να αισθανόμαστε Έλληνες, αλλά να λειτουργούμε ακόμη σαν ραγιάδες. Μια ιστορία που την διδασκόμαστε κατά πώς βολεύει…
Η ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τι είναι πατριωτισμός σήμερα είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Σήμερα που αποδείχθηκε στην πράξη και κάτω από τον εφιαλτικό κρότο βομβών πως κανένα έθνος δεν μπορεί μόνο του.
Η ονειρεμένη πατρίδα δεν έχει σύνορα. Είναι εκεί που χτυπάει κάθε ελεύθερη καρδιά. Είναι εκεί που οι έχοντες ελληνική παιδεία δουλεύουν και δημιουργούν. Εκεί που μεταναστεύσαμε παλαιότερα και εκεί που είναι τα παιδιά μας τώρα. Εδώ, εκεί και παντού.

Έχουμε και σήμερα ανάγκη να επαναστατήσουμε, είναι αργά αλλά όχι πολύ αργά. Ας εντοπίσουμε τον εχθρό, που δεν είναι άλλος από τον κακό μας εαυτό. Τον ημιμαθή και αδιάφορο. Τον βολεψάκια και εγωιστή. Τον φοβισμένο και κομπλεξικό. Τον παραιτημένο από όνειρα και όραμα.

Είναι ο εχθρός που δημιούργησε αυτό το κράτος-τέρας που ταλαιπωρεί με αφάνταστη γραφειοκρατία, που αρνείται να ανοίξει μονοπάτια για πεφωτισμένη παιδεία, που επιτρέπει σε συνδικαλιστές να στήνουν καριέρες σε βάρος της ανάπτυξης και της ευημερίας που καταφέρνει να ντύσει τον καλοκρυμμένο και ενίοτε κακοκρυμμένο ρατσισμό με τον μανδύα του πατριωτισμού.
Γίνεται να είσαι πατριώτης και να μην καταλαβαίνεις πως το έγκλημα που διαπράττουμε στο περιβάλλον θα καταστρέψει την πατρίδα;
Γίνεται να είσαι πατριώτης και να μην αντιδράς που ένα παιδί θα υψώσει σήμερα τη σημαία σου και αύριο θα απελαθεί;
Γίνεται να είσαι πατριώτης και να μη δουλεύεις για μια ομόσπονδη, ανθρώπινη, δυνατή και δίκαιη Ευρώπη;
Πατριωτικό σήμερα δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από τον αέναο αγώνα για κράτος δίκαιο, ευέλικτο, ψηφιοποιημένο και φιλικό. Παιδεία, δικαιοσύνη, υγεία για όλους χωρίς διακρίσεις ανάλογα με την καταγωγή, το χρώμα επιδερμίδας, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή τον προσδιορισμό φύλου.
Πατριωτικό σήμερα είναι ό,τι χτίζει σχέσεις καλής γειτονίας βασισμένες στο διεθνές δίκαιο.
Πατριωτικό σήμερα είναι ό,τι απομακρύνει τις παρωπίδες που μας κάνουν να βλέπουμε τα μικροσυμφέροντά μας κι όχι το γενικό καλό.

Χρειάζεται ο τόπος ένα νέο κόμμα; Η εύκολη απάντηση είναι ναι, γιατί ο χώρος του κέντρου μένει ουσιαστικά ακάλυπτος. Στην Νέα Δημοκρατία είναι υποχρεωμένος να συνυπάρχει με τα δεξιά βαρίδια και στον ΣΥΡΙΖΑ ίσως πρέπει να χαϊδολογεί… ρουβίκωνες. Και στα υπόλοιπα μια από τα ίδια. Ένα κεντρώο κόμμα που θα έχει ξεπεράσει την εμμονή στις διχαστικές ετικέτες του παρελθόντος, θα βάζει πάνω απ όλα το καλό του τόπου και των πολιτών, δεν θα λαϊκίζει και όλα αυτά που θεωρητικά ακούγονται υπέροχα. Δηλαδή άλλο ένα κόμμα, καλύτερο από τα υπάρχοντα.

Και γιατί τότε να κάνουμε ένα άλλο και να μην καλυτερεύσουμε τα υπάρχοντα; Κυρίως γιατί δεν μπορείς να βελτιώσεις κάτι που δεν έχει διάθεση να βελτιωθεί.

Και επειδή παρόλο που φαίνονται δημοκρατικά δομημένα, στην ουσία είναι προσωποπαγή. Φτιάχτηκαν από την έμπνευση μιας ηγετικής μορφής και τα υπέροχα καταστατικά τους είναι ελατά και όλκιμα. Προσαρμόζονται κατά πώς βολεύει τον εκάστοτε αρχηγό τους που σέβεται το καταστατικό όσο και τα παλαιότερα των υποδημάτων του. Αλλά «ο παλιός ο γάιδαρος καινούρια περπατησιά δεν ξέρει» και εμείς περιμένουμε καινούρια συνταγή από τα ίδια και τα ίδια υλικά. Ή μάλλον δεν περιμένουμε, απλώς δεν ασχολούμαστε. Γι' αυτό και η αποχή στις εκλογές σε τόσο υψηλά ποσοστά. Τους μάθαμε, τους ξέρουμε, δεν τους εμπιστευόμαστε. Άρα ο τόπος δεν έχει ανάγκη από ένα ακόμη κόμμα, έστω και καλύτερο αλλά από ένα αλλιώτικο κόμμα. Διαφορετικό εν τη γενέσει του. Βασισμένο όχι στο όραμα του ενός αλλά των πολλών. Που πρώτα βρέθηκαν αυτοί οι πολλοί, κατέγραψαν τις αρχές τους και τα "θέλω" τους, βρήκαν τις διαδικασίες και τις ασφαλιστικές δικλίδες για να μην καταλήξουμε σε μια από τα ίδια. Που δεν θα έχει μεγάλους χορηγούς – χρηματοδότες για να μην χρειαστεί ποτέ να εξοφλήσει τα γραμμάτια. Ένα κόμμα που θα εστιάσει σε απλά λειτουργικά και αναγκαία:

• Σε ένα έξυπνο, ευέλικτο και ψηφιοποιημένο κράτος που θα υπηρετεί τον πολίτη και δεν θα τον χρησιμοποιεί σαν «λεφτομηχανή» Που θα δώσει προτεραιότητα στην παιδεία γιατί το κόστος της είναι πολύ μικρότερο από το κόστος που προκαλεί η έλλειψή της.
• Στην καινοτόμο οικονομία που θα λειτουργεί σαν κινητήρια δύναμη για την πρόοδο της κοινωνίας και την ευημερία των έμβιων όντων τουλάχιστον
• Στο να ανακόψει την πορεία της κλιματικής αλλαγής
• Στον απόλυτο σεβασμό των δικαιωμάτων όπως έχουν καταγραφεί στον χάρτη των Ηνωμένων Εθνών κι όπως πρέπει να προσαρμοστούν στην εποχή μας με γνώμονα την απόλυτη ισονομία, που δεν αποκλείει κανέναν λόγω ράτσας, χρώματος, θρησκευτικών πεποιθήσεων, εισοδήματος, σεξουαλικών επιλογών, φύλου ή προσανατολισμού φύλου.
• Στην ενδυνάμωση και την ενεργό συμμετοχή του πολίτη, που δεν μπορεί να εξαντλείται με τη συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία.
• Στην έμφαση στον ρόλο της Ευρώπης που για να παίξει ηγετικό ρόλο και να αντιμετωπίσει παγκόσμιες προκλήσεις πρέπει να είναι δυνατή, ομόσπονδη και να τολμήσει μεταρρυθμίσεις.
  Φτάσαμε στο «δεν πάει άλλο». Φτάσαμε στην απόλυτη ανάγκη για ένα κόμμα αλλιώς με τον πολίτη ιδρυτή και συμμετέχοντα.

Δελτίο Τύπου της Πολιτικής Κίνησης Κοινωνικού Φιλελευθερισμού "εΜείς"

Το καλοκαίρι του 2007 84 άνθρωποι χάνουν την ζωή τους σε μια σειρά από δασικές και όχι μόνον πυρκαγιές. Καίγονται 1.500 σπίτια, χιλιάδες στρέμματα και ζώα.

Στη Σπάρτη, στις 2 Φεβρουαρίου 2022, πρωτοκλασάτα και δευτεροκλασάτα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης (*), αναθυμούμενοι την εποχή, καμαρώνουν για τη "νίκη" τους στις εκλογές, για το πώς εξαγόρασαν τους ψηφοφόρους. Γελούν και επαίρονται για το κατόρθωμά τους να γυρίσουν το κλίμα όταν έτυχε η στραβή στην δικιά τους βάρδια.
«Έτσι πήραμε τις εκλογές το 2007. Είχα κατέβει κάτω με τσάντες και αποζημιώναμε...» ... «Όποιον μας έλεγε καλημέρα…»… «Υπολειπόμεθα ό,τι και να κάνουμε μετά από αυτήν την εποποιία».
Είναι αυτός ο πολιτικός κόσμος που μας αξίζει; Ίσως ναι, αφού τον εκλέγουμε. Ίσως και όχι!! Και αν όχι, πώς μας καταφέρνει να τον εκλέξουμε; Εξαγοράζει την ανάγκη, χρησιμοποιώντας το κράτος σαν λάφυρο, μοιράζοντας τα χρήματα της χώρας αδιάκριτα «σε όποιον λέει καλημέρα», ώστε να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Διορίζοντας από την πίσω πόρτα τα «δικά μας τα παιδιά», ώστε να πάρει τις ψήφους της οικογένειας. Γράφοντας καθημερινά μικρές και μεγάλες «εποποιίες» ασυδοσίας και εκμαυλισμού.

Γελούν και καγχάζουν... ξεχνούν πόσο γρήγορα μετά από αυτά ήρθαν η κρίση και τα μνημόνια… τις απέλπιδες προσπάθειές τους να σταθούν στα πόδια τους σ’ αυτή την καταιγίδα, μπροστά στην επέλαση του άλλου λαϊκισμού.
Απλά και κυνικά… γελούν και χλευάζουν τους Έλληνες πολίτες.

Την ώρα που μας πιέζουν τα προβλήματα της πανδημίας, της ενέργειας, της υποβάθμισης της ζωής μας και της ακρίβειας. Την ώρα που τα φαινόμενα βίας εκδηλώνονται ολοένα πιο σκληρά, και τα έντονα φαινόμενα της κλιματικής αλλαγής μας δείχνουν σε κάθε ευκαιρία την ανεπάρκεια των υποδομών, των αρμοδίων και των σχεδίων τους, οι πολιτικές και αυτοδιοικητικές αρχές αναπολούν τα "τούβλα" που σκόρπισαν για μικροκομματικούς σκοπούς από τα κρατικά ταμεία με την ετικέτα των αποζημιώσεων. Ασύλληπτο να το βλέπουμε και να το ακούμε, έστω κι αν το ξέραμε ή το υποπτευόμασταν.
Όχι δεν μας αξίζουν τέτοιοι πολιτικοί και πολιτικές.

Δεν αρκούν οι παραιτήσεις και διαγραφές που υποχρεώθηκαν, ως συνήθως, τα εξιλαστήρια θύματα. Αν δεν συντριβούν αυτές οι νοοτροπίες και πρακτικές, η χώρα δεν έχει μέλλον. Στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε με ποια πολιτική και ποιους πολιτικούς θα προχωρήσουμε μπροστά.

(*) ο κ. Πέτρος Δούκας, στις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007 στην Ηλεία ήταν Υφυπουργός Οικονομίας και Οικονομικών. Αμέσως μετά, αναβαθμίστηκε σε Υφυπουργό Εξωτερικών. Σήμερα είναι Δήμαρχος Σπάρτης. Ο κος Σπήλιος Λιβανός είναι (μάλλον ήταν έως και χθες) Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης.

Η Εκτελεστική Γραμματεία της Κίνησης Κοινωνικού Φιλελευθερισμού "εΜείς"

8 Φεβρουαρίου 2022