Πολιτικό Σύστημα του 21ου αιώνα - Social-Lib

Να αντιγράψουμε μια χώρα καλύτερη από τη δική μας;

Το να αντιγράφεις τους άλλους είναι απαραίτητο, αλλά να αντιγράφεις τον εαυτό σου είναι αξιοθρήνητο.

Πάμπλο Πικάσο, 1881-1973, Ισπανός ζωγράφος

Σκεφτείτε ένα καράβι που είναι σχεδιασμένο να ταξιδεύει σε κλειστές θάλασσες, να πρέπει να ταξιδέψει σε ωκεανό, αλλά το 1/3 των επιβατών του να θέλουν να στρίψουν περίπου αριστερά, το άλλο 1/3 να θέλουν να στρίψουν περίπου δεξιά, ενώ το υπόλοιπο 1/3 κάθε φορά που καλείται να πάρει θέση, μια να λέει να στρίψουν περίπου δεξιά και την επόμενη περίπου αριστερά. Μάλιστα τον τελευταίο καιρό το 1/3 που είχε ρόλο εκκρεμούς άλλαξε στάση και πλέον δεν συμμετέχει στη διαμόρφωση της «πορείας» του καραβιού, αλλά δηλώνει ότι δεν ασχολείται, γιατί πιστεύει ότι όπου κι αν πάει το καράβι η κατάσταση θα μείνει το ίδιο χάλια και δεν μπορεί να αλλάξει. Το ποσοστό μάλιστα αυτό όλο και μεγαλώνει.

Στο κατώφλι μιας νέας ιδεολογίας

Αν και η «ιδεολογία» είναι μια λέξη που επινόησε ο Antoine Destutt de Tracy το 1796, η «μάχη των πολιτικών ιδεολογιών» ξεκίνησε όταν δημιουργήθηκε ο πρώτος οικισμός ανθρώπων, ο πρώτος εργοδότης, ο πρώτος υπάλληλος, το πρώτο πρόσωπο με εξουσία στη ζωή άλλων. Η πολιτική ιδεολογία συνδέθηκε φυσικά και με το σύστημα που χαρακτήριζε. Ξεκίνησε απλά, διακριτά και με όρους οι οποίοι είχαν νόημα και όταν τους ξεστόμιζες ήξερες τι σήμαιναν! Φεουδαρχία, μοναρχία, τυραννία, δημοκρατία. Μετά τα πράγματα έγιναν λίγο πιο πολύπλοκα. Σοσιαλισμός, φιλελευθερισμός, νέο-φιλελευθερισμός, βασιλευομένη δημοκρατία με πολιτικές φιλελεύθερες, προεδρευομένη δημοκρατία με πολιτικές σοσιαλιστικές, δημοκρατία με πολιτικές φασιστικές! Απ’ όλα έχει πια ο μπαξές!

Το φαινόμενο της εξαπάτησης μέσω του τύπου

Το ψέμα σήμερα
Η διάδοση ψεύτικων ειδήσεων μέσω του τύπου δεν είναι φαινόμενο πρόσφατο, της εποχής δηλαδή του Internet και της ηλεκτρονικής ενημέρωσης. Ωστόσο δεν ήταν τόσο διαδεδομένο κατά το παρελθόν. Συνήθως οι εφημερίδες ήταν μεγάλες και σοβαρές επιχειρήσεις, που λειτουργούσαν κάτω από ένα αυστηρό νομικό πλαίσιο και προσπαθούσαν να τηρήσουν κάποια δεοντολογία. Με την εμφάνιση όμως του ηλεκτρονικού τύπου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η δημοσιογραφία (με την ευρεία έννοια) έπαψε να είναι αντικείμενο αποκλειστικά των επαγγελματιών του χώρου.

Η νέα επιλογή

Πριν λίγες ημέρες συμπληρώσαμε αισίως δεκαετία από την είσοδο της Ελλάδας στα «επαχθή, απεχθή και επονείδιστα», που θα’ λεγε μια ψυχή, μνημόνια και την οικονομική κρίση που ακολούθησε. Και τι δε ζήσαμε όλο εκείνο το χρονικό διάστημα… Μαγαζιά έκλεισαν, επιχειρήσεις χρεοκόπησαν, η ελληνική κοινωνία κατακλύστηκε από χιλιάδες ανέργους και μεγάλο κομμάτι των κατοίκων αυτής της χώρας έφτασε στο σημείο να υπολογίζει και το τελευταίο σεντ για να δει αν θα βγάλει το μήνα.

Χωρίς Θεό

Όχι. Δεν ήταν γιά τα λεφτά.
Τα οποία, ως γνωστόν, πολλοί εμίσησαν.
Αλλά για εκείνη την γλυκύτατη πλάνα αίσθηση που κι εμείς, οι κατά καιρούς μείζονες και ελάσσονες ηγετίσκοι της αριστεράς, νιώσαμε.
Να εξουσιάζεις άλλους.