Όχι. Δεν ήταν γιά τα λεφτά.
Τα οποία, ως γνωστόν, πολλοί εμίσησαν.
Αλλά για εκείνη την γλυκύτατη πλάνα αίσθηση που κι εμείς, οι κατά καιρούς μείζονες και ελάσσονες ηγετίσκοι της αριστεράς, νιώσαμε.
Να εξουσιάζεις άλλους.

Είναι γεγονός πως στην Ελλάδα το Κέντρο περνάει δύσκολα. Όπως η κοινή λογική. Όπως οι άνθρωποι που κάνουν συνειδητά και νοικοκυρεμένα τη δουλειά τους. Όπως τα όνειρα που δεν υποστηρίζονται από πράξεις. Το Κέντρο δείχνει να συνθλίβεται από το δίπολο αριστερά - δεξιά ή μάλλον να απορροφάται από αυτό. Και στα δύο κόμματα σχεδόν όλοι δηλώνουν κεντρώοι. Είναι λογικό.

Έχω υποστηρίξει και θα συνεχίσω να το κάνω επίμονα και ας καταλήξω γραφικός, πως για να αντιμετωπιστούν τα ζέοντα προβλήματα της Χώρας χρειάζεται μία εκ βάθρων αναδόμηση του πολιτικού μας συστήματος … όλου του πολιτικού συστήματος … διαφορετικά τα νέα αδιέξοδα δεν θα αργήσουν.  Με τις εθνικές εκλογές του 2019 περισσότεροι από επτά στους 10 εκλογείς εμπιστεύτηκαν τα κλειδιά της Χώρας στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣυΡιζΑ. Στη Νέα Δημοκρατία ως Κυβέρνηση. Στον ΣυΡιζΑ ως Αξιωματική Αντιπολίτευση.

Παρακολουθώ με προσοχή την αντιπαράθεση που εξελίσσεται μεταξύ Κυβέρνησης και Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για τα μέτρα αντιμετώπισης των οικονομικών συνεπειών της Πανδημίας.
Το κείμενο που ακολουθεί δεν αποτελεί προϊόν αγανάκτησης αλλά βαθιάς και ειλικρινούς ανησυχίας για όσα ενδέχεται να μας συμβούν. Εξηγούμαι.

Η Αξιωματική Αντιπολίτευση πρότεινε πριν λίγο καιρό ένα πρόγραμμα αναγκαίων κατά την κρίση της μέτρων. Έμοιαζε πλουσιοπάροχο.