Σκεφτείτε ένα καράβι που είναι σχεδιασμένο να ταξιδεύει σε κλειστές θάλασσες, να πρέπει να ταξιδέψει σε ωκεανό, αλλά το 1/3 των επιβατών του να θέλουν να στρίψουν περίπου αριστερά, το άλλο 1/3 να θέλουν να στρίψουν περίπου δεξιά, ενώ το υπόλοιπο 1/3 κάθε φορά που καλείται να πάρει θέση, μια να λέει να στρίψουν περίπου δεξιά και την επόμενη περίπου αριστερά. Μάλιστα τον τελευταίο καιρό το 1/3 που είχε ρόλο εκκρεμούς άλλαξε στάση και πλέον δεν συμμετέχει στη διαμόρφωση της «πορείας» του καραβιού, αλλά δηλώνει ότι δεν ασχολείται, γιατί πιστεύει ότι όπου κι αν πάει το καράβι η κατάσταση θα μείνει το ίδιο χάλια και δεν μπορεί να αλλάξει. Το ποσοστό μάλιστα αυτό όλο και μεγαλώνει.

 

 

Όπως κάθε καράβι, έτσι και αυτό έχει το προσωπικό του και τον καπετάνιο του. Οι καπετάνιοι εναλλάσσονται κάθε τρεις και λίγο, χωρίς οι περισσότεροι να έχουν ιδέα ούτε πού θέλουν να πάνε, ούτε από πού θα περάσουν ενδιάμεσα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να βρίσκονται στη θέση του καπετάνιου και να πληρώνονται σαν να κυβερνούν υπερωκεάνιο πλοίο. Επίσης φροντίζουν οι επιβάτες να ενημερώνονται από το προσωπικό του πλοίου ότι είναι θέμα χρόνου να φθάσουν στον προορισμό τους, για να μην υπάρχουν αντιδράσεις. Φυσικά, στο τέλος όλοι οι επιβάτες αναρωτιόνται πώς γίνεται να κάνουν δεξιόστροφους ή αριστερόστροφους κύκλους διαφόρων ακτίνων και ταυτόχρονα να πλησιάζουν στο λιμάνι τους. Ένα λιμάνι που κανείς δεν ξέρει ούτε πώς λέγεται, ούτε πού υπάρχει, αν υπάρχει κιόλας και ούτε φυσικά έχει ανακοινωθεί ποτέ από τα μεγάφωνα του πλοίου!

 

Αν τώρα όλα αυτά σάς θυμίζουν την Ελλάδα μας, τότε μια χαρά έχετε κατανοήσει τι έχω γράψει μέχρι τώρα. Ένα τέτοιο καράβι ή μια τέτοια χώρα είναι ξεκάθαρο ότι ποτέ δεν θα φθάσει στον προορισμό της – όποιος κι αν είναι αυτός – πόσο μάλλον όταν οι καπετάνιοι και οι αξιωματικοί γέφυρας – δηλαδή το πολιτικό προσωπικό – και το πλήρωμα δεν έχουν ιδέα προς τα πού να τραβήξουν, ενώ οι επιβάτες τελούν σε σύγχυση. 

 

Θα συμφωνήσουμε ελπίζω όλοι ότι το καράβι, οι επιβάτες, το πλήρωμα και οι αξιωματικοί της γέφυρας μπορούν να σωθούν, μόνο αν αποφασίσουν ποιος είναι ο προορισμός που θέλουν να φθάσουν. 

 

Ποτέ όμως αυτό το καράβι δεν θα φθάσει στον προορισμό του, αν οι καπετάνιοι και οι αξιωματικοί της γέφυρας δεν αποφασίσουν, μαζί με τους επιβάτες και το πλήρωμα, ποιος θα είναι ο προορισμός. Έτσι κι εδώ στην Ελλάδα, όπου οικονομικά και διοικητικά το υφιστάμενο σύστημα είναι αξιοθρήνητο και προφανώς πρέπει να βελτιωθεί, θα πρέπει να αποφασίσουμε ποιο μοντέλο χώρας μάς φαίνεται καλύτερο και σε ποια χώρα θέλουμε να μοιάσει η Ελλάδα μας, τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά. Όχι στο περίπου να μοιάσει, αλλά ακριβώς να μοιάσει. 

 

Είναι σίγουρο ότι θα ακουστούν πολλές γνώμες. Η πλειοψηφία ας αποφασίσει και οι αξιωματικοί γέφυρας και ο καπετάνιος που θα επιλεγεί ας εκτελέσουν την απόφαση. Η Ελλάδα, για να φύγει από την κρίση, πρέπει να αντιγράψει ακριβώς μια άλλη χώρα, που βρίσκεται πολύ ψηλότερα από αυτή και πολιτικά και οικονομικά και διοικητικά. 

 

Η αντιγραφή θα πρέπει να φθάνει σε όλα τα επίπεδα όπως στο φορολογικό σύστημα, στην παιδεία, στην ασφάλεια, στη δικαιοσύνη κ.α. Δεν θα πρέπει να προσθέσουμε τίποτα δικό μας, δεν θα πρέπει να αφήσουμε τους πολιτικούς μας να προσθέσουν τίποτα δικό τους, θα πρέπει να τα αντιγράψουμε όλα. Θα έχουμε το δικαίωμα ως χώρα να βάλουμε και τις δικές μας πινελιές όταν σταθούμε στα πόδια μας και φθάσουμε στο επίπεδο που είναι και η χώρα-πρότυπο που θα επιλέξουμε. 

 

Το ερώτημα: «Σε ποια χώρα θέλουμε να μοιάσουμε ή πού θέλουμε να πάμε;» πρέπει να απαντηθεί από όλους και ιδιαίτερα από το πολιτικό σύστημα. Απαντήσεις του στυλ: «Καλά είναι μωρέ να γίνουμε Η.Π.Α, αλλά αυτοί μωρέ είναι ανάλγητοι, γιατί έχουν ανταγωνιστική αγορά εργασίας!» ή «Γουστάρω το μοντέλο της Βενεζουέλας, αλλά να μπορώ, μωρέ αδερφάκι μου, να πίνω το freddo cappuccino και να καπνίζω κι ένα πακέτο Malboro light τη φορά!» απαγορεύονται. 

 

Η Ελλάδα χρειάζεται ένα ήδη έτοιμο, δοκιμασμένο και αποτελεσματικό σχέδιο, που να έχει δουλέψει σε άλλη χώρα, που είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από εμάς. Χρειάζεται κι ένα κόμμα που θα υποσχεθεί ότι θα το εφαρμόσει κατά γράμμα, μόλις πάρει την εξουσία. Φυσικά το σχέδιο θα πρέπει να συνοδεύεται και από ανθρώπους που δεν θα έχουν την κομματική νοοτροπία που μας κατάστρεψε. 

 

Έχει χαθεί πολύς χρόνος, από τότε που θα έπρεπε να είχαμε αποφασίσει ως χώρα πού θέλουμε να πάμε. Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε αυτή η απόφαση να πρέπει να παρθεί εν μέσω καταιγίδας, με λίγα καύσιμα στις δεξαμενές, με τους επιβάτες να ανησυχούν και πολλούς ήδη να έχουν κάνει χρήση των βαρκών διαφυγής για να πάνε σε άλλα πλοία που οδηγούν σε ασφαλή λιμάνια.