Να πληρώσει το κράτος και η πλουτοκρατία

Το διαχρονικό σύνθημα του ΚΚΕ (ή το αντίστοιχο σύνθημα «να πληρώσουν την κρίση οι Μενουμευρώπηδες» που υποστηρίχθηκε από μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ) έχει αρχίσει να χάνει από καιρό την πειστικότητά του, καθώς έγινε πια φανερό ότι, για να πληρώσει το κράτος, πρέπει να τα πάρει από εμάς όλους, οι δε πλουτοκράτες, αν ζοριστούν και πολύ, βρίσκουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια.
Παρ’ όλα αυτά, η έννοια του «τζάμπα» πάντα είχε φανατικούς οπαδούς στην Ελλάδα (και όχι μόνον φυσικά, αλλά τα της χώρας μας είναι αυτά που μας ενδιαφέρουν πρωτίστως). Δυστυχώς όμως, ο Τζάμπας όχι απλά απέθανε, αλλά ουδέποτε υπήρξε. Το αντίτιμο ήταν πάντα κρυμμένο είτε με τη μορφή φόρων, είτε με τη μορφή δανεισμού, του οποίου και τα αποτελέσματα δοκιμάσαμε ήδη άσχημα στο πετσί μας.
Αφορμή για το άρθρο αυτό είναι αντιδράσεις ανθρώπων αγαπημένων μου (μεταξύ των οποίων και η κόρη μου – λατρεύω αυτήν τη δημιουργική αμφισβήτηση των γονέων) σε ένα προηγούμενο σχόλιό μου σχετικά με τη δωρεάν παροχή μάσκας στα σχολεία, που με ρωτούσαν ποια είναι ακριβώς η άποψή μου περί του πρακτέου στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Διευκρινίζω λοιπόν ότι οι αντιρρήσεις μου είναι σε πολλά σημεία, που θίγονται ακροθιγώς στο προηγούμενο σχόλιο. Ενδεικτικά (και όχι με σειρά σπουδαιότητας) :

Με ενοχλεί το ότι αντί να παρουσιαστεί σαν κυβερνητική απόφαση, παρουσιάστηκε σαν εντολή του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Έχει γίνει και άλλες φορές. Είναι γνωστό ότι η αρμόδια υπουργός Νίκη Κεραμέως είχε ήδη εκφράσει διαφορετική άποψη. Η ενίσχυση του ίματζ του πρωθυπουργού με τέτοια μέσα θα οδηγήσει με φυσικό τρόπο στο συμπέρασμα ότι έχουμε έναν σούπερμαν πρωθυπουργό, που όμως δυστυχώς περιστοιχίζεται από ανίκανους (φυσικά, ακόμη κι αν αυτό ήταν αλήθεια, δική του πάλι θα ήταν η ευθύνη να πάρει τα κατάλληλα μέτρα).
Με ενοχλεί η κουλτούρα του τζάμπα. Εχει αρνητική επίδραση στην κοινωνική συνείδηση. Όπως έλεγα και σε έναν φίλο, το τζάμπα δεν το εκτίμησε ποτέ κανείς. Κι ακόμα χειρότερα, θεωρείς πάντα δεδομένο ότι θα το έχεις. Αν έχεις συμβάλει όμως (με οποιοδήποτε τρόπο) στην απόκτηση ή τη διάθεση του αγαθού, το βλέπεις και το πονάς διαφορετικά. Και η πλάκα είναι ότι πράγματι έχεις συμβάλει – το ποσό θα πληρωθεί από τους φόρους σου. Είναι όμως τόσο αποξενωμένο στην Ελλάδα το ζήτημα της φορολογίας από αυτό της παροχής των κρατικών υπηρεσιών, που το τζάμπα ακούγεται πάντα σαν μουσική στ’ αυτιά μας – και είναι κάτι που εξαργυρώνεται στην κάλπη φυσικά.
Με ενοχλεί το ευκαιριακό της αντιμετώπισης. Η μάσκα είναι απαραίτητη και υποχρεωτική σε πολλές περιπτώσεις, και το έξοδό της δεν αφορά μόνο τα παιδάκια των φτωχών οικογενειών που θα πάνε σχολείο, αλλά και τον άνεργο πατέρα που θα ψάξει να βρει δουλειά, τη μάνα που ξενοδουλεύει για ένα μεροκάματο – και φυσικά θα πρέπει να παρουσιάζονται με μάσκες. Έχουμε κάποια ολοκληρωμένη αντίληψη σχετικά; Έχει γίνει οποιαδήποτε προεργασία; Θα δώσουμε σε όλα τα παιδάκια; Θα δώσουμε μόνο στα φτωχά παιδάκια; Θα δώσουμε και στα παιδιά των ιδιωτικών σχολείων (παρακαλώ να αιτιολογηθεί οποιαδήποτε απάντηση). Θα δώσουμε στο σύνολο του πληθυσμού; Θα δώσουμε στους άπορους και με τι κριτήρια; Αλλά τα σόσιαλ μύδια έχουν ασχοληθεί μόνο με τα παιδάκια, η πολιτικοκοινωνική αντίληψη του κόσμου καθορίζεται από τα σόσιαλ μύδια, και κατά συνέπεια και η χάραξη της πολιτικής μας είναι μια αντανάκλαση του τι παίζει στα σόσιαλ μύδια – αν φυσικά θέλουμε να ξαναβγούμε κυβέρνηση.
Το απαιτούμενο χρηματικό ποσό δεν είναι στην πραγματικότητα μεγάλο. Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει τα ψιλοεκατομμύρια να τα πετάμε από το παράθυρο. Με ενοχλεί όμως ότι το όλο βάρος της διαχείρισης (για πόσους μήνες θα παρέχονται μάσκες, με ποιες διαδικασίες, ποιον απολογισμό, ποια ανοχή κλπ) θα πέσει αναγκαστικά στο κράτος-πατερούλη. Από το οποίο και θα ζητηθούν τα ρέστα για την κάθε στραβή, κι ας είναι ότι η Αννούλα έγραψε με τους μαρκαδόρους της πάνω στη μάσκα της Ελενίτσας. Πάει περίπατο το ζήτημα κάθε ατομικής ή συλλογικής ευθύνης.

Τώρα, το τι θα πρότεινα – φυσικά δεν είμαι ειδικός, έτσι θα πω το τι θα μου άρεσε να δω.

Το θέμα να μη μείνει σε κρατικά χέρια, αλλά να κατέβει χαμηλότερα, ώστε να εμπλακούν κατά το δυνατόν οι ενδιαφερόμενοι πολίτες. Τα δημοτικά σχολεία ανήκουν στην δικαιοδοσία των δήμων, οι οποίοι καλύπτουν και κάποια από τα έξοδά τους. Διαθέτουν και σύλλογο γονέων. Ας συζητήσουν με τους συλλόγους διδασκόντων πώς θα μπορέσουν να δουλέψουν τα σχολεία σε όλο το διάστημα της πανδημίας, και ένα από τα θέματα ας είναι και οι μάσκες. Ίσως καλύτερα να είναι πάνινες, ώστε να μοιραστούν από την αρχή της σχολικής χρονιάς και να μην υπάρχει μια συνεχής διαδικασία διανομής. Κόστος πληρωμένο από τον δήμο. Να αρθεί έτσι κάθε αντιπολιτευτικό επιχείρημα οικονομικής φύσης. Μετά θα είναι ευθύνη των γονέων να συντηρούνται ή/και να αντικαθίστανται. Πράγματι θα πρέπει να δοθούν σε όλα τα παιδάκια. Αποφεύγεις έτσι το διαχειριστικό κόστος εξέτασης της κάλυψης των κριτηρίων, αλλά και τον κοινωνικό στιγματισμό. Και από κει και πέρα συνεχής επικοινωνία των σχολείων με τον δήμο και συλλόγους γονέων για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της πρωτόγνωρης αυτής απειλής.

Συγγραφή Άρθρου

ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΤΡΕΤΣΗΣ