Σκέφτομαι με προσωπική μου ευθύνη

Βαδίζουμε προς μάλλον «χαλαρές» εκλογές. Έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε την τρέλα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Αρχίζει να θολώνει η ανάμνηση των μνημονίων, των κλειστών τραπεζών, των περιφερόμενων γυμνών βασιλιάδων του ενεού πολιτικού κόσμου, της επέλασης της θρασύτητας και του διχασμού. Μας έκανε σοφότερους ; Λένε ότι οι σοφοί διδάσκονται από τα λάθη των άλλων, οι έξυπνοι από τα δικά τους και οι ανόητοι δεν διδάσκονται από τίποτε. Εμείς, σαν λαός και σαν χώρα, σε ποια κατηγορία είμαστε ;

Το μόνο ορατό συμπέρασμα είναι ότι η κρίση μας έκανε πιο δύσπιστους.

Πριν από την κρίση, ενδόμυχα όλοι επαφιόμασταν στο «αόρατο χέρι» που ρύθμιζε τις τύχες μας και μας έδινε την άνεση να φαντασιωνόμαστε στον μικρόκοσμό μας. Κι όταν το «αόρατο χέρι» μας έριξε βροντερό χαστούκι, αρχίσαμε να αναζητούμε το «μαγικό χέρι», που θα έβγαζε κουνέλια από το καπέλο. Φευ, οι μάγοι αποδείχτηκαν μαθητευόμενοι και η παράσταση κατέληξε σε φιάσκο.

Δεν είναι αναγκαστικά κακό το να είμαστε επιφυλακτικοί, ωστόσο είναι πολύ μικρό το κέρδος για ένα μάθημα που πληρώθηκε με τόσο βαρύ τίμημα. Και το εύκολο συμπέρασμα «όλοι ίδιοι είναι» δεν οδηγεί πουθενά.

Αν μια κοινωνία δεν έχει όραμα, συνεχίζει να κλωθογυρίζει αναπαράγοντας τον κακό εαυτό της. Αν το όραμα που έχει δεν είναι ρεαλιστικό, η βέβαιη κατάρρευσή του την σπρώχνει ακόμα βαθύτερα.

Το ότι είμαστε ουραγοί σε ένα σωρό θέματα στην Ευρώπη (και πάλι καλά που είμαστε ακόμη μέσα δηλαδή) αποδεικνύει ότι εξακολουθούμε να πάσχουμε από μια σειρά δομικά προβλήματα. Αλλά, συχνά δεν αναγνωρίζονται σαν τέτοια, ή, ακόμα και όταν αναγνωρίζονται, συνήθως αντιμετωπίζονται σε ένα κλίμα ατομικισμού, οπαδισμού, σύγκρουσης διαφορετικών κοινωνικών, πολιτισμικών και εθνικών ομάδων. Λείπει δηλαδή η κουλτούρα του ειλικρινούς διαλόγου, της αλληλοκατανόησης και της συναίνεσης.

Όμως, οι σοβαρές αλλαγές και ο αναπροσανατολισμός των πολιτικών και των στόχων απαιτούν αλλαγές στη νοοτροπία και στη συμπεριφορά μας. Αλλαγές από όλους : τόσο από αυτούς που ασκούν εξουσία (το πολιτικό σύστημα συνολικά), τους κρατικούς υπαλλήλους και τις δομές που υπηρετούν, όσο και από τους εργοδότες και τους εργαζόμενους, από τους ίδιους δηλαδή τους πολίτες. Κι αυτές οι αλλαγές προϋποθέτουν όχι απλά τη συναίνεση των πολιτών αλλά πολύ περισσότερο την ενεργή συμμετοχή τους.

Καμία μεταρρύθμιση που απαιτεί αλλαγή στη νοοτροπία και στις συνήθειές μας δεν μπορεί να προχωρήσει με την κοινωνία απέναντι.

Έτσι, οι πολιτικές που θα προταθούν πρέπει να έχουν στο επίκεντρό τους τον πολίτη ως ενεργό υποκείμενο, συνειδητό συμμετέχοντα στην κοινωνική εξέλιξη. Αυτό όμως δεν ισχύει σήμερα, δεν εφαρμόζεται ούτε από τους κυβερνώντες ούτε από τους αντιπολιτευόμενους.

Στο Βολτ Ελλάδας είμαστε αντίθετοι με τις κυρίαρχες πολιτικές και γι' αυτό κάνουμε, ξεκινώντας από αυτές τις εκλογές, ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Ιδρύσαμε, μαζί με κόμματα του Πράσινου χώρου και άλλα πανευρωπαϊκά πολιτικά ρεύματα την πολιτική αυμμαχία Πράσινο & Μωβ για την κάθοδό μας στις εθνικές εκλογές. Πρόθεσή μας δεν είναι η διαμαρτυρία. Φιλοδοξούμε να προωθήσουμε θεσμικά εναλλακτικές προτάσεις για ένα κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο που να επικεντρώνεται στην υπεράσπιση του συλλογικού συμφέροντος, των κοινών αγαθών και της συμμετοχικής δημοκρατίας. Κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την στήριξη των θεσμών και της κυβερνησιμότητας της χώρας.
Το εγχείρημα αυτό έχει και πανευρωπαϊκή διάσταση. Ήδη οι δυνάμεις αυτές συμπορεύονται με επιτυχία στην ομάδα των 73 ευρωβουλευτών των Πράσινων/EFA στο Ευρωκοινοβούλιο. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ήταν κάτι εύκολο να το πετύχουμε κι εδώ. Οι αφετηρίες, αντιλήψεις και νοοτροπίες μας δεν ήταν κοινές σε όλα τα σημεία. Για πολλούς μήνες συζητήσαμε, συμφωνήσαμε, διαφωνήσαμε, ακόμα και συγκρουστήκαμε κάποιες φορές μεταξύ μας. Καταλήξαμε όμως σε ένα προγραμματικό πλαίσιο που είναι προϊόν σύνθεσης, όχι συμβιβασμών. Και θεωρώ ότι αυτό αποτελεί μια πρώτο δείγμα αλλαγής παραδείγματος για το πώς μπορούν να επιτευχθούν συναινέσεις στην χώρα μας.