Για όσους ζήσαμε την κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας μέσα από τις τάξεις του Ποταμιού η έκπληξή μας είναι μεγάλη. Στηρίζοντας ένα κόμμα που τοποθετήθηκε στο λεγόμενο προοδευτικό κέντρο γνωρίζεις ανθρώπους με κουλτούρα διαλόγου και σεβασμού στο διαφορετικό. Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις έμεναν πάντα στα επίπεδα της ευπρέπειας και οι επιθέσεις με χαρακτηρισμούς απουσίαζαν. Σε γενικές γραμμές επικρατούσε ένα ευχάριστο κλίμα που δεν συναντάς εύκολα στα πολιτικά κόμματα. Οι πρωταγωνιστές αυτής της κατάστασης ήταν οι εθελοντές του κόμματος και τα απλά μέλη.
Όσο για τους περισσότερους από τους «επώνυμους» υποστηρικτές του, αυτοί είχαν πάρει ήδη τον δρόμο προς τη ΝΔ από τον Ιανουάριο του 2015. Άλλωστε, εκείνη την περίοδο έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη σε αρχηγό του κόμματός του. Από τότε άρχισαν να διαρρέουν και οι φήμες ότι το Ποτάμι έκλεισε τον κύκλο του. Όπως έλεγαν, Το Ποτάμι δεν έχει λόγο ύπαρξης, αφού οι αρχές του πλέον θα εκφράζονταν από τον νέο αρχηγό της Ν.Δ.
Η συνέχεια λίγο πολύ είναι σε όλους γνωστή. Οι μεταγραφές βουλευτών και στελεχών από το Ποτάμι προς τη Ν.Δ οδήγησαν στη διάλυση της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας και στην αποτυχία εισόδου του στην ευρωβουλή. Μοιραία, είτε για λόγους πολιτικής επιβίωσης είτε ελλείψει εναλλακτικής επιλογής, αρκετά κεντρώα στελέχη αναζήτησαν πολιτική στέγη στο κυβερνών κόμμα.
Ωστόσο, η εσωτερική ανάγκη πολλών εξ αυτών να φανούν πιστοί στην ηγεσία του νέου τους κόμματος, θυμίζει γενιτσαρισμό. Στηρίζουν με πάθος κάθε απόφαση της κυβέρνησης, εκθειάζουν μόνιμα τον Κυριάκο Μητσοτάκη και επιτίθενται σε οποιαδήποτε φωνή κριτικής προς το κυβερνητικό έργο. Κλείνουν τα μάτια σε θέματα που αντιμάχονται την κοινή λογική και τη δημοκρατία, όπως τη μετάληψη της θείας κοινωνίας εν μέσω πανδημίας και τον έλεγχο των ΜΜΕ από την κυβέρνηση.
Όσο δε για τον πολιτικό λόγο που εκφράζουν στα social media δυσκολεύεσαι να διακρίνεις αν πρόκειται για τους δημοκρατικούς ανθρώπους που κάποτε αγωνιστήκατε μαζί για μια καλύτερη κοινωνία ή κοινούς haters. Στείρος φανατισμός που φτάνει στα όρια του κομματικού οπαδισμού, όταν έχει μεσολαβήσει και κάποια πρόσληψη στον δημόσιο τομέα. Και κάπως έτσι, οι ακραίες συμπεριφορές κεντρώων στελεχών ερμηνεύτηκαν κυρίως από τους αντίπαλους του μεσαίου χώρου ως Ακραίο Κέντρο. Αν και ο συγκεκριμένος πολιτικός όρος στην Ελλάδα δεν έχει το ίδιο περιεχόμενο με αυτό που έχει σε άλλες δυτικές χώρες όπου έχει εμφανιστεί.
