Ζει
Στα φώτα των προβολέων, στους καπνούς των δακρυγόνων, στα μάτια της αγωνίας, στις μυρωδιές του φόβου.
Ζει
Στα πεζοδρόμια που μοιραστήκαμε την εφηβική αποκοτιά μας, στα κάγκελα που δυναμώσαμε τις φωνές μας, στις πλατείες που ενώσαμε τις ζωές μας.
Ζει
Σε όσα γκρεμίσαμε αλλά και σε όσα χτίσαμε, σε όσα θέλαμε και σε όσα θέλουμε, σε αυτό που ήμασταν και σε αυτό που γίναμε.
Ζει
Σε όσα διδάξαμε στα παιδιά μας, σε όσα τα παιδιά μας θα διδάξουν στα δικά τους παιδιά.
Ζει
Στις καρδιές μας, στις μνήμες μας, στα λάθη μας, στις ενοχές μας.
Το Πολυτεχνείο Ζει
