Pin It

Καλεσμένη μας σήμερα η Dr. Γιάννα Τζανιδάκη. Μια γυναίκα με κύρος. Όχι το κύρος που σου δίνουν οι σπουδές, οι μεταπτυχιακοί τίτλοι, εκείνο το DR που δικαιούσαι να βάλεις πριν από το όνομά σου, οι θέσεις ευθύνης, τα προγράμματα που έφερες σε πέρας, η αναγνώριση και οι ανταμοιβές. Όχι, η κυρία διαθέτει πέραν αυτών εκείνο το άλλο κύρος.

 

Εκείνο που σου επιτρέπει να μπορείς να «τσαλακώνεσαι», να κυλιέσαι με τα παιδιά σου στα πάρκα, να πίνεις ποτάκια με τους φίλους σου, να κάνεις αστεία στα social media, να βάφεις τα μαλλιά σου μπλε, να απολαμβάνεις τη ζωή αλλά να νοιάζεσαι και για τους άλλους. Να αγαπάς χωρίς όρια και παζάρια . Να διοικείς χωρίς μαστίγιο, μοιράζοντας εντέχνως τη δουλειά. Να μένεις πιστή στους φίλους σου, ακόμη κι αν ξέρεις πως έχουν άδικο. Να μην έχεις την ανάγκη να αποδείξεις την αξία σου. Δουλεύει σε διευθυντική θέση σε καινοτόμα ευρωπαϊκά προγράμματα αλλά μπορούμε κάλλιστα να τη φανταστούμε, αν ζούσε σε άλλες εποχές, όταν οι γυναίκες κουβαλούσαν το νερό με στάμνες στους ώμους, να τις οργανώνει σε αλυσίδα που θα δίνει η μία πάσα στην άλλη. Γιατί ό,τι και να οργανώνει η Γιάννα, έχει πολλή γνώση, πολλή αγάπη και πολλή φροντίδα.   Ας περάσουμε στον πρώτο κύκλο ερωτήσεων για να καταλάβουμε το επαγγελματικό της πεδίο και το πώς αυτό επηρεάζει τις ζωές των Ευρωπαίων.

 

Sl.: Γιάννα, πες μας λίγα πράγματα για τη δουλειά σου, γιατί το Διευθύντρια σε τμήμα καινοτομίας από μόνο του δεν μας λέει κάτι με σαφήνεια. Τι σχεδιάζετε εκεί στην Ευρώπη και πώς επηρεάζεται η δική μας ζωή από τα προγράμματα που υλοποιείτε;
Το πρώτο πράγμα που μπορώ να σου πω για τη δουλειά μου είναι ότι την αγαπώ. Είμαι από εκείνους που δεν μπορούν να δουν τη δουλειά τους σαν ένα αναγκαίο κακό που αποφέρει τα προς το ζην και το οποίο τους τρώει χρόνο από τη ζωή τους 9-5. Έχω πάθος για τη δουλειά μου και το αστείο είναι ότι οι σπουδές μου δεν είχαν (σχεδόν) τίποτα να κάνουν με το αντικείμενο της δουλειάς μου: τα ευφυή συστήματα μεταφορών ή Intelligent Transport Systems (ITS), αφού ο όρος χρησιμοποιείται έτσι στην Ελλάδα. Οι έξυπνες μεταφορές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την ψηφιακή επανάσταση στην οποία έχουμε περάσει εδώ και κάποιες δεκαετίες. Τα ψηφιακά λογισμικά, οι τεχνολογίες 5G αλλά και ITS G5 εφαρμόζονται σε οχήματα (βλέπε οχήματα χωρίς οδηγό και όχι μόνο) αλλά και σε δίκτυα μεταφορών. Ο κύριος λόγος ύπαρξης και εξέλιξης των συστημάτων ITS είναι η βελτίωση της ποιότητας της ζωής των πολιτών σε μια κοινωνία, αφού η μετάδοση πληροφοριών σε πραγματικό χρόνο μάς κάνει περισσότερο σίγουρους, λιγότερο απρόσεκτους και ανασφαλείς, άρα περισσότερο ασφαλείς, μας βοηθά να προγραμματίσουμε καλύτερα, να κινηθούμε ευκολότερα και πιο ελεύθερα, κάνει τις μετακινήσεις περισσότερο αποτελεσματικές και προσβάσιμες σε όλους. 

Sl.: Μπορείς να μας δώσεις ένα παράδειγμα; Τι εννοείς;

Εννοώ ότι τα αυτοκίνητα μπορούν να ‘μιλάνε’ μεταξύ τους (στα λογισμικά τους συστήματα αναφέρομαι) με τεχνολογίες επικοινωνίας ITS G5, ας πούμε, και ‘προειδοποιούν το ένα το άλλο’ για κάποιο πρόβλημα στο οδόστρωμα ή κάποιο επεισόδιο στο οδικό δίκτυο που θα συναντήσουν μπροστά τους, μεταφέρουν πληροφορίες, κάνουν χρήση δεδομένων σε απίστευτες ταχύτητες και με αυτόν τον τρόπο συμβάλλουν στην ασφάλεια όλων μας. Ένα άλλο παράδειγμα είναι όταν ‘μιλάνε’ τα φανάρια με τα ποδήλατα που περιμένουν να διασχίσουν τον δρόμο και σηματοδοτούν την προτεραιότητα των πεζών η των ποδηλάτων έναντι των αυτοκίνητων στο κέντρο της πόλης (για παράδειγμα) και χρησιμοποιούν τεχνολογίες ITS για να εφαρμόσουν πολιτικές διαχείρισης κυκλοφοριακού (Traffic Management).

Sl.: Πόσος καιρός είναι που ξεκίνησαν όλα αυτά; Νομίζω πως πραγματικά είναι πολύ φρέσκα. 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει νομοθετήσει στον τομέα αυτόν εδώ και 11 χρόνια και αυτήν την περίοδο επαναπροσδιορίζει την πολιτική και τη νομοθεσία της στο πώς θα υποστηρίξει τη χρήση των ITS τεχνολογιών και των συστημάτων αυτών στα Κράτη Μέλη με στόχο όχι μόνο την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα των μεταφορών πλέον αλλά και για να υποστηρίξει τις αειφόρες πολιτικές, την πράσινη ενέργεια, τις εναλλακτικές κινητικότητας (βλ. πολυ-τροπικότητα στις μεταφορές).Εμένα όλα αυτά με εξιτάρουν. Μου αρέσει να βρίσκομαι ‘στις επάλξεις’ της καινοτομίας, παθιάζομαι που κάθε καινοτομία στο αντικείμενο των ευφυών συστημάτων μεταφοράς έχει άμεσο αντίκτυπο στην καθημερινότητά μας. Θέλω να μπορώ να δω τα αποτελέσματα της δουλειάς μου, γύρω μου, στον δρόμο, στην Ελλάδα, στην Ολλανδία. Για παράδειγμα, εδώ στην Ολλανδία, γνωρίζεις ανά πάσα στιγμή ποιο μέσο μαζικής μεταφοράς μπορείς να πάρεις για να πας από το σημείο Α σε μια πόλη στο σημείο Β σε άλλη πόλη και πόσο κόσμο έχει μέσα το βαγόνι ή το λεωφορείο, ανά πάσα στιγμή και τι ώρα θα περάσει και από πού. Μπορείς να αγοράσεις το εισιτήριο διαδικτυακά και αν υπάρχει ατύχημα στον δρόμο, στη διαδρομή που έχεις διαλέξει να ακολουθήσεις, λαμβάνεις πληροφορίες από τον πάροχο των υπηρεσιών κινητικότητας σε πραγματικό χρόνο στο κινητό σου, πώς ακριβώς πρέπει να κινηθείς και ποια μέσα μαζικής μεταφοράς πρέπει να πάρεις (και τι ώρα) για να φθάσεις στον προορισμό σου στην ώρα σου. Στο Βέλγιο, στη Γάνδη, πριν 6 χρόνια η πόλη άλλαξε σηματοδότηση σε 60(!) οδούς μέσα σε μια νύχτα και προειδοποίησε τις εταιρίες παροχής πληροφοριών πλοήγησης μια εβδομάδα πριν, όπως και τους κατοίκους φυσικά, έτσι ώστε να μην υπάρξει ούτε ένα ατύχημα ούτε ένα πρόβλημα. Και αυτό, όσο απίστευτο και αν ακούγεται, δούλεψε! Η ομάδα μου εργάζεται για τον οργανισμό Ευφυών Συστημάτων Μεταφοράς ERTICO –ITS Europe στα προγράμματα καινοτομίας, την οποία σχεδιάζουμε με τα μέλη μας, τα οποία, μεταξύ άλλων, είναι  τα περισσότερα υπουργεία μεταφορών από τα κράτη μέλη της Ένωσης, εταιρίες αυτοκινητοβιομηχανίας της Ευρώπης, ερευνητικά κέντρα και εταιρίες τηλεπικοινωνίας και οργανισμοί από όλη την Ευρώπη. Έχουμε πόλεις από όλη την Ευρώπη που είναι μέλη του οργανισμού, όπως έχουμε και περιφέρειες. Συντονίζουμε από χρηματοδοτικά προγράμματα με drones μέχρι την ηλεκτροκίνηση και τις έξυπνες πόλεις. Η καινοτομία είναι ITS. Εγώ κάνω το λινκ ανάμεσα στην καινοτομία και στην εφαρμογή των καινοτόμων ιδεών. Κάνω επίσης και το λινκ μεταξύ φαντασίας, αφηρημένης λογικής και στρατηγικής (αυτό είναι καινοτομία!) και αν με αφήσεις μπορώ να σου μιλάω για τη δουλειά μου για ώρες!  

Sl.: Μα είναι τόσο εντυπωσιακά όλα αυτά και σ’ ευχαριστούμε που μας τα έκανες απλά. Βέβαια για την Ελλάδα και ειδικά για τη Θεσσαλονίκη που ζω εγώ μοιάζουν με όνειρο θερινής νυκτός. Ας πάμε όμως στην πραγματική ζωή… Ήδη μας έχεις αναφέρει μια μεγάλη διαφορά στην καθημερινότητα του Ολλανδού και του Έλληνα. Τι άλλο έχουν οι Ολλανδοί που το ζηλεύεις και θα ήθελες να το δεις στη χώρα μας και τι σου λείπει από την Ελλάδα;

Και όμως! Η Θεσσαλονίκη είναι μέλος της ERTICO –ITS Europe και συμμετέχει στα προγράμματά μας, αλλά φυσικά στην παρούσα φάση είμαστε στην πόλη σε πειραματικό επίπεδο ακόμα. Περίμενε λίγο και θα γίνουν όλα! Και δεν αναφέρομαι στο μετρό (χα, χα, χα)! Τι έχουν οι Ολλανδοί που το ζηλεύω και τι μου λείπει από την Ελλάδα; Χμμμ… Ζηλεύω το cool τους. Αν τρακάρεις με το αυτοκίνητο (ή και με το ποδήλατο!) στην Ολλανδία, θα βγούνε έξω, θα ανταλλάξουν τις ασφάλειες, θα ζητήσουν συγγνώμη, θα καλέσουν τις αρχές, θα παρκάρουν στην άκρη και δεν θα προκληθεί καμία κυκλοφοριακή συμφόρηση. Σαν να τους συμβαίνει κάθε μέρα! Στην Ελλάδα μπορεί να φας και μπουνιά και ας μην είναι καν δικό σου το λάθος για το τρακάρισμα. Η διαφορά είναι ότι οι Ολλανδοί έχουν τις ασφάλειες και τα χαρτιά τους όλα σε τάξη, ενώ στην Ελλάδα δεν το έχεις ασφαλίσει, γιατί θέλεις να το παίξεις έξυπνος και να γλιτώσεις λεφτά, οπότε ένα μικρό τρακάρισμα θα σου δημιουργήσει την απίστευτη ταλαιπωρία φυσικά. Ζηλεύω ή, καλύτερα, σέβομαι αφάνταστα επίσης την καλά εδραιωμένη κουλτούρα του Polder model. Αυτό είναι το σύστημα διαπραγμάτευσης σε (συνήθως αλλά όχι μόνο) πολιτικό επίπεδο βάσει του οποίου οι Ολλανδοί παίρνουν αποφάσεις. Τι ακριβώς σημαίνει; Θα μείνουν και θα μιλήσουν οι δυο (ή και παραπάνω) πλευρές μέχρι να βρουν τη μέση λύση και όλες οι διαφωνίες θα ‘εξατμιστούν’, και χρησιμοποιώ επίτηδες τη μεταφορά, γιατί τα Polders είναι οι περιοχές της Ολλανδίας τις οποίες οι Ολλανδοί έχουν απομονώσει από το νερό που τις περιβάλλει και εκμεταλλεύονται σαν βοσκοτόπους όπως και οι περιοχές που έχουν ‘ανακτήσει’ (όπως λένε) από τη θάλασσα για γεωργική εκμετάλλευση (δεν τις αποξηραίνουν εντελώς όπως κάνουν σε εκείνες που προορίζονται για δόμηση). Όπως φαντάζεσαι, κάτι τέτοιο προϋποθέτει τη συνεργασία όλων και τη συνειδητή επιλογή όλων να βάλουν τις διαφορές τους στην άκρη για το κοινό καλό. Λένε ότι την εποχή του μεσαίωνα ακόμα και όταν οι ολλανδικές πόλεις βρίσκονταν σε πόλεμο μεταξύ τους, οι κάτοικοι σταματούσαν τις εχθροπραξίες για να αρδεύσουν τα polders, αφού ήταν ζωτικής σημασίας και για τις δυο πλευρές. Όταν έχεις να τα βάλεις με πλημμύρες, ανέμους και καταποντισμούς, συνεργάζεσαι με τον άλλο και φτάνεις μέχρι το τέλος για να βρεις λύση. Είναι βαθιά συνειδητοποιημένοι ότι κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τη φύση μόνος του, και όπου ‘φύση’ βάλε ‘πρόβλημα’. Το ολλανδικό σύστημα αποφάσεων βασισμένο στο Polder model είναι αποτελεσματικό, γιατί η τελική λύση βρέθηκε και από τις δυο πλευρές και κανείς δεν μπορεί να αποποιηθεί τις ευθύνες της συμφωνίας και των κινήσεων που θα ακολουθήσουν. Ακόμα και αν η συμφωνία που επιτεύχθηκε είναι λάθος, την ευθύνη τη φέρουν όλοι. Κάτι τέτοιο σε σύγκριση με την ανικανότητά μας στην Ελλάδα να συμφωνήσουμε σε κάτι, οτιδήποτε (!), και πόσο μάλλον να αναλάβουμε ευθύνες, εμένα μου φαίνεται τρομερό.Τι μου λείπει από την Ελλάδα; Ο ήλιος, η θάλασσα και οι φίλοι μου (και η μαμά μου!). Η χώρα μας είναι η πιο όμορφη στον κόσμο και οι φίλοι σου θα μείνουν μέχρι το πρωί να συζητήσουν το πρόβλημά σου, αν χρειαστεί. Το να βλέπεις ένα καθαρό γαλάζιο ουρανό κάθε πρωί που ξυπνάς και να σηκώνεις το τηλέφωνο να κανονίσεις να πας για καφέ, για ρακές ή για παϊδάκια στο τσακ-μπαμ και χωρίς να σκέφτεσαι πώς, τι και γιατί και αν θα είναι ανοιχτά και ποιος θα πληρώσει (αφού θα τσακωθούμε πάντα ποιανού είναι ο λογαριασμός και ποιος πλήρωσε την τελευταία φορά) είναι κάτι που μου λείπει αφάνταστα. Φυσικά να πω εδώ ότι από το ’93 που έφυγα σίγουρα πολλά έχουν αλλάξει στην νοοτροπία μας ως Ελλήνων και ίσως να μην τσακωνόμαστε για το ποιος θα πληρώσει γιατί απλά δεν έχουμε τόσα χρήματα πια, αλλά την κίνηση θα την κάνουμε ούτως ή άλλως! Αλλά ξέρεις πώς είναι με τους Έλληνες του εξωτερικού. Εμείς οι ξενιτεμένοι κουβαλάμε την Ελλάδα μέσα μας. Την Ελλάδα που αφήσαμε και όχι την Ελλάδα που είναι. Πάω συχνά στην Ελλάδα, όμως όχι όσο συχνά πήγαινα πριν γίνω μαμά, αλλά και πάλι, οι φίλοι μου (και έχω αρκετούς και υπέροχους) με κάνουν να νιώθω σαν να μην έφυγα ποτέ. 

Sl.: Και τι δεν σου λείπει από την Ελλάδα;

Η αγένεια. Για κάποιο λόγο δεν έχουμε τρόπους. Μας μεγαλώνουν να σεβόμαστε τους μεγαλύτερούς μας («κάνε στην άκρη, κορίτσι μου, να περάσει η κυρία» ή «μην διακόπτεις όταν μιλάνε οι μεγάλοι») και μεγαλώνουμε και είμαστε αγενείς και φοβισμένοι. Η έννοια της ευγένειας δεν έγκειται στο να μιλάς στον άλλο στον πληθυντικό, γιατί είναι μεγάλος σε ηλικία ή στο να μη μιλάς, γιατί ο μεγαλύτερος πρέπει να μιλήσει. Η ευγένεια πρέπει να βγαίνει από την ψυχή μας, από τη γενική παιδεία μας και δεν την έχουμε. Από τον περιπτερά της γειτονιάς μέχρι τον δημόσιο υπάλληλο που σε κοιτάζει υποτιμητικά, γιατί του ήρθες στον κισσέ μεσημεριάτικα, φερόμαστε μεταξύ μας απαράδεκτα. Ούτε οι Ολλανδοί είναι ευγενείς, μην νομίζεις. Εκείνοι το γνωρίζουν και το λένε και μόνοι τους. Είναι απότομος ο τρόπος που φέρονται, αλλά το δικαιολογούν ότι απλά είναι ειλικρινείς και δεν προσποιούνται με περιττές ευγένειες. Δεν θα σου φερθούν όμως ποτέ άσχημα ούτε ο δημόσιος υπάλληλος στο υπουργείο ούτε ο αντίστοιχος περιπτεράς. Εμείς τι δικαιολογία έχουμε στην Ελλάδα; Αυτή είναι μια απορία που δεν έχω λύσει τόσα χρόνια. 

SL.: Δεν υπάρχει δικαιολογία για την αγένεια… Ας αλλάξουμε όμως πεδίο. Ας αφήσουμε την πραγματικότητα κι ας πάμε σε αρχές. Ποιες από τις αρχές σας θα θέλατε να υιοθετήσουν τα παιδιά σας; Προσοχή, είναι ερώτηση παγίδα.

Δεν βλέπω την παγίδα. Θα ήθελα να μου εξηγήσεις ποια ήταν η παγίδα σε κάποια φάση. Λοιπόν, ωραία, πάμε στις αρχές. Φυσικά και θα ήθελα τα παιδιά μου να υιοθετήσουν κάποιες από τις αρχές μου. Κάθε γονιός το θέλει. Γι’ αυτό άλλωστε τείνουμε να αναπαράγουμε αυτά που μας δίδαξαν οι δικοί μας οι γονείς, έτσι δεν είναι; Εγώ (και όχι ‘εμείς’- γιατί για τις δικές μου αρχές μπορώ να σου μιλήσω και όχι και για εκείνες που η ολλανδική κοινωνία και το σχολείο περνάει στα παιδιά μου, ή εκείνες που θα πάρουν από τον μπαμπά τους) θα ήθελα τα παιδιά μου να αποκτήσουν ενσυναίσθηση, υπευθυνότητα και σεβασμό για τους άλλους. Η ενσυναίσθηση είναι πολύ μεγάλο πράγμα για εμένα. Είναι η βάση του πολιτισμού μιας κοινωνίας. Όταν μπορείς να μπεις στη θέση του άλλου και να καταλάβεις πώς σκέφτεται και γιατί, όταν μπορείς να τον νιώσεις, τότε δεν θα του κάνεις κακό, δεν θα τον πληγώσεις, δεν θα τον κοροϊδέψεις. Και όταν λέω ‘να καταλάβεις’ δεν εννοώ ‘να δεχτείς αυτό που σου κάνει’, να το ξεκαθαρίσω αυτό, έτσι; Μαθαίνω στα παιδιά μου από νωρίς ότι ποτέ δεν κοροϊδεύουμε άλλα παιδάκια, ποτέ δεν τα αποκλείουμε από το παιχνίδι, ποτέ δεν τα κατηγορούμε, γιατί τα κατηγόρησαν οι άλλοι. Θα κάνουμε προσπάθεια να βοηθήσουμε το καινούριο παιδάκι να κάνει φίλους, να αισθανθεί πιο άνετα στην τάξη. Δεν θα πούμε ότι ένα παιδάκι ( ή μεγάλος) είναι χοντρός. Μπορεί να του αρέσει, αλλά μπορεί να έχει και θέμα υγείας. Και τα δυο είναι εξίσου αποδεκτά. Δεν είμαστε εδώ να κρίνουμε το πάχος του άλλου ούτε τις πράξεις του, γιατί ο καθένας πράττει όπως νομίζει ότι είναι καλύτερο. Από την άλλη όμως, αν ένα παιδάκι σού παίρνει τα πράγματα, δεν θα του τα δώσεις, αν δεν θέλεις. Εάν ένα παιδάκι σε σπρώξει, θα το σπρώξεις πίσω. Δεν είμαι από αυτούς που γυρνάνε και το άλλο μάγουλο άλλα ούτε και από εκείνους που θα χρησιμοποιήσουν βία. Είμαι όμως μαμά και πρέπει να μάθω στα παιδιά μου να προστατεύονται. Η υπευθυνότητα είναι επίσης μια από τις αρχές που θα ήθελα να υιοθετήσουν τα παιδιά μου. Το να είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου σε κάνει αυτόματα και συνειδητοποιημένο άτομο. Αυτό θα ήθελα για τα παιδιά μου και αυτό θα ήθελα από όλους γύρω μας, είναι η αλήθεια. Το να παραδέχεσαι και να παίρνεις την ευθύνη της λανθασμένης ίσως πράξης σου είναι μεγάλο πράγμα. Έτσι μαθαίνεις να χάνεις και μαθαίνεις και να κερδίζεις. Όταν είσαι συνειδητοποιημένος, όταν αναλαμβάνεις την ευθύνη των πράξεών σου, μαθαίνεις τα πώς και τα γιατί τα δικά σου πρώτα (και μετά των άλλων) και κάνεις βήματα που θα σε βοηθήσουν να γίνεις καλύτερος άνθρωπος για εσένα και την κοινωνία. Αναγνωρίζεις τα λάθη σου και, αν είναι δυνατόν, δεν τα ξανακάνεις. Ο σεβασμός για τους άλλους (η τρίτη από τις αρχές μου που θα ήθελα να υιοθετήσουν τα παιδιά μου) απορρέει από την ενσυναίσθηση κατ’ εμέ, αλλά είναι και μια αρχή από μόνη της. Όπως είπα και πριν, ο σεβασμός έρχεται από την καρδιά μας. Σέβεσαι τον άλλο, γιατί σέβεσαι τον εαυτό σου και τις ελευθερίες και τα δικαιώματα, και τα δικά σου αλλά και του άλλου. Δεν υπάρχουν άνθρωποι με περισσότερα δικαιώματα από εσένα αλλά ούτε κι εσύ έχεις περισσότερα από τους άλλους γιατί έτυχε να γεννηθείς λευκό αγόρι της μεσαίας τάξης σε μια χώρα της ΕΕ. Να σου πω, τέλος, ότι έμαθα στα παιδιά μου από μικρά (τώρα είναι 10 χρονών μεγάλα- χα, χα!) να μην καταστρέφουν τα λουλούδια και τα φυτά –ξέρεις, κάποια μπεμπάκια ό,τι βρούνε το μαδάνε, παίζοντας -όχι από κακία- και τα άκουσα να ζητούν συγγνώμη από ένα λουλούδι μια φορά που πέρασαν δίπλα του και έσπασε το κλαράκι. Ήταν, δεν ήταν 4 χρονών, αλλά με εντυπωσίασε πόσο σεβάστηκαν τη ζωή, ακόμα και αν εκείνη ήταν ενός λουλουδιού. Ξαναγυρνάω λοιπόν σε αυτό που σου είπα στην αρχή: Αναπαράγουμε και μεταδίδουμε στα παιδιά μας τις αρχές που μας μετέδωσαν οι γονείς μας και τις οποίες μετα από ανάλυση (κάπου στα 25 έγινε αυτό) τις θεωρούμε σωστές. Η μαμά μου μου έλεγε πάντα: Μην κάνεις στον άλλο αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν εσένα. Αυτό είπα (και λέω) και εγώ στα παιδιά μου, όταν τους ζήτησα να μη μαδάνε τα λουλούδια. Είναι ζωντανά τα λουλούδια, τους είπα. Γιατί κάνεις κάτι σε ένα ζωντανό οργανισμό, που δεν θα ήθελες με τίποτα να σου κάνουν εσένα; Όπως σέβονται τα λουλούδια, σέβονται και τα μυρμήγκια, τα ζώα και τους ανθρώπους. Ελπίζω να μην τα χάσουμε όλα αυτά τα κεκτημένα στην εφηβεία!

Sl.: Είσαι από τους πολίτες που, όταν προσκλήθηκαν να εκθέσουν τον εαυτό τους σε εκλογική αναμέτρηση (Ευρωεκλογές) και παρ’όλο που ζούσες εκτός Ελλάδος, το έκανες. Αυτό από μόνο του είναι ένα φωτεινό παράδειγμα πολίτη που νοιάζεται, συμμετέχει, διεκδικεί. Πώς θα μας ανέλυες τώρα την προσωπική σου διαδρομή σε αυτές τις εκλογές;

Ναι, είμαι παράδειγμα πολίτη που νοιάζεται, αλλά δεν ξέρω πόσο φωτεινό είμαι (χα, χα!). Όπως δυστυχώς κατάλαβα από πρώτο χέρι, αν ήμουν μέσα στα φώτα και την τηλεόραση, θα είχα ίσως (!) περισσότερες ψήφους εμπιστοσύνης από τους συμπατριώτες μου. Γνωρίζω πολύ κόσμο λόγω δουλειάς, είμαι πολύ κοινωνικός άνθρωπος και μπλέκομαι παντού, γιατί έχω πολλά ενδιαφέροντα. Από την άλλη, ζω εκτός Ελλάδας από το ’93 (της προηγούμενης χιλιετίας χα, χα!) και όπως και να το κάνεις, δεν είναι όλοι μου οι γνωστοί και οι φίλοι Έλληνες ή και εκείνοι που είναι, δεν μένουν όλοι στην Ελλάδα όπου το κόμμα με το οποίο κατέβηκα (το Ποτάμι) έκανε την προεκλογική του εκστρατεία. Ήμασταν δυο υποψήφιοι από το Ποτάμι στην Ολλανδία ( ο φίλος μου ο Αναστάσης ο Περράκης ήταν ο άλλος) και φυσικά μας στήριξε πολύς κόσμος και από την Ολλανδία και από την Ελλάδα και από άλλες χώρες αλλά δεν ήταν αρκετός για να βγούμε στην Ευρωβουλή. Με παίρνανε από την Αμερική και την Αυστραλία φίλοι Έλληνες και μου λέγανε ότι με ψήφισαν και ότι με ψήφισαν και γνωστοί τους στους οποίους είχαν μιλήσει για εμένα και το Ποτάμι και ένιωσα τεράστια ευγνωμοσύνη που πραγματικά άνθρωποι που ήξερα λίγο ή και καθόλου μου έδειξαν τέτοια εμπιστοσύνη. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό. 

Sl.: Επειδή έχεις, εκτός από πάθος, και πολύ αναλυτικό μυαλό, θα σε παρακαλούσαμε να μας αναλύσεις περισσότερο τα αίτια για τα οποία το Ποτάμι δεν πήγε καλά στις ευρωεκλογές παρ’ όλο που ο κόσμος το αγαπούσε και παρ’ όλο που κατέβασε μία ομάδα ικανότατων στελεχών και προσπάθησε να βάλει στην ατζέντα τα ευρωπαϊκά θέματα. Εννοείται πως η ανάλυση που σου ζητάμε είναι μέσα από τη δική σου πορεία σε αυτές τις εκλογές. 

Ποιος μπορεί να τα βάλει με το θεριό του δικομματισμού στην Ελλάδα; Τα βάλαμε και χάσαμε. Όταν πέφτει «γραμμή» από το κόμμα «ψηφίστε αυτούς για να δείξουμε τη δύναμη μας στις ευρωεκλογές, έτσι ώστε να συσπειρωθεί η ΝΔ ή το ΚΙΝΑΛ για τις εθνικές που έπονται», καταλαβαίνεις ότι: 

α) για το εκλογικό σώμα το τι θα φέρει η Ελλάδα στις διαβουλεύσεις και στις συζητήσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν είναι η άμεση προτεραιότητα 

β) ψηφίζει με γνώμονα το ποιος ΔΕΝ πρέπει να βγει και όχι το ποιος αξίζει να βγει στην Ευρωβουλή και 

γ) το εκλογικό σώμα, αν δεν σε έχει δει σε ταινία, πρωινάδικο, ποδοσφαιρικό αγώνα κλπ. δεν του είσαι γνώριμος και δεν θα σε τιμήσει με την ψήφο του. Καταλαβαίνεις επίσης ότι η πολιτική δεν είναι βόλτα, και τι εννοώ: ήμασταν πέντε άτομα στην Ολλανδία που στηρίζαμε το Ποτάμι σχεδόν από την αρχή της ύπαρξής του και όταν μου προτάθηκε να κατέβω στις Ευρωεκλογές με το συγκεκριμένο κόμμα, δεν είχαμε τον μηχανισμό πίσω μας για να κάνουμε τη φοβερή καμπάνια. Ξέρω αρκετούς από τους συν-υποψήφιούς μου στις Ευρωεκλογές που επένδυσαν προσωπικό χρόνο και χρήμα για να είναι στις επάλξεις, στα εκλογικά περίπτερα, στα βανάκια της περιοδείας σε όλη την Ελλάδα, στα πάνελ στην τηλεόραση. Τους θαυμάζω. Εγώ, εκτός του ότι όλα αυτά γίνανε τελευταία στιγμή, είχα και πάρα πολλή δουλειά με το παγκόσμιο συνέδριο που ετοιμάζαμε με τον οργανισμό για τον οποίο εργάζομαι στη Σιγκαπούρη και, εκτός της προετοιμασίας που κάναμε από τις Βρυξέλλες όπου εδρεύει ο οργανισμός, έπρεπε να είμαι εκεί (στη Σιγκαπούρη) και όχι στην Ελλάδα. Θα μου πεις «η πολιτική θέλει και θυσίες», ή πας και κάνεις τη δουλειά σου (που αγαπάς, να ξαναπώ) ή πας Ελλάδα και κάνεις προεκλογική εκστρατεία με το κόμμα που στηρίζεις. Ε και για αυτό η πολιτική δεν είναι «βόλτα». Εγώ, όπως και τόσοι άλλοι στο Ποτάμι, δεν ήμασταν επαγγελματίες πολιτικοί αλλά εργαζόμενοι πολίτες που θέλαμε να φέρουμε κάτι καινούριο και δίκαιο στον τόπο μας. Οι επαγγελματίες πολιτικοί δεν θα αφήσουν τη δουλειά τους να τρέξουν την εκστρατεία, γιατί η πολιτική είναι η δουλειά τους και το κόμμα έχει χρήματα και χρόνο να τους στηρίξει. Οι συνυποψήφιοί μου στο Ποτάμι και εγώ δεν είχαμε αυτήν την πολυτέλεια. Βάλε λοιπόν τον διπολισμό των κομμάτων, το ότι τα ευρωπαϊκά θέματα δεν είναι προτεραιότητα παρ’ όλο που οι εκλογές ήταν για την Ευρώπη και την διαφορά των συνυποψήφιών μου και εμού στο Ποτάμι με τους κλασικούς πολιτικούς σε μια εξίσωση και δεν θα εκπλαγείς που δεν πήγαμε καλά στις Ευρωεκλογές.Υπήρχαν και τα πολιτικά λάθη που έκανε το Ποτάμι και τα οποία πλήρωσε ακριβά στις Ευρωεκλογές αλλά δεν θα αναφερθώ σε αυτά, αφού με ρώτησες για τη δική μου πορεία. Σίγουρα θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερα και σίγουρα με ενδιαφέρει η πολιτική. Δεν υπάρχει περίπτωση καμία να μην ασχολούμαι με την πολιτική, αφού είμαι άνθρωπος που πάντα λέω τη γνώμη μου και παλεύω για το δίκαιο. Έχω δει στη ζωή μου πολλούς που σιωπούν και ακόμη περισσοτέρους που δεν έχουν φωνή. Γι’ αυτούς παλεύω και εκ μέρους τους θέλω να πιστεύω ότι μιλάω. Η πολιτική δεν είναι μόνο στα έδρανα, αποφάσισα. Είναι πρώτα από όλα στην καθημερινότητά μας.

Παρ’ όλο που μπαίνουμε στον πειρασμό να συνεχίσουμε αυτήν την κουβέντα, παρόλο που θα είχαμε πολλά ακόμη ερωτήματα να θέσουμε σ’ ένα φωτεινό πρόσωπο και σ’ ένα εξόχως φωτεινό μυαλό, πρέπει να σταματήσουμε εδώ. Να ευχαριστήσουμε τη Γιάννα Τζανιδάκη που βρήκε τον χρόνο να μας απαντήσει με ειλικρίνεια και ευθύτητα και να αφήσουμε ένα παράθυρο ανοιχτό να επανέλθουμε με νέες ερωτήσεις στο μέλλον. Οι φωτεινές φωνές θα είναι πάντα χρήσιμες για να αλλάζει η νοοτροπία μας και να έρχεται πιο κοντά στο μέλλον.


Έγραψαν Πρόσφατα

Κοινωνικός Φιλελευθερισμός

Το Social.lib είναι ένας δικτυακός τόπος συζήτησης και ανάδειξης των καθημερινών οικονομικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και πολιτικών ζητημάτων υπό το πρίσμα του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού.