Το social- lib είναι πολιτικό blog που υποστηρίζει τις αρχές του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Μία βασική αρχή μας είναι η πλήρης αποδοχή της διαφορετικότητας και καμία διάκριση λόγω χρώματος επιδερμίδας, καταγωγής, οικονομικής κατάστασης, θρησκευτικών πεποιθήσεων, προσανατολισμού φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, αναπηρίας. Έτσι δεν έχουν θέση οι ευχές για τη μεγαλύτερη γιορτή των Ορθοδόξων, αφού δεν υπήρξαν ανάλογες για άλλα δόγματα ή θρησκείες. Από την άλλη όμως αυτό το blog το υπηρετούν άνθρωποι που έχουν ανάγκη από το εορταστικό κλίμα, τη συμμετοχή στην παράδοση και την αισιοδοξία των ευχών. Προσπαθώντας να ικανοποιήσουμε αυτόν τον περίεργο συνδυασμό αναγκών ζητήσαμε από τους καλεσμένους της στήλης και τα μέλη της Συντακτικής Ομάδας να απευθύνουν τις ευχές τους σαν πρόσωπα ή μάλλον σαν… φωτεινά πρόσωπα.
Θα ξεκινήσουμε με την εκ βάθους και… ύψους ανάλυση της συνήθειας των ευχών από τον πάντα απολαυστικό Στάθη Παχίδη:
Ωφφφφ δύσκολο πράγμα οι ευχές…
Έχουν μια υποχρεωτικότητα, για να μην ξεπέσεις στην αγένεια, μια δυσκολία να πείσεις ότι εννοείς αυτό που λες, ένα τάχα μου. Όμως το χειρότερο είναι ο πλεονασμός που οι περισσότερες κουβαλάνε και που--- μπααααμ--- βρίσκει στο δοξαπατρί την ανάγκη για ακριβολογία:
--«Καλή πρόοδο» ακούς από μικρός —λες και υπάρχει και κακή πρόοδος.
--«Βίον ανθόσπαρτον» θ' ακούσεις αργότερα και βγαίνεις στα καλντερίμια, ανά τας ρύμας και τας οδούς, με ξέπλεκες κοτσίδες να ψάχνεις άνθη και σπαρτά — όποια ή όποιος τα ηύρε να μας ειδοποιήσει.
-- Με τα χρόνια γίνεσαι σοφότερος, προβληματιζόμενος όταν ακούς «Καλή επιτυχία», διότι έχεις ανακαλύψει πια πως, ναι, υπάρχει και κακή επιτυχία.
--Αν πεις να εκτεθείς δημόσια με κανένα δίσκο ή με κανένα βιβλίο, ακούς εκείνο το «καλοτάξιδο», θαρρείς και πήρες φουσκωτό ή μηχανάκι.
--Τέτοιες μέρες, πασχαλινές και αναστάσιμες, το «Καλή Ανάσταση» σε βάζει σε σκέψεις: ποια Ανάσταση μπορεί να είναι κακή ή στραβά να πάει; Μόνο ισοϋψές σε οίηση βρίσκω το «Καλό Παράδεισο» και αδυνατώ να περιγράψω ακόμη Παράδεισο κακό.
Προτιμώ το αισιόδοξο «Πάντα τέτοια», διότι δείχνει συμφιλίωση με το παρελθοντικό δίδαγμα, αλλά και προϋποθέτει πως τα πεπραγμένα όμορφα πήγαν. Κι αν επιμένετε να μιλήσουμε ιστορικοπολιτικά, μέρα που είναι, εκείνο το μεταφανταρικό «Καλός Πολίτης» διατηρεί πάντα την αξία του.
Μας εγκαινίασε την στήλη και μάλλον το έκανε καλά αφού από συνέντευξη σε συνέντευξη έχουμε εντυπωσιακή άνοδο. Τώρα μας χαρίζει ζεστές φωτεινές ευχές, μια ζεστή καρδιά αλλά και ένα μυαλό εξόχως αναλυτικό.
Γιάννης Κωνσταντινίδης:
Να βρίσκουμε μέρες φωτεινές! Από αυτές που διώχνουν την καταχνιά, από αυτές που σβήνουν τις αμφιβολίες, από αυτές που κλείνουν τις ρωγμές. Και αν είναι να τις ψάξουμε, τώρα είναι η ευκαιρία μας, στις τελευταίες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας. Τότε που το μυαλό μας έμαθε ότι η καταχνιά, οι αμφιβολίες και οι ρωγμές χάνονται με έναν μαγικό τρόπο. Ας παρασυρθούμε στον μαγικό αυτόν τρόπο και ας κερδίσουμε τις δικές μας πραγματικές μέρες.
Συνεχίζουμε με μια λιτή αλλά «στρατευμένη» στους σκοπούς τού blog ευχή από τον Ευδόκιμο Τσολακίδη:
Εύχομαι Ανάσταση στα μυαλά μας, ώστε να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως το πιο δίκαιο και ευεργετικό για την κοινωνία πολιτικοκοινωνικοοικονομικό σύστημα είναι ο κοινωνικός φιλελευθερισμός.
Το μήνυμα ενός φωτεινού Θεσσαλονικιού που δεν διστάζει να κατονομάσει ανθρώπινες ανάγκες και να αναφερθεί σε βασικές προτεραιότητες.
Νίκος Νυφούδης:
Το Αναστάσιμο μήνυμα να φωτίσει τις ψυχές μας. Η διετία της πανδημίας μάς στέρησε πολλά. Ανθρώπους, υγεία, επαφές. Είθε να τα αφήσουμε όλα πίσω και να ανταμώσουμε ξανά. Όπως παλιά. Το έχουμε ανάγκη.
Η τρυφερή μας, αγαπησιάρικη ευχή από τον Δημήτρη Σακατζή:
Εύχομαι τις μέρες αυτές να σμίξουμε ξανά με τους ανθρώπους μας. Μας έλειψε. Να γεμίσει με παρέες η μοναξιά, όπου και αν υπάρχει. Καλές γιορτές.
Η πολύτιμη ψυχο-λογική ευχή του Δημήτρη Φλαμούρη:
Εύχομαι σε όλους τους ανθρώπους να σταματήσουν να εστιάζουν στη διαφορετικότητά τους και να αρχίσουν να εστιάζουν στην ομοιότητά τους με τους άλλους. Είμαστε όλοι άνθρωποι. Όλοι διαφορετικοί. Όλοι ίδιοι. Όλοι φυσιολογικοί.
Μετά λόγου γνώσεως και κατευθείαν από την καρδιά οι συνειδητές ευχές της Γιάννας Τζανιδάκη:
Ευχές… δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να εύχεσαι. Μια κίνηση πνευματική που το μυαλό στέλνει θετική ενέργεια σε εκείνους που αγαπά. Και πιστεύω στο μυαλό και στη δύναμη. Εύχομαι λοιπόν με το μυαλό μου αλλά και με την καρδιά μου, ειρήνη και αγάπη. Όχι την ειρήνη, αυτήν τη σκέτη που απλά θέλουμε να υπάρχει αλλά δεν κάνουμε κάτι γι' αυτήν. Ούτε εκείνη που απλά επιβάλλεται όταν ο κατακτητής αποφασίσει. Την άλλη λέω, την αληθινή, εκείνη που πηγάζει από την κατανόηση και τον σεβασμό ανάμεσα στους ανθρώπους. Το ίδιο και για την αγάπη. Στην αγάπη που βγαίνει μέσα από την καρδιά αναφέρομαι. Εκείνη που σε εξυψώνει και σε ανασταίνει. Αυτήν την άνοιξη ας αδράξουμε την ευκαιρία που μας δίνει η αναγέννηση της φύσης, για να ξαναδούμε τη ζωή μας. Τους φίλους μας. Τη ζωή με άλλη προοπτική, εκείνη της ειρήνης και της αγάπης.
Ο Νίκος Κουτρέτσης μας το ξεκινάει ποιητικά για να καταλήξει ρεαλιστικά:
Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας μες απ’ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.
Αλλά, επειδή το χελιδόνι είναι ένα κι η άνοιξη ακριβή, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.
Και γι’ αυτό εύχομαι σε όλα τα φωτεινά πρόσωπα ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ !
Ευγενικά μας προτρέπει ο Δημήτρης Μιχαηλίδης:
Μπορεί η Άνοιξη να είναι η εποχή που νιώθουμε πάλι παιδιά, όμως αυτή η άνοιξη μας βρήκε τους περισσότερους σκεπτικούς ή ίσως και θυμωμένους. Ας παραμερίσουμε όμως όλα αυτά που μας στενοχωρούν και ας σκεφτούμε ότι η άνοιξη είναι ο τρόπος του Θεού να μας πει: «πάμε άλλη μια φορά»
Δυνατή, ανθρωποκεντρική ευχή από τον Ιάκωβο Παλαιολόγο:
Πάσχα, γιορτή αγάπης, αλληλεγγύης και ελπίδας! Αισθήματα δυνατά, που μπορεί να κάνουν τον κόσμο καλύτερο για όλους μας, με προοπτική για το αύριο και πάντα με κέντρο τον άνθρωπο!!!
Σκεπτική η Κατερίνα Κοντοπίδου και ίσως λίγο θλιμμένη από τις κόντρα εικόνες (από τη μια τα κομβόι των εκδρομέων που τρέχουν σε χωριά και ραχούλες και από την άλλη τα καραβάνια των προσφύγων) μας εύχεται:
Εύχομαι σε όλους τους ανθρώπους να μπορούν να ζουν μόνιμα στον τόπο που αγαπούν πιο πολύ, ώστε όλοι να μπορούμε να απολαμβάνουμε τον τόπο που αγαπάμε μαζί με εκείνους με τους οποίους μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη.
Ευβούλη Δήμογλου: λοιπόν συν-οικοδεσπότη, φίλτατε Αντώνη Μιχαηλίδη, την πατήσαμε… Οι προλαλήσαντες τα ευχήθηκαν όλα. Από το πάντα καλά και καλός πολίτης του Στάθη, μέχρι το «καθίστε στα αυγά σας» που υποβόσκει πίσω από την ευχή της Κατερίνας.
Λοιπόν νομίζω πως εκτός από την υγεία, που την ευχόμαστε πάντα όλοι, αλλά συνήθως τη θεωρούμε δεδομένη και δεν την υπερασπιζόμαστε παρά μόνο όταν απειληθεί, νομίζω πως θα εστιάσω στην Πίστη. Την Πίστη που εύχομαι να μη λειτουργεί διχαστικά για τους ανθρώπους, αλλά να τους ενώνει γερά με αγάπη και καλοσύνη.
Εσύ;
Αντώνης Μιχαηλίδης: Ξεκινήσαμε τις ευχές οι συντελεστές του ιστολογίου μας με ποίηση. Θα προσθέσω σε αυτό το κλίμα ότι η τέχνη θα σώσει τον κόσμο. Εύχομαι καμιά μέρα μας να μη φεύγει χωρίς μια μικρότερη ή μεγαλύτερη επαφή με την τέχνη. Και στις αντίξοες συνθήκες που γεννά ο τελευταίος μήνας νιώθω την ανάγκη να επισημάνω τη μέγιστη ευθύνη που οφείλουμε να αναλάβουμε: αλληλεγγύη στους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους αυτού του κόσμου. Τέχνη-σιωπή-αλληλεγγύη.
Κλείνοντας αυτήν την πιο χαρούμενη και αισιόδοξη πολυ-συνέντευξη, αφού ευχαριστήσουμε όλους όσοι δίνετε στη ζωή μας έμπνευση και κυρίως εσάς που αφιερώνετε χρόνο να μας διαβάζετε, ο Αντώνης, εγώ, οι αρθρογράφοι, οι τεχνικοί μας και η συντακτική ομάδα του social-lib σάς αφιερώνουμε τα «θέλω» μας, που είναι και «θέλω» των περισσότερων συμπολιτών μας:
Θέλουμε Ανάσταση κάθε καλού και κάθε δεξιότητας που κρατάμε κρυμμένα βαθιά και εγωιστικά μέσα μας. Ανάσταση κάθε ονείρου που έθαψε η αδιαφορία. Θέλουμε όχι απλώς να γίνεται αποδεκτή η διαφορετικότητα, αλλά να ανακαλύπτουμε την ομορφιά της. Θέλουμε τις μεταρρυθμίσεις που δολοφονήθηκαν άνανδρα από τον λαϊκισμό και την πελατοκρατία. Θέλουμε τα νιάτα του τόπου να βγουν μπροστά και να διεκδικήσουν Κράτος Δίκαιο και Δυνατό, μέλος μιας Ομόσπονδης Ανθρώπινης Ευρωπαϊκής Ένωσης.