Pin It

Κλείνουμε σήμερα την πρώτη ενότητα της στήλης «ΠΡΟΣΩΠΑ ΦΩΤΕΙΝΑ» . Ευτυχείς και ευγνώμονες στην πρώτη επτάδα που μας έκανε την τιμή να ξεδιπλώσει τη σκέψη της απαντώντας στις ερωτήσεις μας. Μας δόθηκαν απαντήσεις που όλες μαζί και η καθεμιά ξεχωριστά μάς δείχνουν τι σημαίνει φωτεινότητα σκέψης. Από καθαρή σύμπτωση και ενώ η επιτυχία δεν ήταν προαπαιτούμενο για τη φωτεινότητα, τα πρώτα μας πρόσωπα ασκούν με επιτυχία τα επαγγελματικά τους καθήκοντα. Με τη γνώση και την υπευθυνότητα του επαγγελματία, με την ορμή και το πάθος του χομπίστα. Είμαστε σίγουροι πως στη συνέχεια θα γνωρίσουμε κι άλλους εκπροσώπους αυτής της τάσης. Η φωτεινότητα είναι …μεταδοτική.
Ανακεφαλαιώνοντας θα συνοψίσουμε εν συντομία και δεν θα αποφύγουμε τον πειρασμό μιας τελευταίας, ίσως αφελούς, ερώτησης. Αυτή η ερώτηση σε πολλούς από μας φέρνει στη μνήμη όμορφα γαλήνια απογεύματα, κάτω από την κληματαριά με καφέ και γλυκό κυδώνι, με τα παιδιά να σκαλίζουν τα χώματα, τα σκυλιά ήρεμα στα πόδια μας και τους μεγάλους να δίνουν λύση σε όλα με την κλασική εισαγωγή «αν ήμουνα πρωθυπουργός…» ή κουβέντες παθιασμένες στα καφενεία ή ακόμη και στο περιθώριο γλεντιών τρικούβερτων, όπου πάντα για κάποιους η πολιτική θα ήταν προτεραιότητα. Γιατί η πολιτική είναι πάντα προτεραιότητα, ακόμη κι αν δεν το συνειδητοποιούμε.

Αρχίσαμε με τον Γιάννη Κωνσταντινίδη, αναπληρωτή καθηγητή πολιτικής συμπεριφοράς στο Πανεπιστήμιο της Μακεδονίας. Έναν άνθρωπο που μας αναλύει τις πολιτικές, αλλά μας δείχνει και τον δρόμο της ήπιας μετάβασης σε ριζοσπαστικές αλλαγές. Ο Γιάννης γράφει από πολιτικά άρθρα μέχρι βιβλία και τελευταίως ενδιαφέροντα διηγήματα. Σε ό,τι δικό του έχουμε διαβάσει πάντα στο φόντο υπάρχει κατανόηση και αποδοχή. Αν από αυτήν την συνέντευξη κρατούσαμε μόνο μία φράση θα ήταν αυτή που λέει πως για να αλλάξεις την κοινωνία πρέπει να την κατανοήσεις. Κι αν ήταν πρωθυπουργός; Σε έναν πρωθυπουργό θα ήθελα να βρω ταπεινότητα και διαλλακτικότητα. Οι ηγέτες δεν είναι για να κουνάνε το δάχτυλο ούτε για να μοιράζουν εύσημα. Είναι για να σκέφτονται και από τις δύο πλευρές. Είναι για να βρίσκουν τη μέση οδό, να την εξηγούν και να πείθουν. Προτεραιότητα λοιπόν θα ήταν το κυνήγι της εμπιστοσύνης στο πρόσωπό μου.

Συνεχίσαμε με τον ριζοσπάστη φιλελεύθερο θεατράνθρωπο Ευδόκιμο Τσολακίδη. Ο ρόλος του να φωτίζει τέχνη, να φωτίζει ζωή και μέσα από το «Θέατρο των Αλλαγών» να βοηθάει κι άλλους να πράττουν παρομοίως. Να ταξιδεύει διαρκώς και μόνο με τα απολύτως απαραίτητα σε μια χειραποσκευή. Να απολαμβάνει το ίδιο το ψωμοτύρι σ' ένα παγκάκι της Κρακοβίας ή ένα δείπνο σε πολυτελές εστιατόριο στη Νέα Υόρκη. Αν ήταν πρωθυπουργός, θα δρομολογούσε την τροποποίηση του Συντάγματος για να διαχωριστεί πλήρως και ολοκληρωτικά ο ρόλος του Κράτους από την Εκκλησία. Στον Ευδόκιμο, που ποτέ δεν μάσησε τα λόγια του, αρέσουν τα ξεκαθαρίσματα. Και μην βιαστείτε να πείτε «μα αυτό είναι το μεγαλύτερό μας πρόβλημα;», αν δεν αναλογιστείτε πόσα ξεκινούν από αυτό.

Στην τρίτη συνέντευξη φιλοξενήσαμε τον Νίκο Νυφούδη. Το απόλυτο πολιτικό ον, που επιβιώνει επιχειρώντας. Στο Λονδίνο και τη Θεσσαλονίκη. Που ασχολείται με τα κοινά από την εφηβεία του. Στην τοπική αυτοδιοίκηση, γιατί η «ζωή αλλάζει από τα μικρά» αλλά και στην κεντρική πολιτική σκηνή, αν βρεθεί κόμμα αξιών που θα τον εμπνεύσει. Στον Νίκο, που ξέρει να κερδίζει αλλά που μας διδάσκει διά του παραδείγματος τη διαχείριση των λιγότερο καλών αποτελεσμάτων. Σας το έχουμε ξαναπεί, μάλλον δεν έχουμε γνωρίσει άλλον στην ηλικία του σε αέναη πορεία αναζήτησης του ρεαλιστικού ευκταίου. Αν ήταν πρωθυπουργός, το πρώτο νομοσχέδιο που θα έφερνε θα ήταν για την αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας. Με προνόμια για νέα ζευγάρια ώστε να αποκτήσουν πάνω από 2 παιδιά, με επιδότηση για την εύρεση κατοικίας και φροντίδα στο μεγάλωμα των παιδιών. Με προστασία της μητέρας και του πατέρα, για να μπορούν να είναι ένα χρόνο μαζί με το παιδί. Γιατί η χώρα μας, αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγα χρόνια δεν θα έχει νιάτα.

Μια κραυγή για την παιδεία ήταν η τέταρτη στάση μας. Ένας φωτισμένος δάσκαλος και βραβευμένος εκπαιδευτικός, που έφτασε στην πολιτική από ανάγκη. Γιατί ο Δημήτρης Σακατζής δεν μπορεί άλλο να τους αφήνει να αποφασίζουν γι’ αυτόν χωρίς αυτόν. Είδε κι απόειδε πως το να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους απλοί πολίτες του μόχθου και της κοινής λογικής είναι μονόδρομος, αρκεί να είναι συνεχώς εκπαιδευόμενοι και οι ίδιοι. Να κλείσουν στο χρονοντούλαπο παρωπίδες και ιδεοληψίες, να θυσιάσουν μικροεγωισμούς και να συμπορευτούν στην οικοδόμηση κράτους δίκαιου και ευέλικτου μέλους μιας ανθρώπινης συνομόσπονδης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τι θα έλυνε με έναν νόμο και ένα άρθρο; «Τίποτα… Άρα δεν θα με ψήφιζε κανένας. Άρα δεν θα γινόμουν πρωθυπουργός. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Μόνο στα μαγικά ραβδιά ορισμένων πολιτικών και των πολιτών που τους ψηφίζουν. Ίσως τελικά αυτό είναι το πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε»

Στάση 5η. Τη λες και … θεραπευτική. Ο ψυχολόγος Dr. Δημήτρης Φλαμούρης, που εγκατέλειψε τα μαθηματικά φανερά, αλλά συνεχίζει να τους αποδίδει φόρο τιμής εντάσσοντας τη λογική στην ψυχολογία. Σε ένα πρόσφατο άρθρο του μας αποδεικνύει πως οι παλιές μας πεποιθήσεις και αντιλήψεις λειτουργούν σαν βαρίδια που εμποδίζουν την πορεία μας προς τα μπρος.
Η ερώτηση που μου κάνετε με πηγαίνει χρόνια πίσω. Στην εποχή που έλεγα «Αν φέρω τον μπαμπά μου, θα σου πω εγώ...» ή «Αν ήμουν εγώ πρωθυπουργός, τότε…» Από εκείνη την ηλικία είχα ιδιαίτερη ευαισθησία για το περιβάλλον. Θυμάμαι πως μάλωνα τον πατέρα μου που έκαιγε κλαδιά και χόρτα στο σπίτι, γιατί παρήγε διοξείδιο του άνθρακα. Κάτι βγήκε βέβαια από αυτό, γιατί τώρα τα συγκεντρώνει όλα μαζί και αυτά αποσυντίθενται και παράγει φυσικό λίπασμα για τα φυτά. Aν ήταν να βγάλω ένα νόμο λοιπόν, θα έκανα υποχρεωτικό και σοβαρό μάθημα την πράσινη εκπαίδευση στα σχολεία και θα έβαζα πρόστιμα, αλλά κυρίως θα τα εφάρμοζα, σε όσους παραβαίνουν τους πράσινους νόμους. Θα αναδάσωνα αμέσως κάθε καμένη έκταση και θα εφάρμοζα καλύτερη και αυστηρότερη επιτήρηση σε παραβάσεις τέτοιου είδους νόμων. Μέχρι να γίνει κουλτούρα, χρειάζεται να γίνει συνήθεια.

Κι επιτέλους φτάσαμε σε… θηλυκή ομορφιά. Μορφής, ψυχής, μυαλού. Πώς αλλιώς μπορείς να υπηρετείς την καινοτομία, αν δεν είσαι ο ίδιος καινοτόμος; Όταν ξεκινήσαμε με την Dr. Γιάννα Τζανιδάκη, εστιάζαμε στο κύρος της. Στο ανάστημα, που ξεκινάει από εκεί που σταματάει το ύψος του ανθρώπου. Που σε τραβάει μαζί του ψηλά. Στην πορεία φυσικά συνειδητοποιήσαμε για άλλη μια φορά πως τίποτε δεν είναι τυχαίο. Μας χρειάστηκε δουλειά ακόμη και για να κατανοήσουμε τις απαντήσεις της. Δεν μπορέσαμε να τις αποδώσουμε με λιγότερα λόγια κι έτσι δεν πειράξαμε ούτε ένα «και» . Στην ερώτησή μας αν είχε τη δυνατότητα να λύσει κάτι «με έναν νόμο κι ένα άρθρο», μας έστειλε την ευαισθησία της με σχετικά λίγες κουβέντες: Με ένα νόμο και ένα άρθρο τίποτα και όλα λύνονται. Αν ήμουν πρωθυπουργός για μια μέρα, θα τους κάθιζα όλους κάτω στη Βουλή και θα τους έλεγα «μάγκες, το ξέρετε ότι ζούμε όλοι μαζί σ’ αυτήν τη χώρα; Το έχετε καταλάβει ότι ζούμε όλοι μαζί σε αυτόν τον πλανήτη ή νομίζετε ότι ο καθένας σας ζει με τους δικούς του ψηφοφόρους και υποστηρικτές και από εδώ πάν’ κι οι άλλοι;» Με ένα νόμο και ένα άρθρο θα ανάγκαζα τους βουλευτές της χώρας να ζήσουν ένα μήνα τον χρόνο σαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων στην Ελλάδα, χωρίς να μπορούν να κάνουν χρήση των γνωριμιών και των προνομίων τους. Να εργαστούν, να ζήσουν όπως οι πολίτες της χώρας. Όταν μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου, σκέφτεσαι πιο καθαρά!

Στην έβδομη συνέντευξη είχαμε απολαυστικό Στάθη Παχίδη. Τον άνθρωπο που μπορεί να σου πετάει πετριές αλήθειας κατάμουτρα και να τις νιώθεις σαν βαμβάκι. Είναι το χιούμορ του; Είναι η βαθιά καλλιέργεια; Είναι οι διαδρομές του οι ημερήσιες και οι νυχτερινές; Τι θα έκανε, αν ήταν πρωθυπουργός;
Ζητάτε μια μεγάλη φαντασιακή μετατόπιση: «Άχου και να ‘μουν πειρατής» έχω γράψει. Ρεσάλτα, Καραϊβική, γκαγκάν γκαγκάν, θησαυρούς και ξελογιάστρες φαντασιώθηκα. Τίποτα για το μέγαρο Μαξίμου. Άχου και να ‘μουν πρωθυπουργός, χμμμ….---δε λέει και σαν ρόλος και του λείπει και το μέτρο. Άσε που σε άπαντες τους τραγουδοποιούς οφείλει να μας είναι οδηγός για τα όποια dalaveries με την εξουσία η παρακαταθήκη του Μάρκου Βαμβακάρη, του Πατριάρχου όλων: «Όσοι γενούν πρωθυπουργοί όλοι τους θα πεθάνουν, τους κυνηγάει ο λαός απ’ τα καλά που κάνουν».
Ποιον να σκεφτείς και ποιανού το κοστούμι να φαντασιωθείς ότι φοράς από όσες πρωθυπουργάρες σού έλαχαν στον σύντομο βίο σου; Και ποιοι και πόσοι απ’ αυτούς (τους τόσο τηλεοπτικά οικείους πια) είχαν τη δυνατότητα αλλά και τη θέληση να αγγίξουν επί τον τύπον των ήλων; Οι γραμμές του γηπέδου ήταν πάντα ασφυκτικά οριοθετημένες και όποιος πήγαινε ή έλεγε ότι πήγαινε να ξεφύγει, …. δεν ήταν πρωθυπουργός .
Θα προτιμήσω τη φυγή προς τα …πίσω και θ’ αφήσω το οφίτσιο για να κεντράρω στο πρόσωπο. Αν ήμουν πρωθυπουργός, θα προτιμούσα να είμαι ο Ιωάννης Καποδίστριας: δε θα πήγαινα για εκκλησιασμό στο Ναύπλιο, θα γλίτωνα από τους Μαυρομιχαλαίους και θα έστηνα το «μαγαζί» απ’ την αρχή, όπως θα ‘πρεπε. Μην αρχίσω να απαριθμώ τα κοινά μας «μυστικά», την Υγεία επί ράντζου, το «θα σας διορίσω» Δημόσιο, την Παιδεία που παράγει άγλωσσους και τόσα άλλα. Μ’ αυτά όλα, με τη γνώση 200 χρόνων, που ως φαντασιωθείς Καποδίστριας θα είχα, κάτι θα κατάφερνα.
Σε ένα όμως, θα αποτύγχανα, θα σήκωνα τα χέρια σίγουρα: Πώς θα μπορούσα να ξεριζώσω απ’ το κύτταρό μας εκείνο το αιώνιο σαράκι του διχασμού;

Πώς αλήθεια; Αυτό δεν θα το ξεριζώσει κανένας πρωθυπουργός. Αυτό είναι στο χέρι μας. Ίσως αν εστιάζαμε σε ό,τι μας ενώνει, θα κάναμε μια καλή αρχή. Η θάλασσα στο φόντο της φωτογραφίας μπήκε για να μας θυμίζει πως ο ήλιος και το φως φέρνουν τη διαφάνεια, δημιουργούν όμορφες αντανακλάσεις. Χωρίς αυτόν η θάλασσα είναι μουντή και σκοτεινή. Χρειαζόμαστε φως, χρειαζόμαστε φωτεινά πρόσωπα στη ζωή και στην πολιτική.
Η στήλη στη διάρκεια του καλοκαιριού θα διακόψει την περιοδικότητά της κάθε Κυριακή στις 12 και θα παρουσιάζει μόνο σποραδικά συνεντεύξεις. Θα επανέλθουμε στην κανονικότητά μας από φθινόπωρο.
Καλό, ειρηνικό, χαρούμενο καλοκαίρι.
Για τη συντακτική ομάδα
Ευβούλη Δήμογλου, Αντώνης Μιχαηλίδης,

 


Έγραψαν Πρόσφατα

Κοινωνικός Φιλελευθερισμός

Το Social.lib είναι ένας δικτυακός τόπος συζήτησης και ανάδειξης των καθημερινών οικονομικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και πολιτικών ζητημάτων υπό το πρίσμα του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού.