Όχι. Δεν ήταν γιά τα λεφτά.
Τα οποία, ως γνωστόν, πολλοί εμίσησαν.
Αλλά για εκείνη την γλυκύτατη πλάνα αίσθηση που κι εμείς, οι κατά καιρούς μείζονες και ελάσσονες ηγετίσκοι της αριστεράς, νιώσαμε.
Να εξουσιάζεις άλλους.
Να κρέμονται απ’ τα χείλη σου…
Να ελέγχεις την συμπεριφορά τους “ έχεις μικροαστικά κατάλοιπα σύντροφε…”, τις προσωπικές τους σχέσεις, ποιούς πρέπει ν’ αγαπούν και ποιούς όχι.
Να τους παίρνεις απ’ τα πανεπιστήμια και να τους βάζεις να υποδύονται τους εργάτες, στην “Χρωπεί” και στην “Τριαντεξ”.
Να τους στέλνεις να κολλάνε αφίσσες και, κυριακάτικα απ’ τις 7 το πρωί ( ξυπνούν νωρίς οι εργάτες ) να πουλάνε “Λαϊκούς Αγώνες” στην Καισαριανή.
Κι όσο αυτοί ασμένως εκτελούσαν, εμείς ακονίζαμε το πνεύμα μας και ετοιμάζαμε τη γραμμή.
Ή βρίσκαμε τις απαντήσεις στα διλήμματα της παγκόσμιας επανάστασης.
Και το βραδάκι, γύρω απ’ την εστία που σιγόκαιγε η φλόγα της επανάστασης, τους τα εξηγούσαμε.
Κι όλοι, έ μα βέβαια!, συμφωνούσαν.
“ Έτσσι…” ακουγόταν κάθε τόσο, με το σίγμα να σέρνεται.
Και μας κοίταγαν στα μάτια.
Να κρέμονται απ’ τα χείλη σου…
Σε νιώθουμε βρε Νίκο.
Γιατί εμείς ηδονιστήκαμε με ποίμνιο που αντιστοιχούσε σε ένα γκρουπούσκουλο, …τους μετρούσες στα δάχτυλα,.
Αλλά και πάλι…
Μέχρι να καταλάβουμε ότι εκτός από εξουσιαστές είμασταν και εξουσιαζόμενοι.
Αλλά συνήθως κοιτούσαμε μόνο προς τα κάτω.
Ομως εσύ Νίκο μάγευες εκατομμύρια. Σχεδόν το έθνος ολόκληρο.
Και μοίραζες υποσχέσεις και πόστα.
Ο Άρχων της ελπίδας που ήρθε.
Ο αντ’ αυτού.
Στις μεγάλες πίστες πιά.
Έ, να μην παρασυρθείς και λίγο;
Να μην μεθύσεις απ’ το κρασί της εξουσίας;
Όπως μέθυσαν κι όλοι οι ηγέτες του σοσιαλιστικού παραδείσου.
Αλλά εκείνοι, όπως κι εμείς οι ελάχιστοι, είχαν και μιά δικαιολογία.
Είχαν ένα παράδεισο να υποσχεθούν.
Που όλο και καθυστερούσε αλλά να! Αχνόφεγγε!
Κάπου εκεί στο βάθος...
Και πρόσφερε την παρηγοριά που τόσο καλά ξέρουν να προσφέρουν όλες οι θρησκείες, επουράνιες και επίγειες.
Αυτό το τόσο ανακουφιστικό ολιστικό όραμα. Με όλες τις απαντήσεις.
Πόσο αίμα, πόσες θυσίες, πόσοι αγώνες.
Άξιζε; Ναι.
Γιατί ο άνθρωπος φτιάχνεται από το υλικό των ονείρων.
Κι ήρθε αυτός ο αντίχριστος ο Γκορμπατσώφ και τα γκρέμισε όλα.
Το τείχος, το όραμα, το σχέδιο, τον παράδεισο.
Goodbye Lenin.
Κι έμεινες μόνος Νίκο.
Χωρίς Θεό!
Κι αντί να μιλάς με την Ιστορία μιλούσες με τους Μιωνήδες και τους Παπαγγελόπουλους και τη σάρα και τη μάρα.
Πολύ σωστά το είπες, δεν ήταν αυτές οι πραγματικές σου πεποιθήσεις.
Δεν ήσουν τέτοιος, η Ζωή σε έκανε.
Σου στέρησε την ελπίδα.
Και σ’ άφησε να παλεύεις με τα τέρατα του καπιταλισμού χωρις να έχεις τίποτα άλλο να προτείνεις.
Γιατί σε κατηγορούν οι Ιεχωβάδες;
Μα δεν βλέπουν ότι κι οι σύντροφοι Κινέζοι, οι γίγαντες, μιλούν την ίδια γλώσσα με σένα;
Δεν ξέρουν ότι ορισμός του κυνισμού είναι η απουσία της ελπίδας;
Πάντως σε παραδέχομαι ρε Νίκο.
Γιατί είσαι πρωτοπόρος.
Εσύ κι ο Ευρωδημήτρης, να μην τον αδικούμε.
Γιατί είσαστε οι πρώτοι που μιλήσατε στην γλώσσα της νέας αλήθειας.
Χωρίς τις φιοριτούρες και τις παλιομοδίτικες ιδεολογικές γιρλάντες.
Και, πίστεψε με σύντροφε, πίσω σας ακολουθούνε χιλιάδες αναστημένοι αριστεροί.
Που δεν έχουν πιά σε τίποτα να πιστέψουν.
Παρά μόνο στο τώρα.
Και μαζί σου θα πορευτούν.
Χωρίς Θεό.
Το Social-Lib είναι εγκεκριμένος εκδότης στην υπηρεσία Google News. Ακολουθήστε μας για να έχετε άμεση ενημέρωση και πρόσβαση στην αρθρογραφία: 
