Η χθεσινή επίσκεψη του Πρωθυπουργού της Βόρειας Μακεδονίας στην Αθήνα μου φέρνει στο νου τον Γενάρη του 2019. Τότε που τα σχολεία έκλειναν και στα κάγκελα κάποιοι κρεμούσαν το αστέρι της Βεργίνας, ανταποκρινόμενοι στο πνεύμα και πολλές φορές στα λόγια των εν αναμονή υπουργών. Τότε που κάποιοι έριχναν κατάρες και λάσπη σε όποιον μιλούσε για την αξία που θα είχε η επίλυση του ζητήματος της ονομασίας για την ελληνική εξωτερική πολιτική και για την ελληνική οικονομία. Ήμουνα κάπου εκεί τον Γενάρη του 2019. Γονιός ενός μαθητή που διαφωνούσε με την κατάληψη του σχολείου του. Συνεργάτης ενός πολιτικού αρχηγού που λοιδορούταν γιατί έμενε σταθερός στις εκπεφρασμένες θέσεις του. Ήμουνα απολύτως στη γωνία δηλαδή.
Και όμως η γωνία μπορεί να είναι ο παράδεισος της ψυχής. Αντιθέτως, το «πρώτο τραπέζι πίστα» μπορεί να είναι η κόλαση της ψυχής. Πώς να είναι άραγε να πρέπει να φωτογραφηθείς πλάι στον Πρωθυπουργό της Βόρειας Μακεδονίας, εσύ που καταριόσουνα όποιον ψέλλιζε το παραμικρό πλεονέκτημα υπέρ της υπογραφής της Συμφωνίας των Πρεσπών; Δύσκολο. Ίσως και όχι, από την άλλη. Ορισμένοι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι να αλλάζουνε πουκάμισα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Δυσεύρετο πράγμα το φιλότιμο. Και ορισμένοι άλλοι είναι πάντα έτοιμοι να θαυμάσουν τα πολλά πουκάμισα, ένας λόγος παραπάνω αν είναι και καλής μάρκας. Δυσεύρετο πράγμα και το μυαλό που κρίνει.
Να δύο λόγοι να νοιώθεις περήφανος: φιλότιμο και μυαλό που κρίνει. Τους λόγους να είμαστε περήφανοι τους φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι με τη ζωή μας. Δεν τους ψάχνουμε στα βιβλία ιστορίας. Ούτε στα βιβλία επικοινωνίας.
Το Social-Lib είναι εγκεκριμένος εκδότης στην υπηρεσία Google News. Ακολουθήστε μας για να έχετε άμεση ενημέρωση και πρόσβαση στην αρθρογραφία: 
