Έχω ένα συνάδελφο που τον εκτιμώ πολύ. Ασχολείται με πάθος με μία ποδοσφαιρική ομάδα.  Κάποια στιγμή τον ρώτησα πώς εξηγεί όλη αυτή τη βία και την αλητεία που επιχωριάζει στα γήπεδα κυρίως του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Μου απάντησε αμέσως ότι αυτός που συχνάζει στα γήπεδα ως οπαδός χάνει τη λογική του, χάνει τα μυαλά του τις ώρες που βρίσκεται σε κάποια εξέδρα.  Επέμεινα ως εκπαιδευτικός να μου πει αν πιστεύει ότι υπάρχει λύση για αυτό το πρόβλημα. Χωρίς καθυστέρηση μου απάντησε ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι σαν τους ναρκομανείς. Η όποια προσπάθεια είναι σχεδόν καταδικασμένη. 

Από χτες όλη η χώρα και κυρίως η Θεσσαλονίκη θρηνεί την απώλεια ενός παιδιού ακριβώς από τον χουλιγκανισμό ο οποίος έχει απλώσει τα δίχτυα του σε όλες τις μεγάλες πόλεις και όχι μόνο.  

Τα κόμματα που κυβέρνησαν πάντοτε σκέφτονταν τις ψήφους που εκφράζει η κάθε μικρή ή μεγάλη ομάδα και για αυτό πάντοτε επιδείκνυαν ασυγχώρητη αδιαφορία για την αντιμετώπιση του αθλητικού χουλιγκανισμού. Στον χώρο αυτό τεράστια είναι και η ευθύνη του ειδικού τύπου, λιγότερο του γραπτού πλέον και περισσότερο του ηλεκτρονικού.Τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις πού εκπέμπουν μέσω διαδικτύου καιόχι μόνο, σπέρνουν κάθε βράδυ, κάθε πρωί, κάθε μεσημέρι το μίσος και τον φανατισμό κατά των άλλων, κατά των αντιπάλων. Καμία κυβέρνηση, καμία αστυνομική ηγεσία δεν ενδιαφέρθηκε σοβαρά για την πάταξη του προβλήματος. 

Καμιά φορά τα σαββατοκύριακα παρακολουθώ κανέναν αγώνα ποδοσφαίρου από το βρετανικό νησί. Ζηλεύω τα γεμάτα γήπεδα, τα τραγούδια που ακούγονται, τις οικογένειες που με διαφορετικά χρώματα κασκόλ παρακολουθούν δίπλα-δίπλα. Ζηλεύω ακόμη περισσότερο το χειροκρότημα που εισπράττει ο αντίπαλος όταν γίνεται αλλαγή καθώς και την απουσία υβριστικών συνθημάτων σαν αυτά που κυριαρχούν στα ελληνικά γήπεδα σε όλη τη διάρκεια ενός αγώνα αλλά και πριν και μετά. Κάποτε η θυγατέρα μου ζήτησε να την συνοδεύσω σε έναν αγώνα της ομάδας μας και δεν της χάλασα το χατίρι. Βγάλαμε διαδικτυακά εισιτήρια και πήγαμε να παρακολουθήσουμε έναν αγώνα με μία επαρχιακή ομάδα ο οποίος προμηνούσε την απουσία κάθε μορφής βίας. Το θέαμα ήταν πραγματικά εντυπωσιακό. Είδαμε 9 γκολ και φεύγοντας ζήτησα τις εντυπώσεις της. Μου είπε ότι δεν της άρεσε η ατμόσφαιρα, γιατί κοντά σε μας κάθονταν δύο τρεις νεαροί οι οποίοι έβριζαν διαρκώς τους παίκτες και των δύο ομάδων, τους διαιτητές, τους παράγοντες κτλ. Μάλιστα τους παρατήρησα μία ή δύο φορές και τους ζήτησα να σταματήσουν. Ενώ το υποσχέθηκαν, αμέσως μετά συνέχιζαν την ίδια αθλιότητα. 

Τη βασική δουλειά πρέπει να την αναλάβουν τα σχολεία. Ανάπτυξη του αθλητικού πνεύματος, εξαφάνιση του φανατισμού και εμπλοκή με τον αθλητισμό όλων των παιδιών. Συνήθως οι αθλητές είναι πιο ισορροπημένοι χαρακτήρες και απέχουν από τη βία.Έπειτα η πολιτεία χρειάζεται να τιμωρεί αμείλικτα τους αλήτες των γηπέδων με ισόβιο αποκλεισμό από αυτά αλλά και με αυστηρές ποινές.Κάμερες παντού για να εντοπίζεται αυτός που βρίζει μέσα στο γήπεδο ή που εκτοξεύει αντικείμενα κατά οποιουδήποτε.

Η βία έχει τοξινώσει όλους τους χώρους της δημόσιας αλλά και της ιδιωτικής ζωής. Από το σπίτι του διπλανού μας μέχρι την αίθουσα του Κοινοβουλίου παντού συχνάζει η βία και κυριαρχεί επικαλύπτοντας οποιαδήποτε άλλη παράμετρο ενός ιδιωτικού ή δημόσιου γεγονότος. Η αναπαραγωγή μάλιστα από τον ηλεκτρονικό τύπο της παραμικρής άσκησης βίας ερεθίζει τους αμέτοχους και από θεατές τούς μετεξελίσσει σε επίδοξους χρήστες βίας και σε αυριανούς εγκληματίες. 

Είμαστε μια κοινωνία σε παρακμή. Οι θεσμοί έχουν καταρρεύσει. Το άτομο εξελίσσεται σε άγριο θηρίο που επιτίθεται για ασήμαντη αφορμή.