Η επιτυχία ή όχι ενός κινήματος, μιας κατάληψης, μιας δυναμικής γενικά δράσης, είναι άμεσα εξαρτημένη από τρεις παράγοντες: το δίκαιο/λογικό του αιτήματος, την οργάνωση/νομιμοποίηση του φορέα που μπαίνει μπροστά και την μαζικότητα. Όταν λοιπόν ένα δίκαιο αίτημα που έχουν οι μαθητές αυτή την εποχή, όπως είναι το πλήθος των παιδιών ανά τάξη, γίνεται θύμα ενός από τους πιο πάνω παράγοντες, η διεκδίκηση χάνεται!
Έχω αναφέρει προσωπικά πολλές φορές σε τοποθετήσεις μου, ότι η Ελλάδα έχει το μοναδικό ταλέντο να μετατρέπει σε κωμωδία πρόσωπα, καταστάσεις και θεσμούς που δεν θα έπρεπε. Πρόσφατο είναι το παράδειγμα με τις μάσκες που μοιράστηκαν στα σχολεία και ήταν φτιαγμένες σε μέγεθος πετσέτας προσώπου! Παρεμπιπτόντως, ακούω ότι ακόμα παλεύουν για να βρουν τα σωστά μέτρα! Στη σφαίρα λοιπόν αυτού του μοναδικού ταλέντου της χώρας μας και των κατοίκων της, ανήκουν και οι μαθητικές καταλήψεις.
Ο λόγος απλός, επειδή είναι συνηθισμένο εποχικό φαινόμενο εδώ και πολλά χρόνια, στην συνείδηση της κοινωνίας έχουν απαξιωθεί! Οποιοδήποτε κι αν είναι το αίτημα της μαθητικής κοινότητας, όταν η κοινή γνώμη και η εκάστοτε κυβέρνηση ακούει «καταλήψεις», στο μυαλό τους τρέχουν χαμένες διδακτικές ώρες, καταστροφή δημόσιας περιουσίας, λούφα από τα μαθήματα, ευκαιρία για άραγμα των καθηγητών και χαβαλέ για να πάμε καμιά βόλτα. Ειδικά όταν σε πολλές περιπτώσεις κρεμιούνται πανό με συνθήματα όπως: «Κατάληψη μέχρι να πάρει πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ» ή βγαίνουν μαθητές και δημόσια παραδέχονται ότι κάνουν κατάληψη, διότι έτσι συνηθίζεται, τα πράγματα παίρνουν μια ιλαροτραγική τροπή!
Θα μου πείτε και γιατί πρέπει να έχουν οι καταληψίες μια σκασίλα για το τι θα πει ο κόσμος και η κυβέρνηση.
Η επιτυχία ή όχι ενός κινήματος, μιας κατάληψης, μιας δυναμικής γενικά δράσης, είναι άμεσα εξαρτημένη από τρεις παράγοντες: το δίκαιο/λογικό του αιτήματος, την οργάνωση/νομιμοποίηση του φορέα που μπαίνει μπροστά και την μαζικότητα. Όταν λοιπόν ένα δίκαιο αίτημα που έχουν οι μαθητές αυτή την εποχή, όπως είναι το πλήθος των παιδιών ανά τάξη, γίνεται θύμα ενός από τους πιο πάνω παράγοντες, η διεκδίκηση χάνεται!
Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο, να παίρνει η κυβέρνηση μέτρα (απουσίες στους καταληψίες) που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα προκαλούσαν τριγμούς στην κοινωνία, τώρα μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης να τα υποδέχεται με ανακούφιση.
Αν οι καταλήψεις μέχρι σήμερα δεν αποτελούσαν ευκαιρία χαβαλέ, θα υπήρχε συσπείρωση καθηγητών και γονέων δίπλα στους μαθητές για στήριξη του αγώνα τους. Αν οι μαθητές ελάμβαναν τις αποφάσεις τους ακολουθώντας στην πλειοψηφία τους όσα προβλέπονται από το ίδιο τους το κίνημα, δηλαδή εκλογές 15μελούς-συνέλευση-απόφαση πλειοψηφίας. Αντί για 1 κάδο και μια αλυσίδα μπροστά από μια πόρτα, οι καταλήψεις θα είχαν οργάνωση, συμμετοχή και ενσυνείδηση του τι διεκδικείται και πως! Τελικά, ένα αίτημα σοβαρό χάνεται και «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά» που λέει κι ο λαός μας. Οπότε όταν ένα «εργαλείο» όπως η κατάληψη, το κάνεις πατσαβούρι και κωμωδία, όταν θα έρθει η ώρα να σου χρειαστεί, θα έχεις στα χέρια σου ακριβώς αυτό… ένα πατσαβούρι!
Κλείνοντας, επειδή θέλουμε δεν θέλουμε, οι εμπειρίες και οι γνώσεις των μαθητικών χρόνων μας ακολουθούν στα φοιτητικά και μετέπειτα στα εργασιακά μας χρόνια… νομίζω πως την ίδια αντιμετώπιση κινητοποιήσεων - ανέκδοτο θα δούμε και αλλού. Ξεχωρίζουν οι κινητοποιήσεις των φοιτητών, οι οποίοι έχουν και την φοβερή πατέντα, χρόνια τώρα, να μην μπορούν να βγάλουν κοινά αποτελέσματα των εκλογών τους, με αποτέλεσμα ένα από τα μεγαλύτερα όργανα τους να μην λειτουργεί! Καταλήγουμε, στο τρομερό και φοβερό συνδικαλιστικό κίνημα των τελευταίων δεκαετιών, που εκτός των συνδικαλιστοπατέρων που όλοι ταχτοποιήθηκαν στο δημόσιο, ουδείς άλλος ωφελήθηκε. Κατ’ εμέ μάλιστα, είναι υπόλογο για τα σημερινά δεινά των εργαζομένων και συνυπεύθυνο για την χρεωκοπία της χώρας!
Το Social-Lib είναι εγκεκριμένος εκδότης στην υπηρεσία Google News. Ακολουθήστε μας για να έχετε άμεση ενημέρωση και πρόσβαση στην αρθρογραφία: 
