Το άρθρο δεν θα εκφράσει γνώμη για τις ίδιες τις υποψηφιότητες αφού τις θεωρεί εκ προοιμίου αποδεκτές και άξιες την καθεμία με τα υπέρ και τα κατά της. Επιβάλλεται να αναγνωριστεί πως η απερχόμενη Πρόεδρος ήταν μια σωστή επιλογή που ανταποκρίθηκε στα καθήκοντα του θεσμού με αξιοπρέπεια, υπευθυνότητα και - ευχάριστη έκπληξη - με ενσυναίσθηση.
Το άρθρο θα σταθεί και θα εξηγήσει την απογοήτευση που προκάλεσαν στη συντάκτρια τα υποκείμενα των προτάσεων, τα κόμματα που υπέβαλαν προτάσεις και τα οποία αγνόησαν εντελώς το πνεύμα του νόμου που ακόμη και μετά την αλλαγή θέλει πνεύμα συναίνεσης και επιδιώκει να προσδίδει επιπλέον κύρος στο ήδη δεδομένο του θεσμού.
Αναλυτικά: η Κυβέρνηση διά της προτάσεως του πρωθυπουργού επέλεξε μια κομματική υποψηφιότητα αποδεικνύοντας πως βάζει το κομματικό συμφέρον υπεράνω όλων. Προτίμησε να κρατήσει εσωκομματικές ισορροπίες αντί να κάνει την υπέρβαση είτε επαναπροτείνοντας την απερχόμενη Πρόεδρο, που θα ήταν ασφαλής συναινετική επιλογή είτε επιλέγοντας άτομο αναλόγων προσόντων από τον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο. Επέλεξε, αντί να δώσει επιπλέον κύρος στον θεσμό δημιουργώντας τις συνθήκες να έχουμε Πρόεδρο από την πρώτη ψηφοφορία και να αποδείξουμε πως την συναίνεση δεν την φέρνουν οι νόμοι αλλά οι αξίες και οι νοοτροπίες, να σέρνει το θέμα στις αλλεπάλληλες ψηφοφορίες. Θα κριθεί ακόμη και για την επίδειξη έπαρσης, επειδή για άλλη μια φορά το γεγονός πως “παίζει” μόνη της και είναι ο κυρίαρχος στην πολιτική ζωή αντί να την κάνει περισσότερο συναινετική και υπεύθυνη, την οδηγεί στα όρια της αλαζονείας.
Η Αντιπολίτευση θα μπορούσε απλώς να κάνει “την ανάγκη φιλοτιμία” που θα ήταν μια έξυπνη τακτική προκειμένου να μη χαρίσει στην Κυβέρνηση την Προεδρία. Θα μπορούσε να εκφράσει τις αντιρρήσεις της για το υπερδεξιό προφίλ του υποψηφίου, ακόμη και την κριτική της, να αναφέρει καταλληλότερες υποψηφιότητες αλλά τελικά για χάρη της συναίνεσης και ενίσχυσης του θεσμού, να αποδεχτεί και να ψηφίσει την κυβερνητική πρόταση, που αυτομάτως θα ήταν καθολική πρόταση και ίσως έκανε και τον κύριο Τασούλα να συνειδητοποιήσει πως δεν έχει καμία υποχρέωση στη δεξιά, έχει μόνο υποχρεώσεις απέναντι στο σύνολο του ελληνικού λαού. Αλλά αυτά δεν γίνονται όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά πουθενά. Κι έτσι θα φτάσουμε να έχουμε στην προεδρία την κυβερνητική επιλογή μετά από αρκετές ψηφοφορίες, που θα αποδυναμώνουν, αντί να ενισχύουν τον θεσμό. Το αποτέλεσμα δεν θα αλλάξει αλλά στα απόνερα θα μείνουν πάλι οι κοκορομαχίες.
Η ευκαιρία για συναίνεση έχει χαθεί. Η ευκαιρία όμως για τον θεσμό είναι ακόμη εδώ. Αρχικά τα χέρια των βουλευτών αν ψηφίσουν με κριτήριο καταλληλότητας, “κατά συνείδηση¨ και όχι με όρους κομματικής πειθαρχίας. Και τελικά στα χέρια του επόμενου ή της επόμενης Προέδρου, αν αποδείξει ασκώντας τα καθήκοντά του/της πως η κομματική ταυτότητα είναι οριστικά παρελθόν.
Η Ευβούλη Δήμογλου είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Βολτ Ελλάδας