Στην Ελλάδα, κατά την διάρκεια της καραντίνας, με ευχάριστη έκπληξη άκουσα για πρώτη φορά να επαναλαμβάνονται οι λέξεις «ψυχική υγεία» από τις εκπομπές και τα σποτ των ΜΜΕ που μιλούσαν για πρόληψη, μέριμνα και πρόσβαση στις αντίστοιχες υπηρεσίες.  Ποτέ στο παρελθόν η κρισιμότητα και η επιτακτικότητα λήψης μέτρων υπέρ της ψυχικής υγείας δεν είχαν αναφερθεί ανοιχτά, δημόσια και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα στην τηλεόραση.  Μια ενημέρωση για την φροντίδα της εσωτερικής μας ισορροπίας υπό την πίεση του εγκλεισμού ήταν βέβαια επιβεβλημένη αλλά η ελπίδα ότι επιτέλους άνοιξε η δημόσια συζήτηση για το θέμα, κορυφώθηκε με την δημιουργία υπουργικού χαρτοφυλακίου εστιασμένου σε αυτό.  Και τι έγινε μετά;  Τίποτα.

 

Τις προάλλες έχω τελειώσει την προπόνηση στο πινγκ πονγκ και επιστρέφω σπίτι. Περιμένω λίγο για ταξί. Ταξί δεν περνάει και αποφασίζω να καλέσω Beat. Σε λίγα λεπτά φτάνει τα ταξάκι, μπουκάρω μέσα και λέω τη διεύθυνσή μου. Ο ταξιτζής, νεαρός, ευγενέστατος και με ένα πλεξιγκλάς να μας χωρίζει λόγω κορωνοϊού μού λέει: “Χίλια συγγνώμη αλλά μήπως θα σας πείραζε να σταματήσω στο επόμενο περίπτερο (σ.σ. το επόμενο περίπτερο ήταν καμιά εικοσαριά μέτρα μπροστά μας) να αγοράσω μια μάσκα;  Δυστυχώς είχα την εντύπωση πως υπήρχαν μερικές στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου, αλλά έκανα λάθος”. “Ναι, φυσικά” απαντάω. Πόσο τυχερός είναι ο κακομοίρης που έπεσε σε μένα και όχι σε κάποιο ταλιμπάν μενουμεσπίτη ο οποίος θα τον είχε ήδη βρίσει, θα είχε κατέβει από το ταξί και θα πληκτρολογούσε φλογερό βιωματικό στάτο στο I-Phone του για τον “απείθαρχο ταρίφα που παίζει με τις ζωές μας”, σκέφτομαι στο καπάκι.