Tο αμφιθέατρο γεμάτο από φοιτητές του δεύτερου έτους στις διεθνείς και ευρωπαϊκές σπουδές. Είναι το μάθημα για τα κομματικά συστήματα των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και φτάνει η στιγμή που, μετά από την παρουσίαση των δύο κυρίαρχων παικτών, της σοσιαλδημοκρατίας και της χριστιανοδημοκρατίας, και του τρίτου μικρότερου παίκτη ορισμένων χωρών, του φιλελευθερισμού, πρέπει να μιλήσεις για τα σοσιαλφιλελεύθερα κόμματα. Και να πεις ότι είναι μια υποκατηγορία της ομάδας του ALDE στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που όμως δε μοιράζεται πολλά με την άλλη υποκατηγορία, τα παραδοσιακά φιλελεύθερα κόμματα, που όμως δε θέλουν να χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο και για αυτό λέγονται απλώς «φιλελεύθερα»!
Δεν έχουν άδικο να με κοιτάζουν στραβά. Και αν η αποφυγή χρήσης του προθέματος «νέο» στον φιλελευθερισμό τούς είναι κατανοητή, καθώς ο όρος είναι φορτωμένος με αρνητικά σημαινόμενα στη δημόσια σφαίρα, η χρήση του συνθετικού «σοσιαλφιλελεύθερος» τους δυσκολεύει. Και τότε αρχίζουν οι ερωτήσεις: «Μα μπορούν να συναντηθούν κάπου οι σοσιαλδημοκράτες με τους φιλελεύθερους;», «Και γιατί ανήκουν στην ίδια ομάδα με τους άλλους, αν διαφέρουν στις προτεραιότητές τους; «Και γιατί η Νέα Δημοκρατία λέει ότι είναι κοινωνικά φιλελεύθερη;» Το «ναι μεν αλλά» είναι πάντα δυσδιάκριτο. Και τα σοσιαλφιλελεύθερα κόμματα λένε ένα «ναι» και ένα «αλλά». Λένε «ναι» στη στήριξη από το κράτος όσων έχουν ανάγκη, όμως λένε «όχι» στον στραγγαλισμό της οικονομίας από το κράτος. Λένε «ναι» στη στήριξη της διαφορετικότητας, όμως λένε «όχι» στην υπερβολική πλαισίωση κάθε λεπτομέρειας της κοινωνικής ζωής.
Τα σοσιαλφιλελεύθερα κόμματα είναι εκεί ακριβώς όπου συναντιούνται η αλληλεγγύη και η χειραφέτηση. Κόμματα όπως οι Βρετανοί Φιλελεύθεροι Δημοκράτες, οι Δανοί Ριζοσπάστες Φιλελεύθεροι και οι Ολλανδοί D66 ζητούν «να στηρίξουμε όλους αυτούς που σπρώχνονται στο περιθώριο και να λύσουμε τα χέρια αυτών που ποτέ δεν τους χαρίστηκε τίποτα». Αυτό το «και» είναι που δυσκολεύει τα πράγματα. Αλλιώς ίσως να έμοιαζαν είτε με τους μεν, είτε με τους δε.
Πάντως σίγουρα δε θα έμοιαζαν με τα νεο-φιλελεύθερα κόμματα, με τα οποία μοιάζουν να μοιράζονται μόνο την κοινή ιστορική τους ρίζα στον αντι-μοναρχισμό, την αντίδραση στην πολιτική εξουσία της Εκκλησίας και τη διεκδίκηση της ισότητας των πολιτικών δικαιωμάτων για όλους, διεκδικήσεις που έχασαν το νόημά τους με το πέρασμα των δεκαετιών. Και σίγουρα δεν μοιάζουν με τη Νέα Δημοκρατία, που αυτο-προσδιορίζεται κατά καιρούς ως «κοινωνικά φιλελεύθερη» σε μια προσπάθεια να αποτινάξει από πάνω της τα αρνητικά σημαινόμενα του νεο-φιλελευθερισμού, που στην Ελλάδα εξισώνεται με τον φιλελευθερισμό.
Η χρήση του όρου «κοινωνικά» για τη Νέα Δημοκρατία δικαιολογείται στη βάση της επιμονής της στη συντήρηση ενός μεγάλου κράτους.
Όμως το μεγάλο κράτος δεν συνεπάγεται ούτε αλληλεγγύη για τους αδύναμους ούτε προστασία των διαφορετικών, αν απλώς υπάρχει για να συντηρεί «τα δικά μας παιδιά». Το μεγάλο κράτος δεν μπορεί να είναι λοιπόν το τεκμήριο του δήθεν «κοινωνικού φιλελευθερισμού» της Νέας Δημοκρατίας. Το «μεγάλο κράτος της Νέας Δημοκρατίας» δεν παρέχει ισότητα ευκαιριών. Κάνει ακριβώς το αντίθετο. Συνήθως λένε ευγενικά ότι κάτι κατάλαβαν. Δεν τους αδικώ. Χωρίς απτά παραδείγματα από την ελληνική πραγματικότητα και με παίκτες του πολιτικού παιχνιδιού που παραπλανούν.
Ο πιο παρορμητικός θα ρωτήσει: «Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάποιο τέτοιο κόμμα για να καταλάβουμε καλύτερα;». Όχι, δεν υπάρχει.