Pin It
Γίνεται να είσαι άνθρωπος της νύχτας, να ζεις νύχτα, να δημιουργείς νύχτα και να εκπέμπεις φως; Ε, αν είσαι εκ Νικομηδείας και εκ Κωνσταντινουπόλεως και εξεπιτούτου Θεσσαλονικεύς, μια χαρά γίνεται. 
Στάθης Παχίδης. Σπούδασε νομικά (μάλλον για να κάνει τον δικηγόρο του διαβόλου) αλλά γεννάει μουσική. Συνεχώς και αδιαλείπτως. Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται τραγουδοποιός. Γράφει και παίζει μουσική, γράφει στίχους, οργανώνει μουσικά σχήματα, βγάζει στη σκηνή νέους μουσικούς, βγάζει ξανά στη σκηνή παλαιότερους παροπλισμένους  μουσικούς ή, αν μας βρει καμιά καραντίνα, γράφει γι’ αυτούς και τις ιστορίες τους. Με αγάπη, σεβασμό και τρυφερότητα, χωρίς να του ξεφεύγει η παραμικρή κουτσομπολίστικη διάθεση, μας χάρισε τους παιχνιδιάτορες ένα σπάνιο βιβλίο γεμάτο μόνο αλήθειες που ακούγονται παράδοξες. Από τα ιδρυτικά μέλη των «ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ» τότε που έδιναν άλλη πνοή στη σάτιρα εκεί στο Υψηλόν voltage. Δεν ήταν μόνο τα τραγούδια τους, δεν ήταν μόνο τα αστεία τους, δεν ήταν μόνο η χημεία που είχαν μεταξύ τους. Ήταν που έκαναν και τον θεατή να νιώθει μέλος της παράστασης. Σαν χθες θυμάμαι τον Ιεροκλή εκεί που έκανε τη γιαγιά, να ρίχνει πονηρό βλέμμα στην είσοδο και μέσα στη ροή του λόγου να ξεστομίζει κι ένα «καλώς την Ελένη» ή τον Κώστα ή τη Λήδα. Ανάλογα ποιος έμπαινε. Ναι οι παρέες της Θεσσαλονίκης γράφουν τη δική τους ιστορία και γεμίζουν τις ζωές μας φως, κυρίως όταν βαθαίνει  γύρω το σκοτάδι. Το σκοτάδι της μέρας.
 
SL.: Στάθη, δεν ξέρω αν το συνειδητοποίησες, αλλά δίνεις συνέντευξη σε ένα καθαρά πολιτικό blog. Η αλήθεια είναι πως φοβόμαστε να σου κάνουμε ερωτήσεις, γιατί εσύ σατιρίζεις τους πολιτικούς και τις… πολιτικές τους. Θα τις κάνουμε όμως στη συνέχεια. Για αρχή όμως θα θέλαμε να ακούσουμε τι βρήκες μέσα στη νύχτα που να έδωσε φως στη δική σου ζωή.    
-Υπάρχουν πολλών ειδών νύχτες κι ο καθένας διαλέγει ή φτιάχνει τη δική του. Περιηγήθηκα σχεδόν σε όλες (από μπουζούκια παλαιάς κοπής ως μπασίστας όπισθεν πεκινουά μέχρι περφόρμερ σε βελούδινα καθίσματα) αλλά ήμουν τυχερός (μπορείς να πεις κι εκλεκτικός, επίσης) . Έφτιαξα τη δική μου νύχτα, που είχε συναντήσεις, χιούμορ, δημιουργικότητα  αλλά κυρίως συνύπαρξη με ταλαντούχα πλάσματα και ξεχωριστές, ιδιαίτερες προσωπικότητες μακράν των αγοραίων απαιτήσεων. Επισημαίνω πάντα πως αυτό που μετρά εντέλει, είτε μέρα είτε νύχτα, είναι το από μέσα σωσίβιο, το πνευματικό έρμα και αυτό είναι που –άγιο είχαμε-- μας έσωσε, αν μας έσωσε.
SL.: Φωτισμένη απάντηση, ευχαριστούμε. Ας περάσουμε τώρα στο αιώνιο κόμπλεξ των Θεσσαλονικέων. Οι περισσότεροι από τους καλλιτέχνες της πόλης μας μετακόμισαν. Στην Αθήνα. Και στα καλλιτεχνικά λοιπόν Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα;
-Μην υποκύπτετε σε παλαιολιθικά διλήμματα ούτε καν σε διλήμματα, που συνήθως είναι από τριλήμματα και πάνω. Ναι. Υπάρχουν ομαδικά αθλήματα της Τέχνης που σου δίνεται η άνεση (και μόνον) να ευοδωθούν ευκολότερα στο λεκανοπέδιο αλλά με όλο αυτό το θαύμα της τεχνολογίας, που ζούμε ακόμη και εμείς οι άνθρωποι του προηγούμενου αιώνος, η συνομιλία πια είναι ανάμεσα στην Κάτω Τούμπα ή το Κουλέ Καφέ με τη Νέα Υόρκη, το Βερολίνο ή το Λίβερπουλ —ένα κλικ δρόμος έγινε πια ο πλανήτης και θα συζητάμε ακόμη τι επωάζεται μόνον στου Ψυρρή ή στα Πετράλωνα; Το δικό μας έλλειμμα εξωστρέφειας και απεύθυνσης είναι το θέμα πάντα, όχι το παλαιολιθικό τάχα δίπολο..
SL.: Παλαιολιθικό μεν, υπαρκτό ακόμη δε. Μιλάμε για τη συμπρωτεύουσα με έναν ΟΑΣΘ και μόνο, ένα metro που σε λίγο θα είναι συνώνυμο με της Άρτας το γεφύρι, με τρεις δρόμους που κάθε λίγο κάποιος θα διαδηλώσει και θα τους κλείσει. Αλλά επειδή αυτό που εισπράττουμε είναι πάντα αυτό που μας αξίζει… Τι κάνουμε στραβά εμείς που την αγαπάμε και δεν την εγκαταλείπουμε αυτήν την πόλη; Τι μας κρατάει εδώ αλλά και τι πρέπει να αλλάξουμε εμείς για να αλλάξει και αυτή;
-Λέω πως είναι λάθος να εντοπίζεται στη Θεσσαλονίκη το όποιο πρόβλημα, κάπως ως θεσσαλονικιό «μπαγιάτικο» κουσούρι —ακόμη κι αν μιλάμε για το μετρό (ποιο;;;) το δικό μας. Το «έγκλημα», όποιο κι αν είναι, μας ανήκει, ως κοινό των Ελλήνων, ως κοινωνικό όλον με τα ελλείμματά μας και τους ναρκισσισμούς μας ως περιούσιους. Εμείς το διαπράξαμε, όχι βέβαια ως φυσικοί αυτουργοί  αλλά διότι το ανεχθήκαμε και κυρίως παραλείψαμε να δράσουμε: από την τρύπα του Κούβελα και τον ΟΑΣΘ Λειψίας μέχρι τις 15μελείς διαδηλώσεις. «Τοιούτοις τοιούτος αρχιερεύς εμπρέπει…» και κανείς δε δικαιούται να βγάζει την ουρά του απ’ έξω. Παλιά σοβαρότατη αγαμοθύτικη πρόταση εξάλλου διατύπωσε έγκαιρα και προ κρίσης το αίτημα όπως, προς σωτηρίαν της χώρας, αντικατασταθούν άπαντες οι Έλληνες από 11 εκατομμύρια Γιαπωνέζους.  
SL Ήρθαμε στο «ψητό» λοιπόν. Βγάζουμε την ουρά μας απέξω. Είτε πρόκειται για τα σκουπίδια της πόλης είτε πρόκειται για τα ουρλιαχτά από το γειτονικό διαμέρισμα. Αυτή η νοοτροπία του οχαδερφισμού βλέπεις να επεκτείνεται ή έχουμε και ελπιδοφόρα μηνύματα;
-Μετά την αναγωγή σε εκκλησιαστικά κείμενα παραπάνω, με βάζετε να θυμηθώ και τα λατινικά μου: homo homini lupus, λύκος ο άνθρωπος για τον άνθρωπο δηλαδή. Τόσος εγκλεισμός, τόσο αναγκαστικό «ενώπιος ενωπίω», τόση οικονομική επί έτη και έτη δυσκολία, τέτοια ΔΕΗ ήταν αρκετά ώστε ν’ ανοίξει το καπάκι της κατσαρόλας, που από χρόνια βράζει και να βγει ακόμη πιο απεχθές το πιο κρυμμένο μας πρόσωπο, αυτό που υποψιαζόμαστε ότι υπάρχει, από το έλλειμμα παιδείας κυρίως. Ε μετά πλάκωσαν τα νούμερα των ΜΜΕ και οι διχαστές των σόσιαλ και φτάσαμε στην ανακομιδή των τάμπλετς— βοήθειά μας. 
SL.:  Έλλειμμα παιδείας λοιπόν. Το βλέπεις κι εσύ, το βλέπουμε σε κάθε μας βήμα. Πού νομίζεις πως οφείλεται και πώς μπορεί να αλλάξει; 
-Δε γίνεται να βαυκαλιζόμαστε πως ανήκουμε στην ευρωπαϊκή τάχα μου ελίτ και ευημερία και να έχουμε αυτό το απωθητικό σχολείο, αυτήν τη μέση εκπαίδευση-φεστιβάλ εξοστρακισμού της κριτικής σκέψης, αυτό το λύκειο παπαγάλων και τις προκρούστειες πανελλαδικές. Πώς να παίξουν όλα αυτά τα παλαιικά απομεινάρια κόντρα στο Ίντερνετ; Άσε που 30 χρόνια πλαστικού της ιδιωτικής τηλεόρασης είχαν ήδη επαρκώς ρυπάνει κάθε βιότοπο. Η εμφάνιση των άγλωσσων και ά-λογων Ελληνόπαιδων οθονανθρώπων ήταν φυσικό επακόλουθο αλλά και βάρος ασήκωτο και, αν κάποιος έχει όραμα (τι λέξη κι αυτή!) για την επόμενη μέρα, ας μιλήσει για την παιδεία πειστικά με τα 5 πι: Πότε, πού, ποιος, πώς και πόσο;  
SL.: Δεν θυμάμαι ποτέ να ψηφίσαμε με κριτήριο τα προγράμματα των κομμάτων. Θα μου πεις ποια προγράμματα; Αυτά που την επομένη θα πεταχτούν στην καλύτερη περίπτωση στην ανακύκλωση; Μονίμως ψηφίζουμε τον έναν για να διώξουμε τον χειρότερο. Αλλά αφού μπαίνουμε και λίγο στα χωράφια μας, ας το πάρουμε από την αρχή. Ο καλλιτεχνικός χώρος κλείνει επ’ αριστερά. Έχουν νόημα ακόμη οι ταμπέλες αριστερά-δεξιά;
-Το ζήτημα είναι πώς νοηματοδοτείς τις λέξεις κάθε φορά κι όχι οι λέξεις από μόνες τους, άσε που μια αλήτισσα δοτική των καθαρευουσιάνων πάντα παραμόνευε και υπονόμευε: δεξιά ή αριστερά τω εισερχομένω ή τω εξερχομένω; Πιστεύω στη διαρκή επανεκκίνηση, σ’ αυτό το φρέσκο που πάντα στρίβει τη γωνία κάθε μέρα, άρα μου είναι δύσκολο να ετικετοποιήσω και να ετικετοποιηθώ με όρους παλιούς και φθαρμένους καθώς και με ιδεοληψίες τάχα στατιστικής, που εξυπηρετούν τους ετικετολάγνους. Πώς να κατατάξεις ιδεολογικά τον Σκαρίμπα ή τον Χατζιδάκι, με ποια εργαλεία και γιατί; Το τεχνολογικό θαύμα που ζούμε, η επικοινωνία και η επαφή ανά πάσα στιγμή με όλο τον πλανήτη, τα σόσιαλ, η τηλεργασία και άλλα τόσα πρωτόφαντα μπορούν να προσεγγισθούν με θεωρητικά εργαλεία του περασμένου αιώνα; Πέρα από γραμμές και ετικέτες, οι ιδεολογίες και οι φορείς τους πάντα στα μάτια μου ορίζονταν και νομιμοποιούνταν από ένα απλό αλλά βαθιά ανθρώπινο κριτήριο: αν κοίταζαν τον διπλανό, όποιος κι αν ήταν αυτός ή μόνο την πάρτη τους, τους ημέτερους. αν δηλαδή μπορούσαν να μπουν στα παπούτσια (συνήθως τρύπια) και του άλλου— και είμαι βέβαιος πως αυτή η οπτική είναι και η βαθύτατα πολιτική. 
SL.: Ποιος μπορεί να διαφωνήσει μ’ αυτό; Προσωπικά είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως και η καλημέρα μας είναι πολιτική πράξη. Αλλά ενώ περίμενα όλο και περισσότεροι απλοί πολίτες της δουλειάς κι όχι του κομματικού σωλήνα, να ασχοληθούν με τα κοινά, όχι μόνο δεν ασχολούνται ενεργά αλλά ούτε καν πάνε να ψηφίσουν. Έχεις άποψη σε αυτό; Είναι αδιαφορία, είναι απαξίωση, είναι κάτι άλλο;
-Φοβάμαι πως είναι κάτι βαθύτερο: έλλειμμα αγάπης για το κοινό μας σπίτι, αυτή τη θεσπέσια πολυποίκιλη παιδική χαρά-πατρίδα, που εκ γενετής μάς χαρίστηκε στις γεννημένες και στους γεννημένους εν Ελλάδι. Την αξία της, επειδή είναι στο μυαλό μας δεδομένη, δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε-- με τα καλά της και τα κακά της. Οκ, χίλια χάλια μπορώ να επικαλεστώ εύκολα κι εγώ και για τη χώρα και για την οργάνωσή της, αλλά δεν ξέρω τίποτα καλύτερο πουθενά στον κόσμο από το περιούσιο brand name μας, την απαράμιλλη εφεύρεσή μας: την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Για τους ολίγιστους αντιπροσώπους, ας αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί οι αντιπροσωπευόμενοι.
SL.: Ο νέος πόλεμος με όλη τη φρίκη του στη γειτονιά της Ευρώπης, τι άλλο φέρνει εκτός από ζόφο; Μας δείχνει ίσως κάποιο δρόμο μέσα από τον οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να μετεξελιχτεί σε κάτι άλλο;
-Το μέχρι σήμερα αποτύπωμα της ΕΕ στη συνείδηση των πολλών έχει γραφειοκρατία, γραβατωμένη δυσκαμψία και αργά αντανακλαστικά---ως Έλληνες τα πληρώσαμε με την κεφαλή μας παίζοντας τον ρόλο του κασίδη. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, στη μεγάλη εικόνα της ιστορίας, είναι νεοσσοί και ίσα που μπουσουλάνε. Μακάρι οι ιθύνοντες να αφουγκραστούν τη ζοφερή συγκυρία ως εφαλτήριο και η ΕΕ εκτός από μετρήσεις, αριθμούς, λεφτά και διαδικασίες, να προχωρήσει σε μια συνύπαρξη ενσυναίσθησης και σε εξειδικευμένη συστόχευση τόσων διαφορετικών κοινωνιών και παραδόσεων. Δεν είμαι αισιόδοξος ότι έχει κατανοηθεί επαρκώς από όλους μας το διακύβευμα της συγκυρίας.  
SL.: Πριν κάποια χρόνια εμφανίστηκε στην Ευρώπη σαν εναλλακτική πρόταση πολιτικής ένα κίνημα που κάτω από την ομπρέλα VOLT EUROPA συνασπίζει εθνικά κόμματα από πολλές χώρες με κοινό όραμα την ομόσπονδη, δίκαιη, υπερασπιστή λαών και δικαιωμάτων Ευρώπη. Κι ενώ ξεκίνησε από το τίποτε (χωρίς αρχηγό, χωρίς κεφάλαια, χωρίς χορηγούς) σήμερα εκπροσωπείται στην Ευρωβουλή και έχει παρουσία σε κοινοβούλια και Δήμους. Στην Ελλάδα του διπολισμού και του παλαιοκομματισμού θα έχει καμιά τύχη;
-Με μέντιουμ δεν μιλάτε ούτε και κληρονομικό χάρισμα διαθέτω αλλιώς θα σας είχα πει και τους αριθμούς του Λόττο. Ακούγεται ενδιαφέρουσα η απόπειρα του Volt Europa και δείχνει την ανάγκη μερίδας των ανθρώπων να ανακαλύψουν νέες μορφές συμμετοχής και πολιτικής παρέμβασης. Τα παραδοσιακά κόμματα έχουν το δήθεν πασπαρτού του μηχανισμού και κάνουν ότι δεν ακούν το τρίξιμο –στην Ελλάδα έχουμε και το «θα σε διορίσω». Ο θεσμός του κόμματος όμως θα υποστεί και άλλα πλήγματα πέραν των γνωστών τα επόμενα χρόνια με την τεχνολογική επέλαση —θα πατάς το κουμπί και θα βγαίνει η …λεπτεπίλεπτη ψήφος σου επί παντός όλο το 24ωρο και τότε να δούμε ποιος θα κάνει τον μπόγια στους κομματοκύνες. Το ζητούμενο πάντα θα παραμένει πώς εποπτεύεται και πώς ελέγχεται ο όποιος αντιπρόσωπος ειδικά τώρα που ο τύπος πνέει τα λοίσθια.
SL.: Και φτάσαμε στην τελευταία ερώτηση, που δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτήν που δικαιούται ο κάθε καλλιτέχνης: Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια, κύριε Παχίδη;
Στον καλλιτεχνικό χώρο μετά από δέκα χρόνια κρίσης και δύο πανδημίας (προσθέστε την κατάρρευση του συστήματος απόδοσης πνευματικών δικαιωμάτων στη μουσική με παράλληλο διχασμό των δημιουργών), ο «πυρηνικός όλεθρος έχει ήδη συμβεί και ζούμε «μεταπολεμικές» στιγμές μαζεύοντας κομμάτια και χτίζοντας επί των ερειπίων.
Η Τέχνη όμως πάντα νικά και οι λίγοι, που επιμένουν να εκδίδουν, προσπαθούν να ενώσουν τους κρίκους της αρχαίας τραγουδοποιητικής αλυσίδας μέσα στο τζαμπέ γιουτιουμπικό χάος. Τώρα που εξέλιπε και η παραμικρή υποψία οικονομικού οφέλους, μένει μόνο η κατάθεση. Ρρίχνεις το μπουκάλι στον ωκεανό ελπίζοντας.
Ε ναι, ετοίμασα νέο τραγούδι με τη γνωστή ομάδα συνεργατών (Δεσπ. Σκέντου, Γρ. Σημαδόπουλος, Τρ. Αλμπανούδης, Ηρ. Παχίδης, Μαν. Μπάσης) υπό την υψηλή εποπτεία του παραγωγού-πολυτέλεια για την πόλη- Γιώργου Πεντζίκη και με το φίλο Βασίλη Κομματά ψάχνουμε χώρο στην πόλη (κι ας μας κάνουν νάζια οι φορείς), για να γυρίσουμε ένα κλιπ αντάξιο της ηχογράφησης.
Κι αν τυχόν και επανέλθει η ρημάδα η κανονικότητα, ε όλο και θα έχουμε τη χαρά της συνάντησης με το κοινό που εύχομαι να ξεθαρρέψει.
Εδώ θα αποχαιρετίσουμε τον Στάθη Παχίδη. Τον άνθρωπο, τον καλλιτέχνη, τον δημιουργό που πολλές φορές μέσα από το τραγούδι ή τη σάτιρα ακόμη κι από τις αναρτήσεις του στα social media, μας έκανε να δούμε τα πράγματα αλλιώς. Να στροφάρουμε διαφορετικά. Αυτή η συνέντευξη μας χάρισε επιπλέον και πολύ γέλιο. Ε ναι, θα έρθει η ρημάδα η κανονικότητα και θα τον χαρούμε με τους «έναν κι έναν» συνεργάτες του πάνω στη σκηνή. Κι όταν γίνει με το καλό αυτό, όλη η συντακτική ομάδα του social-lib θα είναι εκεί γιατί ένα μερίδιο στο γέλιο και τη χαρά το δικαιούμαστε όλοι. Σ’ ευχαριστούμε πολύ, Στάθη, και ευχαριστούμε και την Έλια Πατάγου γι’ αυτήν την «πολύ Παχίδης» φωτογραφία που μας παραχώρησε. 
Για την συντακτική ομάδα
Ευβούλη Δήμογλου, Αντώνης Μιχαηλίδης
 

Έγραψαν Πρόσφατα

Κοινωνικός Φιλελευθερισμός

Το Social.lib είναι ένας δικτυακός τόπος συζήτησης και ανάδειξης των καθημερινών οικονομικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και πολιτικών ζητημάτων υπό το πρίσμα του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού.