Θυμάμαι τον παλιό καλό καιρό της οικονομικής κρίσης την πώρωση που ένιωθα όταν παρακολουθούσα τις -θυελλώδεις- συνεδριάσεις της Βουλής. Θυμάμαι πως ταυτιζόμουν με τους -τότε- βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αλλά και με αρκετούς του Ποταμιού ή ακόμη και της Νέας Δημοκρατίας. Ένιωθα πως ακουγόταν η φωνή μου, πως ενωνόταν με τις δικές τους φωνές που στήριζαν με θέρμη την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και μάχονταν τον χυδαίο λαϊκισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Και να τα φεϊσμπουκικά μπινελίκια μου στον Τσίπρα, τον Καμμένο και την ΠτΒ της εποχής Ζωή Κωνσταντοπούλου. Σε σημείο ορισμένες φορές να ξεφεύγω  με τα γνωστά δυσάρεστα αποτελέσματα. Ήμουν όμως παθιασμένος. Ήλπιζα, ένιωθα οργή. Αισθανόμουν πως στην αίθουσα του κοινοβουλίου κρίνεται το μέλλον μου, το μέλλον των δικών μου ανθρώπων, της χώρας μου.

Σήμερα, βλέπω πολλούς φίλους στο Facebook να εξακολουθούν να παθιάζονται. Να γράφουν “Εκπληκτικός ο Κυριάκος”, “Διαστημικός ο Σαμαράς”, “Κέρασε πίτσα Domino's ο Άδωνις”. Όχι, αντίστοιχα συριζαίικα comments δεν έχω. Αφενός οι περισσότεροι συριζαίοι με διέγραψαν γύρω στο Δημοψήφισμα, αφετέρου γενικά οι συριζαίοι δεν πολυανοίγονται τελευταία καθώς οι φάπες πάνε κι έρχονται.

Προσωπικά, η τελευταία φορά που παρακολούθησα Ελληνική Βουλή ήταν πέρυσι το καλοκαίρι στις προγραμματικές δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κι αυτό μάλιστα με το ζόρι καθώς με είχαν “αγγαρέψει” μαζί με άλλους από το Ποτάμι (το οποίο ζούσε τις τελευταίες του στιγμές αλλά κανείς μας δεν το γνώριζε) για να γραφτεί μια σχετική κομματική ανακοίνωση. Το μόνο που ανέφερα τελικά ήταν κάτι σχετικά με τα πλαστικά μιας χρήσης αλλά η παρατήρησή μου αυτή δεν εισακούστηκε.

Από τότε κατά τη διάρκεια των κοινοβουλευτικών συνεδριάσεων η τηλεόραση μου παραμένει ερμητικά κλειστή. Δεν είναι θέμα επιπέδου. Το επίπεδο των συνεδριάσεων στην Ελληνική Βουλή είναι χαμηλό εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια. Απλώς, στα βουλευτικά έδρανα δεν ακούγεται πια τίποτα που να με αφορά. Και δεν νομίζω πως είμαι ο μόνος. Παρακολουθούμε διάφορους πολιτικούς -showmen (ο Θεός να τους κάνει) να εκτοξεύουν ατάκες τις οποίες τους έχουν συνήθως γράψει άλλοι, αυστηρά για εσωκομματική κατανάλωση και έτοιμες για να δημοσιευθούν αυτούσια στο Twitter και αδιάφορους πολιτικάντηδες που επαναλαμβάνουν με την πιο ξύλινη γλώσσα πόσο wow είναι το κόμμα τους και πως χάλια όλα τα υπόλοιπα. Οι φωτεινές εξαιρέσεις είναι πλέον ελάχιστες και σαρώνονται από την γενική μετριότητα.

Το χειρότερο όμως είναι πως δεν υπάρχει πλέον το παραμικρό αφήγημα. Το μόνο που κάνει η κυβέρνηση είναι να ασχολείται με τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ. Λες και το μόνο πρόβλημα στην Ελλάδα του 2020 είναι όσα έκαναν ο Πολάκης και ο Κατρούγκαλος το 2015 και το 2017. Λες και το γεγονός πως ο Τσίπρας τα έκανε μαντάρα σημαίνει πως ο Κυριάκος έχει ήδη πετύχει ως πρωθυπουργός. Απέναντι έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση που δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται, χωρίς να γνωρίζει ούτε η ίδια αν ανήκει στην Αριστερά ή τη Σοσιαλδημοκρατία, ένα ΚΙΝΑΛ το οποίο μια πηγαίνει με την ΝΔ για να μην το κατηγορήσουν ως φιλοσυριζαίο και μια με τον ΣΥΡΙΖΑ για να μην το πουν δεξΧιο και φυσικά τα ΚΚΕ, ΜΕΡΑ 25 και Ελληνική Λύση που κινούνται σε δικά τους παράλληλα σύμπαντα.