Πολιτικό Σύστημα του 21ου αιώνα - Social-Lib

Αρνητές της Αριστείας

Ο καλύτερος τρόπος για να μην ακούγεται η αντίθετη άποψη είναι να απαξιώνεται αυτός που την εκφράζει. Ένα ακόμα κοινό της σημερινής κυβέρνησης με την αμέσως προηγούμενη. Εδώ που τα λέμε, ίσως θα ήταν καλύτερο να μετράμε τις διαφορές.

Στην πραγματικότητα Μητσοτάκης και Τσίπρας είναι οι δύο όψεις του ίδιου υποτιμημένου νομίσματος.

“Δέκτης έντονων αποδοκιμασιών από μερίδα κατοίκων της Καρδίτσας έγινε ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στην λαβωμένη από τον “Ιανό” θεσσαλική πόλη”. Μια είδηση που δεν πολυακούσαμε και πολυδιαβάσαμε στα αργυρώνητα ΜΜΕ τα οποία συνεχίζουν με θρησκευτική ευλάβεια να λιβανίζουν τον Μωυσή/ Ηρακλή/ Μαραντόνα (σ.σ. όλα αυτά τα ονόματα έχουν χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς για να τον χαρακτηρίσουν) πρωθυπουργό μας.

Read more: Αρνητές της Αριστείας

Το ξεχαρβάλωμα της ιερής αγελάδας

Έχουμε συνηθίσει πια, κι είναι και παγκόσμιο φαινόμενο (ούτε καν πρωτότυποι είμαστε), η εκάστοτε αντιπολίτευση να κατηγορεί την εκάστοτε κυβέρνηση για οποιαδήποτε πραγματική ή φανταστική, μικρή ή μεγάλη σαχλαμάρα γίνεται.
Και φυσικά η κάθε κυβέρνηση, που έχει και την τελική ευθύνη, είναι ο προφανής και εύκολος στόχος. Και ξεχνάμε ότι μια κυβέρνηση στηρίζεται εν πολλοίς (για τις συνηθισμένες τουλάχιστον εργασίες) σε έναν κρατικό μηχανισμό. Και ο κρατικός μηχανισμός έχει βαρέσει διάλυση. Και φυσικά κι αυτό είναι ευθύνη της κυβέρνησης. Μόνο που η κάθε κυβέρνηση σε αγαστή σύμπνοια με την κάθε αντιπολίτευση, τον κρατικό μηχανισμό τον βλέπει αποκλειστικά σαν ιερή αγελάδα διορισμών και ψήφων. Και οι δικές του ευθύνες παραβλέπονται. Και το πληρώνουμε εμείς.

Ουσιώδες εν ανεπαρκεία

Η χθεσινή επίσκεψη του Πρωθυπουργού της Βόρειας Μακεδονίας στην Αθήνα μου φέρνει στο νου τον Γενάρη του 2019. Τότε που τα σχολεία έκλειναν και στα κάγκελα κάποιοι κρεμούσαν το αστέρι της Βεργίνας, ανταποκρινόμενοι στο πνεύμα και πολλές φορές στα λόγια των εν αναμονή υπουργών. Τότε που κάποιοι έριχναν κατάρες και λάσπη σε όποιον μιλούσε για την αξία που θα είχε η επίλυση του ζητήματος της ονομασίας για την ελληνική εξωτερική πολιτική και για την ελληνική οικονομία. Ήμουνα κάπου εκεί τον Γενάρη του 2019. Γονιός ενός μαθητή που διαφωνούσε με την κατάληψη του σχολείου του. Συνεργάτης ενός πολιτικού αρχηγού που λοιδορούταν γιατί έμενε σταθερός στις εκπεφρασμένες θέσεις του. Ήμουνα απολύτως στη γωνία δηλαδή.

Read more: Ουσιώδες εν ανεπαρκεία

Οι μνηστήρες του Κέντρου

Το δικό μου λοιπόν συμπέρασμα αφορά στην επαν-επινόηση του κέντρου, σε μια προσπάθεια να διεκδικηθεί αυτό από μέσα προς τα έξω, από τους ανθρώπους του και τους ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν, όχι να επαναλάβουν.

Καμιά κοινωνική ομάδα δεν είναι περισσότερο περιζήτητη στις τάξεις των στρατολόγων των κομμάτων από αυτή που προσδιορίζεται ως Κέντρο. Το Κέντρο ανέκαθεν ασκούσε γοητεία σε ηγέτες και ψηφοφόρους, είναι το κομμάτι του παζλ που αποκαλύπτει όλη την ομορφιά ενός πολιτικού εγχειρήματος, το βασικό συστατικό μιας επιτυχημένης εκστρατείας. Το να πάρεις το Κέντρο με το μέρος σου είναι πρακτικά η ένδειξη ότι έχεις βελτιωθεί στην επικοινωνία τού πώς να κερδίζεις εκλογικές μάχες. Τα μηνύματα που απευθύνονται σε κεντρώους ψηφοφόρους αποτελούν σπουδή στο πώς μια σειρά από θέσεις μπορούν να μεταφραστούν σε ένα ενιαίο, κατανοητό σύνολο – το τέλος της καταστροφικής επεξήγησης του τι θέλει να πει ο αρχηγός (ακολουθώ τον κανόνα που λέει ότι «αν πρέπει να το εξηγήσεις, είναι λάθος δοσμένο»).

Κατά περιόδους τα κόμματα εξουσίας υπερήφανα ισχυρίζονται ότι έχουν το Κέντρο με το μέρος τους, άρα η αναζήτηση της καλύτερης δυνατής εκπροσώπησης οφείλει να τελειώσει εδώ και είναι αλήθεια ότι ενίοτε το Κέντρο μετακινείται για να χωρέσει. Το γεγονός όμως ότι σε καιρούς νηνεμίας κερδίζει διαρκώς εξωσυστημικούς υποστηρικτές, ενώ αναδεικνύει ανθρώπους που επιθυμούν να το διεκδικήσουν μακριά από τους μηχανισμούς της κεντρικής εξουσίας, δείχνει πόσο η κρίσιμη μάζα που απεχθάνεται τις φωνασκίες και τις μεγάλες υποσχέσεις που φτάνουν μέχρι την κάλπη (μετά την απομάκρυνση από το ταμείο-κάλπη, ουδεμία υπόσχεση αναγνωρίζεται ως τέτοια) ζει, βασιλεύει και αξίζει μια αυτόνομη υποψηφιότητα.

Read more: Οι μνηστήρες του Κέντρου

Αριστερά - Δεξιά

Άλλο κομμουνιστής άλλο αριστερός, ας μη τα συγχέουμε.

Ο κομμουνιστής επιδιώκει την καταστροφή της χώρας. Επειδή πιστεύει σε ένα διαφορετικό κοινωνικοπολιτικοοικονομικό μοντέλο, θέλει να αποδείξει ότι ο καπιταλισμός είναι βλαβερός και η μόνη λύση είναι ο κομμουνισμός. Η γραμμή που παίρνουν όλοι οι κομμουνιστές από το κόμμα τους είναι: Γκρεμίστε ό,τι έχει μείνει όρθιο. Γι’ αυτό θα τους δείτε να υπονομεύουν κάθε προσπάθεια ανάπτυξης. Ένα υψηλόβαθμο στέλεχος του ΚΚΕ μού είχε πει κάποτε "Δεν υπάρχει τίποτα καλό στον καπιταλισμό". "Τίποτα;" απόρησα, "ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ" μου είπε ορθά κοφτά και τελείωσε εκεί η συζήτηση.

Ο αριστερός δέχεται τον καπιταλισμό ως κοινωνικοπολιτικοοικονομικό μοντέλο και πιστεύει στα βασικά χαρακτηριστικά του, που είναι η ατομική ιδιοκτησία και επιχειρηματικότητα. Ζητάει όμως δικαιότερη κατανομή του πλούτου με περισσότερες παροχές στους εργαζομένους. Δεν θέλει να καταστρέψει και να εξαφανίσει τον καπιταλισμό, θέλει να τον κάνει πιο δίκαιο κοινωνικά.

Read more: Αριστερά - Δεξιά