Κοινωνία - Συνοχή - Δικαιώματα - Social-Lib

Ανακοίνωση της Ομάδας Πολιτικής για τα Δικαιώματα

Για τις απαράδεκτες χθεσινές δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης Κώστα Τσιάρα ότι «τα παιδιά που μεγαλώνουν με τη φυσική παρουσία και των δύο φύλων και των δύο γονέων είναι παιδιά με λιγότερα ψυχολογικά προβλήματα, είναι παιδιά με μικρότερες ή καθόλου παρεκκλίσεις, είναι παιδιά που προσαρμόζονται με μεγαλύτερη ευκολία στη σύγχρονη κοινωνία», θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή του στο γεγονός ότι εν έτει 2021 είμαστε όλοι απόλυτα ενήμεροι, αν όχι σύμφωνοι, με το απαράβατο δικαίωμα του κάθε ατόμου ως προς τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τον οικογενειακό προγραμματισμό και την ελευθερία ως προς τη λήξη ή όχι ενός γάμου.

Η αναχρονιστική και υπερσυντηρητική δήλωση του υπουργού δικαιοσύνης προσβάλλει κάθε γονέα, κάθε παιδί. Δεν υπάρχουν καλοί straight γονείς και κακοί ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς. Δεν υπάρχουν καλοί έγγαμοι γονείς και κακοί γονείς με ελεύθερη συμβίωση ή κακοί χωρισμένοι που στερούν από το παιδί τους τη φυσική παρουσία και των δυο στον ίδιο χώρο. Υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί γονείς. Τον καλό γονέα δεν τον ξεχωρίζει το φύλο. Η αγάπη είναι που τον κάνει γονιό-πατέρα-μητέρα. Για την Ομάδα Πολιτικής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της πολιτικής κίνησης εΜεις οι μονογονεϊκές οικογένειες, οι οικογένειες ομόφυλων και ετερόφυλων ζευγαριών πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις, προς όφελος των παιδιών, χωρίς διακρίσεις που σχετίζονται με το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Χωρίς διακρίσεις, χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς αρνητικά στερεότυπα.

Από την Ομάδα Πολιτικής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της πολιτικής κίνησης εΜεις

Είναι πολιτική απόφαση η απόρριψη της βίας

Γνωρίζετε εσείς…

Τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Την αρχή των ίσως ευκαιριών και ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών σε θέματα εργασίας και απασχόλησης;
Τον δείκτη ισότητας των δύο φύλων του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου για την Ισότητα των φύλων;
Τη δημοσίευση του EIGE του 2017 με τίτλο: Βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών στο διαδίκτυο;
Τις νομικές πράξεις των Ηνωμένων Εθνών στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ιδίως όσες αφορούν τα δικαιώματα των γυναικών, όπως ο Καταστατικός Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών, η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, τα διεθνή σύμφωνα για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, καθώς και για τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα, η σύμβαση για την εξάλειψη όλων των μορφών διακρίσεων κατά των γυναικών (CEDAW);
Άλλες πράξεις των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με τη σεξουαλική παρενόχληση και τη βία κατά των γυναικών, όπως η Διακήρυξη της Βιέννης και το Πρόγραμμα Δράσης της 25ης Ιουνίου 1993 που εγκρίθηκαν από την Παγκόσμια Διάσκεψη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, την Διακήρυξη της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών της 20ής Δεκεμβρίου 1993, το ψήφισμα για την πρόληψη του εγκλήματος και για μέτρα ποινικού δικαίου με στόχο την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών της 21ης Ιουλίου 1997, τις εκθέσεις των ειδικών εισηγητών των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με τη βία κατά των γυναικών;
… και πόσα άλλα έχουν θεσμοθετηθεί για την προστασία των γυναικών στον χώρο εργασίας και στην κοινωνία γενικότερα.

Τι συμβαίνει καθημερινά;

Πόσα χρόνια ακούμε, ψιθυριστά πραγματικά, για σεξουαλική κακοποίηση στο σχολή μας, στο γραφείο μας, στην ομάδα, στη γειτονιά…
Πόσες γυναίκες κυκλοφορούν μεταξύ μας με μάτια θλιμμένα, γιατί κουβαλούν βάρη που είναι ανείπωτα; Πόσα κορίτσια ακόμα και στο οικογενειακό τους περιβάλλον έρχονται αντιμέτωπα με τις σεξουαλικές ορέξεις του θείου, του φίλου του μπαμπά, ακόμα και τον ίδιο τον μπαμπά;
Είναι όμως βία κατά των γυναικών, μόνο η σεξουαλική; Όχι. Επίσης βία είναι το «σώπα, εσύ δεν ξέρεις» του παππού στη γιαγιά. Το «εσύ στην κουζίνα σου» του μπαμπά στη μαμά. Το «δεν ξέρεις εσύ, δεν έχεις βγει στην αγορά εργασίας όσο εγώ» του συναδέλφου ή του συντρόφου.
–Ναι δεν έχω βγει γιατί η πατριαρχική κοινωνία που φτιάξατε για «εμάς», δεν μου έδωσε μέχρι τώρα τις ίδιες ευκαιρίες με αυτές που έδωσε σε σένα.
Εσείς το γνωρίζετε ότι το 80% περίπου των γυναικών που έχουν καταγγείλει κάποιας μορφής στοιχειοθετημένη βία εναντίον τους, μετά από λίγο παίρνουν πίσω τις καταγγελίες αυτές, γιατί το σαθρό σύστημα υποστήριξής τους, αντί να τις ενδυναμώσει, τις κάνει να καταλήγουν στο συμπέρασμα «μήπως έφταιγα κι εγώ που φορούσα το μίνι;», «μήπως προκάλεσα κι εγώ που μίλησα και αντέδρασα;»
Λες και το να εκφράζεσαι, είναι μόνο δικαίωμα της μίας πλευράς. Της πιο δυνατής συνήθως οικονομικά, της συνηθισμένης να μιλάει και να επιβάλλεται.
Ακούμε αυτές τις μέρες περιστατικά που λαβώνουν την ψυχή και καθιστούν αδύνατο να πιστέψεις πως ζεις στο σήμερα.
«Θα μου κάτσεις αν θέλεις να ανεβάσουμε το έργο» είπαν στη Φιλίτσα.
Η Ντία τον κλότσησε, όταν την άγγιξε κάτω από τα ρούχα.
Από τον Ερρίκο ζητήθηκε να γδυθεί και να αυνανιστεί μπροστά στον σκηνοθέτη του έργου στο οποίο συμμετείχε, ενώ δεν υπήρχε καμία αντίστοιχη σκηνή στο σενάριο.
Η Ζέτα, ο Φάνης, η Κατερίνα, η Ευδοκία καταγγέλλουν τον «δάσκαλο» και μεγάλο ηθοποιό για εκφοβισμό, κατάχρηση εξουσίας, ταπείνωση, μισογυνισμό, χειραγώγηση, εκμετάλλευση, κλάματα, δουλοπρέπεια, τοξικότητα, ψυχολογική βία, τσακωμούς τόσο μέσα στη σχολή του όσο και σε περιόδους συνεργασίας μαζί του.
Η Τζένη, η Αγγελική και η Λουκία βρήκαν το θάρρος να καταγγείλουν κι αυτές γνωστό ηθοποιό και σκηνοθέτη, για χάρη των παιδιών τους, για χάρη όλων των γυναικών που βιώνουν την όποια βία.
Η Σοφία, ναι εκείνη ξεκίνησε το ντόμινο των καταγγελιών που μέρα με τη μέρα πληθαίνουν, είπε δημόσια πριν λίγο καιρό πως βιάστηκε από παράγοντα του αθλητικού χώρου στον οποίο χώρο τελικά και αρίστευσε. Η Σοφία έδωσε το θάρρος σε όλες τις περιπτώσεις κακοποίησης.
Τους πήρε χρόνια να νιώσουν δυνατές και ασφαλείς, δυνατοί και ασφαλείς, ώστε να μιλήσουν για τα τραύματά τους.
Πολλά ακόμα θα βγουν σιγά σιγά στην επικαιρότητα. Και πρέπει.

Τι να κάνουμε;

Είναι υπόθεση μόνο της δικαιοσύνης; Είναι υπόθεση της παιδείας; Είναι υποθέσεις προσωπικές ή οικογενειακές;
Όχι. Είναι ξεκάθαρα πολιτική υπόθεση η αντιμετώπιση των φαινομένων έμφυλης βίας και της βίας στους χώρους εργασίας, στην οικογένεια, στην κοινωνία.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, από το 2019 έχει προτείνει και έχουν εγκριθεί μέτρα-πρωτόκολλα για την πρόληψη και καταπολέμηση της ηθικής και σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο εργασίας, στους δημόσιους χώρους και στην πολιτική ζωή της ΕΕ
Θεωρείται πλέον απαραίτητο να έχουν καίριο ρόλο οι άνδρες στην εξάλειψη όλων των μορφών παρενόχλησης και σεξουαλικής βίας. Μέσα από τα πορίσματα της ΕΕ καλούνται όλα τα κράτη μέλη να ζητούν από τους άνδρες να συμμετέχουν ενεργά στις εκστρατείες ευαισθητοποίησης και πρόληψης, να αναπτύξουν ολοκληρωμένα σχέδια δράσης και νομοθεσία σχετικά με τη βία κατά των γυναικών και γενικότερα στους χώρους εργασίας.
Τονίζεται πως πρέπει να εξασφαλιστεί η συστηματική συλλογή σχετικών, αναλυτικών ανά φύλο και ηλικία, συγκρίσιμων δεδομένων σχετικά με περιπτώσεις σεξουαλικής και έμφυλης διάκρισης και ψυχολογικής παρενόχλησης σε όλους τους χώρους.
Να παρέχεται επαρκής δημόσια χρηματοδότηση για να εξασφαλίζεται ότι οι αστυνομικοί υπάλληλοι, οι δικαστές και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι που ασχολούνται με υποθέσεις εκφοβισμού και σεξουαλικής παρενόχλησης εκπαιδεύονται για να κατανοούν τη βία και την παρενόχληση στον χώρο εργασίας και πέρα από αυτόν καθώς και να διασφαλίζονται υψηλής ποιότητας, εύκολα προσβάσιμες και επαρκώς χρηματοδοτούμενες εξειδικευμένες υπηρεσίες για τα θύματα της έμφυλης βίας και της σεξουαλικής και ψυχολογικής παρενόχλησης.
Επισημαίνεται πως πρέπει οι εταιρείες και οι οργανισμοί του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα να οργανώνουν υποχρεωτικά προγράμματα κατάρτισης σχετικά με τη σεξουαλική παρενόχληση και τον εκφοβισμό για όλους τους εργαζομένους και για όσους ασκούν διοικητικά καθήκοντα, ενώ δεν βγαίνουν έξω από τον χορό και οι πολιτικοί οι οποίοι καλούνται από την ΕΕ να φροντίζουν με τη συμπεριφορά τους να τηρούν αυστηρά τους κανόνες δεοντολογίας και να ενεργούν ως υπεύθυνα πρότυπα για την πρόληψη και την καταπολέμηση της σεξουαλικής παρενόχλησης.
Πρωτόκολλα, έρευνες, συμπεράσματα και αυστηρές είναι οι υποδείξεις στις οποίες πρέπει και μπορεί η κυβέρνηση να στηριχθεί και να ενισχύσει τους πολίτες της που βιώνουν κάθε μορφή βίας. Υπάρχουν όλα καταγεγραμμένα και δημοσιευμένα και πλέον και αφού άνοιξε έστω και καθυστερημένα ο ασκός του Αιόλου, είναι ευκαιρία να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα και αυτές οι δικλίδες ασφαλείας που θα επιβεβαιώσουν πως καμία άλλη Σοφία, Ζέτα, Αγγελική, Κατερίνα, Λουκία και κανένας άλλος Φάνης, Ερρίκος, Αλέξανδρος δεν θα βιώσουν στο εξής καμίας μορφής κακοποίηση γιατί δεν είναι αποδεκτή, είναι κατακριτέα και απαγορευτική.
Είναι δικαίωμα η αξιοπρεπής συμμετοχή μας στον χώρο της εργασίας και είναι υποχρέωση πρωτίστως του πολιτικού συστήματός μας χώρας να το διασφαλίσει.
Ορθή επανάληψη: Είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης η αντιμετώπιση του προβλήματος βίας στους χώρους εργασίας κι όχι μόνον ένα γεγονός, που μας «ξαναέριξε» από τα σύννεφα…..
Πηγές: https://www.europarl.europa.eu/doceo/document/TA-8-2018-0331_EL.pdf

Κατά της «υποχρεωτικής συνεπιμέλειας»

Το τελευταίο καιρό βιώνουμε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, από ψυχολογική και κοινωνιολογική άποψη, κίνημα κάθε είδους αντιδραστικών στοιχείων από την ακροδεξιά. Από τους Qanοn και τiς σούπερ ψεκαστικές θεωρίες τους ως το alt-right και τη νεο-ορθόδοξη δεξιά τής Ελλάδας. Κοινά στοιχεία είναι το χαμηλό μορφωτικό και πνευματικό επίπεδο, η συχνή χρήση στο storytelling τους λέξεων όπως «Έλληνες» «πατρίδα» «θρησκεία», η μετα-αλήθεια, η μη αποδοχή των επιστημονικών δεδομένων, η συναισθηματική νύξη, o «ηθικός πανικός» και φυσικά μια αντιδραστική συμπεριφορά απέναντι σε καθετί προοδευτικό και φιλελεύθερο.

Ενώ νομίζαμε ότι είχαμε απαλλαγεί από τους οικονομικά αναλφάβητους του ΣΥΡΙΖΑ, σειρά έχει η ελληνική έκδοση του alt-right κινήματος, των “Karen and Κen” και φυσικά και το κίνημα των «αγανακτισμένων πατεράδων» που φαίνεται ότι είναι ένα πολύ δυναμικό κίνημα που έχει τη δυνατότητα να οργανώνει καμπάνιες επικοινωνίας και ενημέρωσης, να έχει τον πρώτο λόγο στα ΜΜΕ, να τοποθετεί στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή μέλη του κινήματος και κυρίως να επηρεάζει την κυβέρνηση. Η επικείμενη αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου φέρνει και την «υποχρεωτική συνεπιμέλεια». Σε ένα κείμενο της Δημοτικής Επιτροπή Ισότητας του Δήμου Κηφισιάς (ΔΕΠΙΣ),το οποίο και έχω υπογράψει ως μέλος της, υπάρχουν μια σειρά από επιχειρήματα κατά της «υποχρεωτικής συνεπιμέλειας», τα οποία είναι τα παρακάτω:

Χιονοστιβάδα

Οι αποκαλύψεις βιασμών ανήλικων και έφηβων γυναικών στην Ελλάδα δεν έχουν σταματημό. Είναι σαν χιονοστιβάδα, με τη μια καταγγελία να φέρνει την άλλη και να μεγαλώνουν μια ‘μπάλα’ αποκαλύψεων εκεί που όλοι, ή μάλλον οι περισσότεροι, ζούσαμε σε μια αυταπάτη ή άρνηση της σιχαμερής πραγματικότητας γύρω μας. Οι πληροφορίες για τα θύματα των βιασμών που βγαίνουν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης εδώ και δυο σχεδόν εβδομάδες δείχνουν ότι είναι από σχεδόν όλες τις ηλικιακές ομάδες αλλά σίγουρα περισσότερες γυναίκες στην εφηβεία. Οι θύτες σίγουρα περισσότερο άνδρες, με σωματική ή και κοινωνική δύναμη. Σίγουρα υπάρχουν και τα θύματα που δεν μιλάνε και δεν θα μιλήσουν ποτέ. Σίγουρα αυτά που βγαίνουν στο φως είναι μόνο εκείνα που ‘μπορούν να ακουστούν τώρα’, ‘που μπορεί να ειπωθούν τώρα’.

Είναι καλό να γίνονται αυτές οι αποκαλύψεις. Είναι καλό να καταγγέλλουμε γουρούνια που βλέπουν, αρπάζουν και κατατροπώνουν την αυτοεκτίμηση των θυμάτων τους, τον έλεγχο του σώματός τους, την αξιοπρέπειά τους. Είναι καλό που μπορούμε να μιλήσουμε και να ερευνήσουμε αυτά τα εγκλήματα, έστω και αργά, γιατί κάλλιο αργά πάρα ποτέ.